ตอนที่44 ตัดสินใจ 2

ใบหน้าหล่อเหลานิ่งขึง

ตัวเขาอยู่ระหว่างสงครามแห่งการอบรมสอนสั่งของสองพ่อลูกผู้ยิ่งใหญ่มาช้านาน อายุแม้เกินครึ่งร้อยมาเล็กน้อย แต่เส้นผมทั้งศีรษะล้วนขาวโพลนประหนึ่งอยู่มาหลายร้อยปี เฮ่อ!

ไม่นาน ...หวังกงกงก็ค้อมศีรษะขอตัวกลับ รอจนได้รับสัญญาณพยักหน้าเบาๆ หนึ่งครา หวังกงกงไม่มีรอช้ารีบล่าถอยออกห่างอย่างหวาดหวั่นแล้วหายตัวไปอย่างเร็ว

คล้อยหลังขันทีเฒ่า รัชทายาทหนุ่มเพียงยืนนิ่งเคร่งขรึมอยู่ที่ริมอุทยานดังเดิม

ช่วงเดือนสิบย่างเข้าเดือนสิบเอ็ดเช่นนี้ สายลมยามราตรีนับได้ว่าเย็นเยียบยิ่งนัก หากแต่ร่างสูงคล้ายไม่รู้สึกรู้สา ยังคงยืนตระหง่านปานหินผายากสั่นคลอน ทว่าภายในใจกลับสั่นเบาๆ

ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ เงยขึ้น ดวงตาคมดำเข้มลึกดุจน้ำหมึกทอดมองออกไปไกลแสนไกล เห็นดวงจันทร์สีนวลผ่องส่องสว่างแขวนอยู่กลางนภากว้างไร้การเคลื่อนไหว

ในห้วงคำนึงพลันนึกถึงดวงเนตรงามที่มีสีเขียววูบไว ที่เกิดขึ้นมากกว่าสามครั้งของใครบางคน  

ทันใดนั้นหมิงเฉิงจึงได้คำตอบให้ตนเอง

เขาควรเชื่อฟังคำพระบิดา!

ใต้ต้นเหมยฮัวห่างออกมาจากริมอุทยานที่มีร่างสูงสง่าของรัชทายาทหนุ่มยืนนิ่งเงียบงันใต้แสงจันทร์งาม

โม๋เอ๋อร์ที่แอบมองอยู่ก็เริ่มขมวดคิ้วเคร่งเครียดเช่นกัน หากนางได้ยินไม่ผิด เรื่องราวทั้งหลายที่เกิดขึ้นในช่วงเย็นก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นเพราะราชโองการของฮ่องเต้ทั้งสิ้น

หญิงสาวย่อมไม่รู้เรื่องขั้วอำนาจราชศักดิ์อันใด และยิ่งไม่อาจล่วงรู้น้ำพระทัยของฮ่องเต้แห่งต้าหมิง แม้แต่พระพักตร์ก็ยังไม่เคยได้เห็น จะไปรู้ความคิดอันใดได้ลึกล้ำ

หากแต่ประโยคหนึ่งที่ขันทีเฒ่าเอ่ยออกมา ถ้อยวาจานั้นทำโม๋เอ๋อร์ต้องคิดหนัก นางไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเพราะเหตุใดจึงรู้สึกไม่ชอบใจกับสิ่งที่ได้ยิน

ขอเพียงหมิงเฉิงเข้าหอและมีทายาทกับนาง ย่อมเป็นการเรียกคืนอนุชายาให้กลับมาครบทุกสกุลกระนั้นหรือ?

ยิ่งคิดโม๋เอ๋อร์ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองสักเท่าใด มิคาดว่านางจะมีความคิดที่ไม่ต้องการให้อนุชายานางใดได้กลับมา 

อา...เช่นนั้น!

นางจะไม่เข้าหอกับสามีเด็ดขาด!

ลมราตรีโชยแผ่ว หยาดน้ำค้างตามยอดไม้ทยอยร่วงหล่นพร้อมกลีบดอกไม้ที่พรั่งพรู แสงจันทราคลี่คลุม ดุจม่านหมอกพรางใจ

ชั่วขณะที่โม๋เอ๋อร์ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว หมิงเฉิงก็ตัดสินใจอย่างเฉียบขาดเช่นกัน

ชายหนุ่มจึงหมุนกายแกร่งสืบเท้าก้าวยาวๆ ไปทางเรือนชิงเยว่ทันที ในจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวก็หมุนกายระหงวิ่งกลับไปทางเรือนชิงเยว่อย่างเร็วเช่นกัน

เสียงซอยเท้าดังอยู่ครู่หนึ่ง โม๋เอ๋อร์ก็หายวับเข้าไปในเรือนชิงเยว่และตรงดิ่งไปที่ห้องชั้นใน ปิดประตูลั่นดาลลงกลอนอย่างแน่นหนา กระชับทุกประตูมิให้ศัตรูประชิดเข้ามาได้โดยง่าย

ร่างสูงของหมิงเฉิงเดินเข้ามาถึงห้องชั้นนอก ทันได้เห็นคนงามหายวับไปในห้องชั้นใน ตามด้วยปิดประตูลั่นดาลเสียงดัง ทั้งประตูและหน้าต่างทุกบานถูกปิดสนิทเช่นนั้นก็ให้นึกแปลกใจ เขาแค่นเสียงคำรามออกมา

“ชายาข้า! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

“ไม่!”

“เราควรเข้าหอ...”

“ฝันไปเถอะ!”

“...!?”