Chapter 3

Chapter 3

“ผมดีใจที่เกรซกับลูกชอบกิน ไว้คราวหน้านะผมจะเอามาฝากอีก” ชมพลอยยิ้มและพยักหน้า ขณะนั้นพนักงานของร้านได้เดินมาหากฤตย์เพื่อถามถึงคิว

“ไม่ทราบว่าจองคิวไว้หรือยังคะ”

“ยังครับ เรามากันหกคนครับ” กฤตย์ตอบ

“ตอนนี้มีที่นั่งที่เข้าได้เลยสี่ที่ค่ะ แต่ถ้าหกที่ต้องรอประมาณสามคิวนะคะ” พนักงานตอบ  สามคิวก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร เด็กๆ รอไม่ไหวแน่

“พอจะเสริมเก้าอี้อีกตัวไหมคะเป็นห้าที่” เสียงน้ำฟ้าดังขึ้น “คือฟ้ากะว่าจะไปซื้อของสดที่ซุปเปอร์ไปทำอาหารเย็นน่ะค่ะ ซื้อเสร็จจะได้กลับบ้านไปทำกับข้าวรอคุณหมอ พี่มิกค์แล้วก็น้องแทนกลับไปกินข้าว”

น้ำฟ้าหาทางออก เธอรู้ดีว่ากฤตย์คงไม่อยากให้ตนร่วมโต๊ะสักเท่าไหร่ เธอไม่อยากเป็นส่วนเกินของใคร และไม่อยากรู้สึกอึดอัดอีกด้วย

“งั้นเอางี้ นายเข้าไปกินไอติมกับเกรซ พาน้องแก้มกับน้องแทนไปด้วย ส่วนฉันจะไปเป็นเพื่อนฟ้าซื้อของเอง แล้วก็จะกลับพร้อมฟ้า ไปรอนายที่บ้าน” ชมัศชัยหาทางออกที่ดีกว่า กฤตย์มองหน้าเพื่อนรัก ก่อนตวัดสายตาไปมองน้ำฟ้า

“ก็ได้ ตามใจ” กฤตย์ตอบตกลง “เกรซไปกินข้าวเย็นบ้านพี่นะ ถือว่าแทนคำขอบคุณที่พาแทนมากินไอติม”

ชมพลอยยังไม่ทันตอบ เสียงรบเร้าระคนออดอ้อนดังจากปากแทนธรรมเสียก่อน

“น้าเกรซไปกินข้าวเย็นกับผมนะฮะ ผมอยากให้น้าเกรซไปกินข้าวเย็นกับผม”

“ก็ได้จ้ะ” ชมพลอยตกลงอย่างเสียมิได้

“เธอทำอาหารเพิ่มเผื่อเกรซกับน้องแก้มด้วยนะ”

ก่อนที่กฤตย์จะหันไปสั่งน้ำฟ้า

“ค่ะคุณหมอ” น้ำฟ้ารับคำ ฝืนยิ้ม นัยน์ตาเศร้า

“เราไปกันเถอะฟ้า วันนี้คนเยอะ กว่าจะซื้อของ กว่าจะกลับถึงบ้าน” ชมัศชัยรู้ว่าน้ำฟ้าอึดอัด จึงดึงเธอออกจากความรู้สึกที่ได้รับ “ฉันไปก่อนนะ เจอกันที่บ้านนะ”

ชมัศชัยกับน้ำฟ้ามุ่งหน้าเดินไปยังซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่ชั้นล่าง ส่วนกฤตย์กับชมพลอยและสองเด็กชายเด็กหญิงพากันเดินตามพนักงานเข้าไปในร้าน

จังหวะหนึ่งกฤตย์หันไปมองเพื่อนรักเดินคู่กับน้ำฟ้า สายตาเขายังคงเย็นชาเช่นเดิม เหมือนจะไม่รู้สึกอะไร แต่เปล่าเลย ในใจเขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไรกับภาพนั้น

หึงก็ไม่ใช่...หวงก็ไม่เชิง

แค่ไม่อยากให้น้ำฟ้าอยู่ใกล้ชายใดก็แค่นั้น

หลังจากกินไอศกรีมเสร็จสิ้น กฤตย์กับชมพลอยต่างพาลูกของตัวเองเดินออกจากร้าน เพื่อไปบ้านของกฤตย์ตามนัดหมายกันไว้ ขณะที่กำลังเดินไปลานจอดรถ แทนธรรมกับอลิสสาบอกผู้ปกครองของตนว่า อยากเข้าห้องน้ำ กฤตย์จึงพาแทนธรรมเข้าห้องน้ำชาย ส่วนชมพลอยพาลูกสาวคนห้องน้ำหญิง

กฤตย์กับแทนธรรมทำธุระในห้องน้ำเสร็จก่อน ทั้งสองจึงเดินออกมาคอยชมพลอยกับอลิสสาตรงทางเดินเข้าห้องน้ำ ไม่นานนักชมพลอยเดินจูงลูกสาวออกมา

“พี่กฤตย์คะ ฝากดูน้องแก้มแปปนะคะ เกรซรู้สึกปวดท้องหนักน่ะค่ะ” ตอนแรกไม่ปวด พอเดินออกมาจากห้องน้ำอาการปวดท้องหนักก็เกิดขึ้น

“ได้สิ พี่รอตรงนี้นะ” เขาชี้ไปยังม้านั่งฝั่งตรงข้ามห้องน้ำ ชมพลอยพยักหน้ารีบหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอย่างรีบร้อน เพียงแค่ชมพลอยหันหลังก้าวเดินเพียงสองก้าวร่างสูงใหญ่ของนายแพทย์ภาคินทร์หรือธามก็ปรากฏตัวขึ้น ภาคินทร์เดินมาหากฤตย์ที่กำลังเดินไปยังม้านั่ง

เป็นเสี้ยววินาทีผ่าแปดจริงๆ

“ไอ้กฤตย์” ภาคินทร์ทักเพื่อนสนิท แทนธรรมเห็นลุงธามจึงยกมือไหว้ ภาคินทร์วางมือบนศีรษะหลานชายแล้วโยกเบาๆ ทว่าสายตากลับจับจ้องดวงหน้าน่ารักของเด็กหญิงที่ยืนอยู่ข้างแทนธรรม เขามองตาไม่กระพริบ มองลึกเข้าไปในแววตาของหนูน้อยที่ส่งยิ้มให้

ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจภาคินทร์ เขารู้สึกคุ้นเคยกับเด็กหญิงคนนี้มาก ราวกับว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่ก็มั่นใจว่านี่คือการพบกันครั้งแรก

“สวัสดีค่ะคุณลุง” อลิสสาทำตามแทนธรรม

“สวัสดีครับ” ภาคินทร์ย่อตัวตรงหน้าเด็กหญิงแสนน่ารัก ส่งยิ้มให้ “ชื่ออะไรครับ ลุงชื่อลุงธามครับ”

“ชื่อน้องแก้มค่ะ” เด็กหญิงตอบอย่างเริงร่า ความสดใสและน่ารักของอลิสสาเรียกรอยยิ้มเขาให้กว้างมากขึ้น

“ลูกสาวใครไอ้กฤตย์ หน้าตาน่ารักมาก” ภาคินทร์ยืดตัวเต็มความสูงเอ่ยถามกฤตย์ ทว่าดวงตายังมองไปยังหนูน้อย ก่อนที่ประโยคคำถามถัดมาจะหันไปมองเพื่อน “อย่าบอกนะว่า แกแอบไปไข่ไว้ที่ไหน”

“น้องแก้มอยู่ห้องเดียวกันกับน้องแทนน่ะ แม่น้องแก้มเข้าห้องน้ำเลยฝากให้ฉันดูน้องแก้มให้” กฤตย์ตอบ “ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่หรือนัดใครไว้”

“มาเอาเครื่องเพชรให้คุณแม่น่ะ คุณแม่ส่งมาทำความสะอาดที่ร้านคุณจิม”

“ไปกินข้าวบ้านฉันไหม ตอนนี้มิกค์ก็อยู่บ้านฉัน” กฤตย์กล่าวชวน

“วันนี้ไม่ได้น่ะสิ เอาเครื่องเพชรให้คุณแม่เสร็จก็ต้องไปบ้านน้าเพ็ญต่อ คุณแม่ฝากของไปให้น้าเพ็ญแล้วต้องไปก่อนสามทุ่มด้วยเพราะน้าเพ็ญบินไปเยอรมันตอนตีสอง” คนถูกชวนบอกเหตุผลที่ไปตามคำชวนไม่ได้ “ว่าแต่ไอ้มิกค์กลับวันไหนล่ะ นัดกันก่อนมันกลับก็ได้นะ”

“อีกสามสี่วันมั้ง ถ้าไงฉันจะโทรนัดแกล่วงหน้าก็แล้วกัน” กฤตย์ตอบ

“เออได้ นัดล่วงหน้าแหละดี ช่วงนี้ยุ่งๆ ด้วย คนไข้เยอะ” ภาคินทร์พูดกับเพื่อนจบก็ก้มหน้ามองน้องแก้มที่เงยหน้ายิ้มให้ “ลุงไปก่อนนะครับน้องแก้ม คราวหน้าเจอกันใหม่นะ”

ภาคินทร์มีความรู้สึกว่า ครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ได้เจออลิสสา แรงกระตุ้นบางอย่างในใจบอกว่า ต้องได้เจอหนูน้อยอีกครั้ง

“ค่ะคุณลุงธาม” เด็กหญิงรับคำเสียงใส แววตาบริสทุทธิ์ใสซื่อทำให้คนมองรู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก ภาคินทร์ยิ้มวางมือลงกลางศีรษะหนูน้อยแล้วโยกเบาๆ

“ฉันไปก่อนนะ อย่าลืมโทรมานัดล่ะ” ภาคินทร์กล่าวลาและย้ำเพื่อน

“เออรู้แล้ว” จบคำพูดกฤตย์ ภาคินทร์มองอลิสสาอีกครั้งก่อนก้าวเดินไปยังร้านจิวเวอรี่ที่อยู่ชั้นเดียวกัน เขาเดินห่างไปไม่กี่ก้าว ชมพลอยก็เดินมาสมทบพอดี

“ขอโทษค่ะพี่กฤตย์ที่ให้คอยนาน”

“นานที่ไหน แปปเดียวเอง” กฤตย์ตอบกลับ “สำหรับเกรซ นานแค่ไหนพี่ก็รอได้”

ชมพลอยยิ้ม ไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดของเขา “ไปกันดีกว่าค่ะ เกรซกลัวรถติด”

ทั้งสี่จึงพากันเดินไปยังลานจอดรถที่บังเอิญว่าจอดรถอยู่ชั้นเดียวกัน ก่อนที่กฤตย์กับชมพลอยจะขึ้นรถของตัวเอง ขับมุ่งตรงไปยังบ้านกฤตย์ที่ต้องใช้เวลาเดินทางราวสี่สิบนาที