ตอนที่5 ความจริง

โมเอิร์นกวาดสายตามองทุกคนในห้องกระทั่งสะดุดกับสายตาคมคู่หนึ่งดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นเท้าเล็กหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเบนหน้าหนีปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด แล้วรีบเดินไปนั่งลงข้างผู้เป็นพ่อ

“มาแล้วหรอ” แบล็คเอ่ยขึ้นยิ้มๆ พร้อมยกท่อนแขนโอบไหล่ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาไว้ด้วยความรักและเอ็นดู

“ฝีมือป๊าใช่มั้ยคะ?” เสียงหวานกระซิบถามในสิ่งที่เธอสงสัย

“ลูกดื้อกับป๊าก่อนครับ...สวัสดีปู่ไซซีก่อนสิ”

“สวัสดีค่ะปู่ไซซี” โมเอิร์นเอ่ยทักทายตามคำบอกอย่างว่าง่าย ขืนฉันยังดื้อดึงเกิดโดนยึดรถขึ้นมาคืนนี้คงไปเที่ยวลำบาก

“ไหว้พระเถอะลูก...นี่ เซนโซ่ว่าที่คู่หมั้นของหนู”

“ห๊ะ! อะไรนะคะ” ร่างบางลุกพรวดพราดร้องตะโกนด้วยความตกใจเมื่อได้ยินไซซีพูดแนะนำอย่างนั้น ‘เจอเขาที่นี่ว่าบังเอิญมากแล้ว แต่เขาดันเป็นคู่หมั้นฉันเนี่ยนะ ตายๆๆ'

“โมเบาๆสิลูก นั่งลงก่อน” แบล็คหน้าหดเหลือสองนิ้ว มือสากมีริ้วรอยตามวัยรั้งลูกสาวนั่งลงบนโซฟาเช่นเดิม ใบหน้าคมคายเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด กลัวว่าลูกสาวจะแผลงฤทธิ์ให้อีกฝ่ายได้เห็นจนไม่กล้าเกี่ยวดอง โฬมเองถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับหวังอย่างยิ่งว่าหลานสาวเพียงคนเดียวจะไม่ทำให้เสียหน้าเป็นครั้งที่สอง

“เอาน่าแบล็ค อาเข้าใจหนูโม เด็กสองคนไม่เคยเห็นหน้าคาดตากันมาก่อน เอาอย่างนี้ดีมั้ยลองให้เขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันซักสองสามวันค่อยหมั้น”

“สามวัน!!” โมเอิร์นร้องตะโกนออกมาอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู อะไรกันทำไมมันเร่งรัดแบบนี้

“โมเอิร์น!หลานไม่ควรเสียมารยาทกับปู่ไซ!” โฬมเอ่ยดุ หากเขายังนั่งดูดายต่อไปคงมองหน้าเพื่อนไม่ติด

“ขอโทษค่ะ ก็โมตกใจนี่คะ”

“เอาตามนั้นไอ้ไซกูเห็นด้วย สามวันนี้ให้โมเอิร์นย้ายไปอยู่กับโซ่ได้เลย...ยังไงปู่ฝากดูแลน้องด้วยนะ” ประโยคแรกโฬมบอกเพื่อนรัก ประโยคถัดมาเอ่ยบอกว่าที่หลานเขย

“ครับ” เซนโซ่ตอบรับด้วยใบหน้าเรียบนิ่งปรายตามองหญิงสาวเล็กน้อยไม่แสดงท่าทีใดออกมา

“ป๊าฝากดูน้องด้วยนะโซ่”

“ได้ครับ”

“โมโตแล้วค่ะป๊า ดูแลตัวเองได้” ร่างบางไม่วายเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ด้วยนิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจ ‘คอยดูเถอะ แม่จะเล่นงานให้รีบพามาส่งไม่ทันเลย’ โมเอิร์นคิดในใจ ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มร้ายอย่างลืมตัวเผลอคิดดังจนผู้เป็นพ่อสังเกตได้

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียว ถ้ายังอยากได้บัตรเครดิตคืน” แบล็คเอ่ยคาดโทษลูกสาวราวกับล่วงรู้ความคิดของเธอ เขาฟูมฟักเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก ทำไมจะดูไม่ออกว่าลูกสาวคิดจะทำอะไร

“ป๊าอ่ะ~” ร่างบางยู่หน้าให้ด้วยท่าทีเง้างอนอย่างที่ชอบทำ เรียกรอยยิ้มจากทุกคนในห้องได้เป็นอย่างดี แต่ไม่ใช่เซนโซ่เขาทำเพียงนั่งมองนิ่งๆเท่านั้น

“ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวสิ คืนนี้หนูต้องย้ายไปอยู่กับพี่เขา”

“จิ๊!” เสียงจิ๊จ๊ะดังจากปากบาง โมเอิร์นดันตัวลุกขึ้นเดินปึงปังออกจากห้องรับแขกขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้านเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวพร้อมกับปิดประตูเสียงดังปึง

“เฮ้ออ...น้องค่อนข้างดื้อ โซ่ต้องอดทนหน่อยนะ” แบล็คถอนหายใจพรืดใหญ่ ธุรกิจที่เคยมีปัญหาก็ยังไม่ทำให้เขาปวดหัวได้เท่านี้

“ไม่ต้องห่วงครับอาแบล็ค”

“อา เออ อะไรกันเรียกป๊าได้แล้ว”

“ครับป๊า”

เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง โมเอิร์นก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้าย ก็เห็นผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายรวมทั้งว่าที่คู่หมั้นยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

“เสร็จแล้วใช่มั้ยลูก พรุ่งนี้ป๊าจะส่งคนไปเก็บของที่คอนโดให้” แบล็คเอ่ยบอก พลางมองชุดที่ลูกสาวสวมใส่แต่ก็ไม่ได้ตำหนิอะไรเพราะวันนี้ถือว่าเธอยังเชื่อฟังอยู่บ้าง

“ไม่ต้องค่ะป๊าโมไปเก็บเองได้...ไปกันเลยมั้ยคะ”

“ไอ้โฬมกูกลับก่อนนะ เด็กๆจะได้กลับพร้อมกันเลย”

ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายร่ำลากัน ไซซีขึ้นรถโดยมีเลขาเปิดประตูให้ ส่วนเซนโซ่กับโมเอิร์นแยกไปยังรถอีกคันที่มีจิมเป็นคนขับ

“ไปไหนต่อครับนาย” จิมเอ่ยถามคนเป็นเจ้านายนั่งเบาะด้านหลัง ทันทีที่เห็นใบหน้าหญิงสาวว่าที่คู่หมั้นเจ้านาย งานสืบประวัติที่เขากลัดกลุ้มมาตลอดทั้งวันก็คลายความสงสัยลง แท้จริงแล้วเธอเป็นลูกสาวมาเฟียนี่เองไม่แปลกที่มาเฟียใหญ่อย่างแบล็ค จะเก็บงำประวัติส่วนตัวลูกสาวเอาไว้ ไม่ให้คนนอกสืบรู้เพื่อความปลอดภัย

“คลับ”

ภายในรถเกิดความเงียบขึ้นไม่มีใครพูดอะไรอีก รถคันหรูขับไปบนถนนด้วยความเร็ว โมเอิร์นเลื่อนมือบางหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมากดส่งข้อความหาใครบางคน พลางกวาดสายมองข้างทางเพื่อดูพิกัดตัวเองแล้วกดปิดหน้าจอ

“นายคงไม่คิดว่าฉันจะไปอยู่ด้วยจริงๆใช่มั้ย” เสียงหวานเอ่ยทำลายความเงียบภายในรถ ใบหน้าสวยหันมองชายหนุ่มนั่งข้างกัน

“...”

“ฉันอยู่ในที่ของฉัน ส่วนนายก็อยู่ในที่ของนายต่างคนต่างอยู่ตกลงตามนี้ จอดรถ!ฉันจะลง” โมเอิร์นร่ายยาวให้อีกฝ่ายรับรู้ความต้องการอย่างตรงไปตรงมาและไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ

จิมมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังเพื่อขอความเห็น เมื่อเซนโซ่พยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ มือสากจึงเปิดไฟเลี้ยวหมุนพวงมาลัยขับรถเข้าจอดข้างทาง ห่างออกไปไม่มากนักมีรถเก๋งสีขาวจอดอยู่ ทันทีที่รถจอดสนิทโมเอิร์นเปิดประตูก้าวลงจากรถเดินไปยังรถอีกคัน เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ

“รอนานมั้ย”

“ไม่นานย่ะ…ไปกันเลยนะฉันอยากดื่ม ป่านนี้ยัยนิวคงถึงแล้ว” พะแพงเอ่ยบอกด้วยท่าทีหยอกล้อ ก่อนหน้านี้โมเอิร์นส่งโลเคชั่นให้เธอมาดักรอเพื่อพาไปนั่งดื่มที่ผับหลังมหาลัย

อีกด้าน...

“นายจะปล่อยเธอไปจริงๆหรอครับ ผมเกรงว่า....”

“ไปสืบมาว่ารถใคร? ส่งคนตามดูห่างๆอย่าให้รู้ตัว”

“ครับนาย” จิมทำหน้าที่ขับรถกระทั่งถึงคลับจึงแยกตัวออกไปสืบหาตามคำสั่ง

ร่างสูงดูดีก้าวเดินผ่านประตูเข้าออกด้านหลังสำหรับผู้บริหารและคนสนิทเท่านั้น สองเท้าหนาก้าวเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องทำงานส่วนตัวเพื่อสะสางเอกสารคั่งค้าง ตลอดทางเดินการ์ดที่ยืนปฏิบัติหน้าที่ต่างโค้งศีรษะทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน