หลังจากหลี่โม่พูดจบ เขาก็มองไปที่ถนนและพูดด้วยรอยยิ้ม "เราไปหาซีซีกัน และปรึกษาหมอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าทุกอย่างเป็นใจ วันนี้เราพาซีซีไปสวนสนุกกันเถอะ"กู้หยุนหลานพยักหน้าอย่างจริงจัง "ดีเหมือนกัน ฉันก็คิดถึงซีซีเหมือนกันค่ะ"หลังจากรถวิ่งมาถึงที่หมาย กู้หยุนหลานก็เลี้ยวรถเข้าไปในโรงพยาบาล หลังจากจอดรถ ทั้งสองก็เข้าไปในตึกเพื่อหาแพทย์ที่ดูแลรับผิดชอบการรักษาซีซีเมื่อคุณหมอเห็นหลี่โม่และกู้หยุนหลานกำลังมา เขาก็สุภาพมากโดยรู้ว่า พวกเขาทั้งสองเกี่ยวข้องกับคณบดี“สวัสดีครับ พวกคุณมาเยี่ยมซีซีใช่ไหมครับ เชิญนั่งลงและจิบชาก่อนสิครับ”"ใช่ค่ะ เราอยากทราบอาการป่วยล่าสุดของซีซีน่ะค่ะ และดูว่าเป็นไปได้ไหมที่เราจะพาเธอไปที่สวนสนุก เพราะเด็กอยู่ในโรงพยาบาลมานานแล้ว คงรู้สึกอึกอัด" กู้หยุนหลานกล่าวด้วยความกังวล"อาการของซีซีตอนนี้ การปลูกถ่ายไขกระดูกเสร็จสิ้นไประยะหนึ่งแล้วครับ เขาฟื้นตัวได้ดีหลังการผ่าตัดและอยู่ในช่วงสังเกตอาการทางแพทย์ ส่วนเรื่องหาเด็กออกไปสวนสนุก สามารถพาไปได้ครับ แต่คุณอย่าเพิ่งให้เขาเล่นอะไรที่อันตรายและน่าตื่นเต้นเกินไปนะครับ อย่างเช่นพวก รถไฟเหาะ เรือโจรสลัด หรืออะไรจ
ในใจของหญิงชรา 'หลานของฉันเป็นคนดี' และเธอก็ไม่สุภาพเลยเมื่อเธอพูดกับหลี่โม่ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความฉุนเฉียวหลี่ส่ายหัว เพราะหญิงชราตามใจลูก ๆ หลาน ๆ ของเธอ หลี่โม่จึงไม่ชอบใจสักเท่าไห่“ซีซี เรายืนห่าง ๆ พวกเขาหน่อย” หลี่โม่ดึงซีซีถอยหลังไปสองก้าวความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กชายอ้วนที่ถูกหญิงชราดึงไว้ เขาไม่พอใจอย่างมากที่หลี่โม่พาซีซีถอยออกไป ดังนั้นเด็กชายอ้วนจึงเริ่มดิ้น“คุณย่า ปล่อยนะฮะ ผมจะเล่นกับน้องสาว”หญิงชราขมวดคิ้ว เกลี้ยกล่อมเด็กชายอ้วนแล้วพูดว่า "เล่นกับเด็กผู้หญิงจากครอบครัวจน ๆ จะสนุกอะไรล่ะ เดี๋ยวยายจะพาหนูไปเล่นเครื่องเล่นนะ"“ไม่เอา ไม่เอา ผมจะเล่นกับน้องสาว ถ้าคุณย่าไม่ปล่อย ผมจะตีคุณย่า”เด็กชายอ้วนที่นิสัยเสียตะโกนและตบต้นขาของหญิงชราด้วยฝ่ามือหญิงชราปล่อยมือด้วยความเจ็บ และพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ระวังตัวด้วย อย่าทำให้เด็กป่าจากครอบครัวจน ๆ ได้รับบาดเจ็บนะลูก""ไม่หรอกฮะ"ด้วยความตื่นเต้นในดวงตาของเขา เด็กชายอ้วนรีบไปหาซีซีซีซีตะโกนด้วยความตกใจ และคว้ามือของหลี่โม่อย่างตื่นตระหนก "คุณพ่อ หนูไม่อยากเล่นกับเขาค่ะ"หลี่โม่อุ้มซีซีขึ้นมา และจ้องไ
เด็กชายอ้วนกำลังร้องไห้และเช็ดน้ำตา แต่หญิงชรารู้สึกเสียใจมาก เธอมุ่งเป้าไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธเมื่อเห็นหลี่โม่เดินไปที่ร้านค้าใกล้ ๆ พร้อมกับเด็กน้อยในอ้อมแขน หญิงชราจึงลุกขึ้นยืน“หลานย่า หนูรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวย่าจะช่วยหนูล้างแค้นเอง! ไม่มีใครรังแกหลานชายของย่าได้ทั้งนั้น”ความโกรธครอบงำหญิงชรา เธอนั้นปากร้ายตั้งแต่เธอยังเด็ก ดังนั้นเธอจึงระงับความโกรธของตนเองไม่ได้ เธอวิ่งเหยาะ ๆ พุ่งไปหาหลี่โม่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวหญิงชราจับที่แขนของหลี่โม่ ยกมือขึ้นจะข่วนหน้าของซีซีและสบถถ้อยคำอย่างดุเดือด "ไอ้สารเลว กล้ารังแกหลานชายของฉัน ฉันจะทำให้ลูกสาวของแกเสียโฉมซะ!"หลี่โม่บิดเอวและหลบ กอดซีซีไว้เพื่อไม่ให้หญิงชราแตะต้องได้ ด้วยความรำคาญหลี่โม่จึงเตะเข่าของหญิงชรา และหญิงชราก็คุกเข่าลงต่อหน้าหลี่โม่“สร้างปัญหาพอหรือยัง? ทำไมไม่ไปสั่งสอนหลานชายของคุณให้ดี ยังจะวิ่งไล่ตามมาเพื่อสร้างปัญหาอีก” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชาหญิงชราตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นความอับอายก็ปะทุขึ้น หญิงชราหน้าแดงด้วยความโกรธ ทิ้งตัวลงบนพื้นและกอดน่องขวาของหลี่โม่ และเริ่มใช้กลอุบายที่แยบยล“ตีฉันเหรอ ช่างเป็นผู้ชาย
เมื่อมองดูครอบครัวของหลี่โม่ซื้อตั๋วเข้าสวนสนุก หญิงชราก็แสดงสายตาที่ดุร้าย พร้อมกับเด็กชายอ้วนที่อยู่ข้าง ๆ เธอแยกเขี้ยวและส่งเสียงขู่ฟ่อเสียงดัง ราวกับว่าเธอได้รับความคับแค้นใจอย่างมาก“หลานรัก อย่าร้องไห้ หยุดร้องเถอะ ย่าจะโทรหาพ่อหนูเดี๋ยวนี้เลย จะให้พ่อหนูมาจัดการมัน” หญิงชราเกลี้ยกล่อมเด็กอ้วนเด็กอ้วนหยุดร้องไห้ทันที พยักหน้าและตะโกน "ให้คุณพ่อมาจัดจากมัน และพาน้องสาวตัวน้อยของผมกลับมาหาผมนะ ผมอยากเล่นกับน้องสาวตัวน้อยของผม"หญิงชราหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดหมายเลขของหลี่กังลูกชายของเธอแล้วโทรออกทันที“ลูกชายของแกถูกทำร้าย!” หญิงชราตะโกนใส่โทรศัพท์ที่ต่อสายอยู่หลี่กังตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธ "ใครมันกล้าทำร้ายลูกชายของผม นี่แม่อยู่ที่ไหน"“เราอยู่ในสวนสนุก แกรีบพาคนของแกมา ทุบรถไอ้สารเลวนั่นก่อน แล้วค่อยจับครอบครัวของพวกมันมาจัดการ!” หญิงชราคำรามด้วยความโกรธ“เดี๋ยวผมจะพาคนไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”หญิงชราวางโทรศัพท์แล้วมองดูหลานชายอย่างเป็นทุกข์ “หลานรัก เดี๋ยวคุณพ่อของหนูกำลังจะมา ย่าจะไปซื้อไอติมให้ก่อนดีไหม เดี๋ยวพอจับไอ้สารเลวนั่นได้ จะปล่อยให้หนูกระโ
หลี่กังขอให้แผนกรักษาความปลอดภัยติดตามตำแหน่งของหลี่โม่ต่อไป และในขณะเดียวกันก็ขอให้แผนกรักษาความปลอดภัยจับตำแหน่งรถยนต์ของหลี่โม่ในไม่ช้าหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยก็ตอบกลับ และหลี่กังก็สั่งให้คนของเขาทุบรถหลี่โม่ก่อนรถที่กู้หยุนหลานขับมา ถูกคนของหลี่กังทุบกระจก หลังคา ฝากระโปรงหน้ารถและท้ายรถอย่างรวดเร็วหลังจากทุบเสร็จ หลี่กังก็ยกมือ "อุ้มเขาไว้ แล้วตามฉันมา ฉันจะไปล้างแค้นให้ลูกชายของฉัน!"ลูกน้องคนหนึ่งอุ้มเด็กอ้วนขึ้นมาและเดินตามหลี่กังไป ส่วนหญิงชราก็เดินออกไปที่หน้าประตูทางเข้าสวนสนุกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูทางเข้าสวนสนุกหยุดเขา หลี่กังก็จ้องมองและตะคอก "แกกำลังจะทำอะไร! แกกล้าขวางทางฉันเหรอ แกอยากตายใช่ไหม?!"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบหลีกทางให้ หลังจากที่หลี่กังและคนอื่น ๆ เข้ามาพวกเขาก็รายงานต่อหัวหน้าสำนักงานรักษาความปลอดภัยทันทีหลังจากได้ยินรายงานในวันนี้ หม่าเฉิงลี่ผู้รับผิดชอบงานรักษาความปลอดภัยของสวนสนุกคิดว่าหลี่กังกำลังจะทำอะไรบางอย่างในสวนสนุก ซึ่งจะส่งผลเสียต่อสวนสนุกได้อย่างแน่นอนแต่หม่าเฉิงลี่นึกถึงตัวตนของหลี่กัง และรู้สึกว่าเขาไม่มีคว
ตามคำสั่งของหม่าเฉิงลี่ รปภ.ของสวนสนุกก็ได้ล้อมรอบหลี่โม่และกู้หยุนหลานไว้อย่างรวดเร็วกู้หยุนหลานคว้าแขนของหลี่โม่อย่างกระวนกระวาย และมองไปที่รปภ.ในสนามเด็กเล่นเหล่านี้ด้วยความสงสัย "นี่พวกคุณกำลังจะทำอะไรกัน""ไม่ได้ทำอะไร แค่จะขอให้ครอบครัวของคุณออกจากสวนสนุก" หม่าเฉิงลี่กล่าวอย่างจริงจังหลี่กังยืนอยู่ข้าง ๆ และจ้องมองที่หลี่โม่อย่างเดือดดาล จากนั้นหันสายตาไปที่กู้หยุนหลาน ดวงตาของเขากลายเป็นโลภมากทันทีหญิงชรากอดหลานชายคนโตไว้ในอ้อมแขนของเธอ หลี่กังเดินไปที่ด้านข้างของหม่าเฉิงลี่ และถ่มน้ำลายใส่หลี่โม่"ถุย!"“ไอ้สารเลวนี่ แกกล้าทำร้ายฉัน และยังกล้ามาทำร้ายหลานของฉันอีก กรรมมาถึงแกแล้ว แกมันไอ้คนจน แกกล้าหยิ่งผยอง แกคงไม่รู้จักคำว่าตายสินะ เดี๋ยวอีกไม่นานแกจะได้ตายของจริง!"กู้หยุนหลานมองไปที่หญิงชราด้วยความประหลาดใจ แล้วหันมาถามหลี่โม่ด้วยเสียงเบา "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ คุณไปทำร้ายคุณยายคนนั้นหรือเปล่าคะ?"หลี่โม่บอกกู้หยุนหลานว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น และกู้หยุนหลานก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที โดยคิดว่าสิ่งที่หลี่โม่ทำนั้นถูกต้องแล้ว คนแบบนี้ไม่สมควรจะทำดีด้วยหรอกม้าหมุนหยุดลงอย่าง
“กล้าแตะต้องลูกสาวฉัน ไม่เอาแกถึงตายถือเป็นน้ำใจจากฉัน”หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา ยกเท้าขึ้นเตะเอวรปภ.ลอยไปไกลกว่าสิบเมตร และล้มลงกับพื้นโดยไม่ขยับเขยื้อนหม่าเฉิงลี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เขากลัวจริง ๆ ตอนแรกเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นแค่ไล่หลี่โม่ออกไปเท่านั้น แต่ไม่คาดคิด ไม่เพียงแต่เขาจะไล่หลี่โม่ออกไปไม่ได้ แต่ลูกน้องของเขากลับถูกซ้อมปางตาย ใช่ เรื่องนี้จะต้องวุ่นวายมากแน่ ๆ“นี่แกกำลังจะฆ่าคนหรือไง! รีบไปดูสิว่าเสี่ยวหลิวเป็นยังไงบ้าง ล้อมชายคนนี้ไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ ฉันขอเตือนแก คราวนี้แกได้เจอเรื่องใหญ่แน่!” หม่าเฉิงลี่คำรามใส่หลี่โม่รปภ.ล้อมหลี่โม่อย่างประหม่า การโจมตีที่รุนแรงของหลี่โม่ทำให้รปภ.เหล่านี้คิดว่าหลี่โม่เป็นบุคคลอันตราย และไม่มีใครต้องการเผชิญหน้ากับหลี่โม่ด้วยตัวเองรปภ.คนหนึ่งไปหาเสี่ยวหลิวเพื่อตรวจสอบลมหายใจของเขา และเมื่อเห็นว่าลมหายใจของเขายังอยู่ รปภ.คนนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เสี่ยวหลิวยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้เขาอาหารหนักครับ"หลี่กังเดินไปหาหม่าเฉิงลี่และพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวว่า "หม่า ให้ฉันจัดการเรื่องนี้เอง แกคงจะหมดปัญญาหรอก ดูท่าลู
ลูกน้องของหลี่กังต่างชะงักฝีเท้า แล้วพากันมองไปทางหม่าเฉิงลี่ด้วยสายงงงวย หญิงชรากระทืบเท้าด้วยความโมโหแล้วตะคอกใส่ลูกน้องของหลี่กัง “จะหยุดกันทำไม ฉันไม่ได้บอกให้พวกแกหยุด พวกแกก็ห้ามหยุด! ตีมันสิ ตีมันให้ปางตายเดี๋ยวนี้!” หม่าเฉิงลี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา แล้วตะโกนใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยใต้บังคับบัญชา “อย่ามัวแต่ยืนอึ้งอยู่ รีบปกป้องคุณหลี่ซะสิ!” “หัวหน้าหม่า คุณไม่ได้พูดผิดไปใช่ไหม ไม่ใช่ช่วยพี่หลี่หรอกเหรอ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นให้ปกป้องคุณหลี่ล่ะ ให้ปกป้องไอ้ขอทานที่มายั่วโมโหพี่หลี่นั่นงั้นเหรอ?” เจ้าหน้าที่รปภ.คนหนึ่งถามขึ้น หม่าเฉิงลี่ตบหน้าเจ้าหน้าที่รปภ.คนนั้นทันที “นายกล้าบอกว่าคุณหลี่เป็นขอทาน นายคงไม่อยากอยู่ต่อแล้วใช่ไหม! รีบไปคุ้มกันคุณหลี่เดี๋ยวนี้” แม้เจ้าหน้าที่รปภ.ที่เหลือจะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่เมื่อเห็นท่าทีฉุนเฉียวในตอนนี้ของหม่าเฉิงลี่ ก็ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามใด ๆ แล้วกรูกันเข้าไปปกป้องหลี่โม่ตามคำสั่งของหม่าเฉิงลี่ ในเวลาเพียงพริบตา รอบตัวของครอบครัวหลี่โม่ทั้งสามคนก็เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่รภป. เพียงแต่ครั้งนี้เจ้าหน้าที่รปภ.ล้วนพุ่งออกไปด้านหน้า เ