บทที่ 3

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านกระจกใสของห้องพักชั้น 32 ละอองแสงสีทองอ่อน ๆ ทอประกายระยิบระยับ ส้มโอนอนนิ่งอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ร่างบางถูกห่มคลุมด้วยผ้านวมสีขาวนุ่ม เธอยังคงหลับใหลด้วยความอ่อนล้าจากค่ำคืนอันเร่าร้อน ใบหน้าสวยดูสงบนิ่งราวกับเทพธิดาที่หลับใหล

         ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ศีรษะเธอหนักอึ้งด้วยอาการเมาค้าง ร่างบางพลิกตะแคงข้าง มือเรียวคลำหาโทรศัพท์ แต่ไม่รู้ว่าไปวางไว้ตรงไหน เธอจึงตัดสินใจลุกขึ้นนั่ง

         “นี่มัน … อะไรเนี่ย!!”

         ดวงตาคู่เหลือบเห็นเดรสสีแดงตุ่น และแพนตี้สีครีมของเธอ วางกองอยู่ปลายเตียงราวกับถูกทอดทิ้ง ภาพชายหนุ่มเชิ้ตขาวคนเมื่อคืนแล่นปราดเข้ามาในห้วงคำนึง เมื่อเธอนึกได้จึงหันมองไปที่เตียงนอน ..

         แต่บนเตียงใหญ่ กลับไม่พบใคร ที่นอนเคียงข้าง

         “ฝันเหรอ? แต่ฝันอะไร บ้าบอชะมัด”

         มือเรียวเล็กกุมขมับที่ปวดตึบ เธอรู้สึกลำคอแห้งผากต้องการดื่มน้ำเปล่าให้ชุ่มคอเสียหน่อย จึงค่อย ๆ ยกเรียวขาขาวให้ก้าวลงจากเตียงนอน แต่ทว่า..

         .. ความเจ็บแสบที่แก่นกลางกายมันปะทุขึ้น จนเธอเผลอร้องออกมา

         “ซีด! โอ๊ยเจ็บ!”

         ใบหน้ายุ่งเหยิงย่นคิ้วหากันพลางนึกคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน และชายหนุ่มคนนั้น ชายแปลกหน้าที่รับฟังเรื่องราวอันแสนขมขื่นของเธอ แต่แล้วภาพความจำก็ตัดวูบไป เธอจำอะไรต่อจากนั้นไม่ได้อีก

         ส้มโอค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นด้วยร่างบางที่เปลือยเปล่า เธอก้าวขาทีละข้างด้วยความปวดระบมไปทั่วร่างราวกับเธอเพิ่งผ่านศึก

         ติ๊ด!

         เสียงปลดล็อคประตูห้องเธอดังขึ้น พลางเอาใจหล่นวูบ  ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง เมื่อประตูห้องของเธอเปิดออก พร้อมกับชายแปลกหน้าคนเมื่อคืน

         “กรี๊ด!!!”

         เธอส่งเสียงกรีดร้องก่อนจะโจนโลดกลับขึ้นเตียงอย่างลืมความเจ็บปวดเมื่อครู่ เธอเพียงต้องการหาผ้าผ่อนมาปกคลุมร่างเปลือยของเธอ

         “คุณเข้ามาได้ยังไง!!!”

         “คุณใจเย็น ๆ ก่อน!”

         คเชณทร์ปรี่เดินเข้ามาภายในห้อง พร้อมมือใหญ่ที่ถือถุงยา และถุงผ้าจากร้านสะดวกซื้อ เขาวางมันลงบนเคาน์เตอร์ เขาคิดไว้อยู่กึ่งใจว่าหญิงสาวที่ชื่อส้มคงจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้แน่นอน

         “คุณ คุณเข้ามาได้ยังไง!!”

         เธอถามซ้ำครั้งที่สอง มือเล็กกำผ้าห่มนวมขึ้นมาคลุมร่างไว้อย่างมิดชิด หัวใจเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นกลัว

         “เมื่อคืนคุณเมามากเลย แล้วคุณก็โวยวายโหวกเหวกเสียงดังที่บาร์ ผมเลยพาคุณมาส่งที่ห้อง”

         คเชณทร์ตอบฉะฉาน พร้อมเล่าเป็นฉาก ๆ ร่างสูงยืนนิ่งด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม แววตาคมจ้องมองเรือนหน้าสวยพลางส่งยิ้มเล็ก ๆ

         “แล้ว …” เธอก้มมองร่างตัวเองที่ไร้เสื้อผ้า

         “แล้วทำไมฉันถึง ….”

         เธอเงยหน้าสบตาเข้ากับชายร่างสูง จู่ ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็วาบขึ้นในหัว

         “ผมชื่อคเชณทร์ เรียกผมว่าเชนก็ได้”

         “ไอ้เชน ไอ้คนชั่ว บอกให้ปล่อย”

         “ไม่ปล่อยใช่มั้ย? ได้!!”

        

         เป็นเธอเองที่เป็นคนกระชากคอเสื้อเขาจนใบหน้าแนบชิดมาใกล้ ลมหายใจอุ่นและรสสัมผัสจากริมฝีปากคู่นั้นยังตราตรึงอยู่ในจิต

         นิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากตนเอง เธอเลื่อนสายตาไปมองชายตัวสูงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเมื่อคืน พลางทำหน้าเจื่อน

         “ฉะ ฉัน”

         เธอพูดตะกุกตะกัก ภาพที่เธอกระชากคอเสื้อเขามันวาบขึ้นมาแล้วหลังจากนั้น เธอก็จำอะไรไม่ได้อีก หรือว่าเธอ ...

         “เดี๋ยวนะ!! เมื่อคืน ..”

         “คือ .. ผมขอโทษ เมื่อคืนบรรยากาศมันพาไป แล้วคุณ .. คุณเป็นฝ่ายเริ่ม ผมห้ามใจไว้ไม่อยู่”

         เธอหลุบตามองต่ำ ไม่กล้าสบหน้าเขาต่อ จะกล่าวโทษเขาก็ไม่ได้ หมดคำจะก่นด่าตัวเองที่เมาจนเละเทะเสียขนาดนั้น

         “ฉัน …”

         “ผมขอโทษนะ ผมเหมือนฉวยโอกาสเลย”

         เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพลางสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้เตียงนอนใหญ่ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก

         “พอแล้ว ไม่ต้องเล่าแล้ว”

         เธอยกมือขึ้นห้าม หลังจากถามไถ่เหตุการณ์เมื่อคืนกับชายหนุ่มที่ชื่อคเชณทร์ ไม่ใช่ราเชน

         หลังจากที่เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำ ก็นั่งคุยกับเขาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน สายตาเธอหันมองสิ่งรอบข้าง เพราะเธออับอายเกินจะมองหน้าเขา

         แต่คเชณทร์ก็กล่าวขอโทษเธอหลายครั้ง พร้อมกับลงไปซื้อยาแก้ปวด และเครื่องดื่มแก้แฮงค์มาให้เธอ

         “ผมรู้สึกผิดจริง ๆ ครับ”

         ความรู้สึกผิดของคเชณทร์มันส่งผ่านทางน้ำเสียงและสายตาเขา จนส้มโอสัมผัสได้

         “ฉันเองก็เมาจนขาดสติ โทษคุณก็ไม่ได้หรอก”

         เธอพูดพลางถอนหายใจยาว

         “ว่าแต่เมื่อคืน .. ทำไมคุณถึงมานั่งกับฉันล่ะ”

         จู่ ๆ ภาพของเขาที่บาร์ก็ฉายชัดขึ้น หลังจากที่เธอและเขาต่างฝ่ายต่างก็จิบไวน์เพียงลำพังที่โต๊ะตัวเอง

         “เห็นคุณจิบไวน์ได้น่ากลัวมาก ผมเลยเป็นห่วง” เขายิ้มน้อย ๆ พลางขำในลำคอ แล้วแต่แววตาเขากลับหม่นหมอง

         “เมื่อวาน วันครบรอบ 2 ปีผมกับแฟน แต่ .. เธอเทผม”

         “เท? อ๋อ .. ไม่มาตามนัดน่ะเหรอ?”

         “มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะคุณ เธอบอกเลิกผม แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อเขาอยากเลิกกับผม ผมก็เลยนั่งจิบไวน์ย้อมใจให้ตัวเอง”

         ส้มโอนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อคืน ตั้งแต่ที่เธอนั่งสั่งอาหารที่บาร์ก็สังเกตุเห็นเขานั่งอยู่ก่อนแล้ว พร้อมใบหน้าที่เศร้าสร้อย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเขานัก

         “ค่ำคืนคนโดนทิ้งงั้นเหรอ?” เธอพูดกลั้วขำ ก่อนจะปรายตามองชายตรงหน้า สถานการณ์ของเขาและเธอช่างคล้ายกันเสียเหลือเกิน ต่างฝ่ายต่างก็โดนทิ้งทั้งคู่

         “ผมถามหน่อยสิ” เขาเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบภายในห้อง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และปล่อยมันออก

         “เมื่อคืน ผมพรากความบริสุทธิ์จากคุณไปนะ คุณไม่เสียใจเหรอ?”

         “หึ!” เธอแค่นหัวเราะออกรอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้า

         “ไม่เลย ลึก ๆ ฉันก็อยากทำมาตั้งนานแล้ว ... แต่อยากทำด้วยความรัก กับคนรักน่ะ”

         “ฉันโง่เองน่ะคุณ ผู้ชายมากมายต่างดาหน้ากันเข้ามาหาฉัน ทั้งเพียบพร้อม และสมบูรณ์แบบ ฉันก็ไม่เคยเหลียวตามองหาใคร นอกจากราเชนทั้ง ๆ ที่เขาไม่มีอะไรเลย แม้แต่ความซื่อสัตย์”

         “ฉันโง่เองที่เก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้เขา ในขณะที่อีก 4 ปี ฉันก็ก้าวเข้าวัยเลขสาม บ้าชะมัด มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะคุณ ถ้าฉันจะหาคู่ครองไม่ได้เพราะเสียความบริสุทธิ์นั้นไปก็ช่างเถอะ”

         “แต่ฉันเองก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกันนะ เมื่อคืนสิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกและพอจะจำได้ … การที่ฉันเป็นตัวเอง ฉันได้ปลดปล่อยมันออกมา .. ฉันไม่เสียใจเลย”

         เธอร่ายยาวพร้อมแววตาเปล่งประกาย รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้า เธอไม่เคยรู้สึกได้เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่เริ่มคบหากับราเชน เพราะเขาชอบผู้หญิงเรียบร้อย พูดน้อย และสงวนท่าที .. ซึ่งนั่นมันไม่ใช่เธอ เธอฝืนทำเพื่อให้เขารักเธอ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็นอกกายไปทำกับคนอยู่

         ราเชนเป็นรักครั้งแรกของเธอ เธอรู้สึกตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน เธอจึงพยายามทำทุกอย่างให้ราเชนมองมาที่เธอ จนในที่สุดความพยายามนั้นก็สำเร็จ เธอได้เขามาครอบครอง ท่ามกลางเสียงคัดค้านของคนในครอบครัวเธอ

         เธอยอมสะบั้นขาดกับครอบครัว และย้ายตามเขามาอยู่ที่ไทย หลังจากที่แม่เธอแต่งงานใหม่และพาเธอย้ายไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็ก

         เธอมีเงินเก็บ และสมบัติที่พ่อเลี้ยงให้เธอมาส่วนหนึ่ง แต่นั่นมันก็ร่อยหรอไปเรื่อย ๆ เพราะชายที่ชื่อราเชน จนวันที่เธอและเขาเลิกรากัน เธอแทบไม่เหลืออะไรเลย มีเพียงเงินก้อนสุดท้ายที่ต่อชีวิตเธอ