บทที่ 878

หลี่โม่เหลือบมองคังเหวินซินอย่างแปลกใจเล็กน้อย

คังเหวินซินพูดอย่างหน้าหนาหน้าทน “ใช่ครับ ผมมันคนโง่คนนั้นเอง”

“บูกัตติมาให้นายขับแบบนั้นมันเสียของจริง ๆ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดา แม้แต่นักขับมืออาชีพเองก็อาจจะขับได้ไม่ดีมากนักเลย อันที่จริง การขับรถมันก็เรื่องแค่นั้นเอง หากเป็นหนึ่งเดียวกับรถได้ ถึงจะสามารถเข้าใจอะไรหลายอย่าง”

หลี่โม่เข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับ คังเหวินซินขบคิดคำพูดของหลี่โม่อย่างเหม่อลอย

เป็นหนึ่งเดียวกับรถ นั่นมันขั้นสุดยอดของการขับรถเลยนี่นา มิน่าความห่างชั้นของตนกับหลี่โม่ถึงได้ใหญ่ขนาดนี้ แค่ระดับก็ต่างกันเป็นโยชน์แล้ว

หากเทียบกับระดับขั้นในนิยายแนวบำเพ็ญเซียนแล้ว ระดับในการขับรถของหลี่โม่ก็เทียบเท่ากับขั้นจินตันแล้ว ส่วนตนนั้นแม้แต่ขั้นสร้างรากฐานก็ยังไม่ถึงเลย ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดินเลยจริง ๆ

“จะขึ้นรถไหม? ถ้านายไม่ขึ้นฉันจะขับรถไปแล้วนะ” หลี่โม่เอ่ยตะโกนอยู่ในรถ

คราวนี้คังเหวินซินได้สติกลับมา ตะลีตะลานเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับทันที

หลี่โม่เหยียบคันเร่ง พร้อมกับเข้าเกียร์สองและออกตัวไปทันที รถสปอร์ตพุ่งทะยานออกไปราวกับลูกธนู ก่อนที่ความเร็วจะทะลุร้อยใ