ในไม่ช้า คุณท่านกู้ก็กดโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังหรงคังกรุ๊ป พร้อมกับยิ้มออกมา “ฮัลโหล สวัสดีครับ ใช่ประธานหรงปินหรือเปล่าครับ? โอ้ สวัสดีครับ สวัสดี ผมเป็นประธานของบริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรม และก็เป็นหัวหน้าของตระกูลกู้ด้วยครับ ผมชื่อกู้หงไท่ เราเคยพบกันที่งานเลี้ยงอาหารค่ำกลางปีของตระกูลกู้ครั้งล่าสุดด้วยครับ”“อ่า ฮ่าฮ่า คุณกู้นี่เอง มีอะไรให้ช่วยหรือครับ?” ขณะที่ปลายสายโทรศัพท์ หรงปินเหลือบมองไปยังหลี่โม่ ซึ่งกำลังนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟา และถามด้วยรอยยิ้ม“คืออย่างนี้ครับ ท่านประธานหรง เราได้รับสัญญาฉบับใหม่ของบริษัทนี่น่านับถือของคุณ ผมเพียงต้องการยืนยันความถูกต้องน่ะครับ” คุณท่านกู้กล่าวด้วยคำพูดที่ประจบสอพลอ“สัญญานั้นเป็นของจริงครับคุณกู้ มีอะไรอีกไหมครับ?” หรงปินถามเชิงวาทศิลป์ชายชราตื่นตระหนก เขารีบพูดอย่างตื่นเต้น “ไม่มีอะไรแล้วครับ ไม่มีอะไรแล้ว ขอขอบคุณบริษัทที่น่านับถือของคุณที่ยอมร่วมมือกับบริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมของเรานะครับ สำหรับความร่วมมือนี้ เราจะทุ่มความพยายามแบบสองร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างแน่นอน…”หลังจากพูดไปสองสามคำ คุณท่านกู้ก็รอให้อีกฝ่ายวางสายไปก่อนฉากนี้ทำให้ทุกคนใน
“กู้หยุนหลาน เธอพูดบ้าอะไรอยู่? ไม่เห็นด้วยเหรอ? เหอะ ๆ นี่ปู่เป็นคนสั่งให้ฉันเป็นคนรับผิดชอบ ถึงเธอจะไม่ตกลง ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก!”กู้ซิ่งเหว่ยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าดวงตาของเขาจะหยิ่งผยองแค่ไหนกู้หยุนหลานยังคงกัดฟันสู้ต่อ ฝันกลางวันไปเถอะ!กู้ซิ่งเหว่ย เขาเป็นหลานชายคนโตของตระกูลกู้ และอนาคตก็ต้องเป็นหัวหน้าตระกูลกู้อีกระบบชายเป็นใหญ่ของคุณท่านกู้เป็นแบบนี้มานานแล้ว เพราะในใจของเขา กู้ซิ่งเหว่ยเท่านั้นที่จะได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้สืบทอดต่อ ในที่สุดบริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมก็ต้องถูกส่งมอบให้กู้ซิ่งเหว่ยสัญญาของหรงคังกรุ๊ป นับเป็นจุดเริ่มต้นในการทดสอบกู้ซิ่งเหว่ย และทำให้เขาได้สะสมประสบการณ์มากขึ้นคุณท่านกู้วางแผนเรื่องนี้เอาไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงตั้งใจอย่างแน่วแน่ตอนนี้ เมื่อได้ยินกู้หยุนหลานไม่ยอม คุณท่านกู้จึงหันมามองกู้หยุนหลานด้วยสายตาที่เย็นชาและตะคอกว่า “อวดดี! ตกลงแก หรือฉันกันแน่ที่เป็นผู้รับผิดชอบบริษัทนี้? นับวันยิ่งเข้าใจอะไรยากนักนะ นี่แกไปเรียนรู้จากไอ้หลี่โม่มาหรือไง?!”ในสายตาของคุณท่านกู้ กู้หยุนหลานเป็นหลานสาวสุดที่รักของเขา เธอมีความสามา
เวลานี้ โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะหน้ากู้หยุนหลานก็สั่น เธอหยิบมันขึ้นมาดูและเห็นว่าเป็นข้อความจากหลี่โม่: ข้อตกลงในสัญญานั้น นอกจากคุณแล้ว หากคนอื่นมาลงชื่อจะถือเป็นโมฆะทันที หยุนหลาน สู้ ๆ อย่าท้อนะ อย่ายอมแพ้กู้ซิ่งเหว่ยและคุณปู่นะ คุณทำได้!เมื่อเห็นข้อความนี้ กู้หยุนหลานก็กัดฟันอย่างแน่วแน่ แล้วเงยหน้าขึ้นทันทีเธอไม่รู้ว่าความกล้านี้มาจากไหน เธอตะโกนว่า “คุณปู่คะ ลองดูสัญญาฉบับใหม่นี้ให้ดีก่อนนะคะ มีข้อตกลงระบุไว้ ใครก็ตามที่ไม่ใช่ฉันมาเซ็นสัญญานี้ สัญญาจะถูกยกเลิกทันที และตระกูลกู้ก็จะสูญเสียความร่วมมือกับกลุ่มหรงคังไปด้วย!”หือทุกคนในห้องประชุมตกตะลึง และมองกู้หยุนหลานอย่างไม่เชื่อสายตาใบหน้าของคุณท่านกู้สั่นทันที จากนั้นเขาจึงรีบส่งสัญญาณให้กู้ซิ่งเหว่ยเปิดข้อตกลงและอ่านดูอีกครั้งกู้ซิ่งเหว่ยก็กังวลเช่นกัน เขารีบดูอย่างรวดเร็ว และเห็นว่ามีข้อตกลงส่วนที่ว่านั่น เขาตะโกนว่า “คุณปู่ครับ ดูสิ นี่ต้องเป็นเงื่อนไขเพิ่มเติมที่กู้หยุนหลานเสนอไปแน่ ๆ ! เธอต้องการทำคนเดียว เธอไม่ได้เห็นคุณปู่และบริษัทในสายตาเลย บทบาทของเธอในตระกูลกู้และบริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมคืออะไรกันแน่ เป็นกระดาน
เมื่อกู้ซิ่งเหว่ยได้ยินกู้หยุนหลานพูดแบบนี้ เขาก็โกรธขึ้นมาทันที พร้อมลุกขึ้นชี้ไปที่เธอ และตะโกนว่า “เธอพล่ามอะไร จะให้ฉันขอโทษเธอกับไอ้ขยะหลี่โม่นั่น เธอบ้าไปแล้วเหรอ?!”กู้ซิ่งเหว่ยแทบจะคลั่งด้วยความโกรธ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวจากนั้นเขาก็หันไปหาชายชราที่แสดงสีหน้าเย็นชา พร้อมกับพูดว่า “คุณปู่ครับ ฟังสิ่งที่เธอพูดสิครับ กู้หยุนหลานพูดอะไร? อยากจะให้ผมขอโทษไม่พอ ยังกล้ามาบอกให้คุณปู่ขอโทษอีก นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่? ไม่มีใครยอมรับเธอแต่เธอก็ยังทะเยอทะยานขนาดนี้ คุณปู่ครับ คุณปู่จะปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้นะครับ”ยัยตัวดีกู้หยุนหลาน เธอพล่ามเพ้อเจ้อไร้สาระอะไรของเธอเธอกล้าพูดแบบนั้นได้ แสดงว่าเธอไม่เคารพนับถือคุณท่านกู้แล้วเธอคิดว่าคุณท่านกู้เป็นใครกัน?เป็นคนที่สามารถขอโทษเธอได้ง่าย ๆ หรือไงกัน?“คุณปู่คะ ฉันคิดว่ากู้ซิ่งเหว่ยพูดถูก กู้หยุนหลานไม่สนกฎเกณฑ์มากขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่นับถือคุณปู่เลย แถมยังต้องการให้คุณปู่ขอโทษไอ้หลี่โม่นั่นอีก ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป ตระกูลกู้ของเราจะตั้งหลักอยู่ในเมองฮั่นต่อไปได้ยังไงกันคะ?”กู้ชิงหลินพูดตามน้ำ คิ้วของเธอเลิกขึ้น ใบหน้าของเธอไม่พอใจเป็นอ
การตบกู้หยุนหลานคราวนี้ช่างแสนเจ็บปวด จนมีรอยแดงบนแก้มเลยทีเดียวเธอกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ พลันมองชายชราอย่างดื้อรั้น แล้วพูดว่า “คุณปู่จะไม่ขอโทษในสิ่งที่คุณปู่ทำผิดจริง ๆ ใช่ไหมคะ?”คุณท่านกู้ตัวโกรธจนตัวสั่น นิ้วชี้ไปที่กู้หยุนหลานและตำหนิ “นังเนรคุณ แกยังจะกล้าต่อล้อต่อเถียงฉันอีกเหรอ? ฉันจะตีแกให้ตาย!” หลังจากพูดอย่างนั้น คุณท่านกู้ก็ยกไม้เท้าในมือ ตั้งใจจะตีกู้หยุนหลานอย่างไรก็ตาม หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ชายชราก็เอาไม้เท้าลง พร้อมขมวดคิ้ว และดุเสียงแข็ง “สัญญาของหรงคังกรุ๊ป แกอยากรับเอาไว้ ก็รับไว้เองเถอะ เพราะฉันไม่เชื่อหรอกว่า บริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมจะอยู่รอดไม่ได้ถ้าไม่มีหรงคังกรุ๊ป!”หลังจากพูดแบบนี้ คุณท่านกู้ก็ออกจากห้องประชุมไปพร้อมกับลูกน้องกู้ซิ่งเหว่ย กู้ชิงหลิน และพวกหลาน ๆ ที่อยู่ข้างหน้าพูดกับกู้หยุนหลานว่า “กู้หยุนหลาน เธอกล้าจริง ๆ ที่ต้องการให้คุณปู่ขอโทษน่ะ หลี่โม่สอนเธอมาหรือไงนะ? เหอะ ๆ โง่จริง!”“ใช่แล้ว กู้หยุนหลาน อย่าคิดว่ามีแค่เธอเท่านั้นนะ ที่จะสามารถรับผิดชอบความร่วมมือของหรงคังกรุ๊ปได้ แถมยังมาขู่บริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมของเราอีก เธอคงได้ยินที่
หลี่โม่หันศีรษะ พร้อมพยักหน้าอย่างจริงจัง และกล่าวว่า “ใช่ อีกไม่นานหรอก”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หวังฟางก็มองไปที่หลี่โม่ด้วยความรังเกียจ และถามด้วยน้ำเสียงดุว่า “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับแก? เรื่องวันนี้ในที่ประชุม เป็นเพราะแกยุยงกู้หยุนหลานใช่ไหม?”เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังฟางก็มองไปที่กู้หยุนหลานอย่างกังวลใจ และถามว่า “กู้หยุนหลาน บอกความจริงกับแม่สิ หลี่โม่เป็นคนสั่งให้ทำแบบนี้ใช่ไหม? แค่แกพูดออกมา เราจะได้แก้ปัญหาได้ทัน แค่ขอโทษคุณปู่ก็โอเคแล้ว”“แม่คะ พอแล้ว อย่าเพิ่งกวนหนูเลยนะ ตอนนี้หนูสับสนมาก แม่ให้หนูสงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม?” กู้หยุนหลานพูดอย่างไม่พอใจ“ตอนนี้มันใช่เวลาให้แกมาสงบสติอารมณ์เหรอ? ดูท่าแกคงโดนไอ้ไร้ประโยชน์นี่มันทำของใส่ แกจะเชื่อสิ่งที่มันพูดใช่ไหม? กู้หยุนหลาน แม่คิดว่าแกบ้าไปแล้ว!” หวังฟางชี้ไปที่กู้หยุนหลานอย่างโมโห พร้อมกับตบหน้าลูกสาวของเธอไปหนึ่งทีเธอจะต้องเสียใจไปจนตาย ที่แต่งงานกับไอ้คนไร้ประโยชน์นี่ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้ ครอบครัวนี้ก็คงจะจบเห่แล้วล่ะด้วยการตบนี้ ทำให้กู้หยุนหลานตะลึง น้ำตาในดวงตาของเธอไหลนอง สีหน้าของหลี่โม่เยือกเย็นทันใด เขารี
เธอรู้ว่า จากสถานการณ์ตอนนี้ สัญญากับหรงคังกรุ๊ปต้องแฝงอะไรสักอย่างเมื่อพันธมิตรเหล่านี้ถอนตัวจากบริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมแล้ว บริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมจะเผชิญกับสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของการไม่มีคำสั่งซื้อ และการขนส่งสินค้าใด ๆ กำไรลดลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จะเกิดการเลิกจ้าง และล้มละลายในที่สุด...ในเวลานั้น ความร่วมมือของหรงคังกรุ๊ปจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถช่วยบริษัทหยุนเชิงเภสัชกรรมเอาไว้ได้!นี่คือสิ่งที่หลี่โม่พูด คุณปู่และพวกเขาจะมาขอร้องเรื่องข้อเสนอกับเธออย่างนั้นเหรอ?“รอไปก่อน”หลี่โม่ยืนพิงประตูและพูดคำนี้เบา ๆกู้หยุนหลานก็เงยหน้าขึ้นมองหลี่โม่ ตอนนี้เธอรู้สึกว่า เธอมองเขาไม่ทะลุปรุโปร่งเลยเสียทีเดียวหลี่โม่เหมือนเป็นคนละคน เขาทั้งมีความคิดลึกซึ้ง และแถมฉลาดเป็นกรดอีกด้วย“หลี่โม่ คุณกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่ คุณเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องพวกนี้งั้นเหรอ?”กู้หยุนหลานถามทันทีหลี่โม่ยิ้ม เขาเอามือเกาหัวและพูดว่า “ก็คุณเป็นภรรยาของผม ผมก็ควรใส่ใจเรื่องประจำวันของคุณน่ะสิ เพราะผมก็ยังคงพึ่งพาคุณ ก็เลยต้องใส่ใจเรื่องการงานและการเงินภรรยาเสมอไงล่ะ”คำพูดนี้ตรงไปตรงมาท
เสียงนี้ทำให้หลี่โม่ตื่นตระหนก เขารีบวางโทรศัพท์แล้วยิ้ม "ไม่มีอะไร เรื่องไปงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ร้าน ผมคิดว่าไว้แล้วว่าจะไม่ไป"เมื่อกู้หยุนหลานได้ยินแบบนั้น เธอถามทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจ "ทำไมถึงไม่ยอมไป? กลัวโดนหัวเราะเยาะเหรอ? หรือคุณไม่มีเงินจ่าย บอกมาว่าต้องใช้เท่าไหร่"เมื่อวานนี้หลี่โม่โกหกอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาครุ่นคิดแล้วก็พูดว่า "ห้าพันบาท"จากนั้น เขาก็เห็นกู้หยุนหลานเดินกลับไปหยิบกระเป๋าที่โซฟา เธอหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วหยิบธนบัตรออกมาหลายใบเธอก็เดินมาหาหลี่โม่ มือเล็ก ๆ ของเธอที่ถือธนบัตรอยู่นั้นยื่นให้หลี่โม่ แล้วพูดว่า "นี่เงินหนึ่งหมื่นบาทค่ะ คุณเอาไปจ่ายค่างานเลี้ยงอาหารค่ำแล้วกันนะ"หลี่โม่ตกตะลึง เขาไม่ได้หวังว่ากู้หยุนหลานจะให้เงินเขามากมายขนาดนี้ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และถามว่า "ทำไมคุณถึงให้เงินผมมากขนาดนี้ล่ะ?"กู้หยุนหลานขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ย แสร้งทำเป็นโกรธ และพูดว่า "ฉันไม่อยากให้คุณทำให้ฉันขายหน้า สามีของกู้หยุนหลานสู้คนอื่นไม่ได้ ถึงแม้ว่าฉันจะมีไม่มาก แต่ฉันก็ยังพอมี"หมับหลังพูดจบ กู้หยุนหลานก็เอาเงินยัดใส่ในมือของหลี่โม่แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงตำหนิ
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
ในแผนกดูแลพิเศษของโรงพยาบาล คังหย่งเฉียนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบเตียง มองดูพี่เกิ่งค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เข่าที่หักของพี่เกิ่งได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่หลังการผ่าตัด พี่เกิ่งจะได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น “ซี๊ด ขากับเข่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” พี่เกิ่งถามอย่างร้อนใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล ผ่าตัดเสร็จแล้ว เพียงแต่ระดับการรักษาของที่นี่ยังต่ำไปหน่อย หลังจากฟื้นตัวแล้วพี่ต้องนั่งรถเข็น” คังหย่งเฉียนพูดเสียงเบาหวิว “ไอ้บัดซบ! ฉันไม่อยากนั่งรถเข็น! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!” พี่เกิ่งคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเลวร้ายไปทั้งร่างกาย ชีวิตบนรถเข็น ไม่ใช่ชีวิตที่พี่เกิ่งต้องการเลย ถ้าต้องนั่งรถเข็นแล้ว ต่อไปจะฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือออกไปรังแกคนอื่นอย่างไร แล้วจะไปจีบสาว ๆ ได้อย่างไร! “ฉันจะย้ายโรงพยาบาล ฉันจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด!” “พี่เกิ่งอย่าเพิ่งตื่นตูม หมอบอกว่า รอพี่ฟื้นตัวดีแล้ว ก็สามารถทำการผ่าตัดครั้งที่สองในโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้เพื่อเปลี่ยนข้อต่อเทียมได้” คังหย่งเฉียนปลอบใจพี่เกิ่งไปพลางก็ขยิบตาให้กับพวกพี่น้องคนอื่น ๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขารีบมาช่วยกันโน้มน้าว ศิษย์พี่ห
พี่เกิ่งร้องโหยหวนออกมา รู้สึกว่าขาซ้ายพลิกกลับไปด้านหลัง พลันสูญเสียการทรงตัวและล้มหงายไปข้างหลังทันที พลั่ก พี่เกิ่งล้มหงายลงกับพื้น ปากก็ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา คังหย่งเฉียนถูกกระตุ้นด้วยเสียงร้องของพี่เกิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงวิ้ง ๆ ที่ดังอยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมาทันใด คังหย่งเฉียนกุมใบหน้าที่บวมแดงไปครึ่งหนึ่งมองไปทางศิษย์พี่เกิ่ง ดวงตาของคังหย่งเฉียนก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ศิษย์พี่เกิ่งที่คังหย่งเฉียนเคยคิดว่า แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น ตอนนี้กำลังร้องคร่ำครวญราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เมื่อมองขาขวาของพี่เกิ่งหักงอในองศาที่ผิดธรรมชาติ คังหย่งเฉียนก็รู้สึกว่า เลือดทั่วร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นผลลัพธ์ที่สามารถใช้กำปั้นทำได้เหรอ? นี่มันซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรืออย่างไรกัน?! พวกศิษย์น้องของพี่เกิ่งหลายคนต่างหวาดกลัวกับความเผด็จการของหลี่โม่ ทั้งกลุ่มพลันหมดความโอหังไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาลากพี่เกิ่งขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งตะบึงออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คำพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้คือศิษย์
คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!" “นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย “ปล่อยมือฉัน!” พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา คังเหวินซินส
กู้หยุนหลานมองไปยังหลี่โม่อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นหลี่โม่ขยิบตาให้ เธอจึงไม่พูดอะไรและเก็บความสงสัยไว้ในใจ ผู้จัดการหวังโบกมือให้พนักงานขายสาว พนักงานสาวที่ถือสัญญาอยู่แล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้จัดการหวัง นี่เป็นสัญญาของวิลล่ายอดเขาค่ะ แต่ราคานี้มัน…” สีหน้าของพนักงานสาวดูบูดเบี้ยวเล็กน้อย ถ้าขายวิลล่านี้ออกไปในราคาต้นทุน เธอคงไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเลยสักแดง! ที่ผ่านมาเศรษฐีในเมืองฮั่นจำนวนมากต่างก็ถูกใจวิลล่าแห่งนี้ แต่เพราะมีการปิดกั้นการซื้อขาย เลยไม่ได้ขายอย่างเป็นทางการ เดิมทีพวกพนักงานสาวนั้นเตรียมพร้อมที่จะทำกำไรมหาศาลด้วยการขายวิลล่าหลังนี้หลังจากที่เปิดการขายแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความฝันของพวกเธอกำลังจะมลายหายไปซะแล้ว “พวกเธอมีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ? นี่คือการตัดสินใจของคุณชายใหญ่!” ผู้จัดการหวังตำหนิพนักงานขายสาว พนักงานสาวหดคอและปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอีก ผู้จัดการหวังเปิดสัญญาตรวจดู หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เขาก็ถือสัญญาเดินไปหาหลี่โม่ “อ่านสัญญาดูก่อนนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไร เราจะไปเซ็นสัญญาที่สำนักงานของผมกัน ผมไม่สามารถนำตราประทับอะไรพวกนั้นพกติดต
“คุณชาย อย่ามาขู่ผมเลยครับ ผมไม่กลัวหรอกนะ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ล้วนมีเหตุมีผล หากไม่เชื่อก็ถามซินแสที่มาดูฮวงจุ้ยให้ได้เลยครับ คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเองกับปากทั้งนั้น” ผู้จัดการหวังแข็งขืน ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เหวินซิน อย่าหุนหันพลันแล่น ผู้จัดการหวังพูดถูกแล้ว คนที่โชคชะตาบารมีไม่ถึง ไม่มีทางข่มพลังฮวงจุ้ยอันยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาจารย์พูดถูกแล้วครับ แต่ด้วยบารมีของอาจารย์ จะต้องสามารถข่มมันได้อย่างแน่นอน พวกเรามาดูกันดีกว่า ที่นี่ล้วนได้รับการตกแต่งอย่างดี คุณหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เหลือแค่ดูว่าวิลล่าหลังนี้ถูกใจคุณหรือเปล่าก็พอครับ” เมื่อเห็นคังเหวินซินพยายามเอาอกเอาใจหลี่โม่ ผู้จัดการหวังก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าตนจะมองผิดไป? ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวคนนี้ เป็นคุณชายเศรษฐีที่มาลองสัมผัสประสบการณ์ชีวิตงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณชายของตนถึงได้ไปประจบเอาใจเขาขนาดนี้กัน? “คุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์ของคุณเหรอครับ?” ผู้จัดการหวังถามอย่างสงสัย “นี่คืออาจารย์ของฉันหลี่โม่ นายสุภาพกับอาจารย์ของฉัน
“ไอ้สารเลวคนไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามาแย่งวิลล่าของอาจารย์ พวกแกยังมัวแต่กินอะไรกันอีก ไปดูด้วยกัน จัดการไอ้พวกสารเลวนั่นซะ” “ศิษย์พี่เกิ่งพูดถูก พวกเราทุกคนต้องไปดูด้วยกัน บ้านของอาจารย์ต้องดีที่สุดเท่านั้น จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ศิษย์พี่เกิ่งและคนอื่น ๆ พากันลุกขึ้นทีละคน เมื่อเห็นเช่นนี้คังหย่งเฉียนก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที แล้วจึงพาพวกของศิษย์พี่เกิ่งมุ่งตรงไปยังสวนหนานชุ่ย ... รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับเข้าไปในสวนหนานชุ่ย และขับตรงไปตามทางขึ้นยอดเขา ใกล้กับยอดเขาของเขาหนานชุ่ยนั้นมีที่ราบอยู่บริเวณหนึ่ง ที่ราบนี้ถูกนำมาใช้สร้างวิลล่า พร้อมทั้งปลูกต้นไม้พืชพรรณเขียวชอุ่มรอบ ๆ วิลล่าอีกด้วย ด้านหน้าวิลล่ายังมีลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา ทำให้ฮวงจุ้ยของวิลล่านี้ยอดเยี่ยมมากไร้ที่ติ หน้าน้ำหลังเขา ตำแหน่งปากมังกรจัดวางฮวงจุ้ยอย่างดี ทำให้วิลล่าบนยอดเขาหลังนี้เลิศล้ำไม่มีใครเทียม รถเมอร์เซเดสเบนซ์จอดสนิทหน้าประตูวิลล่ายอดเขา ผู้จัดการหวังและพนักงานขายสาวสองคนยืนรอที่ประตูวิลล่าอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นรถเบนซ์จอดนิ่ง ผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยเปิดประตูรถ
ผู้จัดการหวังหยิบบุหรี่ออกมาคาบที่มุมปาก เตรียมจะสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ คำขอของคังเหวินซินทำให้ผู้จัดการหวังตั้งตัวไม่ติด การจะดูบ้านมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าอีกฝ่ายถูกใจขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรล่ะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องราคาต้นทุนหรือเปล่า ถ้าคังหย่งเฉียนเข้ามาครอบครองวิลล่าหลังนี้ เขาก็คงไม่ได้เงินเลยสักแดงเดียว พอนึกถึงคังหย่งเฉียนขึ้นมาผู้จัดการหวังรู้สึกปวดจี๊ด ๆ ขึ้นมา เจ้านั่นเป็นปีศาจเจ้าสำราญแห่งตระกูลคัง วัน ๆ เอาแต่เกียจคร้าน กินดื่มเที่ยวเล่น ยิ่งกว่านั้นยังคบค้ากับพวกอันธพาล ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลคังก็ยังถูกคังหย่งเฉียนยั่วโมโหจนเส้นเลือดในสมองตีบ แทบทุกคนในตระกูลคังล้วนทำเป็นไม่สนใจคังหย่งเฉียน ตราบใดที่คังหย่งเฉียนไม่ได้ก่อปัญหา ก็ไม่มีใครสนใจว่า คังหย่งเฉียนจะทำอะไร ถ้าหากยกวิลล่าให้เพื่อนของคังเหวินซินจริง ๆ คังหย่งเฉียนคงจะพาคนมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ ถึงที่แน่ หลังจากสูบบุหรี่หมดมวน ผู้จัดการหวังก็ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รู้สึกว่ายังไงก็ควรแจ้งให้คังหย่งเฉียนรู้สักหน่อย ส่วนคังหย่งเฉียนจะต่อสู้กับคังเหวินซินอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา