ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

 “อืม... คอลิดเจ้ามาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเจ้า ราฮิม ออกไปตรวจตรารอบๆ โอเอซิสเถอะ ส่วนข้า จะไปแช่น้ำเสียหน่อยจะได้สดชื่น” สิ้นคำสั่ง คนสนิททั้งสองถึงกับทำหน้าเหวอไปตามๆ กัน เพราะคาดเดาว่าฟารีฟน่าจะสั่งการอะไรบางอย่างเพื่อไปช่วยเหลือท่านการิดหรือไม่ก็ลูกชายของท่าน

“พวกเจ้าจะยืนทำหน้าประหลาดกันอีกนานหรือไม่” ฟารีฟถอนฉุนอีกครั้งแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปหยิบหอบผ้าของตนแล้วเดินไปยังลำธารที่ซุกซ่อนอยู่หลังโขดหิน เพื่อแช่น้ำเย็นๆ

“คอลิด ทำไมท่านจอมโจรเหยี่ยวดำผู้มีคุณธรรมถึงไม่เข้าไปช่วยเหลือท่านการิดล่ะ ข้าชักงงแล้วสิ” พอคล้อยหลังนายเหนือหัวไปแล้ว ราฮิมก็หันมาถามเพื่อนรัก ที่กำลังจะเดินไปพักผ่อนตามคำสั่งฟารีฟ

“เจ้าจะงงอะไรของเจ้านักหนาเล่า ราฮิม” สีหน้าของคอลิดออกจะรำคาญเพื่อนรักไม่น้อย เพราะเขาอยากจะพักผ่อนเอาแรงเสียมากว่า หลังจากต้องห้อม้าตะบึงกลับมารายงานความเคลื่อนไหวของขบวนการค้าของท่านการิด

“ก็...เท่าที่ทราบ ฟารีฟพึงพอใจลูกสาวท่านโมฮัมมานานแล้ว แล้วเหตุใดไม่ไปแย่งชิงก่อนจะถูกส่งตัวเข้าวังหลวงเล่า อีกอย่างท่านการิดก็กำลังเดือดร้อนอยู่ ซึ่งมันไม่ใช่วิสัยของจอมโจรเหยี่ยวดำแห่งบาลายูดาสักนิด ที่จะอยู่นิ่งเฉยแบบนี้ หากรู้ว่าคนของสหายเก่าเดือดร้อน”

“ข้าว่าเจ้าเลิกงงแล้วก็เลิกสงสัยเสียทีเถอะ ข้าอยากไปพักผ่อน แล้วก็รู้เอาไว้ซะด้วยว่า ถึงท่านจอมโจรเหยี่ยวดำแห่งบาลายูดาจะทำนิ่งเฉย แต่เจ้าเชื่อข้าเถอะสหายว่าฟารีฟมีวิธีจัดการปัญหาอยู่แล้วละ แล้วเจ้าก็ไม่ต้องเป็นห่วงท่านการิดไปหรอก เพราะท่านการิดก็มีฝีมือ คงไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเอาได้ง่ายๆ หรอกน่า” คอลิดยกมือตบบ่าแกร่งของสหายรักเบาๆ แล้วทำท่าจะเดินไปหาที่พักผ่อน โดยวานให้ราฮิมพาม้าของตนไปกินอาหารและพักผ่อน เพราะไม่ว่าคนหรือสัตว์อย่างไรเสียก็ต้องพักผ่อน

“แล้วเหตุใดปล่อยให้คนบุกรุกเข้าไปได้ง่ายๆ เล่า” ราฮิมมิวายจะเอ่ยถาม ก่อนที่สหายรักจะไปหาที่พักผ่อนจากนั้นก็หันไปจ้องหน้าม้าคู่ใจของคอลิด เฮ้อ! นี่เขากลายเป็นคนเลี้ยงม้าไปแล้วหรือไง แต่ก็คงดีว่าถูกส่งไปเลี้ยงอูฐ

“ต่อให้เก่งกาจแค่ไหน แต่ผู้ร่วมเดินทางหละหลวม เหตุร้ายมันก็ย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ จำไว้ให้ดีล่ะสหายรักของข้า ข้าไปละ ข้าอยากพักผ่อน ส่วนเจ้าก็เอาม้าข้าไปพักที” ตัดบทด้วยการล้มตัวลงนอนหลังใช้ผ้าขนสัตว์ปูลงบนพื้นเรียบร้อย เพียงครู่เดียวก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป ทิ้งให้ราฮิมส่ายหน้าเบาๆ แล้วหันไปจัดการกับม้าคู่ใจของสหายรัก จากนั้น ชายหนุ่มก็โดดขึ้นหลังม้าอีกตัวควบเหยาะๆ ออกไปสำรวจรอบโอเอซิส ภายใต้การปกครองของจอมโจรเหยี่ยวดำแห่งบาลายูดา

 “มูนา ข้ามอบให้เจ้า” ราชิดยื่นกริชประจำตัวมอบแก่หญิงสาวที่ตนมีใจให้ทันที หลังพากันเดินทางมาร่วมสามวันเต็มจนมาถึงกองคาราวานของท่านรามินทร์

“นี่เป็นกริชประจำตัวของเจ้านะราชิด แล้วเจ้าเอามาให้ข้าทำไมกันเล่า” มูนาทำหน้านิ่งด้วยความสงสัย

“ข้าอยากให้เจ้าเก็บไว้ข้างตัวของเจ้า เพื่อเจ้าจะได้เอาไว้ป้องกันตัว อย่าลืมสิว่าต่อจากไปนี้เจ้าต้องออกเดินทางไปกับกองคาราวานนานนับเดือน ข้าเป็นห่วงเจ้า เป็นห่วงมาก” กระแสเสียงเต็มไปด้วยความห่วงหาอาทร แม้อยากไปปกป้องดูแลหญิงอันเป็นที่รักจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางแต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะมีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลและทำต่อไป

“แต่กริชเล่มนี้มีความหมายกับเจ้ามากนะราชิด ข้าจำได้ว่าท่านลุงเป็นคนมอบให้เจ้า ข้าว่าเจ้าเก็บไว้เถิด แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่ากริชเล่มนี้เป็นตัวแทนความรักที่ท่านลุงมีต่อเจ้า ส่วนข้า เพียงแค่เจ้ามาส่งข้าถึงกองคาราวานอย่างปลอดภัย ข้าก็ขอบใจเจ้ามากแล้ว อีกอย่างข้าก็มีอาวุธป้องกันตัวของข้าอยู่แล้ว นี่ไงเล่า ท่านพ่อของข้ามอบให้ข้ากับมือ” มูนาแอบหยิบกริชคมกริบขนาดเล็กเหมาะสมกับเจ้าตัวที่ผู้เป็นพ่อมอบให้ก่อนที่เธอจะออกเดินทาง

“พ่อของเจ้ารอบคอบเสมอนะมูนา ถ้างั้นเจ้าก็เก็บกริชไว้ให้ดีละ แล้วเจ้าก็ควรใช้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น อย่าเที่ยวเอาไปข่มขู่ผู้อื่นล่ะ” ราชิดกล่าวเตือนด้วยความหวังดี แม้จะรู้สึกน้อยใจอยู่มากที่หญิงสาวไม่รับกริชที่เขารักมากเท่าชีวิตไว้ เพราะถ้าหากหญิงสาวรับไว้ อย่างน้อยๆ มูนาจะได้ระลึกถึงเขาและมีเขาอยู่เคียงข้างเสมอ

“ข้ารู้แล้วน่าราชิด เจ้านี่นะพูดเหมือนท่านพ่อของข้าเลย เอาละ ข้าต้องไปแล้ว ข้าขอให้เจ้าเดินทางปลอดภัยนะราชิด เอาไว้หากมีโอกาสเราคงจะได้พบกันอีก ราชิด เจ้าเป็นเพื่อนที่ข้ารักมากที่สุดนะ” มูนาคลี่ยิ้มให้เพื่อนรักภายใต้ผ้าฮิญาบ ก่อนจะยืนมองจนราชิดโดดขึ้นหลังม้าและควบห่างออกไปในเส้นทางเดิม โดยที่มูนาไม่ได้รับรู้เลยว่าหัวใจของเพื่อนบอบช้ำสักแค่ไหน ที่ต้องจำใจจากลาหญิงอันเป็นที่รักตลอดกาล