หนุ่มน้อยนุบนิบ

คะนึงรักรู้ตัวว่าโดนแซะ อารมณ์โกรธก็เริ่มกรุ่นๆ แต่ยังคลี่ยิ้ม “ก็นี่ขนาดยังโสด ยังซิง ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรักเท่าไหร่ ยังได้ขึ้นเป็นผู้จัดการที่สาขาใหญ่ของเลิฟ เลิฟ การ์เดนเลยนะ แถมรายได้ของสาขาที่ฉันดูแล ทะลุเกินเป้าไปดาวอังคารแทบทุกเดือนเลย”

“อาศัยบุญเก่าของการเป็นสาขาใหญ่ด้วยล่ะมั้ง”

“ก็มีส่วนนะ” คะนึงรักยอมรับตามตรงเพราะผู้จัดการสาขาคนก่อนบริหารงานไว้ดีมากทำให้เธอเข้ามาต่อยอดความสำเร็จได้โดยง่าย “แต่มันก็ต้องใช้ฝีมือของฉันด้วยนั่นแหละ ไม่ใช่ใครเข้ามาก็จะทำได้เสียที่ไหน จริงสิ...ตอนนี้พิมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้จัดการสาขาแล้วใช่ไหม ดีใจด้วยนะ สาขาแถบปริมณฑลของเธอก็ดีพอใช้ได้อยู่แหละ พยายามอีกนิด ภายในไม่กี่ปี เธอก็คงขึ้นเป็นผู้จัดการสาขาได้ คราวนี้ละ จะได้ดูแลลูกน้องสี่ซ้าห้าคนในสาขาแบบเต็มตัวเสียที ดูแลสาขาเล็กๆ ก็มีข้อดีอย่างนี้แหละนะ ไม่เหนื่อยมาก ดูแลทุกคนได้ทั่วถึงประหนึ่งดูแลญาติสนิท และมีเวลาว่างไปหาแฟนได้”

พิมรดาหน้าตึงเมื่อรู้ตัวว่าถูกแซะกลับ แต่เพียงครู่เดียวก็ปรับสีหน้าได้

“แหม...คนอย่างฉันเรียกว่าบาลานซ์ชีวิตได้ดีต่างหาก ฉันไม่ได้ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับงานโดยไม่สนชีวิตส่วนตัวเหมือนเธอนี่ ทำงานจนแห้งเหี่ยวเพราะขาดผู้ เอ๊ย ขาดคนรัก ไม่คิดบ้างหรือว่าหนึ่งในหัวข้อสัมมนาในวันพรุ่งนี้ แทบจะจัดขึ้นมาเพื่ออบรมคนไม่มีคู่อย่างเธอโดยเฉพาะเลยนะสาลี่ เพราะผู้หญิงบางคนน่ะ สวยแต่รูป จูบไม่หอม ถึงยังไม่มีใครเอาไง”

“ขอบใจนะที่ชมว่าฉันสวย” คะนึงรักแกล้งโง่

พิมรดาแกล้งค้อนไม่จริงจังนัก “ฉันหมายถึงเธอเหมาะกับหัวข้อสัมมนา ‘คนมีรักย่อมเข้าใจในรัก’ อะไรนั่นต่างหาก ผู้หญิงแห้งกรัง ไร้คู่อย่างเธอน่ะ ควรจะฟังอย่างตั้งใจ ทำความเข้าใจและจดให้ละเอียดจะได้เข้าใจความต้องการของลูกค้าไง ฟังเยอะๆ จะได้ทำงานได้ดีขึ้น”

คะนึงรักนึกถึงหัวข้อสัมมนาที่ผ่านตา รู้สึกว่าหัวข้อสัมมนาในช่วงเช้าจะเริ่มด้วย คนมีรักย่อมเข้าใจในรัก บรรยายโดยจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาอะไรสักอย่างที่คะนึงรักไม่ทันได้สนใจ หญิงสาวเบ้ปาก

“แหม...อย่าพูดเหมือนคนโสดเป็นง่อย ทำงานไม่ได้ถ้าไม่เคยมีผัว เอ๊ย ไม่เคยมีแฟนหน่อยเลย เอาตรงๆ นะ ฉันแค่ไม่มีเวลาว่างเท่านั้น ถึงยังไม่มีแฟน ถ้าฉันอยากมี ทำไมจะมีไม่ได้” หญิงสาวคุยโอ่ ทั้งที่รู้ดีว่าการหาแฟนสักคนไม่ง่ายสักนิด

“งั้นเหรอ”

“เออสิ”

“องุ่นเปรี้ยวหรือเปล่าเธอ”

“ก็แล้วแต่จะคิด” คะนึงรักยักไหล่เก๋ๆ ทำเหมือนไม่แยแส แต่จริงๆ แล้วคำพูดของพิมรดาจี้ถูกจุด เพราะหญิงสาวรู้สึกเหมือนโดนมีดปักดังฉึกที่กลางหัวใจ

ใช่...เธอเป็นผู้หญิงประเภทองุ่นเปรี้ยวอย่างที่พิมรดาสบประมาทจริงๆ นั่นแหละ อย่าว่าแต่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน เป็นรูปเป็นร่างเลย แค่จะหาผู้ชายสักคนมาเปิดประสบการณ์หวามไหวยังยาก แม้แต่จูบดูดดื่มก็ยังไม่เคยลิ้มลองเลยสักครั้ง ประสบการณ์ที่ใกล้เคียงกับการแนบชิดนัวเนียผู้ชายก็คือการเล่นมวยปล้ำกับเพื่อนสมัยอยู่ประถมสอง

หญิงสาวพยายามทำตัวให้สวยพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตา เรียกว่าเพอร์เฟกต์แทบจะทุกอย่าง ส่วนด้านความสามารถนั้น เธอเข้าคอร์สอบรมต่างๆ เพื่อเพิ่มพูนความรู้รอบด้านอย่างสม่ำเสมอ แต่สุดท้ายพวกผู้ชายกลับมองว่าเธอสวยและเก่งเกินไป จนไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบ ทำให้คะนึงรักยังครองตัวเป็นโสดมาจนถึงทุกวันนี้

พิมรดายิ้มเยาะ กอดแขนแฟนหนุ่มแน่นขึ้นแล้วบอก “คุยกับคนไร้คู่ยังไงซะก็คงไม่เข้าใจ ฉันไม่คุยกับเธอแล้วนะ เสียเวลาสวีต เอาเวลาไปถ่ายเซลฟี่กับพี่ตุลย์ดีกว่า บาย แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่งานสัมมนานะสาลี่”

“โพสต์รูปคู่ลงโซเชียลบ่อยๆ ระวังไปซ้ำกับคนอื่นนะ”

“อะไรซ้ำ วิวเหรอ”

“คนน่ะ” คะนึงรักลุกขึ้นยืน หยิบแว่นกันแดดขึ้นสวม หันหลังให้เพื่อยุติบทสนทนา ได้ยินเพียงเสียงแว่วๆ ของพิมรดาที่ด่าใครว่าบ้าสักคน แต่หญิงสาวไม่สนใจ แล้วเดินเชิดๆ เริดๆ ออกมาจากบริเวณนั้น พิมรดาทำอะไรไม่ได้ จึงลากแฟนหนุ่มออกไปที่ชายหาดอย่างหัวเสีย

คะนึงรักทิ้งเรื่องราวน่าหงุดหงิดของพิมรดากับแฟนหนุ่มไว้ด้านหลัง เธอขึ้นห้องพักเพื่อเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ จากนั้นก็ลงมาที่สระว่ายน้ำกลางแจ้ง ตอนนี้เป็นเวลาราวสี่โมงครึ่ง แม้แดดไม่ร้อนแต่ก็ยังมีคนไม่มาก

ในระหว่างที่กำลังทาครีมกันแดดอยู่นั้น ผู้ชายคนหนึ่งก็ยันตัวขึ้นจากสระน้ำไม่ห่างจากเก้าอี้ชายหาดสีขาวตัวยาวที่หญิงสาวนั่งอยู่นัก รูปร่างของเขาสูง อกแกร่งกำยำราวกับนักกีฬา หน้าท้องขึ้นลอนสวย แถมยังผิวยังขาวสว่างเจิดจ้าจนตาเธอแทบบอด เธอลอบมองเขาด้วยความชื่นชม แต่เมื่อชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้ หญิงสาวก็ลอบถอนใจด้วยความเสียดาย เพราะคนที่เดินมาน่าจะเป็น ‘เด็กหนุ่ม’ มากกว่าชายหนุ่มเต็มตัวอย่างที่เธอชอบ

หล่อน่ากินจัง อายุถึงยี่สิบรึยังลูก ไม่น่าเกิดช้าเลย เธอนึกในใจ พลางมองเขาตาปรอย คนอะไรช่างเหมาะกับคำจำกัดความที่ว่า...หน้าตาดิสนีย์ บอดีมาเวลล์จริงๆ

ชายหนุ่มก้าวมายังเก้าอี้ชายหาดข้างเธอ หยิบเสื้อคลุมสีขาวที่พาดอยู่มาสวม จากนั้นก็หยิบแว่นสายตากรอบบางสีเงินมาใส่ ก่อนจะสะบัดผมที่เปียกลู่เล็กน้อยด้วยความไม่ตั้งใจ แต่ช่างเป็นอากัปกิริยาที่เป็นธรรมชาติและดูมีเสน่ห์อย่างเหลือเชื่อ เหมือนเขาจะรู้ว่าถูกแอบมอง จึงตวัดสายตามาทางเธอ

คะนึงรักดึงสายตากลับไม่ทัน จึงจำต้องสานสบนัยน์ตากับเขาอยู่อย่างนั้น เขามองเธอนิ่ง ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างน่ารัก ทำเอาหัวใจสาววัยยี่สิบหกปีอย่างเธอเต้นโครมคราม จากนั้นเขาก็โค้งศีรษะน้อยๆ เป็นเชิงขอตัว และเดินออกไปจากบริเวณสระว่ายน้ำ

หญิงสาวผ่อนลมหายใจช้าๆ เพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อครู่นั้นตนเองกลั้นหายใจอยู่ อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อตอนเจอพิมรดาหายวับจนไม่เหลือ รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มละลายใจของหนุ่มน้อยแสนน่ารักนุบนิบ

ทำไมน่ารักน่ากินอย่างนี้ละลูก ทำไมหนูไม่เกิดให้เร็วกว่านี้สักห้าปีสิบปี พี่สาวจะได้เสพอาหารตาโดยไม่รู้สึกผิดแบบนี้

เธอทอดมองร่างสูงแกร่งไปจนลับตา นึกขำตัวเองอยู่เหมือนกันที่เลิกใจสั่นกับผู้ชายวัยเดียวกันมาหลายปี แต่กลับมาหวั่นไหวกับเสน่ห์ของเด็กหนุ่ม ปลาตายน้ำตื้นแท้ๆ