ตอนที่ 76

ไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะหักห้ามความรู้สึกไม่ให้คิดถึงพยัคฆ์ พลอยขวัญหยัดร่างขึ้นจากที่นอน เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเสื้อแจ็คเก็ตยีนมาใส่นอน เพราะมันเป็นเสื้อของพยัคฆ์ที่เขาถอดมาสวมให้หล่อน ในวันที่เขาแวะไปรับที่มหาวิทยาลัย

วันนั้นฝนตกหนัก พยัคฆ์เดินออกมารับ เขาถอดเสื้อยีนคลุมกันฝนให้หล่อนตอนเดินกลับมาขึ้นรถ พลอยขวัญยังแอบเก็บเสื้อยีนตัวนี้มาจนถึงทุกวันนี้ หล่อนเก็บเอาไว้โดยไม่ซัก เพราะไม่อยากให้กลิ่นกายของเฮียเสือจางหายไปจากเสื้อ...เหมือนรู้ว่ามันคือตัวแทนสุดท้ายของเฮียเสือที่หล่อนจะกอดได้

‘เฮีย...ขวัญคิดถึงเฮียค่ะ...คิดถึงที่สุด’

สายฝนที่กระหน่ำหนักอยู่ภายนอกบวกกับความเหงา ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเหว่ว้ากว่าทุกๆ คืนที่ผ่านมา

‘เฮีย...’

    พลอยขวัญพึมพำ โอบกอดเสื้อของเขาราวกับได้กอดชายที่หล่อนคิดถึงแทบทุกลมหายใจเข้าออก กลิ่นกายของพยัคฆ์ยังติดอยู่ที่เสื้อ

ความคิดถึงที่พลุ่งโพลงขึ้นในใจ ทำให้เลือดในกายของพลอยขวัญราวจะเดือดขึ้นมาได้ ภาพใบหน้าคมคร้ามของเฮียเสือผุดวาบขึ้นมาในห้วงอาวรณ์ถวิลของหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า

“เฮียเสือ...ขวัญคิดถึงเฮียเหลือเกิน”

    พลอยขวัญพริ้มตา สองมือลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างตัวเอง ภาพใบหน้าหล่อเข้มของเฮีย ยังปรากฏชัดเจนอยู่ในความทรงจำ

แม้ใบหน้านั้นจะเป็นเพียงภาพสะท้อน เป็นภาพลวงภาพหลอนของความคิดถึง แต่ทุกรายละเอียดของเฮียเสือ...ก็ยังคงชัดเจน...น่าจดจำสำหรับหล่อน

พลอยขวัญไม่เคยลืมดวงตาสีน้ำตาลชวนฝัน และยังจดจำรอยยิ้มร้ายๆ ได้ไม่ลืม

ทุกๆ อย่างที่เฮียเสือฝากเอาไว้ล้วนเต็มไปด้วยรายละเอียดอันน่าจดจำประทับใจ พยัคฆ์เป็นผู้ชายที่พลอยขวัญยอมรับว่าหล่อนหลงรักรอยยิ้มของเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น

    พลอยขวัญพลิกซ้ายพลิกขวาเหมือนคนทุรนทุราย มือข้างหนึ่งบีบเคล้นทรวงอกของตัวเอง ขณะมืออีกข้างกรีดนิ้วลงในรอยแยกกึ่งกลางกาย ที่กำลังเปียกเยิ้มแฉะฉ่ำไปด้วยน้ำคาวความคิดถึงที่มีต่อพยัคฆ์

‘บ้าจริง’

พลอยขวัญนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ ช่างน่าอายที่หล่อนปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกนึกคิดถึงเพียงนี้

แต่จะทำอย่างไรได้...ในนาทีที่หล่อนกำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์เหว่ว้าทรมาน สมองครุ่นคิดถึงแต่เรียวปากของเฮียเสือที่บดเคล้าลงมา จำได้ว่าอบอุ่นและเร่าร้อนเพียงใด ในยามที่เขาบดขยี้มันเข้ากับกลีบปากของหล่อนอย่างมิอาจหักห้ามใจ นึกถึงความแข็งแกร่งและใหญ่โตของแก่นกายที่แนบประสานเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกายสาว...นึกถึงความคับแน่นที่สอดใส่เข้ามาล้ำลึกราวจะหลอมรวมร่าง

‘อ่า...ซี้ดดดด’

เช้าวันรุ่งขึ้น

“ยัยขวัญ...เป็นอะไรลูก”

บานประตูห้องนอนของพลอยขวัญถูกผลักเข้ามา เมื่อคนางค์เดินผ่านหน้าห้องของลูกสาวแล้วบังเอิญได้ยินเสียงอาเจียนดังแว่วมาเข้าหู

“ขวัญคลื่นไส้ค่ะแม่...มันพะอืดพะอมแปลกๆ ยังไงบอกไม่ถูก”

พลอยขวัญเหลียวกลับมาตอบมารดา หลังจากก้มหน้าอยู่ที่อ่างล้างหน้ามาพักใหญ่ๆ

“ตัวร้อนมั้ยลูก”

คนางค์ตรงรี่เข้ามาโอบไหล่ลูกสาว ยกหลังมือขึ้นแตะหน้าผาก พลอยขวัญเหลียวกลับมาด้วยใบหน้าซีดเซียวราวกับหน้ากระดาษที่ปราศจากตัวอักษร

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา...อาการแบบนี้...”

คนางค์กล่าวด้วยแววตาครุ่นคิด และความสงสัยก็ทำให้ต้องเอ่ยถาม

“ประจำเดือนขาดไหม”

หัวใจของคนเป็นลูกสาวกระตุกวูบกับคำถามของมารดา

คนางค์อาบน้ำร้อนมาก่อน ทำไมจะไม่รู้ว่าอาการแบบนี้เกิดจากอะไร และที่ถามตรงๆ ก็เพราะต้องการความแน่ใจ

“เดือนนี้ยังไม่มาเลยค่ะ”

ตอบแล้วพลอยขวัญก็ตกใจ ทำไมหล่อนลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปได้ เพราะว่าทุกครั้งที่มีอะไรกับพยัคฆ์...เขาก็ไม่เคยสวมถุงยางป้องกัน แล้วยังหลั่งข้างในทุกครั้งอีกด้วย

“หนูท้องใช่ไหม”

คนางค์จำต้องถามออกมาตรงๆ

“เอ่อ...มันอาจจะไม่ใช่ค่ะแม่...”

พลอยขวัญรู้สึกอาย ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น

“กับใคร...”

เสียงคาดคั้นของคนางค์ทำให้พลอยขวัญรู้สึกราวกับว่าหล่อนเป็นหญิงร่านสวาท มั่วผู้ชายจนจำไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง

“แม่คะ...แม่ถามยังกับว่าขวัญมั่วนักหนา”

พลอยขวัญตาแดง เงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อช้อนหยาดน้ำตาไม่ให้รินไหลลงมา

“ขอโทษที่แม่ต้องถามตรงๆ...เพราะว่าแม่เดาไม่ถูก ก็เห็นหนูออกไปกับพยัคฆ์กับพีรพงษ์บ่อยๆ”

แม้จะให้อิสระกับลูกสาวที่จะคบหาเพื่อนชาย แต่ด้วยสัญชาตญาณของคนเป็นแม่ ทำให้คนางค์แอบเฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ

“มันอาจจะไม่ใช่...”

พลอยขวัญอยากบอกว่าสาเหตุของการอาเจียนนั้นอาจจะไม่ได้มาจากการตั้งครรภ์

“ไปตรวจให้รู้เรื่อง...เดี๋ยวนี้”

เสียงของคนางค์เข้มขึ้นตามอารมณ์เพราะความเป็นห่วงลูกสาว เรื่องสำคัญอย่างนี้ทำให้หล่อนไม่อาจทำใจเย็นได้อีกต่อไป

คนางค์โทรหาลุงดำซึ่งเป็นคนขับรถ จากนั้นก็พาพลอยขวัญไปหาหมอที่คลินิก เพื่อตรวจดูให้รู้แน่ชัดว่าพลอยขวัญอาเจียนเพราะสาเหตุอันใดกันแน่

ในเวลาต่อมา

รถตู้สีขาวคันใหญ่ก็พาคนางค์และพลอยขวัญมาถึงคลินิก

“หนูขวัญเป็นอะไรครับคุณคนางค์”

ลุงดำถาม หลังจากขับรถอ้อมมาจอดที่ด้านหลังของคลินิก

“ยัยขวัญปวดหัวจ้ะ”

คนางค์ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ รีบจูงมือพลอยขวัญเข้าไปส่งจนถึงมือหมอ

ขณะนั่งรออยู่ในห้องพักสำหรับญาติคนไข้ เห็นได้ชัดว่าคนางค์เป็นกังวลจนไม่อาจซ่อนสีหน้าและแววตากระวนกระวาย