หลี่โม่โบกฝ่ามือไปมารอบ ๆ นู่หล่าง เงาของฝ่ามือมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของนู่หล่างและเสียงกระดูกหัก ทำให้ทุกคนในที่แห่งนั้นมองอย่างหวาดกลัวนี่ยังใช่นู่หล่างที่หยิ่งผยองคนนั้นอยู่เหรอ?นี่โดนทุบตีจนกลายเป็นหมาไปแล้ว หมายังไม่น่าเวทนาขนาดนี้เลย!“ทอมป์สัน คุณเห็นแล้วใช่ไหม นี่คือความอัปยศของมังกร นี่คือมังกรทะยานเก้าสวรรค์ นี่คือการเห็นมังกรในนา… นี่คือสิบแปดฝ่ามือสยบมังกรที่คุณอยากเห็น!”ฝ่ามือสุดท้ายหลี่โม่ตบหลังนู่หล่าง นู่หล่างลอยตกลงไปด้านล่างสังเวียนราวกับว่าวที่เชือกขาดไป ตุ้บ!นู่หล่างล้มลงต่อหน้าทอมป์สัน อ้าปากกระอักเลือดออกมา เลือดสด ๆ กระเซ็นไปบนขากางเกงและรองเท้าของทอมป์สัน ย้อมให้ขากางเกงและรองเท้าของทอมป์สันเป็นสีแดงสดทอมป์สันขยับก้นของเขาตัวสั่นเทาแล้วไปนั่งข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง ให้ตนเองได้อยู่ห่างจากนู่หล่างที่น่าสังเวช“ขะ แข็งแกร่งมาก กังฟูจีนนี่แข็งแกร่งจริง ๆ”ทอมป์สันพยายามยิ้มอย่างเต็มที่ เพียงแต่รอยยิ้มมันดูน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีกชูจงเทียนหายใจออกยาว ๆ รู้สึกโล่งใจในทันที ความกังวลก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว“คุณทอมป์สัน คุณไม่ต้องกังวลและกลัวมาก
หลังจากที่เฉินเสี่ยวถงพูดจบก็เห็นหลี่โม่เอาแขนลง จึงกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่โม่ทันทีอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า“ฮึก ๆ อ้อมกอดอบอุ่นจังเลย”ใบหน้าของเฉินเสี่ยวถงเต็มไปด้วยความสุข เธออดไม่ได้ที่จะเอาหน้าถูหน้าอกของหลี่โม่หลี่โม่ก้มหน้าลงมองเฉินเสี่ยวถง อยากจะผลักเฉินเสี่ยวถงออกไปจริง ๆ แต่พอเห็นท่าทางมีความสุขของเฉินเสี่ยวถง หลี่โม่ก็อดทนไว้เวลาแบบนี้ถ้าผลักเฉินเสี่ยวถงออกไป เกรงว่ามันจะทำให้หญิงสาวที่เหมือนเทพธิดาคนนี้เสียใจ ถือเสียว่าให้อ้อมกอดคุณพ่อกับเธอแล้วกันหลี่โม่เงยหน้าขึ้น พยายามคิดว่าเฉินเสี่ยวถงคือซีซีลูกสาวของเขา“มันสบายมาก ฉันอยากจะกอดพี่หลี่โม่ไว้ตลอดไม่ปล่อย ความรู้สึกมันมีความสุขมากกกกกกกก เลย”เฉินเสี่ยวถงปล่อยหลี่โม่อย่างไม่เต็มใจ เธออยากกอดเขาไว้แบบนั้นตลอดเลยจริง ๆ ถ้าเธอสามารถกอดเขาไว้ได้ตราบชั่วนิรันดร์ก็คงจะดี หลี่โม่ลูบหัวของเฉินเสี่ยวถง ขยี้ให้ผมที่นุ่มสลวยของเฉินเสี่ยวถงยุ่งเหยิง ดูน่ารักมากยิ่งขึ้นไปอีก“เอาล่ะ กอดฉลองจบลงแล้ว เธอน่าจะบอกฉันได้แล้วว่ามาที่นี่ได้ยังไง”“พี่หยุนหลานไปที่ไซต์ก่อสร้าง ฉันอยู่แต่ในห้องทำงานคนเดียวเบื่อมากเลยอยากออก
ทอมป์สันนั่งเก้าอี้สูบบุหรี่อยู่ ดวงตาค่อนข้างเหม่อลอยไม่มีสมาธิ ราวกับว่าสมองของเขาว่างเปล่าชูจงเทียนเดินไปนั่งข้าง ๆ ทอมป์สัน หยิบบุหรี่ออกมาคาบในปากเช่นกัน“ชู กังฟูของพวกคุณมีอยู่จริง ๆ เมื่อกี้กังฟูของหลี่โม่แข็งแกร่งมาก นั่นเป็นสิบแปดฝ่ามือสยบมังกรใช่ไหม? ดูแล้วทรงพลังมากจริง ๆ ”ทอมป์สันพูดเบา ๆ และทำท่าทางด้วยมือซ้ายที่ว่างอยู่ของเขาหัวของชูจงเทียนเต็มไปด้วยความสับสน ไม่รู้ว่าควรจะคุยกับทอมป์สันต่อไปอย่างไร“น่าจะมีอยู่นะครับ ที่นี่เรามียอดฝีมือผู้เร้นกายอยู่มากมาย ว่ากันว่าในทางลัดจงหนานมีผู้เร้นกายกว่าแปดพันคนที่กำลังบำเพ็ญเพียรอยู่ พลังของพวกเขาแต่ละคนแข็งแกร่งมาก คนที่แข็งแกร่งที่สุดจะถูกเรียกว่าเทพเซียนแห่งแผ่นดิน พวกดาบอมตะอะไรพวกนั้น เป็นสิ่งที่สามารถพลิกทำลายโลกได้”ชูจงเทียนพูดสบาย ๆ ลอกเลียนแบบวิธีที่หลี่โม่บอกทอมป์สันเกี่ยวกับนิยายการต่อสู้ และเริ่มเล่าให้ทอมป์สันฟังเกี่ยวกับนวนิยายที่เป็นเทพนิยาย“ว้าว มีคนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ? แล้วหลี่โม่นับเป็นอะไรล่ะ? เขาเรียกว่าเป็นเซียนได้ไหม?”“นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน แม้ว่าคุณหลี่จะแข็งแกร่งมาก แต่เขา
“เอ่อ อันนี้ไม่มีวิธีอธิบายจริง ๆ บางทีเขาอาจจะเป็นกังฟูจริง ๆ ก็ได้ เหมือนบรูซลีไง ฮ่าฮ่าฮ่า”เคลตี้ไม่สามารถอธิบายการตายของนู่หล่างได้ จึงทำได้เพียงโยนไปที่ทักษะการต่อสู้ของหลี่โม่“ดังนั้นสิ่งที่ชูจงเทียนพูดก็ต้องตรวจสอบ ถ้ามันมีอยู่จริงล่ะ? ลองคิดดูนะ มีคนที่แข็งแกร่งกว่าหลี่โม่อยู่แปดพันคน ถ้าพวกเขารวมตัวกันมันจะแข็งแกร่งแค่ไหน แม้แต่หัวหน้าของพวกเราก็ไปทำอะไรไม่ได้!”หลังจากที่ทอมป์สันพูดด้วยความโกรธจบ เคลตี้ก็มีเหงื่อเย็นผุดออกมาบนหน้าผาก รู้สึกว่าเมื่อกี้ตนเองคิดง่ายเกินไป“เข้าใจแล้ว จะให้คนไปตรวจสอบดู จะต้องตรวจพบอย่างแน่นอน”หลังจากพูดจบเคลตี้ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปบอกให้คนตรวจสอบตามที่ชูจงเทียนพูดทอมป์สันหรี่ตาลงแล้วถาม “เฉินฟู่ล่ะ น่าจะถูกส่งไปที่ห้องทดลองแล้วใช่ไหม?”“ส่งไปแล้ว แต่ฉันไม่รู้รายละเอียดแบบเจาะจง”“งั้นก็โอเค ภารกิจของเราคือการเก็บตัวอย่างเลือดของหลี่โม่ ฉันว่าการแข่งมวยใต้ดินนี้ไม่แน่ว่าจะได้ นายคิดว่ามีวิธีอื่นอีกไหม?”ทอมป์สันไม่รู้ว่าจะจัดการกับหลี่โม่ยังไง กังฟูของหลี่โม่นั้นแข็งแกร่งมาก ผู้คนเยอะมากตกอยู่ในมือของหลี่โม่ ทอมป์สันไม่อยากเสี่ยง
เฉินเสี่ยวถงเช็ดน้ำตาและพูดอย่างน่าสงสาร "รู้แล้วค่ะ ฉันจะไม่ทำอีก ฉันจะเชื่อฟัง แต่อย่าไล่ฉันออกไปเลยนะ"“หยุดเสแสร้งได้แล้ว ถ้ายังเสแสร้งอีก ฉันจะไล่คุณลงจากรถซะ”เฉินเสี่ยวถงบุ้ยปาก ก้มหน้าและกัดฟัน รู้สึกว่าหลี่โม่ทำเกินไปแล้ว เขาเมินสาวสวยไปเลย ใจร้ายจริง ๆ “อาจารย์ กลับบริษัทหรือเปล่าครับ?” คังเหวินซินถาม“ไม่ ไปโรงพยาบาล”หลี่โม่ตั้งจุดหมายการเดินทางให้คังเหวินซินขับตามการนำทางไปไม่นานหลี่โม่ก็พาคังเหวินซินกับเฉินเสี่ยวถงมาที่ห้องผู้ป่วยของซีซี พอซีซีเห็นหลี่โม่ก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่โม่ และจุ๊บที่หน้าของหลี่โม่อย่างมีความสุข“พ่อคะ พ่อมาหาหนูแล้ว แล้วลุงกับป้านี่คือใครกันคะ?”ซีซีเอียงหัวมองคังเหวินซินและเฉินเสี่ยวถงแก้มของคังเหวินซินกระตุก โดยคิดว่าเขาน่าจะรุ่นเดียวกับซีซี แค่ไม่รู้ว่าเขาควรจะนับเป็นพี่หรือน้องของซีซีกันแน่?“ซีซี นี่ลูกศิษย์ของพ่อชื่อคังเหวินซิน เรียกเขาว่าพี่ก็พอแล้ว”"คะ?"ซีซีมองคังเหวินซินอย่างระมัดระวัง คังเหวินซินพยายามยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแต่ยังคงความสุภาพอยู่“นี่คือพี่เหรอคะ? แต่เขาดูแก่กว่าพ่ออีก” ซีซีพูดอย่างไร้เดียงสาทันใ
สีท้องฟ้ายามค่ำคืนปกคลุมท้องฟ้ารถหรูหลายคันที่มีป้ายทะเบียนต่างประเทศขับมาที่สนามกีฬาต่อสู้คนรวยจำนวนนับไม่ถ้วนมาชมการแข่งขันมวยใต้ดินนานาชาติ โดยเฉพาะคนรวยที่ชอบเล่นการพนัน ยิ่งนิสัยร่าเริงของพวกเขาไม่มีใครเทียบได้เลยหลินเจิ้งหนานลงจากรถเบนท์ลีย์โดยมีพ่อบ้านช่วย รายล้อมไปด้วยเหล่าบอดี้การ์ด เดินผ่านพวกคนรวยไปอย่างวางอำนาจคนรวยไม่น้อยรู้สึกว่า หลินเจิ้งหนานวางท่ามากเกินไป ล้วนอยากจะเปิดเผยตัวตนและสั่งสอนหลินเจิ้งหนานสักหน่อย แต่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้าง ๆ หลินเจิ้งหนานโชว์ปืนสั้นและปืนยาวที่พกมา คนรวยทุกคนจึงเงียบไปพวกคนรวยก็พาบอดี้การ์ดมาด้วยเช่นกัน บอดี้การ์ดพวกนั้นก็พกปืน แต่บอดี้การ์ดของพวกเขาพกแค่ปืนสั้นเท่านั้นบอดี้การ์ดรอบตัวหลินเจิ้งหนาน โดยทั่วไปมีปืนกลหนึ่งและปืนพกสองกระบอกที่เอว พลังแบบนี้พิสูจน์ให้เห็นว่า ตัวตนของหลินเจิ้งหนานนั้นไม่ธรรมดาพอเห็นคนรวยที่ยืนขวางหน้าเขาตัวสั่นด้วยความกลัว หลินเจิ้งหนานก็ตะคอกอย่างเย็นชาและเดินเชิดหน้าต่อไป“หึ ตอนนั้นฉันก็ว่าใครหยิ่งผยองขนาดนี้ เสี่ยวหลินจือ นายนี่วางมาดจริง ๆ นะ”ท่านปาเดินเข้ามาท่าทีผยอง ตามมาด้วยกลุ่มบอดี้การ์
ครู่ต่อมาโรลส์รอยซ์กันกระสุนของราชินีมังกรก็ขับเข้ามา หลังจากที่รถจอดแล้ว ท่านปาก็แย้มยิ้มเหมือนราวกับหมาปั๊กแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูรถจางเต๋ออู่ลงจากรถก่อน จากนั้นจึงหันกลับมายกแขนขึ้น ให้ราชินีมังกรจับแขนของเขาลงจากรถราชินีมังกรใส่ผ้าคลุมหน้าและเสื้อผ้างดงามลงมาจากรถ เหลือบมองที่หลินเจิ้งหนานและมองท่านปาอย่างไม่พอใจ“นี่คุณพาหมาแมวข้างกายมาหมดเลยหรือไง เตรียมดูถูกตัวเองว่าล้าหลังเหรอ?”“ราชินีมังกร คุณเข้าใจผมผิดแล้ว นี่คือหลินเจิ้งหนานลูกน้องของพี่ชีที่ผมเพิ่งบังเอิญเจอ คนคนนี้หยาบคายกับผมมาก เขายังบอกด้วยว่า เขาจะไปหาพี่ชีให้พูดจาใส่ร้ายผมต่อหน้าคุณ ผมจะไม่เสียใจได้เหรอ?”ท่านปาสีหน้าเศร้าเล็กน้อย "ราชินีมังกรดูสิครับ ตอนนี้ผมไร้อำนาจแล้ว เด็กเหลือขอเบื้องล่างยังกล้าดูถูกผมเลย ต่อไปผมจะพาคนให้ต่อสู้เพื่อคุณได้ยังไง?"หลินเจิ้งหนานตกใจมาก เขาคุกเข่าลงกับพื้นและพูดอย่างตื่นตระหนก "ราชินีมังกร สิ่งที่ท่านปาพูดไม่เป็นความจริงนะครับ ถ้าเขาไม่เอาข่าวการตายของลูกชายผมมาพูด ผมคงไม่พูดจาแบบนั้นกับท่านปา"จางเต๋ออู่โน้มตัวไปข้างหูราชินีมังกร เล่าเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างการตายของคุ
จางเต๋ออู่เบิกตากว้าง จ้องมองชูจงเทียนที่กำลังก้มหัวแล้วตะโกนขึ้น “พูดอะไรของคุณ? หลี่โม่เข้ารอบไปโดยอัตโนมัติแล้วงั้นเหรอ? พวกเราเดินทางมาตั้งไกลถึงที่นี่ก็เพื่อดูการแข่งของหลี่โม่ แต่คุณกลับบอกเราว่า เขาเข้ารอบไปด้วยโดยอัตโนมัติแล้ว! พวกคุณกล้าทำตัวไม่เป็นอาชีพขนาดนี้ได้ยังไง!” “ขออภัยด้วยจริง ๆ ครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริง ๆ พวกเราเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเป็นแบบนี้” ชูจงเทียนโค้งคำนับขอโทษไม่หยุด เมื่อเผชิญหน้ากับคนใหญ่คนโตที่เขาไม่รู้แม้แต่สถานะตัวตน ชูจงเทียนก็ไม่กล้าล่วงเกินแม้แต่น้อย และยอมถ่อมตัวต่ำเตี้ยราวกับเป็นเพียงฝุ่นผงอย่างไรอย่างนั้น เดิมทีจางเต๋ออู่นึกอยากจะดูหลี่โม่ถูกอัดน่วมอยู่บนสังเวียน แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นข่าวที่ว่าหลี่โม่เข้ารอบไปโดยอัตโนมัติแล้ว นี่ทำให้จางเต๋ออู่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง “พวกแก ไอ้พวกระยำ คงจะไม่ได้เล่นสกปรกกับการแข่งขันหรอกนะ! ถ้าฉันรู้ว่าพวกแกเล่นสกปรกกับการแข่งขัน ฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่!” “ไม่กล้าหรอกครับ ไม่กล้า ต่อให้ผมอยากจะเล่นสกปรก คณะกรรมการผู้จัดการแข่งขันก็ไม่มีทางยอมหรอกครับ เป็นเพราะว่าเมื่อวานเกิดอุบัติเหตุขึ้นจริง ๆ
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
ในแผนกดูแลพิเศษของโรงพยาบาล คังหย่งเฉียนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบเตียง มองดูพี่เกิ่งค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เข่าที่หักของพี่เกิ่งได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่หลังการผ่าตัด พี่เกิ่งจะได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น “ซี๊ด ขากับเข่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” พี่เกิ่งถามอย่างร้อนใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล ผ่าตัดเสร็จแล้ว เพียงแต่ระดับการรักษาของที่นี่ยังต่ำไปหน่อย หลังจากฟื้นตัวแล้วพี่ต้องนั่งรถเข็น” คังหย่งเฉียนพูดเสียงเบาหวิว “ไอ้บัดซบ! ฉันไม่อยากนั่งรถเข็น! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!” พี่เกิ่งคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเลวร้ายไปทั้งร่างกาย ชีวิตบนรถเข็น ไม่ใช่ชีวิตที่พี่เกิ่งต้องการเลย ถ้าต้องนั่งรถเข็นแล้ว ต่อไปจะฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือออกไปรังแกคนอื่นอย่างไร แล้วจะไปจีบสาว ๆ ได้อย่างไร! “ฉันจะย้ายโรงพยาบาล ฉันจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด!” “พี่เกิ่งอย่าเพิ่งตื่นตูม หมอบอกว่า รอพี่ฟื้นตัวดีแล้ว ก็สามารถทำการผ่าตัดครั้งที่สองในโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้เพื่อเปลี่ยนข้อต่อเทียมได้” คังหย่งเฉียนปลอบใจพี่เกิ่งไปพลางก็ขยิบตาให้กับพวกพี่น้องคนอื่น ๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขารีบมาช่วยกันโน้มน้าว ศิษย์พี่ห
พี่เกิ่งร้องโหยหวนออกมา รู้สึกว่าขาซ้ายพลิกกลับไปด้านหลัง พลันสูญเสียการทรงตัวและล้มหงายไปข้างหลังทันที พลั่ก พี่เกิ่งล้มหงายลงกับพื้น ปากก็ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา คังหย่งเฉียนถูกกระตุ้นด้วยเสียงร้องของพี่เกิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงวิ้ง ๆ ที่ดังอยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมาทันใด คังหย่งเฉียนกุมใบหน้าที่บวมแดงไปครึ่งหนึ่งมองไปทางศิษย์พี่เกิ่ง ดวงตาของคังหย่งเฉียนก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ศิษย์พี่เกิ่งที่คังหย่งเฉียนเคยคิดว่า แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น ตอนนี้กำลังร้องคร่ำครวญราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เมื่อมองขาขวาของพี่เกิ่งหักงอในองศาที่ผิดธรรมชาติ คังหย่งเฉียนก็รู้สึกว่า เลือดทั่วร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นผลลัพธ์ที่สามารถใช้กำปั้นทำได้เหรอ? นี่มันซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรืออย่างไรกัน?! พวกศิษย์น้องของพี่เกิ่งหลายคนต่างหวาดกลัวกับความเผด็จการของหลี่โม่ ทั้งกลุ่มพลันหมดความโอหังไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาลากพี่เกิ่งขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งตะบึงออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คำพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้คือศิษย์
คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!" “นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย “ปล่อยมือฉัน!” พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา คังเหวินซินส
กู้หยุนหลานมองไปยังหลี่โม่อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นหลี่โม่ขยิบตาให้ เธอจึงไม่พูดอะไรและเก็บความสงสัยไว้ในใจ ผู้จัดการหวังโบกมือให้พนักงานขายสาว พนักงานสาวที่ถือสัญญาอยู่แล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้จัดการหวัง นี่เป็นสัญญาของวิลล่ายอดเขาค่ะ แต่ราคานี้มัน…” สีหน้าของพนักงานสาวดูบูดเบี้ยวเล็กน้อย ถ้าขายวิลล่านี้ออกไปในราคาต้นทุน เธอคงไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเลยสักแดง! ที่ผ่านมาเศรษฐีในเมืองฮั่นจำนวนมากต่างก็ถูกใจวิลล่าแห่งนี้ แต่เพราะมีการปิดกั้นการซื้อขาย เลยไม่ได้ขายอย่างเป็นทางการ เดิมทีพวกพนักงานสาวนั้นเตรียมพร้อมที่จะทำกำไรมหาศาลด้วยการขายวิลล่าหลังนี้หลังจากที่เปิดการขายแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความฝันของพวกเธอกำลังจะมลายหายไปซะแล้ว “พวกเธอมีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ? นี่คือการตัดสินใจของคุณชายใหญ่!” ผู้จัดการหวังตำหนิพนักงานขายสาว พนักงานสาวหดคอและปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอีก ผู้จัดการหวังเปิดสัญญาตรวจดู หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เขาก็ถือสัญญาเดินไปหาหลี่โม่ “อ่านสัญญาดูก่อนนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไร เราจะไปเซ็นสัญญาที่สำนักงานของผมกัน ผมไม่สามารถนำตราประทับอะไรพวกนั้นพกติดต
“คุณชาย อย่ามาขู่ผมเลยครับ ผมไม่กลัวหรอกนะ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ล้วนมีเหตุมีผล หากไม่เชื่อก็ถามซินแสที่มาดูฮวงจุ้ยให้ได้เลยครับ คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเองกับปากทั้งนั้น” ผู้จัดการหวังแข็งขืน ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เหวินซิน อย่าหุนหันพลันแล่น ผู้จัดการหวังพูดถูกแล้ว คนที่โชคชะตาบารมีไม่ถึง ไม่มีทางข่มพลังฮวงจุ้ยอันยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาจารย์พูดถูกแล้วครับ แต่ด้วยบารมีของอาจารย์ จะต้องสามารถข่มมันได้อย่างแน่นอน พวกเรามาดูกันดีกว่า ที่นี่ล้วนได้รับการตกแต่งอย่างดี คุณหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เหลือแค่ดูว่าวิลล่าหลังนี้ถูกใจคุณหรือเปล่าก็พอครับ” เมื่อเห็นคังเหวินซินพยายามเอาอกเอาใจหลี่โม่ ผู้จัดการหวังก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าตนจะมองผิดไป? ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวคนนี้ เป็นคุณชายเศรษฐีที่มาลองสัมผัสประสบการณ์ชีวิตงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณชายของตนถึงได้ไปประจบเอาใจเขาขนาดนี้กัน? “คุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์ของคุณเหรอครับ?” ผู้จัดการหวังถามอย่างสงสัย “นี่คืออาจารย์ของฉันหลี่โม่ นายสุภาพกับอาจารย์ของฉัน
“ไอ้สารเลวคนไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามาแย่งวิลล่าของอาจารย์ พวกแกยังมัวแต่กินอะไรกันอีก ไปดูด้วยกัน จัดการไอ้พวกสารเลวนั่นซะ” “ศิษย์พี่เกิ่งพูดถูก พวกเราทุกคนต้องไปดูด้วยกัน บ้านของอาจารย์ต้องดีที่สุดเท่านั้น จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ศิษย์พี่เกิ่งและคนอื่น ๆ พากันลุกขึ้นทีละคน เมื่อเห็นเช่นนี้คังหย่งเฉียนก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที แล้วจึงพาพวกของศิษย์พี่เกิ่งมุ่งตรงไปยังสวนหนานชุ่ย ... รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับเข้าไปในสวนหนานชุ่ย และขับตรงไปตามทางขึ้นยอดเขา ใกล้กับยอดเขาของเขาหนานชุ่ยนั้นมีที่ราบอยู่บริเวณหนึ่ง ที่ราบนี้ถูกนำมาใช้สร้างวิลล่า พร้อมทั้งปลูกต้นไม้พืชพรรณเขียวชอุ่มรอบ ๆ วิลล่าอีกด้วย ด้านหน้าวิลล่ายังมีลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา ทำให้ฮวงจุ้ยของวิลล่านี้ยอดเยี่ยมมากไร้ที่ติ หน้าน้ำหลังเขา ตำแหน่งปากมังกรจัดวางฮวงจุ้ยอย่างดี ทำให้วิลล่าบนยอดเขาหลังนี้เลิศล้ำไม่มีใครเทียม รถเมอร์เซเดสเบนซ์จอดสนิทหน้าประตูวิลล่ายอดเขา ผู้จัดการหวังและพนักงานขายสาวสองคนยืนรอที่ประตูวิลล่าอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นรถเบนซ์จอดนิ่ง ผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยเปิดประตูรถ
ผู้จัดการหวังหยิบบุหรี่ออกมาคาบที่มุมปาก เตรียมจะสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ คำขอของคังเหวินซินทำให้ผู้จัดการหวังตั้งตัวไม่ติด การจะดูบ้านมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าอีกฝ่ายถูกใจขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรล่ะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องราคาต้นทุนหรือเปล่า ถ้าคังหย่งเฉียนเข้ามาครอบครองวิลล่าหลังนี้ เขาก็คงไม่ได้เงินเลยสักแดงเดียว พอนึกถึงคังหย่งเฉียนขึ้นมาผู้จัดการหวังรู้สึกปวดจี๊ด ๆ ขึ้นมา เจ้านั่นเป็นปีศาจเจ้าสำราญแห่งตระกูลคัง วัน ๆ เอาแต่เกียจคร้าน กินดื่มเที่ยวเล่น ยิ่งกว่านั้นยังคบค้ากับพวกอันธพาล ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลคังก็ยังถูกคังหย่งเฉียนยั่วโมโหจนเส้นเลือดในสมองตีบ แทบทุกคนในตระกูลคังล้วนทำเป็นไม่สนใจคังหย่งเฉียน ตราบใดที่คังหย่งเฉียนไม่ได้ก่อปัญหา ก็ไม่มีใครสนใจว่า คังหย่งเฉียนจะทำอะไร ถ้าหากยกวิลล่าให้เพื่อนของคังเหวินซินจริง ๆ คังหย่งเฉียนคงจะพาคนมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ ถึงที่แน่ หลังจากสูบบุหรี่หมดมวน ผู้จัดการหวังก็ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รู้สึกว่ายังไงก็ควรแจ้งให้คังหย่งเฉียนรู้สักหน่อย ส่วนคังหย่งเฉียนจะต่อสู้กับคังเหวินซินอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา