หลี่โม่เข้าไปในสนามกีฬาต่อสู้ จากนั้นลูกน้องของชูจงเทียนคนหนึ่งก็พาหลี่โม่ตรงไปที่ห้องพัก“คุณหลี่ครับ พักก่อนนะครับ ผมจะไปบอกคุณเทียน ตอนนี้เขาถูกชาวต่างชาติดึงตัวไว้อยู่ ไปไหนมาไหนไม่ได้อย่างอิสระเลย”หลี่โม่พยักหน้า เดินเข้าไปนั่งในห้องพัก หยิบมือถือออกมาเล่นอย่างสบาย ๆลูกน้องเดินไปที่สนามฝึกตามหาชูจงเทียน แล้วกระซิบรายงานที่ข้างหูของชูจงเทียนชูจงเทียนเหลือบมองทอมป์สันที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดยิ้ม ๆ “หลี่โม่ผู้เล่นไวด์การ์ดที่เป็นตัวแทนกรุงโซลของเรามาถึงแล้ว ผมจะไปพบเขาสักหน่อย”“อ๋อ ผู้เล่นเจ้าบ้านของเรามาแล้ว งั้นเชิญเขามาที่นี่สิ นู่หล่างกำลังจะฝึกซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนแข่งพอดี หลี่โม่ไม่ได้เข้าร่วมการฝึกซ้อมในช่วงนี้ ต้องยังไม่รู้จักคู่ต่อสู้ของเขาแน่นอน ให้เขาดูสักหน่อยก็นับว่าเป็นการทำความเข้าใจ”คำพูดของทอมป์สันดูเหมือนจะมีเจตนาดี แต่จริง ๆ แล้วคำพูดเหล่านั้นไม่ได้เจตนาดีเลย ทั้งหมดนั้นก็เพื่อจะให้หลี่โม่เห็นความโหดร้ายของนู่หล่าง หลี่โม่จะได้มีความรู้สึกทางจิตวิทยาขอแค่มีความรู้สึกไม่ดีในใจ ตอนขึ้นเวทีแข่งจะต้องกลัวไปหมดทุกอย่างแน่นอน สุดท้ายก็จะมีความเป็นไปได้สูงที่จะแพ
“นี่มันศิลปะการต่อสู้ที่เร็วแบบไม่มีใครโค่นได้ในโลกเหรอ? ความเร็วของเขาค่อนข้างดีทีเดียว” หลี่โม่พูดเรียบ ๆนักมวยทั้งสิบคนบนเวทีต่างมองดูนู่หล่างถมึงทึง แต่ไม่มีใครกล้าพุ่งเข้าไปก่อนความดุร้ายและความโหดเหี้ยมของนู่หล่างในการฝึกฝนทุกวันนี้ ทิ้งความทรงจำลึกซึ้งไว้ให้กับพวกเขา แถมยังสร้างแผลในใจพวกเขาด้วยแม้ว่าเขาจะรู้ว่า ถ้าทั้งสิบคนต่อสู้ร่วมกันจะมีความเป็นไปได้ที่จะเอาชนะนู่หล่าง แต่คนที่จะพุ่งเข้าไปก่อนจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลยจะมีใครยอมตายก่อนล่ะ?จะมีใครยอมสละชีวิตตนเองเพื่อความอยู่รอดของคนอื่น? สรุปคือในบรรดานักมวยทั้งสิบคนนี้ไม่มีคนแบบนั้นอยู่นักมวยทั้งสิบคนต่างเฝ้าดู ต่างรอให้นู่หล่างเป็นฝ่ายเริ่มโจมตีเลือกผู้โชคร้ายที่จะตายก่อนเขายิ้มอย่างดุร้าย แลบลิ้นสีแดงออกมาเลียมุมริมฝีปากล่าง มองนักมวยทั้งสิบคนไม่เหมือนกับว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ แต่มองราวกับว่าพวกเขาเหมือนอาหารเลิศรส“ฮึ่ม!”เสียงคำรามราวกับสัตว์ร้ายดังออกมาจากปากของนู่หล่าง ขาทั้งสองออกแรงกระทืบพื้น แล้วร่างกายของเขาก็กระโดดออกมาราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ชายกำยำผิวขาวที่แข็งแกร่งราวกับหมีกลายเป็นเป้าหมายแ
ทอมป์สันเอียงหัวไปมองหลี่โม่ ในสายตานั้นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย“สิ่งที่คุณพูดน่าสนใจจริง ๆ สำหรับคนที่กังฟูแข็งแกร่งขนาดนี้อย่างนู่หล่าง ถูกคุณพูดให้กลายเป็นขอทานไปแล้ว นี่ทำให้ผมเหลือเชื่อมาก หรือว่าพวกคุณทุกคนที่นี่แข็งแกร่งพอ ๆ กับนู่หล่างหมดเลยเหรอ? ตลกจริง ๆ”หลี่โม่เหลือบมองทอมป์สัน หัวเราะและส่ายหัวทอมป์สันมองหลี่โม่อย่างสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมหลี่โม่ถึงหัวเราะ “คุณคิดว่าสิ่งที่ผมพูดมันผิดเหรอ หรือว่าเรื่องจริงที่ผมพูดทำร้ายจิตใจเด็กของคุณ? ถ้ามันทำร้ายจิตใจเด็กของคุณจริง ๆ ผมไม่ถือถ้าจะต้องขอโทษคุณนะ”“ไม่หรอก ผมแค่หัวเราะกับความไม่รู้ของคุณเท่านั้นเอง คุณเคยอ่านนิยายต่อสู้ในประเทศของเราไหม? คุณรู้ไหมว่า แก๊งที่รวมตัวกันขอทานเรียกว่า แก๊งขอทาน? คุณรู้ไหมว่า พลังวิเศษสูงสุดของแก๊งขอทานคือสิบแปดฝ่ามือสยบมังกรและวิชาไม้เท้าตีสุนัข?หลี่โม่ถามทีละประโยค ทุกครั้งที่ถามออกไป ทอมป์สันจะส่ายหัวอย่างมึนงงในที่สุดทอมป์สันก็มองหลี่โม่ด้วยสีหน้ามึน ไม่รู้ว่าหลี่โม่พูดมากมายขนาดนี้ มันหมายถึงอะไร“แก๊งขอทาน? สิบแปดฝ่ามือสยบมังกร? วิชาไม้เท้าตีสุนัข? พวกนี้มันสุดยอดมากเหรอ? ผมคิดว่า ไ
หลังจากที่นู่หล่างพูดจบก็เหยียบหน้านักมวยผิวขาวอย่างแรง และเหยียบขยี้ที่แก้มของนักมวยคนนั้นกระดูกที่หักทิ่มแทงก้านสมองและกลีบสมองของนักมวยผิวขาว นักมวยผิวขาวพยายามดิ้นรน จากนั้นก็ค่อย ๆ หมดลมหายใจไปพวกนักมวยบนเวทีต่างหวาดกลัวกับความโหดร้ายของนู่หล่าง จึงเริ่มออกจากเวทีอย่างบ้าคลั่งและรีบเร่งไปที่หลังเวทีนักมวยจำนวนมากที่ดูการฝึกซ้อมต่างส่ายหัวและวิพากษ์วิจารณ์กัน รู้สึกว่าคราวนี้นู่หล่างโหดร้ายเกินไป“นู่หล่างบ้าไปแล้วจริง ๆ แค่รอบฝึกซ้อมเอง เขาก็ทำถึงขนาดนี้เลย ถึงจะเป็นรอบแข่งหลักก็ไม่เห็นจะต้องถึงขั้นฆ่าแกงกันเลยนี่”“ฉันเห็นคนบ้าคนหนึ่ง ถ้าไม่มีใครหยุดนู่หล่างได้ เกรงว่านู่หล่างจะกลายเป็นนักฆ่ามวยใต้ดินเสียมากกว่า”“น่ากลัวจริง ๆ ฉันไม่อยากเจอนู่หล่างเลย ถ้าต้องแข่งนู่หล่างจริง ๆ ฉันจะต้องสละสิทธิ์แน่นอน”นู่หล่างที่โกรธมากหันกลับมาเตรียมกลับขึ้นสังเวียนเพื่อสู้ต่อ แต่เมื่อหันกลับไปกลับเห็นว่าบนสังเวียนนั้นว่างเปล่าเสียแล้วสิ่งนี้ทำให้นู่หล่างโกรธมากขึ้นอีก นู่หล่างที่หงุดหงิดก้าวไปข้างหน้าแล้วต่อยบนสังเวียนอย่างแรงครืน!สังเวียนสั่นสะเทือน สังเวียนที่ถูกนู่หล่างทุบม
หลี่โม่ยืนขึ้นมองทอมป์สันยิ้ม ๆ "ถ้าผมฆ่าเขาตายตอนนี้ ก็นับว่าผมผ่านการแข่งขันได้สำเร็จแล้วใช่ไหม ไม่จำเป็นต้องต่อสู้อีกครั้งใช่หรือเปล่า?”“โอ้ คุณมีความคิดสร้างสรรค์มาก ในนามของคณะกรรมการจัดงานผมเห็นด้วย การแข่งขันของพวกคุณจะเริ่มอย่างเป็นทางการตอนนี้เลย ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือนู่หล่าง ใครก็ตามที่ชนะจะได้ผ่านเข้าสู่การแข่งขันหลักเลย”“ดีครับ”หลี่โม่เดินเอามือไพล่หลังไปที่สังเวียนนู่หล่างแสยะยิ้ม ขาทั้งสองออกแรงกระโดดจากพื้นขึ้นไปบนสังเวียน ยืนอยู่บนสังเวียนและเริ่มขยับแขน ขยับข้อมือ ราวกับว่ากำลังอบอุ่นร่างกายอยู่หลี่โม่ค่อย ๆ ขึ้นบันไดทีละขั้นไปบนสังเวียน ราวกับคนแก่ที่กลัวก้าวพลาดพวกนักมวยมองท่าทางหลี่โม่เดินขึ้นบันไดกันแล้วระเบิดหัวเราะออกมา พวกเขารู้สึกว่าหลี่โม่มาทำตลก ทำไม่ได้แม้แต่จะกระโดดขึ้นไปบนสังเวียนด้วยซ้ำ“หมอนี่ฝึกมาจริงเหรอ? ตัวผอมไม่มีกล้ามเนื้อไม่ว่า ขนาดจะขึ้นเวทียังดูอย่างกับคนแก่”“มันตลกมากจริง ๆ นะ คนแบบนี้ยังจะกล้าท้าทายนู่หล่าง คาดว่านู่หล่างจะสามารถฆ่าเขาได้ด้วยหมัดเดียวเลยล่ะ”“เห็นคนโง่ ๆ มามากนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนที่โง่ขนาดนี้ หรือว่าเขา
เฉินเสี่ยวถงมองคังเหวินซินที่กำลังปิดหน้าร้องไห้อย่างหมดคำพูด รู้สึกว่าตนเองได้พบกับลูกแหง่จริง ๆ เข้าแล้ว ผู้ชายปกติที่ไหนจะกลัวจนร้องไห้ ตนเองเป็นผู้หญิงยังไม่ร้องไห้เลย“คุณหยุดทำตัวไม่ได้เรื่องได้ราวแบบนี้ได้ไหม อาจารย์ของคุณกำลังต่อสู้เพื่อชีวิตอยู่ คุณให้กำลังใจเขาดี ๆ ไม่ได้เหรอ?”“นี่ฉันก็กังวลจนไม่กล้าดูไม่ใช่เหรอ? คุณดูแล้วบอกผลลัพธ์กับผมด้วยนะ ผมไม่กล้าดูจริงๆ”คังเหวินซินมุดหัวของเขาไว้ระหว่างเข่า ทำตัวเหมือนนกกระจอกเทศ(1)เฉินเสี่ยวถงเม้มริมฝีปากและไม่สนใจอาการของคังเหวินซินอีกต่อไป แต่มุ่งความสนใจไปที่หลี่โม่บนสังเวียนหลี่โม่ยืนอยู่ตรงหน้านู่หล่าง ทำท่าทางเหมือนหวงเฟยหง เกี่ยวนิ้วชี้ไปที่นู่หล่าง“มาสิ ให้ฉันสอนแกว่าความสุภาพคืออะไร”นู่หล่างจ้องมองหลี่โม่อย่างดุเดือดแล้วพูดอย่างดุ ๆ "แกอวดดีเกินไปมั้ง จะสอนฉันว่าความสุภาพคืออะไร แกนี่มันตลกนะ!"“โอ้ งั้นมาเริ่มสนุกกันเถอะ ทอมป์สันยังรอที่จะเห็นฉันใช้สิบแปดฝ่ามือสยบมังกรอยู่”“มังกรบ้านแกสิ! ดูฉันทุบหัวแกเป็นหัวหมูแล้วกัน!”นู่หลางโกรธพุ่งไปข้างหน้า รวมกำลังทั้งหมดของร่างกายมุ่งไปที่หมัดขวา ตอนที่เขาเหวี่ยงหมัด
หลี่โม่มองทอมป์สันที่ประหลาดใจพร้อมยิ้ม “เห็นไหมล่ะ นี่คือไท่เก๊ก อาศัยความแข็งแกร่งและมุ่งเน้นไปที่การตั้งรับ การแก้ไขและการออกแรง ผมรับความแข็งแกร่งของเขา จากนั้นแก้ไขความแข็งแกร่งของเขา แต่ผมยังไม่ได้ออกแรงเลยนะ ถ้าใช้ครบถ้วน นู่หล่างคงถูกผมซัดจนหมอบไปแล้ว”ทอมป์สันมองหลี่โม่ราวกับคนซื่อบื้อ ไม่คิดเลยว่า หลี่โม่จะยังมีกะจิตกะใจที่จะอธิบายกังฟูให้เขาฟังในเวลานี้อีกทอมป์สันไม่เข้าใจความมหัศจรรย์ของการตั้งรับ การแก้ไขและการออกแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทอมป์สันรู้สึกต่อต้านการทำความรู้จักใหม่ ๆ เกี่ยวกับหลี่โม่ในเวลานี้แม้แต่คนโง่ก็ยังมองออกว่าหลี่โม่แข็งแกร่งกว่านู่หล่างมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนฉลาดอย่างทอมป์สันเลย ในเวลานี้ทอมป์สันรู้อยู่แล้วว่า ความคิดของเขาจะล้มเหลวอีกนู่หล่างโกรธมาก รู้สึกว่าหลี่โม่กำลังทำให้ตนเองอับอาย แล้วยังจะมีเวลาคุยกับคนอื่นระหว่างการต่อสู้อีก แบบนี้มันไม่ได้สนใจตนเองเลย!“แกทำให้ฉันโกรธ! ฉันจะจัดการแก!”เลือดในร่างกายของนู่หล่างหมุนเวียนรวดเร็วขึ้นกว่าเดิม กล้ามเนื้อของเขามีมากขึ้น ร่างกายก็มีพลังมากขึ้นกว่าเดิมด้วยปัง!นู่หล่างกระทืบเท้าซ้ายอย่างแรง ทำใ
หลี่โม่โบกฝ่ามือไปมารอบ ๆ นู่หล่าง เงาของฝ่ามือมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของนู่หล่างและเสียงกระดูกหัก ทำให้ทุกคนในที่แห่งนั้นมองอย่างหวาดกลัวนี่ยังใช่นู่หล่างที่หยิ่งผยองคนนั้นอยู่เหรอ?นี่โดนทุบตีจนกลายเป็นหมาไปแล้ว หมายังไม่น่าเวทนาขนาดนี้เลย!“ทอมป์สัน คุณเห็นแล้วใช่ไหม นี่คือความอัปยศของมังกร นี่คือมังกรทะยานเก้าสวรรค์ นี่คือการเห็นมังกรในนา… นี่คือสิบแปดฝ่ามือสยบมังกรที่คุณอยากเห็น!”ฝ่ามือสุดท้ายหลี่โม่ตบหลังนู่หล่าง นู่หล่างลอยตกลงไปด้านล่างสังเวียนราวกับว่าวที่เชือกขาดไป ตุ้บ!นู่หล่างล้มลงต่อหน้าทอมป์สัน อ้าปากกระอักเลือดออกมา เลือดสด ๆ กระเซ็นไปบนขากางเกงและรองเท้าของทอมป์สัน ย้อมให้ขากางเกงและรองเท้าของทอมป์สันเป็นสีแดงสดทอมป์สันขยับก้นของเขาตัวสั่นเทาแล้วไปนั่งข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง ให้ตนเองได้อยู่ห่างจากนู่หล่างที่น่าสังเวช“ขะ แข็งแกร่งมาก กังฟูจีนนี่แข็งแกร่งจริง ๆ”ทอมป์สันพยายามยิ้มอย่างเต็มที่ เพียงแต่รอยยิ้มมันดูน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีกชูจงเทียนหายใจออกยาว ๆ รู้สึกโล่งใจในทันที ความกังวลก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว“คุณทอมป์สัน คุณไม่ต้องกังวลและกลัวมาก
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
ในแผนกดูแลพิเศษของโรงพยาบาล คังหย่งเฉียนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบเตียง มองดูพี่เกิ่งค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เข่าที่หักของพี่เกิ่งได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่หลังการผ่าตัด พี่เกิ่งจะได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น “ซี๊ด ขากับเข่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” พี่เกิ่งถามอย่างร้อนใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล ผ่าตัดเสร็จแล้ว เพียงแต่ระดับการรักษาของที่นี่ยังต่ำไปหน่อย หลังจากฟื้นตัวแล้วพี่ต้องนั่งรถเข็น” คังหย่งเฉียนพูดเสียงเบาหวิว “ไอ้บัดซบ! ฉันไม่อยากนั่งรถเข็น! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!” พี่เกิ่งคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเลวร้ายไปทั้งร่างกาย ชีวิตบนรถเข็น ไม่ใช่ชีวิตที่พี่เกิ่งต้องการเลย ถ้าต้องนั่งรถเข็นแล้ว ต่อไปจะฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือออกไปรังแกคนอื่นอย่างไร แล้วจะไปจีบสาว ๆ ได้อย่างไร! “ฉันจะย้ายโรงพยาบาล ฉันจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด!” “พี่เกิ่งอย่าเพิ่งตื่นตูม หมอบอกว่า รอพี่ฟื้นตัวดีแล้ว ก็สามารถทำการผ่าตัดครั้งที่สองในโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้เพื่อเปลี่ยนข้อต่อเทียมได้” คังหย่งเฉียนปลอบใจพี่เกิ่งไปพลางก็ขยิบตาให้กับพวกพี่น้องคนอื่น ๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขารีบมาช่วยกันโน้มน้าว ศิษย์พี่ห
พี่เกิ่งร้องโหยหวนออกมา รู้สึกว่าขาซ้ายพลิกกลับไปด้านหลัง พลันสูญเสียการทรงตัวและล้มหงายไปข้างหลังทันที พลั่ก พี่เกิ่งล้มหงายลงกับพื้น ปากก็ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา คังหย่งเฉียนถูกกระตุ้นด้วยเสียงร้องของพี่เกิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงวิ้ง ๆ ที่ดังอยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมาทันใด คังหย่งเฉียนกุมใบหน้าที่บวมแดงไปครึ่งหนึ่งมองไปทางศิษย์พี่เกิ่ง ดวงตาของคังหย่งเฉียนก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ศิษย์พี่เกิ่งที่คังหย่งเฉียนเคยคิดว่า แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น ตอนนี้กำลังร้องคร่ำครวญราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เมื่อมองขาขวาของพี่เกิ่งหักงอในองศาที่ผิดธรรมชาติ คังหย่งเฉียนก็รู้สึกว่า เลือดทั่วร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นผลลัพธ์ที่สามารถใช้กำปั้นทำได้เหรอ? นี่มันซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรืออย่างไรกัน?! พวกศิษย์น้องของพี่เกิ่งหลายคนต่างหวาดกลัวกับความเผด็จการของหลี่โม่ ทั้งกลุ่มพลันหมดความโอหังไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาลากพี่เกิ่งขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งตะบึงออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คำพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้คือศิษย์
คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!" “นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย “ปล่อยมือฉัน!” พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา คังเหวินซินส
กู้หยุนหลานมองไปยังหลี่โม่อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นหลี่โม่ขยิบตาให้ เธอจึงไม่พูดอะไรและเก็บความสงสัยไว้ในใจ ผู้จัดการหวังโบกมือให้พนักงานขายสาว พนักงานสาวที่ถือสัญญาอยู่แล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้จัดการหวัง นี่เป็นสัญญาของวิลล่ายอดเขาค่ะ แต่ราคานี้มัน…” สีหน้าของพนักงานสาวดูบูดเบี้ยวเล็กน้อย ถ้าขายวิลล่านี้ออกไปในราคาต้นทุน เธอคงไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเลยสักแดง! ที่ผ่านมาเศรษฐีในเมืองฮั่นจำนวนมากต่างก็ถูกใจวิลล่าแห่งนี้ แต่เพราะมีการปิดกั้นการซื้อขาย เลยไม่ได้ขายอย่างเป็นทางการ เดิมทีพวกพนักงานสาวนั้นเตรียมพร้อมที่จะทำกำไรมหาศาลด้วยการขายวิลล่าหลังนี้หลังจากที่เปิดการขายแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความฝันของพวกเธอกำลังจะมลายหายไปซะแล้ว “พวกเธอมีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ? นี่คือการตัดสินใจของคุณชายใหญ่!” ผู้จัดการหวังตำหนิพนักงานขายสาว พนักงานสาวหดคอและปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอีก ผู้จัดการหวังเปิดสัญญาตรวจดู หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เขาก็ถือสัญญาเดินไปหาหลี่โม่ “อ่านสัญญาดูก่อนนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไร เราจะไปเซ็นสัญญาที่สำนักงานของผมกัน ผมไม่สามารถนำตราประทับอะไรพวกนั้นพกติดต
“คุณชาย อย่ามาขู่ผมเลยครับ ผมไม่กลัวหรอกนะ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ล้วนมีเหตุมีผล หากไม่เชื่อก็ถามซินแสที่มาดูฮวงจุ้ยให้ได้เลยครับ คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเองกับปากทั้งนั้น” ผู้จัดการหวังแข็งขืน ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เหวินซิน อย่าหุนหันพลันแล่น ผู้จัดการหวังพูดถูกแล้ว คนที่โชคชะตาบารมีไม่ถึง ไม่มีทางข่มพลังฮวงจุ้ยอันยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาจารย์พูดถูกแล้วครับ แต่ด้วยบารมีของอาจารย์ จะต้องสามารถข่มมันได้อย่างแน่นอน พวกเรามาดูกันดีกว่า ที่นี่ล้วนได้รับการตกแต่งอย่างดี คุณหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เหลือแค่ดูว่าวิลล่าหลังนี้ถูกใจคุณหรือเปล่าก็พอครับ” เมื่อเห็นคังเหวินซินพยายามเอาอกเอาใจหลี่โม่ ผู้จัดการหวังก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าตนจะมองผิดไป? ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวคนนี้ เป็นคุณชายเศรษฐีที่มาลองสัมผัสประสบการณ์ชีวิตงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณชายของตนถึงได้ไปประจบเอาใจเขาขนาดนี้กัน? “คุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์ของคุณเหรอครับ?” ผู้จัดการหวังถามอย่างสงสัย “นี่คืออาจารย์ของฉันหลี่โม่ นายสุภาพกับอาจารย์ของฉัน
“ไอ้สารเลวคนไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามาแย่งวิลล่าของอาจารย์ พวกแกยังมัวแต่กินอะไรกันอีก ไปดูด้วยกัน จัดการไอ้พวกสารเลวนั่นซะ” “ศิษย์พี่เกิ่งพูดถูก พวกเราทุกคนต้องไปดูด้วยกัน บ้านของอาจารย์ต้องดีที่สุดเท่านั้น จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ศิษย์พี่เกิ่งและคนอื่น ๆ พากันลุกขึ้นทีละคน เมื่อเห็นเช่นนี้คังหย่งเฉียนก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที แล้วจึงพาพวกของศิษย์พี่เกิ่งมุ่งตรงไปยังสวนหนานชุ่ย ... รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับเข้าไปในสวนหนานชุ่ย และขับตรงไปตามทางขึ้นยอดเขา ใกล้กับยอดเขาของเขาหนานชุ่ยนั้นมีที่ราบอยู่บริเวณหนึ่ง ที่ราบนี้ถูกนำมาใช้สร้างวิลล่า พร้อมทั้งปลูกต้นไม้พืชพรรณเขียวชอุ่มรอบ ๆ วิลล่าอีกด้วย ด้านหน้าวิลล่ายังมีลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา ทำให้ฮวงจุ้ยของวิลล่านี้ยอดเยี่ยมมากไร้ที่ติ หน้าน้ำหลังเขา ตำแหน่งปากมังกรจัดวางฮวงจุ้ยอย่างดี ทำให้วิลล่าบนยอดเขาหลังนี้เลิศล้ำไม่มีใครเทียม รถเมอร์เซเดสเบนซ์จอดสนิทหน้าประตูวิลล่ายอดเขา ผู้จัดการหวังและพนักงานขายสาวสองคนยืนรอที่ประตูวิลล่าอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นรถเบนซ์จอดนิ่ง ผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยเปิดประตูรถ
ผู้จัดการหวังหยิบบุหรี่ออกมาคาบที่มุมปาก เตรียมจะสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ คำขอของคังเหวินซินทำให้ผู้จัดการหวังตั้งตัวไม่ติด การจะดูบ้านมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าอีกฝ่ายถูกใจขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรล่ะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องราคาต้นทุนหรือเปล่า ถ้าคังหย่งเฉียนเข้ามาครอบครองวิลล่าหลังนี้ เขาก็คงไม่ได้เงินเลยสักแดงเดียว พอนึกถึงคังหย่งเฉียนขึ้นมาผู้จัดการหวังรู้สึกปวดจี๊ด ๆ ขึ้นมา เจ้านั่นเป็นปีศาจเจ้าสำราญแห่งตระกูลคัง วัน ๆ เอาแต่เกียจคร้าน กินดื่มเที่ยวเล่น ยิ่งกว่านั้นยังคบค้ากับพวกอันธพาล ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลคังก็ยังถูกคังหย่งเฉียนยั่วโมโหจนเส้นเลือดในสมองตีบ แทบทุกคนในตระกูลคังล้วนทำเป็นไม่สนใจคังหย่งเฉียน ตราบใดที่คังหย่งเฉียนไม่ได้ก่อปัญหา ก็ไม่มีใครสนใจว่า คังหย่งเฉียนจะทำอะไร ถ้าหากยกวิลล่าให้เพื่อนของคังเหวินซินจริง ๆ คังหย่งเฉียนคงจะพาคนมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ ถึงที่แน่ หลังจากสูบบุหรี่หมดมวน ผู้จัดการหวังก็ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รู้สึกว่ายังไงก็ควรแจ้งให้คังหย่งเฉียนรู้สักหน่อย ส่วนคังหย่งเฉียนจะต่อสู้กับคังเหวินซินอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา