ฉินเป่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับอาณาจักรชูร่าเป็นครั้งแรก!“ผู้อาวุโสซิวหลัว เราไม่รู้ เราไม่รู้จริงๆ เรารู้แค่ว่ามีสถานที่เช่นนั้นอยู่ แต่เราไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนหรือจะเข้าไปได้อย่างไร!”“เพราะแม้แต่เจ้านายของพวกเราก็เข้าไม่ได้”“ข้าได้ยินจากอาจารย์ของเราว่า มีเฉพาะผู้ที่เข้าถ
และต่อให้พวกเขาจะไม่สามารถยึดและทำลายตระกูลไช่ได้ แต่คราวนี้พวกเขาก็ยังสามารถแร่เนื้อตระกูลไช่ได้บางส่วน!“ทุกท่านโปรดอดทนรอก่อน ทุกท่านเองก็คนรู้แล้วว่าไช่เหวินจีจะกลับมาไม่ได้แล้ว”“คนที่ข้าส่งออกไปก็ขาดการติดต่อเช่นกัน ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทางแดนเหนือ”“ทุกคนรู้ดีว่าบุคคลสำคัญสิบอันดับแรกของเร
หลังจากที่ราชเลขาจางและผู้อาวุโสของสภาผู้อาวุโสจากไป เฉินเสี่ยวตงและคนอื่น ๆ ไม่สามารถควบคุมความโกรธในใจได้อีกต่อไปพวกเขาก็พ่นคำสาปแช่งออกมาแต่จนถึงขณะนี้ พวกเขายังคงไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นเพียงเบี้ยบนกระดานหมากรุกของกษัตริย์ตั้งแต่แรก และพวกเขาไม่ได้มองเห็นสิ่งต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นเลย“ตระกูลไช่ของพวก
เฉินเสี่ยวตงและคนอื่นๆไม่เชื่อสิ่งที่ผู้นำตระกูลหยางพูดความไม่เต็มใจและความโกรธในใจของพวกเขายังไม่ได้รับการปลดปล่อย และพวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้เช่นนี้พวกเขาต้องการต่อสู้กลับ!“เอาล่ะ สหายหยาง เราอย่าเสียเวลาไปกังวลเรื่องไร้ประโยชน์เหล่านี้เลย”“เรามาคุยกันว่าจะทำอย่างไรต่อไป เราควรจะตามหากองกำล
ฉินเป่ยวางอวี่เจียงเสวี่ยออกจากไหล่ของเขา แล้วอุ้มเธอกลับไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ได้ยินเสียงกรนเล็กน้อยของอวี่เจียงเสวี่ย ซึ่งทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์แม้ว่าช่วงนี้เขาจะยุ่งกับเรื่องของตัวเองแต่เขาก็รู้ดีว่าสาวน้อยคนนี้พยายามอย่างหนักแค่ไหน เธอแทบไม่ได้นอนเลยยกเว้นกินข้าวช่วงนี้เธอฝึกฝนอย่างเอาเป็นเ
“แต่เมื่อพิจารณาจากข้อมูลที่ฉันมีจนถึงตอนนี้ ฉินเป่ยไม่มีความตั้งใจที่จะให้ไช่อวี่ซินเข้ามาเป็นผู้นำตระกูลไช่”“และไช่อวี่ซินก็ไม่มีความคิดเช่นนั้นเหมือนกัน!”“ท่านคิดว่าควรแจ้งให้กษัตริย์ทราบเรื่องนี้หรือไม่คะ? ”ในเวลานี้หลิวตงไป๋กินกระต่ายย่างเสร็จแล้วและกำลังเลียกระดูกอยู่เขาโยนกระดูกลง จิบสุรา
อวี่เจียวหรงเดินไปอีกด้านและนอนลงบนกองเสื่อฟาง แต่เธอก็นอนไม่หลับภาพของฉินเป่ยและอวี่เจียงเสวี่ย น้องสาวของเธอล้วนอยู่ในใจของเธอเธอรู้เรื่องอยู่แล้วว่าอวี่เจียงเสวี่ยจะกลายเป็นนักรบและเธอก็รู้ด้วยว่าไม่ใช่ฉินเป่ยที่เปิดเส้นลมปราณและเปิดตันเถียนให้น้องสาวของเธอเมื่อเธอรู้เรื่องนี้ครั้งแรก เธอก็กั
หลิวตงไป๋หันหลังกลับและจากไป อวี่เจียวหรงมองไปที่ด้านหลังของเขาและลังเลที่จะพูดเหล่าชิวแตะหนวดของเขาแล้วพูดว่า “แม่หนูหรง ไปกันเถอะ! ”“หากเธอมีคำถามใดๆ เธอสามารถถามฉันได้ และฉันจะบอกเธอทุกอย่าง”“ค่ะ ผู้อาวุโส”อวี่เจียวหรงเดินตามเหล่าชิว และทั้งสองก็เดินเข้าไปในฝูงชนเธอเลิกคิด และไม่สามารถมองเห็