ตอนที่ 83

“ผมจะทำยังไงดีครับปู่”

พยัคฆ์อุ้มลูกชายเข้าไปหาปู่พจน์ที่นั่งชมดาวอยู่ริมระเบียง

“ก็ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้...ในเมื่อทุกอย่างได้ถูกลิขิตเอาไว้แล้วให้เป็นเช่นนี้ ยากนักที่จะฝืนชะตาลิขิต”

“ผม...ผมรักลูก...ผมขอลูกไปเลี้ยงได้ไหม”

พยัคฆ์โพล่งออกมาแบบคนใจร้อน เห็นแก่ตัว ทั้งที่ยังคิดอ่านไม่รอบคอบว่าพลอยขวัญจะคิดยังไง

“แบบนี้มันจะไม่พังหรือวะ...เมียแก...ไอ้จางเหว่ยพ่อตาแกมันคงไม่ปลื้ม...งานนี้แกพังแน่ๆ ไอ้เสือ”

“ขวัญไม่ให้นะคะ...ลูกเป็นทุกอย่างของขวัญ...ถ้าเฮียพรากลีโอไปจากขวัญ...ก็เท่ากับเฮียควักหัวใจออกไปจากอกของขวัญ”

พลอยขวัญเดินเข้ามาแย่งลูกไปอุ้ม

“อันที่จริงปู่ว่ายกตาหนูให้ไอ้เสือไปเลี้ยงให้รู้แล้วรู้รอดก็ดีเหมือนกันนะหนูขวัญ เพราะว่าหนูจะได้ไปมีชีวิตใหม่ มีครอบครัวของตัวเองบ้าง...ปู่ว่าไอ้เมฆมันก็ไม่เลวนะ...ผู้คนแถวนี้ก็รู้ว่ามันเป็นคนดี ดูท่าทางมันรักหนูจริง”

ปู่พจน์โพล่งออกมาบ้าง เพราะรู้ว่ามันจะทำให้คนอย่างพยัคฆ์เดือดเป็นฟืนเป็นไฟ...ซึ่งก็ได้ผล

“อะไรนะ! นี่ลูกเพิ่งขวบเดียวเธอก็แรดคิดจะมีผัวใหม่แล้วหรือ...มันจะร่านเกินไปแล้ว คิดจะมีผัวใหม่ทั้งที่ยังเป็นแม่ลูกอ่อน”

พยัคฆ์กำมือแน่นด้วยความลืมตัว ชื่อของ ‘ไอ้เมฆ’ ที่ปู่พจน์เอ่ยออกมาถูกจารึกเอาไว้ในความโกรธทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลยด้วยซ้ำ

“แต่ถ้าขวัญจะมีผัวใหม่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเฮียนี่คะ...มันเป็นสิทธิ์ของขวัญนะคะ”

ความจริงพลอยขวัญไม่เคยคิดจะมีผัวใหม่ แต่ที่เถียงก็เพราะอยากลองใจพยัคฆ์เท่านั้น

“เกี่ยวสิ...เธอจะมีใครไม่ได้ทั้งนั้น...ตราบใดที่เธอยังขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของลูกฉัน”

พยัคฆ์เถียง

ปู่พจน์ยืนอยู่ตรงกลาง ท่าทางเหมือนกรรมการกำลังห้ามมวย

คำพูดอำมหิตของเฮียเสือทำให้พลอยขวัญน้ำตาซึมออกมาอีกจนได้ เมื่อรู้ความจริงว่าท่าทางของพยัคฆ์เหมือนอยากได้ลูก...แต่ไม่อยากได้คนเป็นแม่ของลูก...นี่เธอไร้ค่าในสายตาเขาถึงขนาดนี้เชียวหรือ พยัคฆ์จึงไม่ยอมอ้างสิทธิ์ความเป็น ‘เมีย’ เพราะความจริงก็ฟ้องอยู่ว่าหล่อนเป็นเมียเขา...เป็นแม่ของลีโอ

“พอๆ...ปู่ว่าเรื่องนี้เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน”

สิ้นเสียงของปู่พจน์ พลอยขวัญรีบอุ้มลูกร้องไห้ออกไปจากวงสนทนาที่กำลังวุ่นวาย ท่าทางเหมือนกลัวว่าพยัคฆ์จะแย่งลูกชายไปจากหล่อน

“ไอ้เสือ...ปู่ไม่เข้าใจแกเลยสักนิด”

ปู่พจน์ส่ายหน้า จ้องหน้าหลานชายคนโปรดด้วยความรู้สึกอ่อนใจ...ครั้นแล้วก็เอ่ยออกมาว่า

“ปู่ถามอะไรหน่อย”

“ครับ”

“ปู่อยากรู้ว่าแกรักหนูขวัญหรือเปล่า”

ปู่พจน์อยากได้ยินชัดๆ พยัคฆ์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า

“รักครับ...แต่ที่ผมตัดสินใจแต่งงานกับเหมยฮัวก็เพราะผมเข้าใจผิดว่าพลอยขวัญรักไอ้พีร์”

พยัคฆ์เล่าให้ปู่พจน์ฟังว่าเพราะอะไรที่ทำให้ตนต้องตัดใจไปใช้ชีวิตอยู่ที่ฮ่องกงนานถึงสองปีกว่า และยังเล่าให้ฟังอีกว่าพีรพงษ์ทำอะไรกับพลอยขวัญเพื่อให้ตนเข้าใจผิดจนถึงทุกวันนี้

“ระยำ...ไอ้พีร์มันเลว...ปู่ไม่คิดว่ามันจะทำอะไรพิเรนทร์ หน้าตัวเมียชัดๆ ใช้วิธีสกปรกกับหนูขวัญแบบนี้ จิตใจมันทำด้วยอะไรวะ”

ปู่พจน์สบถออกมาอย่างเหลืออดกับสิ่งที่ได้รับรู้ เป็นเพราะความไม่เข้าใจกันของหนุ่มสาว ทำให้พยัคฆ์กับพลอยขวัญต้องแยกจากกันอย่างที่เห็น

พลอยขวัญไม่ใช่คนช่างอธิบาย...พยัคฆ์ก็ไม่ถาม สุดท้ายเหตุการณ์จึงนำไปสู่ความเข้าใจผิดโดยมีพีรพงษ์เป็นคนบงการอยู่ข้างหลัง เพราะอยากได้พลอยขวัญและหวังจะเอาชนะพยัคฆ์

“ถ้าเอ็งรักหนูขวัญก็ไม่เห็นยาก...ตามไปง้อสิวะ ปู่รู้ว่าขวัญมันรักเอ็ง...รอแต่เอ็งคนเดียวเท่านั้น...ถ้าตอนนี้แกคิดอะไรไม่ออกว่าจะจัดการยังไงต่อไป...ก็ยังไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น...รอให้เวลาผ่านไปสักพัก ปัญหาทุกอย่างจะตกตะกอนเหมือนน้ำ ความขุ่นมัวที่บังตาเราเอาไว้จะเลือนหายไป เราจะมองเห็นภาพชัดเจน...เจอทางออก แต่ตอนนี้เวลาทุกนาทีมีค่า แกต้องรู้จักใช้เวลาให้คุ้มค่ากับสองปีกว่าที่ต้องห่างกัน...รีบไปสิวะ ไปหาขวัญ...ไปหาลูกของแก”

ปู่พจน์สาธยายยืดยาว...แต่ก็ทำให้พยัคฆ์ได้คิด

“แกรีบไปปรับความเข้าใจกับหนูขวัญเถอะ...แล้วก็เลิกล้มความคิดที่จะแย่งลูกไปเลี้ยงเองเด็ดขาด...เพราะปู่ก็คงไม่ยอมเหมือนกัน”

ปู่พจน์รักและเอ็นดูลีโอจนนึกไม่ออกว่าจะเป็นยังไง ถ้าพยัคฆ์คิดจะพรากเอาเหลนคนนี้ไปเลี้ยงดูที่ฮ่องกง เพราะว่าปู่พจน์เห็นลีโอมาตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็กแบเบาะ

“อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดจะแย่งลูกไปจากขวัญ...แต่ว่า”

พยัคฆ์มืดแปดด้าน ยังมองไม่เห็นทางออก เพราะรู้ว่าถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูเหมยฮัวคงกลายเป็นเรื่องใหญ่

“มันต้องมีทางออกสินะ...ทุกอย่างอยู่ที่ตัวแก”

ปู่พจน์ตบบ่าให้กำลังใจหลานรัก

เมื่อถึงตอนกลางคืน

เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องนอนของพลอยขวัญ ทำให้หญิงสาวต้องอุ้มลูกชายไปวางลงในเปล ก่อนจะเดินมาเปิดประตู

“เฮีย...”

พลอยขวัญหัวใจเต้นแรงเมื่อรู้ว่าเป็นเขา หากก็พยายามสะกดเก็บความรู้สึกเอาไว้ ไม่ให้ชายหนุ่มรู้ว่าหล่อนดีใจที่เขามาเคาะประตูห้อง

“มาทำไมคะ...”

พลอยขวัญพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติ หากสีหน้ากระเง้ากระงอดน้อยใจก็ไม่อาจรอดพ้นไปจากสายตาช่างสังเกตของพยัคฆ์