บทที่ 254

ฮั๋วเจี้ยนเฟิงทำเหมือนหลี่โม่เป็นพนักงานเล็ก ๆ ที่คอยทำหน้าที่รับใช้ หลังจากพูดจบ ยังเปิดกระเป๋าถือที่เผยธนบัตรสีแดงเป็นปึกหนา ออกมาให้เห็น จากนั้นจึงหยิบออกมาสองสามใบและโยนไปทางหลี่โม่ เหมือนกับโปรยเงินให้ขอทานอย่างไรอย่างนั้น

“เรื่องแค่นี้ต้องรอจนถึงบ่าย โทรศัพท์กริ๊งเดียวก็เรียบร้อยแล้ว”

หลี่โม่ก้มหน้าพูด ไม่มีใครเห็นสีหน้าของเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

ฉวีหมานกุมท้องหัวเราะพรวดออก และใช้สายตามองดูหลี่โม่เหมือนกำลังมองคนโง่

“ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม คนไร้ค่าอย่างเธอปากเก่งดีนี่ หรือว่าตอนเช้าลืมแปรงฟันมา ตอนพูดถึงได้เหม็นหึ่งขนาดนี้ ยังจะกล้าพูดอีกว่า แค่โทรกริ๊งเดียวก็จัดการได้แล้ว เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

พวกของจางซุ่ยฮวาหัวเราะขึ้นมา ทุกคนต่างรู้สึกว่าหลี่โม่พูดจาสามหาว

ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของหลี่โม่ ทุกคนก็ล้วนคิดว่าหลี่โม่นั้นคุยโวโอ้อวด

“ดินไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถนำมาก่อกำแพงได้อย่างเธอ ตอนนี้ริอ่านเรียนรู้ที่จะคุยโวโอ้อวดแล้วเหรอ เธอคิดว่าตัวเองเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้หรือยังไง ไสหัวไปนั่งตรงนู้นจะดีกว่า อย่ามาขวางหูขวางตาตรงนี้”

“หากเทียบแกกับผู้จัดการฮั๋วแล้ว คนหนึ่งก็