ตอนที่2 ผิดนัด

ร่างบางระหงในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำตัดผิว ความยาวเหนือเข่าขึ้นมามาก ใบหน้าสวยใสสมวัยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแบรนด์ดังส่งให้เธอดูออร่าโดดเด่น เป็นที่หมายตาของชายหลายคน ผมสลวยปล่อยสยายถึงกลางแผ่นหลัง ดวงตากลมโตซุกซนน่าค้นหา ปากนิดจมูกหน่อยรับกับใบหน้า เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วสีเข้ากันกับชุด ก้าวเดินเข้ามาภายในคลับหรู ที่เปิดเพลงเสียงดังกระหึ่ม แสงไฟหลากสีวิบวับท่ามกลางความมืดสลัวของห้องโถงใหญ่ มีผู้เหล่านักท่องราตรีจำนวนมากทั้งชายและหญิง วัยเรียนวัยทำงานปะปนกัน ออกสเต็ปโยกตัวไปตามจังหวะดนตรี บ้างก็นั่งพูดคุยดื่มด่ำบรรยากาศภายในสถานบันเทิง

“ยัยโม…ทางนี้” พะแพงตะโกนเรียกแข่งกับเสียงเพลง พลันยกมือขึ้นโบกไปมาส่งสัญญาณให้เพื่อนเห็น

‘โมเอิร์น’ หญิงสาวใบหน้าสวยจิ้มลิ้ม วัย21 เรียนปี3คณะธุรกิจการบิน ส่วนสูงร้อยห้าสิบแปดเซนติเมตร เล็กอุ้มง่าย ทว่า หน้าอกหน้าใจกลับไม่เล็กตามตัว ยิ่งใส่ชุดเซ็กซี่ยิ่งเผยให้เห็นความอวบใหญ่ขนาดเกินตัวชวนให้เหลียวมอง

“คนเยอะมาก...พี่ครามมารึยัง?” โมเอิร์นเอ่ยถาม สองเท้าหยุดยืนข้างเพื่อนสาว

“ยัง...มาถึงก็ถามหาผู้ชายเลยนะ เพื่อนสองคนนั่งหัวโด่งไม่พูดถึงซักคำ”

โมเอิร์นไหวไหล่เบาๆ ก่อนจะนั่งลงหยิบแก้วชงเหล้าเข้มๆอย่างที่ชอบยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ที่จริงตอนนี้เธอควรอยู่บ้านแต่งตัวสวยๆ นั่งทานข้าวกับผู้ใหญ่และว่าที่คู่หมั้น

‘เหอะ! ฉันยังเรียนไม่จบ ป๊ากับปู่จะบังคับให้หมั้นกับใครก็ไม่รู้ คิดหรอว่าคนอย่างโมเอิร์นจะยอมง่ายๆ ไม่มีทาง!’

“ค่อยๆดื่มสิ หิวน้ำรึไง เดี๋ยวได้เมาไม่รู้เรื่อง”

“ฉันกลัวตามแกสองคนไม่ทันต่างหาก”

“โม..ป๊าแกโทรมา” นิวเพื่อนสนิทอีกคนพูดบอก

โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของโมเอิร์นวางบนโต๊ะ หน้าจอสัมผัสสว่างวาบโชว์ชื่อคนโทรเข้าเด่นหราอย่างชัดเจน ทว่า เจ้าของกลับไม่ให้ความสนใจแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังกดตัดสายทิ้งราวกับว่าไม่อยากพูดคุยกับปลายสายยังไงอย่างงั้น

“อย่าบอกนะ…แกนัดพวกฉันออกมาคืนนี้ เพราะเบี้ยวนัดดูตัวคู่หมั้น” ต้องใช่แน่ๆ พวกเธอสามคนสนิทกันมาก ปรึกษากันทุกเรื่อง ล่าสุดโมเอิร์นเพิ่งปรับทุกข์ เพราะถูกผู้เป็นพ่อกับปู่คลุมถุงชนทั้งที่ไม่เต็มใจ

“อืม...” โมเอิร์นตอบกลับสั้นๆ พลางกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบ เธอมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรกเพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ปกติพวกเราจะไปดื่มที่ผับของ 'พี่คราม' รุ่นพี่คณะวิศวะมหาลัยเดียวกัน เพราะที่นั่นเดินทางสะดวกใกล้คอนโด

“รอนานมั้ยครับ...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น เรียกให้สาวๆทั้งโต๊ะหันไปมองคนมาใหม่อย่างให้ความสนใจ

“ไม่นานค่ะ” โมเอิร์นตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มสะกดสายตาคนมองให้หลงใหลในความสวยใสแต่ก็แฝงไปด้วยความเซ็กซี่น่าค้นหา

“พอดีพี่แวะไปอาบน้ำที่บ้านก่อน เลยมาช้า”

“ไม่เป็นไรค่ะ...พี่ครามดื่มเหมือนเดิมนะ” นั่งดื่มด้วยกันบ่อยไม่แปลกที่เธอจะรู้เขาชอบแบบไหน

“ครับ” ครามตอบกลับพร้อมนั่งลงข้างโมเอิร์น ใช้ท่อนแขนแข็งแรงโอบเอวบางไว้หลวมๆ

ลืมแนะนำ...พี่ครามเป็นคนคุยของฉันเอง แค่คุยแก้เหงานะไม่ใช่แฟน หนุ่มฮอตคณะวิศวะฯอย่างเขาคงไม่ได้มีฉันแค่คนเดียว และฉัน โมเอิร์นคนสวยไม่มีทางเอาหัวใจลงไปเล่นเด็ดขาด ถึงแม้พี่ครามจะหล่อมากก็เถอะ

“โมขับรถมาเองรึเปล่าครับ”

“ค่ะ..”

“อย่าดื่มเยอะนะ พี่เป็นห่วง” ไม่ใช่แค่หล่ออย่างเดียว ยังปากหวานพูดเพราะอีกด้วย แบบนี้ไงสาวๆถึงได้ล้อมหน้าล้อมหลัง

นั่งดื่มได้ไม่นานพี่ครามก็ขอตัวกลับก่อน บอกว่าที่ผับมีปัญหา ลูกน้องไม่สามารถจัดการได้ ฉันก็พอเข้าใจแหละ ตอนนี้ทั้งโต๊ะจึงเหลือแค่เราสามคนเพื่อนรัก

“กรี๊ดดด..หล่อ~”

“มีแฟนรึยังคะ…”

“แก~ฉันรักเขา”

เสียงกรี้ดกร๊าดดังขึ้นไม่ขาดจากบริเวณทางเดินไปยังบันไดขึ้นชั้นสอง เรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่ไม่ไกลได้เป็นอย่างดี

“เขากรี๊ดใครอ่ะ?” โมเอิร์นเอ่ยถาม พลางชะเง้อคอมองไปยังทิศทางของเสียง ทว่า ด้วยส่วนสูงเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบแปดเซนติเมตรทำให้ไม่สามารถมองผ่านกลุ่มคนแน่นขนัดไปได้

“เจ้าของคลับมั้ง…ได้ยินว่าเจ้าของที่นี่หล่อมาก” นิวอธิบาย

“ฉันเคยได้ยินมาเหมือนกัน” พะแพงพูดเสริม หล่อนเคยได้ยินรุ่นพี่เอ่ยถึงแต่ก็ยังไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเองซักครั้ง

“ไหน…ฉันอยากเห็น” ในเมื่อชะเง้อจนคอยาวก็ยังมองไม่เห็นบุคคลที่ว่า โมเอิร์นก้าวเท้าขึ้นยืนบนเก้าอี้ เพ่งมองไปยังทางเดิน เห็นชายชุดดำสามสี่คนเดินตามหลังชายร่างสูงดูดีคนหนึ่ง ซึ่งจากจุดที่เธอยืนเห็นเพียงแผ่นหลังของเขาเท่านั้น แม้บรรยากาศในคลับจะมืดสลัวแต่ก็พอมองเห็นรูปร่างเขาอย่างชัดเจน ‘เห็นหลังแล้วอยากเห็นหน้า’ คำนี้ไม่เกินจริง

“ลงมายัยโมเดี๋ยวตก” พะแพงรีบรั้งเพื่อนลงจากเก้าอี้ ใครจะคิดว่าโมเอิร์นจะกล้าขึ้นไปยืนบนนั้น

ตอนแรกทุกคนให้ความสนใจเจ้าของคลับ ทว่า เวลานี้สายตาหลายคู่กลับจับจ้องมายังหญิงสาวหุ่นเอ็กซ์ยืนเด่นตระหง่านอยู่บนเก้าอี้ เรียกเสียงฮือฮาจากชายหญิงนักดื่มได้ไม่น้อย

“เดี๋ยวสิ…ฉันยังไม่เห็นหน้าเขาเลย”

“ลงมาก่อน…คนมองใหญ่แล้ว” นิวถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับให้กับความแสบซนของเพื่อนสาว ยิ่งดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปด้วยแล้วล่ะก็ความดื้อคูณสองไม่เกินจริง

”โอเคๆลงก็ได้” ที่ยอมลงเพราะเขาคนนั้นเดินห่างออกไปไกล ไม่สิ! ต้องบอกว่าหายไปกับความมืดถึงจะถูก ทำให้ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าอีกฝ่ายอย่างที่ตั้งใจ

การกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาคมกริบทั้งหมด ร่างสูงดูดีนั่งบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงานจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ฉายภาพเคลื่อนไหวของหญิงสาวร่างเล็กเพียงหนึ่งเดียวยืนบนเก้าอี้กำลังมองหาบางอย่าง ก่อนจะก้าวลงโดยง่ายอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“มึงไปสืบประวัติผู้หญิงคนนี้เร็วที่สุด”

“ครับนาย”