คุณมันเลว ep 3
“เฮือกกกก!” ร่าวขาวซี๊ดที่นอนอยู่บนพื้นห้อง สะดุ้งเฮือกอย่างแรง เปลือกตาค่อยลืมขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่เหม็นคละคลุ้งทั่วห้อง “แค่กๆๆๆ” เสียงไอของเธอแหบพร่าจนแทบไม่ได้ยิน ก่อนที่สมองจะประมวลเหตุการณ์ีเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ผู้ชายคนนั้นเอายาพิษให้เธอกินหลังจากนั้นเธอรู้สึกทรมารเหมือนโดนไฟไหม้ แล้วทุกอย่างก็ดับไป “นี่เรายังไม่ตาย” มือบางยกขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกองเลือดที่แห้งเกรอะเต็มพื้นห้อง “อึบ!” แขนขาอ่อนแรงพยายามคลานไปหาขวดน้ำที่ตั้งอยู่บนพื้นด้วยความสั่นเทา แวปหนึ่งก็ฉุดคิดไปว่าเขาแอบใส่ยาพิษ แต่พอเห็นสติกเกอร์ที่แปะอยู่บนขวด บ่งบอกว่าเป็นขวดที่ไม่เคยผ่านการแกะ เธอจะยกขึ้นดื่มทันทีด้วยความทุลักทุเล “อึกๆๆๆ” ร่างบางดื่มรอบเดียวจนหมดขวด ก่อนจะนั่งพักเพื่อไปชั่วครู่ สายตางามกวาดมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาทางออก มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่ค่อนข้างเก่าและอับแต่มีหน้าตาอยู่หนึ่งบาน ยาหยีหยัดกายลุกขึ้น แม้แข่งขาจะอ่อนแรงแต่เธอก็ต้องหนีจากนรกนี้ให้ได้ กลัวเขากลับมาแล้วจะเอายาพิษนั่นให้เธอกินอีก เธอไม่อยากทรมารแบบนั้นแล้ว “อึบ!” ร่างบางพยายามปิดหน้าต่างออก แต่มันกลับเปิดไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะเรี่ยวแรงของเธอน้อยนักเลยไม่สามารถเปิดหน้าต่างได้ “ทำอะไร!” มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นจากหน้าห้อง ทำให้ยาหยีตกใจจนแทบสะติกระเจิง แต่กลับเป็นผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่ผู้ชายใส่หน้ากากหมาป่า ผู้ชายคนนั้นเดินมาหยุดตรงนั้นหน้าเธอ “ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันกลัว” ยาหยียกมืออ้อนวอน แต่ผู้ชายคนนั้นกับมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้านายบอกให้นำตัวคุณไปหา” “ขะ..เขาจะทำอะไรฉัน ไม่นะ! ไม่ไป!” ยาหยีพยายามฝืนตัวออกจากมือแกร่งที่ฉุดกระชากชากเธอออกจากห้อง แม้พยายามอ้อนวอนแต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ฟัง “ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันกลัวเจ้านายของคุณ ฮื้อๆๆๆ” “จริงๆ เจ้านายของผมเป็นคนดี แต่ถ้าที่มีคนทรยศเมื่อไหร่เขาจะกลายเป็นปีศาจทันที” ชายหนุ่มฉุดกระชากลากถูร่างบางมายังห้องใต้ดิน ซึ่งมีคุกไว้สำหรับขังนักโทษ ก่อนจะหยุดที่บานตูบานหนึ่งซึ่งทำด้วยไม้ เธอได้ยินเสียงคนร้องอยู่ในห้องนั้น “มะ..ไม่ฉันไม่เข้าไปนะ” ยาหยีขัดขืนหมายจะวิ่งหนี แต่กลับโดนลูกน้องของชายหน้ากากหมาป่าล็อคตัวไว้แล้วพาเข้าไปข้างใน “มาแล้วครับนาย” ลูกน้องพาเธอไปนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มที่ใส่หน้ากากหมาป่า เขาปรายตามองเธอแวปหนึ่งจนยาหยีสั่นไปทั้งตัว “ดูข้างหน้าสิ” เขาบังคับให้เธอหันไปข้างหน้า แต่ร่างบางก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบกับผู้ชายที่กำลังโดนมัดอยู่ในสภาพสะบักสะบอม “...” ยาหยีตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เธอไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์แบบนี้ มือบางกำเข้าหากันแน่น “นั่นคือจุดจบของคนที่กล้าทรยศฉัน” ร่างสูงหยิบปืนกระบอกสีดำขึ้นมา ก่อนจะเล็งมาที่หัวของเธอ “ปิ้วววว!” “...” ร่างบางหลับตาแน่นด้วยความกลัวสุดขีด “แค่ปังเดียวหัวของเธอก็จะไม่อยู่บนบ่า” เขายกปืนขึ้นมาก่อนให้มันสะท้อนกับแสงไฟ ราวกับกำลังเล่นกับความกลัวของเธอ “...” ปางบางเม้นเข้าหากันด้วยความกลัว เธอยอมรับว่ากลัวผู้ชายคนนี้มาก เขามีนิสัยดุร้ายเหมือนหน้ากากที่เขาใส่ “แต่ฉันไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก แต่จะรอฆ่าพร้อมพี่ชายของเธอ” “...” ร่างบางก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขา “เงยหน้าขึ้นมามอง!” “...” เสียงตะคอกทำให้เธอตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมามองตามคำสั่ง น้ำตาค่อยๆ ไหลเอ่อล้นดวงตางามด้วยความหวาดกลัว “มองไปที่ผู้ชายคนนั้น” ยาหยีค่อยๆ หันไปมองผู้ชายคนนั้นที่โดนมัดอยู่ไม่ไกล ปากบางเม้นจนเป็นเส้นตรงเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น เขาน่ากลัวเหลือเกิน “รายต่อไปที่จะอยู่ในนั้น ก็คือพี่ชายของเธอ!” “...” ร่างบางไม่ตอบโตอะไร พยายามกลั้นเสียงสะอื้นให้ได้มากที่สุด เพราะถ้าเผลอหลุดพูดออกไปเขาคงจะยิงสมองเธอ “ดูไว้ อย่าวางตา” เขายกปืนขึ้นไปจ่อไปที่ชายคนดังกล่าว ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา พรางส่ายหัวไปมาแต่กลับไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ เพราะเลือดกลบปากจนเลอะลงมาถึงคอ เขาคงโดนซ้อมมาอย่างหนัก “หนึ่ง” “...” “สอง” “...” “สาม!!” ปัง! ร่างบางช็อค กระสุนปืนทะลุหน้าอกข้างซ้ายของผู้ชายคนนั้นต่อหน้าต่อตาเธอ เขาชักกระตุกเกร็งสองรอบก่อนจะแน่นิ่งไป “...” ปากบางยังคงอ้าค้างด้วยอาการช็อค เขาฆ่าคนต่อหน้าเธอ! เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง “แม่นมากครับเจ้านาย” ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังปรบมือให้ ราวกับกำลังดูเกมส์ยิงปืน “หึ!” บุรุษชายหน้ากากหมาป่าหันขวับมามองคนที่นั่งตาค้างอยู่ข้างๆ ก่อนจะวางปืนลง “นั่นคืออนาคตของพี่ชายเธอแล้วก็เธอ” “...” ยาหยีแทบกลั้นลมหายใจ เมื่อลูกน้องของเขานำศพของผู้ชายคนนั้นเดินผ่านหน้าเธอไป “ควรขอบใจฉันนะ ที่ฉันให้ยาถอนพิษเธอทัน” “ทะ..ทำไม” “เพราะฉันจะเก็บเธอไว้ต่อรองกับไอ้ใหญ่ไงล่ะ! มันจะได้รู้ว่าจุดจบของคนที่ทรยศ...คือการเห็นคนที่มันรักทุกข์ทรมาร”คุณมันเลว ep 4“กินข้าวก่อนนะครับ” ลูกน้องคนหนึ่งนำข้าวกล่องกับน้ำเปล่ามาให้ เขาพาเธอกลับมายังห้องเดิม“เดี๋ยวค่ะ” ยาหยีดักก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินออกจากห้อง อย่างน้อยท่าทางของเขาก็ไม่ได้น่ากลัวเท่าเจ้านาย “ฉันขอถามอะไรคุณได้ไหมคะ”“...” ชายคนนั้นไม่ตอบ“พี่ชายของฉันทำอะไรไว้หรอคะ” เธอยังคงงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะยังไม่สามารถจับต้นชนปลายถูก พี่ชายเธอไปทรยศเขาเรื่องอะไรทำไมเขาถึงได้ทารุณกับเธอเยี่ยงนี้“ถ้าคุณอยากรู้คุณต้องถามเจ้านายผม” ชายคนนั้นเลี่ยงที่จะตอบ“ฉะ..ฉันไม่กล้าถามค่ะ ฉันกลัวเขา”“ดีแล้วครับ เพราะถ้าคุณถามอาจจะไปกระตุกต่อมเจ้านายผม ทางทีดีอยู่เงียบๆ แล้วรอเจ้านายผมพูดให้ฟังเองดีกว่า”“ค่ะ”“กินนะครับเพราะถ้าเกิดคุณไม่กินวันนี้คุณก็จะไม่ได้กินอะไรอีกเลย เดี๋ยวผมไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้”ลับหลังร่างชายคนดังกล่าวยาหยีรีบตักข้าวเข้าปากด้วยความหิวกระหาย เกือบหนึ่งวันที่เธอไม่ได้กินข้าว ส่งผลให้ทานครั้งเดียวจนหมดกล่อง พลันน้ำตาก็ไหลร่วงจนเลอะเปรอะแก้มที่แสนมอมแมมน้อยใจในชีวิตของตัวเอง ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธอกลัวเขามาก ผู้ชายที่ใส่หน้ากากหมาป่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภา
คุณมันเลว ep 5 “ฉันจะถามเธออีกรอบ ไอ้ใหญ่อยู่ไหน” “ฉัน...ไม่รู้จริงๆ ค่ะ” ร่างบางส่ายหัวไปมาด้วยความกลัว “เป็นพี่น้องประสาอะไร ทำไมถึงไม่รู้ว่าพี่ไม่มุดหัวอยู่ที่ไหน” “ต่อให้คุณฆ่าฉันให้ตาย ฉันก็ไม่บอกว่าพี่ชายของฉันอยู่ที่ไหน” “ปากดี” บุรุษชายที่สวมหน้ากากหมาป่ากระชากผมคนตัวเล็กอย่างแรง ก่อนจะผลักร่างเล็กติดกับกำแพงอย่าไม่ปราณี จนหน้างามนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด มือแข็งราวกับครีมเหล็กคว้าหมับเขาไปที่ลำคอของเธอ “จะบอกดีๆ หรือต้องให้ฉันใช้กำลัง!” “คุณมันก็ดีแต่รังแกคนไม่มีทางสู้” “ถ้าพี่ชายของเธอไม่ทำฉันก่อน ฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้” “พี่ใหญ่ไปทำอะไรให้คุณ” อยากรู้เหลือเกินว่าพี่ของเธอนั้นทำผิดอะไร ทำไมเขาถึงต้องตามเอาชีวิตขนาดนั้น “พี่เธอฆ่าพ่อฉัน” “มะ...ไม่จริง” ยาหยีหัวใจกระตุกวาป เธอไม่เชื่อว่าพี่ชายของเธอจะทำแบบนั้น เขาไม่ใช่คนใจร้ายที่จะฆ่าคนอื่นได้ลงคอ “คุณโกหก” “โกหกหรอ” ร่างสูงเพิ่มแรงบีบที่คอ ก่อนจะยกคนตัวเล็กขึ้นจนมือบางพยายามแกะนิ้วใหญ่ออกจากลำคอ “ปะ...ปล่อย...ฉัน..หายใจ..อึก..มะ..ไม่ออก” ร่างบางดิ้นเพื่อเอาตัวรอด จนกระทั่งหญิงสาวหายใจรวยรินเขาจึงยอมปล่อยมือ ส่งผลให้ย
คุณมันเลว ep 6“ไม่กางใช่ไหม ได้!” ร่างสูงใช้มือแกร่งฉีกขาเรียวของเธอออก จนร่างบางกรี๊ดร้องด้วยความตกใจ แพนดี้ตัวน้อยสีดำรัดติ้วทำให้เห็นปอยขนโผล่ออกมารำไร“ยะ...อย่าทำฉัน!” ยาหยีร้องเสียงหลงเมื่อเขาใช้มือกระชากกระโปรงสีครีมจนขาดออกจากกัน หญิงสาวตอนนี้อยู่ในสภาพที่มีแค่แพนตี้สีดำตัวน้อยห่อหุ้มส่วนสงวนของเธอไว้อยู่“ร้องดังๆ ร้องให้ไอ้ใหญ่มันได้ยิน ร้องเลย!” ร่างสูงเริ่มรำคาญเสียงร้องของหญิงสาวมือใหญ่จัดการกระชากแพนตี้ตัวน้อยออก หญิงสาวหลับตาแน่นด้วยความเขินอาย เธอไม่เคยต้องอยู่ในสภาพเปลือยกายต่อหน้าใครแต่บุรุษชายหน้ากากหมาป่ากลับไม่หยุดอยู่แค่นั้น มือหนสคลี่กลีบกุหลาบออกแล้วจ่อดีลโด้ไปที่ใจกลางร่างของหญิงสาว“ได้โปรด~” ยาหยีขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา หากเธอโดนเขากระทำชำเราคงต้องขาดใจตายแน่ๆมือใหญ่จับดีลโด้ถูขึ้นถูลงที่ร่องสวาทจนหญิงสาวขนลุกซู่ไปทั้งตัว ก่อนจะค่อยๆ แทงเข้าไปในความคับแคบของหญิงสาว“โอ้ย! เจ็บ!” ร่างบางดิ้นด้วยความเจ็บ ราวกลับร่างกายกำลังจะโดนฉีกออกจากกัน“ทำไมแน่นวะ!” ร่างสูงสบถเมื่อยัดแก่นดีลโดนเข้าไปได้แค่หัว ความคับแน่นของหญิงสาวทำให้เขาไม่สามารถยัดมันเข้าไปอีกได้“เอ
คุณมันเลว ep 7“ไม่!!!” ยาหยีร้องเสียงหลงเมื่อเขากระชากขางามเขาหาตัว ในขณะที่ข้อมือเล็กยังโดนพันธนาการอยู่บุรุษชายหน้ากากหมาป่าจัดการเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกโดยที่ไม่ยอมถอดหน้ากาก ร่างกายกำนำไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไปบวกกับความสูงถึง 190 เซนติเมตร ส่งผลให้เขาดูดีราวกับว่าเป็นนายแบบ มัดกล้ามเนื้อที่ผ่านการดูแลอย่างดีนั้นทำให้เธอต้องรีบเบือนหน้าหนีถึงแม้เขาจะรูปร่างดี แต่หน้าของเขาอาจจะโหดร้ายเหมือนนิสัยของเขาก็ได้ชายหนุ่มถอดบ็อกเซอร์ชิ้นสุดท้ายออก ส่งผลให้ความยิ่งใหญ่เกินขนาดมาตรฐานชูตั้งขึ้นมา ในขณะที่อีกคนหลับตาปี๋“หึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงดีลโด้ที่แช่อยู่ในแก่นกายสาวออก จนหญิงสาวตกใจสะดุ้งโหยง เมื่อเกิดความเสียวแปร๊บที่แก่นกายสาว“...” ดวงตางามเบิกโพล่ง เมื่อเห็นความยิ่งใหญ่ของมังกรหนุ่ม มันใหญ่กว่าดีลโด้มาก ถ้าเข้ามาในตัวของเธอคงเจ็บเจียนตายแน่ๆ “มะ..ไม่นะ ได้โปรดให้ฉันกราบคุณก็ได้ แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”“...” ร่างสูงไม่ตอบ ก่อนจะจัดแจงท่าให้หญิงสาว ยอมรับว่าขนาดของเขาใหญ่กว่าดีลโด้มาก ถือซะว่าเป็นการเปิดทางให้แก่นกายของเขาเข้าไป“ได้โปรด...อย่าทำฉัน~” ร่างบาง
คุณมันเลว ep 8พลัก! พลัก! พลัก!สองชั่วโมงผ่านไปแก่นกายใหญ่ยาวยังคงเร่งจังหวะเข้าออกร่องสวาทไม่มีหยุดหย่อน ต่อให้ร้องขอความเห็นใจกับเขามากแค่ไหน แต่เขากลับไม่หยุดกระทำชำเราเธอช่องคลอดฉีกขาดไม่มีชิ้นดี เลือดสีแดงสดยังไหลออกมาไม่หยุด จนหญิงสาวสั่นไปทั้งตัว“พอเถอะค่ะ ฉันของร้อง~” น้ำเสียงแหบพร่าที่เปล่งออกจากลำคอบางนั้นทำให้ร่างสูงที่กำลังโถมสะโพกสอบอย่างเมามันส์ชะงัก ก่อนที่ชายหน้ากากหมาป่าจะก้มลงมองหน้าเธอ“ลืมบอกไปฉันเป็นคนเสร็จยาก”“ฮื้อๆๆ ฮึก...” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจนกระทั่งแสบร้อนดวงตาไปหมด ในขณะที่ร่างยังสั่นสะท้านตามแรงอัดกระแทกจากสะโพกสอบ“แน่นเกิน!” เขาเผลอซี๊ดส์ปากด้วยความเสียวซ่าน เมื่อแก่นกายสาวตอดรัดมังกรยักไม่หยุด แม้มันจะฉีดขาดไม่มีชิ้นดีแต่ก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวตับๆๆๆๆ!เขายกขาเรียวพาดบ่าส่งผลให้ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดมากกว่าเดิม เพราะท่านี้มันทั้งเจ็บและจุกจนฉี่ของเธอแทบแตก“อืม~” เขาครางในลำคอเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างหยุดดิ้น ก่อนจะก้มลงไปมองพบว่าเธอสลบไปแล้ว“บ้าชิบ! อ่อนแอจริงๆ ไม่เหมือนไอ้ใหญ่เลย” ร่างสูงสบถกับความอ่อนแอของเธอ พี่ทำงานให้กับมาเฟียแต
คุณมันเลว ep 9 “อื้อออ~” หญิงสาวลืมตาขึ้นมาในห้องอันแสนคุ้นเคย พลันภาพเหตุการณ์ต่างๆ ก็ถ่าโถมเข้ามาในสมอง ส่งผลให้น้ำตาไหลร่วงออกจากดวงตางามคู่นั้นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “ฮึก ฮื้ออๆๆๆ” ยาหยีแทบกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อความทรงจำมันตอกย้ำว่าเธอตกเป็นของเขาแล้ว ผู้ชายที่ไม่เห็นแม้แต่หน้า เขาโหดร้ายละทารุณกับเธอมากมายเหลือเกิน มือบางยกขึ้นปิดหน้า หยาดน้ำตาไหลร่วงลงมาจนมันเปียกแฉะเต็มฝามือบาง ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...สิ่งล้ำค่าที่เก็บไว้ให้ชายผู้เป็นที่รักในวันแต่งงานโดนเขาพรากไปอย่างไม่ใยดี ทุกห้วงสัมผัสมันกำลังตอกย้ำว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันจากความรุนแรงและความป่าเถื่อนที่เธอได้รับ ยาหยีเคลื่อนฝ่ามือออกจากใบหน้างาม ก่อนจะก้มลงมองที่ข้อมือบาง มันถลอกเป็นรอยจนเห็นเลือดเป็นลิ้ม เป็นเพราะเธอดึงทึ่งข้อมือตัวเองตอนที่โดนเขากระทำชำเรา มือบางยกขึ้นแตะปากตัวเองเบาก่อนสัมผัสได้ว่ามันมีรอยแผลจากฟันของเธอที่เผลอกัดปาก ดวงหน้างามที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาค่อยๆ ก้มลงมองยังใจกลางร่างด้วยความสั่นเทา ฉับพลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย เมื่อเห็นคราบน้ำสีขาวที่เลอะเต็มหน้าขาข
คุณมันเลว ep 10 ป้าแม่บ้านพาเธอมายังห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ กลางเก่ากลางใหม่และพอจะเดาออกว่ามันเป็นห้องของคนรับใช้ “อาบไหวไหม” “ไหวค่ะ” “อ่ะ นี่เสื้อผ้าของหนูและนี่ก็คือห้องของหนูนะ อยู่ได้ใช่ไหม” ป้าแม่บ้านถามด้วยความเป็นห่วง เพราะที่นี่เคยเป็นห้องของคนรับใช้เก่าที่พึ่งย้ายออกไป “อยู่ได้ค่ะ” ยาหยีรับเสื้อผ้าไว้ในมือก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วค่อยๆ เดินเข้าห้องน้ำ แต่ร่างบางก็ต้องร้องไห้โฮเมื่อเห็นรอยช้ำตามร่างกายในกระจก สุดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ รู้สึกสงสารที่ปกป้องตัวเองจากเงื้อมือของปีศาจไม่ได้ มือบางถูคราบสีขาวบริเวณต้นขางามด้วยความรังเกียจ มันเป็นคราบน้ำรักของผู้ชายคนนั้นที่ไม่เห็นแม้กระทั่งหน้าแต่รู้ว่าเขาชื่อ ‘โทคิยะ’ ร่างบางฉุดคิดขึ้นได้ว่าถ้าเขาปล่อยน้ำรักในตัวของเธอจะทำอย่างไร ถึงแม้จะไม่เคยมีเพศสัมพันธ์มาก่อน แต่ก็พอจะรู้เรื่องสุขศึกษาอยู่บ้าง กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปแล้วครึ่งชั่วโมง เพราะหญิงสาวค่อนข้างขยับตัวลำบาก เจ็บไปทุกส่วนราวกับโดนรถยนต์ทับ หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จท้องแบนเรียบของเธอก็ร้องจ๊อกด้วยความหิว ใจคอเขาคงจะให้เธออดอาหารตายสินะ “หิวข้าวยัง” ป้าแม่บ้านเดิ
คุณมันเลว ep 11หลังจากที่ร่างบางตื่นนอนจากความอ่อนเพลีย ดวงตากลมโตมองไปยังนาฬิการที่ติดอยู่บนฝาผนังห้องพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆ แล้ว ถ้าให้อยู่แต่ในห้องทั้งวันคงตายแน่ๆ ยาหยีสูดลมหายใจเข้าปวดก่อนจะค่อยๆ ใช้มือผลักประตูออกไปอย่ากล้าๆ กลัวๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ พบว่าข้างนอกไม่มีใครเลยไม่กระทั่งลูกน้องของเขานี่เขาไม่กลัวว่าเธอจะแอบหนีเลยหรอหญิงสาวกลั้นหายใจก่อนจะค่อยๆ ย่องออกมาข้างนอก ไม่มีใครเลย..ทุกคนหายไปไหนกันหมด คิ้วโก่งขมวดด้วยความแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆ เดินลัดเลาะมายังอีกฝั่งของตึก ที่นี่กว้างใหญ่มากถ้าเดินรอบๆ จะเหนื่อยน่าดู“แปลกแฮะ ทุกคนไปไหนกันหมด” หญิงสาวสบโอกาสมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางออก ก่อนจะเห็นกำแพงที่อยู่อีกฟากแต่มันสูงเกินกว่าที่เธอจะปีนออกไปได้ ร่างบางจึงรีบมองหาเก้าอี้เพื่อจะปีนหนีออกจากนี่ แต่ฉลับพลันหูของเธอได้ยินเสียงกลุ่มคนกำลังเดินมา ยาหยี่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกก่อนจะรีบวิ่งไปซ่อนตัวที่มุมตึก ดวงตากลมโตมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังจะเดินผ่านไป พวกเขาหิ้วปีกผู้ชายคนหนึ่งในสภาพสะบักสะบอมเข้าไปในคฤหาสน์คนพวกนี้ฆ่าคนเหมือนผักปลาโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรอ!แผนการหนีจึงถ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
คุณมันเลว ep 82“เดี๋ยวก่อน” โทคิยะเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยเมื่อเมียทำกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ“อะไร” น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“คือว่า...” ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่กินข้าวที่ฉันเตรียมไว้ให้เลยหรอ”“...” ยาหยีนิ่งซักพัก “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากกินของคุณ”“โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” โทคิยะใจอ่อนยวบ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ยาหยีปฏิบัติเหมือนกับว่าเขามันไร้ค่า หัวใจก็ยิ่งฝ่อลงไปทุกที“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด”“ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เธอจะทำฉันคืนก็ได้นะ ฉันยอม”“ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังแบบคุณค่ะ เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอก...” ยาหยีหลับตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ “แต่เจ็บที่ใจ ยังไงมันก็ไม่มีวันหาย”โทคิยะนิ่งงันเมื่อรู้ว่ายังไงซะยาหยีก็ไม่มีทางให้อภัย การกระทำของเขาคงทำร้ายจิตใจของเธอน่าดู มันเจ็บจนจุกไปทั้งหน้าอกข้าซ้าย ไม่คิดว่าการรักใครซักคนแล้วเขาไม่เห็นค่ามันจะทรมานถึงเพียงนี้“...” ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเข้าไป
คุณมันเลว ep 81@หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโทคิยะมีเรื่องด่วนต้องรีบไปบินไปสะสางที่ญี่ปุ่น เพราะทุกอย่างต้องเสร็จก่อนลูกคลอดนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกลับไปเคลียร์ในขณะที่ยาหยีเองรู้สึกโล่งอกที่โทคิยะไม่มาตามรังควานแล้ว ชายหนุ่มอาจล้มเลิกความตั้งใจไปแล้วก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิตอยู่แล้วหลังจากปิดร้านยาหยีก็เดินเท้ากลับบ้านทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ลูกค่อนข้างดิ้นหนักมากทำให้เธอต้องหยุดเดินเป็นพักๆ“อยากออกมาแล้วหรอคะ” ยาหยีก้มลงถามลูกน้อยที่อยู่ในท้องก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนูนเบาๆ ยิ่งมือสัมผัสกับหน้าท้องลูกของเธอยิ่งดิ้นใหญ่ ราวกับรู้ว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังสัมผัสกายของเขาอยู่แต่เมื่อเดินถึงหน้าบ้านคิ้วโก่งก็ขมวดเข้มทันทีเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ใครกันที่เข้ามาในบ้านของเธอ!!!หญิงท้องแก่ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้น่าตาเฉย เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ยาหยีเท้าเอวด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งๆที่เธอเองก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนา“...” ชายหนุ่มวาง
คุณมันเลว ep 80“มานั่งทำอะไรตรงนี้” คนเป็นแม่ถาม เมื่อเดินวนหาลูกชายรอบบ้านแต่ไม่เจอ จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนดอกไม้“ยาหยีล่ะครับ”“แม่ให้นั่งกินข้าวอยู่ในบ้าน” คุณหญิงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา สงสัยลูกชายของเธอคงไปได้ยินในสิ่งที่คุยกับยาหยีเข้า “ได้ยินที่แม่คุยกับหนูยาหยีหรอ”“ครับ” หน้าคมก้มมองพื้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเข่าอ่อนอยู่ ไม่คาดคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของยาหยีจะทำร้ายจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้ เธอไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย มันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายจนต้องออกมานั่งเงียบๆในสวนดอกไม้ทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาผิดเองที่ทำกับยาหยีมากจนเกินไป จะไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของเขา“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยพูดยังไง” คุณหญิงลูบหลังลูกชายด้วยความเห็นใจ ไม่เคยเห็นโทคิยะในมุมนี้เลยลูกชายของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นจนกระทั่งวันนี้“ไม่ต้องพูดแล้วครับแม่ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชายหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความอ่อนแอไม่ให้คนเป็นแม่เห็น“เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างนะ ให้เวลาหนูยาหยีหน่อ