บทที่ 795

พี่หลงพาพวกลูกน้องสองคนสาวเท้าก้าวเดินไปอย่างแข็งแกร่งองอาจ ทุกครั้งที่เดินเช่นนี้ พี่หลงจะรู้สึกฮึกเหิมเป็นพิเศษ ราวกับว่าตนเองได้กลายเป็นเสี่ยวหม่าเกอในภาพยนตร์

ขณะที่พี่หลงกำลังเดินไปด้วยความรู้สึกฮึกเหิมนั้น เขาก็เห็นร่างสามร่างลอยละลิ่วผ่านหน้าไป

เอ๊ะ ทั้งสามร่างนั้นดูคุ้น ๆ นะ ดูจากขนาดและเสื้อผ้าของทั้งสามคนแล้ว เหมือนว่าจะเป็นลูกน้องของตนนี่!

ดวงตาของพี่หลงเบิกกว้างในทันที เขามองชายร่างกำยำสามคนที่กระแทกเข้ากับผนังและร่วงลงกับพื้นอย่างละเอียด

ไม่ผิด เป็นลูกน้องของตนจริง ๆ !

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันวะ ลูกน้องสามคนนี้เป็นคนที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม กล้าสู้ได้แม้แต่คนหนึ่งต่อสิบ แล้วทำไมถึงได้ลอยมาด้วยกันแบบนี้

ยอดฝีมือ ต้องมียอดฝีมือแน่ ๆ !

พี่หลงตอบสนองต่อสถานการณ์อย่างรวดเร็ว คนที่สามารถซัดลูกน้องที่แข็งแกร่งของตนลอยไปได้ จะต้องเป็นยอดฝีมือเท่านั้น

พี่หลงดึงปืนพกออกจากหลังเอวอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยและคำรามเสียงต่ำ "ชักปืนออกมา กระจายกำลังเป็นรูปแบบสามเหลี่ยม!"

ลูกน้องทั้งสองเองก็นับว่าได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เมื่อพี่หลงเตือนสติ ทั้งสองก็ชักปืนออกมาแล้วและรีบ