Chapter 8

Chapter 8

ภาวิตเดินหน้าเปื้อนยิ้มลงมาจากชั้นบนของบ้าน ก่อนผิวปากอย่างอารมณ์ดี คนสองคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ของบ้านมองลูกชายคนเล็กด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน

“อารมณ์ดีแบบนี้จะไปหาเกรซล่ะสิ” ภูษิต ผู้เป็นบิดาถามลูกชายอย่างรู้ทัน

“คุณพ่อรู้ใจผมจริงๆ ครับ”

“กลับมาจากเมืองนอกแทนที่จะอยู่กับพ่อกับแม่ นี่อะไรดันไปหาผู้หญิงมีพันธะคนนั้น แกคิดอะไรของแกอยู่ภาม ผู้หญิงดีๆ มีชาติตระกูลที่แม่หามาให้ไม่สนใจ ดันไปสนใจผู้หญิงที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับแกเลยสักนิด” ภูรดาต่อว่าบุตรชายตัวดีอย่างอารมณ์เสีย ยิ่งนึกถึงต้นเหตุด้วยแล้ว อารมณ์ดูหงุดหงิดมากขึ้น ตอนที่รู้ว่า ภาวิตไปติดพันแม่ม่ายลูกติด นางโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมาก สั่งห้ามลูกชายเด็ดขาดว่า อย่ายุ่งเกี่ยว ตัดความสัมพันธ์ไปเลยยิ่งดี

“ก็ผมรักของผม” ภาวิตตอบมารดา ทรุดกายนั่งข้างนางแล้วกอดอย่างเอาใจ “ถ้าคุณแม่รู้จักเกรซ คุณแม่จะเปลี่ยนความคิด เกรซมีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะเป็นเมียและแม่ของลูก”

“แกน่ะรักมันจนหน้ามืดตาลาย สมองตีบตันจนคิดอะไรไม่ได้ ถ้าคุณสมบัติครบถ้วนจริงจะเป็นม่ายได้ยังไง ผัวมันก็ต้องรักต้องหลง ต้องดูแลสิ เลิกกันทำไมล่ะ” คนคิดในทางไม่ดีต่อให้ภาวิตพูดอย่างไรก็ยังคงคิดเช่นเดิม นางเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“โธ่คุณแม่ครับ ให้โอกาสเกรซหน่อยสิครับ คุณแม่ลองเจอเกรซสักครั้ง รับรองคุณแม่ต้องเปลี่ยนใจ” ภาวิตอยากให้มารดาเปิดโอกาสให้ตนพาชมพลอยมาแนะนำให้รู้จัก ทว่าคนเป็นแม่ใจแข็งไม่ยอมท่าเดียว “นะครับคุณแม่ ให้ผมพาเกรซมาหาคุณแม่นะครับ”

“ไม่ ยังไงก็ไม่ แม่ไม่ยอมรับมันหรอก ต่อให้โลกแตกก็ไม่ยอม”

“คุณนี่นะ ลูกรักใครก็รักตามสิ ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่นะ” ส่วนสามีนั้นไม่ขัดเรื่องนี้ เขาคิดว่า คนเรามีอดีตด้วยกันทุกคน และเริ่มต้นใหม่ได้ทุกคนเช่นกัน “อีกอย่างคุณยังไม่รู้จักเกรซดีพอก็อย่าเพิ่งไปตัดสินใจว่าเกรซเป็นยังไง อดีตของเกรซเราก็ไม่รู้ ทำความรู้จักกันก่อนดีกว่าไหม”

ภูรดาค้อนสามีที่พูดเข้าข้างลูกชายคนเล็ก

“ใครจะยอมรับหรืออยากได้เป็นสะใภ้ก็เชิญค่ะ แต่ฉันไม่ ยังไงก็ไม่ ไม่ ไม่ ไม่”

พูดจบภูรดาก็ลุกเดินไปทันที ภาวิตถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ถ้าภูรดายอมทุกอย่างก็จบ แต่ถ้าไม่ยอมความรักของเขาก็คงไม่สมหวัง

“ผมจะทำยังไงดีครับคุณพ่อ คุณแม่ไม่ยอมท่าเดียวเลย”

“แกก็ต้องให้เวลาแม่บ้าง แกก็รู้นี่ว่า แม่เป็นคนยังไง เจ้ายศเจ้าอย่างขนาดไหน รักหน้าตัวเองเป็นที่สุด แม่คงรับไม่ได้ที่แกไปชอบแม่ม่ายลูกติด” คนเป็นพ่อพูดเป็นกลาง “รอให้เกรซรับรักแกก่อนดีไหมแล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงกันต่อ”

ประโยคหลังนี้หมายความว่า ภาวิตรักชมพลอย แม่ม่ายลูกสองฝ่ายเดียว ตามจีบมานานห้าเดือนเธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรับรักตอบ ทว่าภาวิตไม่ย่อท้อ ตามจีบเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ แล้วหวังว่าสักวันเธอจะใจอ่อนมอบหัวใจให้ตน

“ผมไม่มีวันยอมแพ้แน่นอนครับคุณพ่อ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคุณแม่หรือว่าเรื่องเกรซ ผมจะทำให้สองเรื่องนี้ลงเอยด้วยดีให้ได้ครับ” ภาวิตพูดอย่างมั่นใจ

“พ่อเอาใจช่วยแกนะภาม ขอให้แกสมหวังเหมือนพี่ธาม”

เรื่องความรักของภาคินทร์ คนเป็นพ่อไม่เป็นห่วง เนื่องจากผู้หญิงที่จะมาเป็นลูกสะใภ้คนโตผ่านเกณฑ์ภูรดาทุกอย่าง

“ขอบคุณครับคุณพ่อ ผมไปก่อนนะครับ คิดถึงเกรซจะแย่อยู่แล้ว” ภูษิตพยักหน้า ตบบ่าลูกชายคนเล็กเบาๆ ภาวิตเดินยิ้มออกไปจากบ้าน วันนี้เขาจะได้เห็นชมพลอย ผู้หญิงที่ปักใจรักตั้งแต่แรกเห็น โดยไม่สนใจอดีตของเธอว่า จะผ่านการมีสามีมาแล้ว

สำหรับภาวิต...รักคือรัก รักอย่างไม่มีเงื่อนไข

ทางด้านภูรดาเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอน นางทรุดนั่งบนเตียง ใบหน้าส่อให้เห็นถึงความเครียดและความไม่พอใจ นึกถึงหญิงสาวที่ภาวิตหลงรัก นึกถึงทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า แต่ไม่ว่าจะสวยมากแค่ไหน นิสัยดีมากเพียงไร นางไม่มีวันยอมให้มาเป็นสะใภ้ของตนแน่

“ฉันจะต้องกำจัดแกออกไปจากชีวิตภาม” คิดได้ดังนั้น นางหยิบมือถือของตนออกมากดโทรออก เป็นหมายเลขโทรศัพท์ของใครบางคน เพื่อทำบางอย่าง เมื่อปลายทางตอบรับการทำงานการสนทนาจึงหยุดลง นางยิ้มเหี้ยมขณะมองมือถือ

“แกเสร็จฉันแน่...นังเกรซ”

จิรวรรณก้าวเดินเข้ามาในห้องทำงานบุตรสาวด้วยรอยยิ้ม วันนี้นางไม่ได้มาหาพลอยพัตราตัวเปล่า ยังซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมราคาเกือบสองแสนสองใบมาด้วย และยังมีของราคาแพงอีกหลายอย่างที่ซื้อรวมๆ ราคาแล้วเกือบหนึ่งล้านบาท

“คุณแม่หอบของมาแบบนี้ไม่ได้เอารถมาใช่ไหมคะ” พลอยพัตราละจากงานที่ทำ เดินมาหาคนเป็นแม่ที่นั่งบนโซฟา

“ใช่จ้ะ แม่ขี้เกียจขับ น้าหมายก็ขับรถให้คุณพ่อ แม่เลยนั่งแท็กซี่ไปชอปปิ้งแทน ซื้อเสร็จก็มาหาลูกจะได้กลับบ้านพร้อมกัน” จิรวรรณตอบบุตรสาว “แม่ซื้อกระเป๋ามาให้แพทด้วยนะลูก แม่เห็นว่ามันสวยดีเลยซื้อมาให้”

นางพูดขณะหยิบกระเป๋าใบสวยราคาแพงส่งให้ลูกสาว

“สวยจริงค่ะแม่” พลอยพัตราชื่นชมกระเป๋า “แพทคงไม่ต้องให้ร้านส่งแบบกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ที่จะเข้ามาเดือนหน้าให้ดู เพราะคุณแม่ซื้อใบนี้มาให้แล้ว”

“จะยกเลิกทำไม อยากซื้อก็ซื้อไปสิ อยากได้ใบไหนก็จิ้มๆ เลือกๆ ไปเลย บ้านเรารวยจะตาย ซื้อกระเป๋าใบละแสนสองแสนวันละสามสี่ใบยังได้เลย” ความร่ำรวยของอัยการผู้เป็นสามี ทำให้จิรวรรณใช้เงินมือเติบ ไม่เห็นคุณค่าของเงิน ซื้อของที่อยากซื้อโดยไม่คิดถึงความจำเป็น ซื้อกระเป๋ามาสะสมไว้นับสิบใบ ยังมีเครื่องประดับอีกหลายสิบชิ้นที่อยูในตู้เซฟ ซึ่งส่วนใหญ่ซื้อเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองทั้งสิ้น และยังสอนให้ลูกสาวใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ตามประสาคนมีเงินหลักพันล้าน “ว่าแต่จองรถหรือยังลูก”