เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่21
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-28 04:06:36
บทที่เกี่ยวข้อง
คำสาปราชันย์ บทที่22
บทที่ 22ถึงแม้จะมีคำถามมากมายแต่หลงเหยียนก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะทำให้งานนี้ออกมาให้สมบูรณ์ที่สุด ตามสัญชาตญาณที่เธอมี แม้จะไม่รู้ว่ามันมาจากไหนก็ตาม และหลังจากที่ทุกคนออกไปจากห้องแล้ว หลงเหยียนก็กลับไปทำงานต่อ แต่จู่ ๆ ในขณะที่เธอกำลังจัดเรียงรูปภาพ และเอกสารบนโต๊ะ ก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างแวบเข้ามาในหัว เป็นภาพที่เลือนรางและไม่ชัดเจน เหมือนกับความทรงจำเก่า ๆ ที่เคยถูกเก็บซ่อนและลืมไปแล้ว แต่มันน่าแปลกที่เหมือนกับฝันที่เธอชอบฝันถึงบ่อย ๆ นั่นในภาพนั้น เธอเห็นตัวเองยืนอยู่ในที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มันกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด หลงเหยียนมองเห็นวัตถุโบราณที่จัดเรียงอยู่รอบตัวเธอ คล้ายกับการจัดแสดงในนิทรรศการนี้ แต่บรรยากาศรอบ ๆ กลับแตกต่างไป มันเป็นยุคสมัยที่แตกต่างไปจากปัจจุบันเธอมองเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เขามีลักษณะสูงสง่า และสวมใส่เสื้อผ้าแบบโบราณ ท่วงท่าของเขาแสดงออกถึงความมีอำนาจ แต่ในสายตาของเขากลับมีความอบอุ่นที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย หลงเหยียนมองภาพนั้นอย่างตั้งใจพยายามจะจดจำใบหน้าของอีกคนแต่มันก็เลือนรางเต็มที และยังไม่ทันที่จะทำอะไรต่อภา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่23
บทที่ 23หลงเหยียนขอบคุณอีกฝ่ายเพราะเธอฟังคำพูดของหวงต้าลู่แล้วรู้สึกสบายใจขึ้นไม่มากก็น้อย แต่ในใจก็ยังคงมีบางอย่างที่เธอไม่สามารถอธิบายได้ แต่หญิงสาวก็ยังไม่ถอดใจเธอพยายามยิ้มให้กำลัง ใจตัวเอง ก่อนจะตอบกลับชายหนุ่มไป“บางทีอาจจะเป็นอย่างนั้นค่ะ แต่ก็ยังอดที่จะรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้อยู่ดี ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณคุณหวงนะคะที่สนับสนุนทุกอย่าง ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ”“คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกครับผมมั่นใจว่าทุกอย่างจะต้องออกมาดีแน่ ๆ เพราะผมเชื่อในตัวของคุณ ฉะนั้นถ้ามีอะไรที่ยังสงสัยหรือไม่มั่นใจ บอกผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับ ผมพร้อมที่จะช่วยเหลือเสมอ”หลงเหยียนพยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับยิ้มจริงใจให้หวงต้าลู่ ความอบอุ่นจากคำพูดของเขาช่วยให้เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น แม้ว่าจะยังมีความสงสัยในใจเกี่ยวกับภาพที่เธอเห็น และสิ่งต่าง ๆ ที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่การสนับสนุนจากหวงต้าลู่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้เผชิญกับทุกสิ่งทุกอย่างเพียงลำพังหวงต้าลู่มองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของเขา ก่อนจะหันไปทางหลงเหยียนที่ดูเหมือนจะยังคงจมอยู่กับความคิดของตัวเอง“ผมว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณควรจะพักบ้างนะ ไม่งั้นพรุ่งนี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่24
บทที่ 24หวงต้าลู่พาหลงเหยียนเดินเข้าไปในโรงแรม และเมื่อเข้ามาถึงในล็อบบีหรูหรา หลงเหยียนก็เริ่มรู้สึกถึงความสงบและอบอุ่นที่อบอวลอยู่ในบรรยากาศ ทุกอย่างดูสวยงามและเป็นทางการมากกว่าที่เธอคาดไว้ หวงต้าลู่ไม่รีรอที่จะพาเธอขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่สูงที่สุด เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก หลงเหยียนก็พบว่าพวกเขาอยู่หน้าห้องพักส่วนตัวที่หรูหราห้องหนึ่ง หวงต้าลู่หยิบคีย์การ์ดออกมาแล้วสแกนเปิดประตูเข้าไป“ผมจองห้องส่วนตัวเอาไว้แล้ว คุณสามารถพักผ่อนได้ตามสบาย จะอาบน้ำอาบท่าก่อน แล้วเราค่อยทานข้าวกันก็ยังได้” หลงเหยียนมองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจผสมกับความเกรงใจ เธอไม่คิดว่าหวงต้าลู่จะใส่ใจเธอถึงขนาดนี้“คุณหวง นี่มันไม่มากไปเหรอคะ ฉันเกรงใจจริง ๆ” หวงต้าลู่ยิ้มอบอุ่น และเดินเข้าไปใกล้หลงเหยียนเล็กน้อย“ไม่เลยครับ ผมอยากให้คุณรู้สึกสบายใจที่สุดในคืนนี้ เรามาที่นี่เพื่อพักผ่อนกัน ไม่ใช่มาเพื่อเพิ่มความเครียด คุณสามารถไปอาบน้ำให้สบายใจ แล้วเราจะไปทานข้าวกันในห้องอาหารที่นี่ ไม่ต้องรีบหรือกังวลอะไรนะครับ” หลงเหยียนยิ้ม ยิ่งอีกฝ่ายพูดอย่างนี้เธอก็ยิ่งกดดัน แต่ก็ยอมรับว่านี่มันเหลือเชื่อจริง ๆและทุกอย่างที่อีก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่25
บทที่ 25สิ่งที่หวงต้าลู่ทำมันแตกต่างจากจิ้งอู่โดยสิ้นเชิง จิ้งอู่เคยห้ามเธอไม่ให้ทำงานที่เธอรัก เขามักจะคิดว่าผู้หญิงไม่ควรเหนื่อยกับงานหนัก แต่หวงต้าลู่กลับให้เธอทำงานเต็มที่ และคอยสนับสนุนอยู่เคียงข้างเมื่อเธอต้องการพัก เขาไม่เคยบังคับหรือกดดันให้เธอเปลี่ยนตัวเอง ตรงกันข้าม เขายังสนับสนุนและเข้าใจเธอมากกว่าใคร“ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี คุณทำให้ฉันรู้สึกสบายใจมาก และ... ฉันรู้สึกว่าคุณเข้าใจฉันจริง ๆ แต่ว่าพวกเราเพิ่งรู้จักกัน” หวงต้าลู่หัวเราะเบา ๆ เพิ่งรู้จักกันที่ไหนเล่า“นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการให้คุณรู้สึก หลงเหยียน ไม่ต้องรีบ ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่ามีผมอีกคน ที่พร้อมจะสนับสนุนและเคียงข้าง ไม่ว่าคุณจะเจอเรื่องอะไร ผมไม่อยากให้คุณต้องเผชิญทุกอย่างคนเดียว”หลงเหยียนนั่งนิ่ง เธอไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร เพราะความรู้สึกมันซับซ้อนและอัดแน่นในใจ แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า หวงต้าลู่ทำให้เธอรู้สึกพิเศษจริง ๆหวงต้าลู่ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นสายตาสั่นไหวของอีกฝ่าย เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลงเหยียนกำลังก้าวไปในทิศทางที่ดีขึ้น แม้ว่าเธอจะยังจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ แต่เขามั่นใจว่าวั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่26
บทที่ 26หลังจากวันนั้นหวงต้าลู่ก็เริ่มแสดงความรู้สึกของเขาที่มีต่อหลงเหยียนออกมาอย่างชัดเจนมากขึ้น ไม่มีการปิดบังหรือทำแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นการส่งดอกไม้มาให้จนคนทั้งไซต์งาน หรือคนที่กำลังช่วยเตรียมนิทรรศการตาร้อนไปตาม ๆ กันและในเวลาที่หญิงสาวทำงานจนเหนื่อยล้าชายหนุ่มก็จะชวนอีกฝ่ายออกไปทานข้าวเกือบทุกเย็น หรือถ้าเธอไม่ว่างออกไปเขาก็จะทำแม้กระทั่งซื้ออาหารแล้วแวะเอามาให้เธอในเวลาทำงาน ทั้งหมดนี้ทำให้ทุกคนเริ่มรู้สึกถึงความสนใจที่หวงต้าลู่มีต่อหญิงสาว และข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็เริ่มกระจายออกไปในวงกว้างจนไปเข้าหูอาจารย์จาง“ไม่แปลกใจเลยจริง ๆ ที่เขายื่นคำขาดกับฉันอย่างนั้น” หญิงมีอายุคิดพลางบ่นออกมา และก็นึกว่าตนเองควรจะเตือนหลานอย่างว่านหนิงเอาไว้ด้วย เพราะคนอย่างหวงต้าลู่นั้นทำให้คนหมดอนาคตได้เลยทีเดียว และการที่อีกฝ่ายรักชอบอยู่กับหลงเหยียน ตอนนี้ภาษีของหญิงสาวก็ถือว่าดีกว่าตัวของอาจารย์อย่างเธอเสียอีกระหว่างที่หลงเหยียนนั่งทำงานอยู่ หวงต้าลู่ก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับถุงขนมและรอยยิ้ม บอดีการ์ดของเขานำขนมไปให้คนอื่น ๆ แต่กับของหลงเหยียนชายหนุ่มเป
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่27
บทที่ 27“ผมเป็นแฟนเก่าของหลงเยียนครับ ดูเหมือนช่วงนี้คุณจะใส่ใจหลงเหยียนมากเลยนะครับ แต่... เธอไม่ใช่คนง่าย ๆ ที่จะสนใจใครก็ได้” คำของจิ้งอู่เรียกเสียงหัวเราะจากปากของหวงต้าลู่“ที่จริงผมต้องรู้อยู่แล้วว่าหลงเหยียนไม่ใช่คนที่จะสนใจใครง่าย ๆ แต่ผมเองก็ไม่ใช่คนง่าย ๆ ประเภทนั้นน่ะสิ” หวงต้าลู่มองไปที่อีกฝ่ายอย่างเหนือกว่า “แล้วอีกอย่างคุณควรจะใช้คำว่าแฟนของว่านหนิงดีกว่านะครับคุณจางจิ้งอู่ เพราะผมรู้สึกว่าคุณไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับหลงเหยียนแล้ว” พูดจบหวงต้าลู่ก็เดินออกไป ทิ้งไว้เพียงแค่จิ้งอู่ที่ยืนกำมืออย่างไม่พอใจจางจิ้งอู่เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นหวงต้าลู่หันยืนยิ้มกับหลงเหยียนอย่างอบอุ่น ยิ่งมองก็ยิ่งไม่พอใจ “กลับกันเถอะค่ะ ส่วนของฉันเสร็จแล้ว” ว่านหนิ่งที่เห็นอีกฝ่ายกำลังมองหลงเหยียนอยู่ก็ไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่ควงแขนอีกฝ่ายกลับไป “มีอะไรกันหรือเปล่าคะ” หลงเหยียนถามเมื่อเห็นสายตาของหวงต้าลู่ที่มองไปยังจางจิ้งอู่และว่านหนิงที่เพิ่งเดินออกไป “ไม่ต้องกังวลเรื่องเขาหรอกครับ ผมไม่ทำอะไรใครหรอก เขาก็แค่เข้ามาคุยและผมก็แค่แสดงความจริงใจของผมให้เขาเห็นก็เท่านั้น” หลงเหย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่28
บทที่ 28หวงต้าลู่พาหลงเหยียนไปที่สวนดอกไม้สาธารณะที่เงียบสงบ นี่เป็นสถานที่ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักมากนัก ทำให้พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันในบรรยากาศที่เป็นส่วนตัว ชายหนุ่มจับมือหลงเหยียนเบา ๆ ขณะเด ินผ่านทุ่งดอกไม้ที่เบ่งบาน “เดี๋ยวจะหลงน่ะครับ” แม้จะรู้ว่านั่นเป็นคำหลอกแต่หญิงสาวก็เชื่อ“ที่นี่เป็นที่ที่ผมชอบมาเวลาต้องการพักผ่อน หรือคิดอะไรเงียบ ๆ ผมหวังว่าคุณเองก็จะชอบมันเหมือนกัน” หลงเหยียนมองไปรอบ ๆ ความรู้สึกประทับใจเกิดขึ้นในทันที เพราะบรรยากาศที่นี่ทำให้เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน“ที่นี่สวยมากนะคะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีสถานที่แบบนี้ในเมืองด้วย” หวงต้าลู่ยิ้มอย่างพอใจ “มันเป็นที่พิเศษ สำหรับคนพิเศษเท่านั้นแหละครับ” หลงเหยียนยิ้ม ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่อยู่กับอีกฝ่ายเธอจะรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก สบายใจ และไม่รู้สึกกังวลเรื่องอะไรเลยทั้งสองคนนั่งลงบนม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ หวงต้าลู่นำตะกร้าปิกนิกที่เขาเตรียมมาเปิดออก ข้างในมีอาหารและขนมที่เขาทำเองเพื่อหลงเหยียน หลงเหยียนมองไปที่อาหารด้วยความรู้สึกประหลาดใจ“คุณทำทุกอย่างนั่นเองเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่29
บทที่ 29หลงเหยียนเริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเอง ความฝันที่เคยตามหลอกหลอนเธอทุกคืน เริ่มจางหายไปทีละเล็กละน้อย ชายหนุ่มที่เคยปรากฏตัวในฝันเสมอ ราวกับเขามีความสำคัญบางอย่างกับเธอ บัดนี้เริ่มเลือนหายไปจากความทรง จำของเธอมันเป็นความรู้สึกที่สับสน และหลงเหยียนก็ไม่แน่ใจว่าควรจะโล่งใจหรือกังวลดี ความใกล้ชิดที่เพิ่มมากขึ้นกับหวงต้าลู่ในช่วงเวลาที่ผ่านมา อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกมั่นคงขึ้นและไม่ฝันถึงชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว หรือว่า ความฝันเหล่านั้นเป็นเพียงผลจากความเครียดสะสมจากการทำงาน เหมือนที่เฉิงหยวนเคยบอกไว้“อาจจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ” หลงเหยียนคิดในใจ เธอพยายามหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ว่าความฝันเหล่านั้นจะดูสมจริงและสะเทือนอารมณ์ แต่บางที มันอาจจะเป็นเพียงจินตนาการของเธอเองที่ถูกกระตุ้นจากความกดดันในการทำงานเท่านั้นแต่ถึงกระนั้น ความรู้สึกที่มีต่อหวงต้าลู่ก็ยังคงเป็นปริศนาสำหรับหลงเหยียน แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่อ่อนโยนและใส่ใจเธอ แต่บางครั้งเธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างที่เขายังซ่อนอยู่ หลงเหยียนไม่แน่ใจว่าควรเชื่อใจเขามากน้อยแค่ไหน แต่ในขณะเดียวกัน เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28
บทล่าสุด
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ5
ตอนพิเศษ+5แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปที่ไซต์งานจริง ๆ หวงต้าลู่กลับขับรถพาเธอไปส่งถึงที่ พร้อมกับเตรียมเก้าอี้นุ่ม ๆ และร่มกันแดดคันใหญ่ให้เธอตลอดเวลาที่เธอออกจากที่ร่ม อีกฝ่ายไม่ได้ให้เธอได้เดินไปไหนมาไหนเกินความจำเป็น ลูกน้องทุกคนได้รับคำสั่งให้ดูแลเธออย่างใกล้ชิด ราวกับเธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่ต้องดูแลให้ดีที่สุด แต่หลงเหยียนก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะอย่างน้อยเธอก็ได้ทำงาน...หญิงสาวนั่งดูงานด้วยความพอใจ ขณะที่หวงต้าลู่นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลไม่ห่าง พวกเขาทั้งคู่หัวเราะและพูดคุยกันเบา ๆ ในบางครั้ง ซึ่งนั่นก็เป็นท่าทางที่ดูน่ารักดีสำหรับบรรดาเพื่อนร่วมงานคนอื่นเวลาผ่านไป 6 ปีพิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งนี้ ตั้งอยู่ท่ามกลางภูมิประเทศที่งดงาม ห้อมล้อมไปด้วยเทือกเขาและลำธารที่ไหลผ่าน ผืนดินที่เคยเป็นสถานที่ขุดค้นสมบัติโบราณ ปัจจุบันกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาเยี่ยมชม ด้วยความสำคัญทางประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ และการจัดแสดงที่ได้รับการบูรณะอย่างพิถีพิถัน ซึ่งเป็นเรื่องราวของความรักและความเสียสละของต้นตระกูลหวง กลายเป็นเรื่องราวที่ซึ้งกินใจใครหลาย ๆ คนหวงต้าลู่และหลงเหยียนพาลูกแฝดของพ
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ4
ตอนพิเศษ+4“หลงเหยียน คุณต้องพักผ่อนมาก ๆ นะครับ อย่าทำงานหนักเกินไป ผมไม่อยากให้คุณหรือลูก ๆ ของเราเสี่ยงอะไรทั้งนั้น” หวงต้าลู่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ขณะที่เขาช่วยประคองพาหญิงสาวเดินไปนั่งบนโซฟานุ่ม ๆ ในบ้าน เขาดูแลทุกอย่าง ตั้งแต่อาหารการกินไปจนถึงการนอนหลับของเธอ จนหลงเหยียนนึกว่าตัวเองเข้าคอร์สอะไรสักอย่างที่ต้องมีเทรนเนอร์ตามติดหญิงสาวค่อนข้างจะอึดอัด เพราะปกติแล้ว หลงเหยียนเคยชินกับการทำงานหนักในไซต์งาน การเป็นนักโบราณคดีเรียกได้ว่านอนกลางดินกินกลางทราย บางทีก็ไม่ได้นอน บางทีก็ไม่ได้กิน ตอนนี้ได้ทั้งนอนเต็มอิ่มและกินจนจุกจึงทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกอึดอัดกับการถูกประคบประหงมขนาดนี้ เธอรู้สึกคิดถึงการทำงานภาคสนาม ที่ซึ่งเธอสามารถใช้ความรู้และทักษะของเธอได้เต็มที่ ไม่ใช่แค่มองภาพที่ถ่ายมาแล้วประเมินเนื้อหาทั่ว ๆ ไปอย่างตอนนี้“หวงต้าลู่คะ ฉันอยากกลับไปทำงานที่ไซต์งานได้ยินว่าเจอของใหม่ และฉันมั่นใจว่ามีอีกหลายอย่างที่เรายังต้องค้นพบอีก แล้วก็ยังสุสานเก่าอีกที่ที่เราเคยไปด้วยกันเมื่ออดีตที่นั่น ฉันก็อยากจะหามันให้เจอแต่ที่สำคัญที่สุดเลย คือฉันคิดถึงการทำงานที่นั่นมาก” หญิงสาวบอก
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ3
ตอนพิเศษ+3ภาพคนทั้งสองที่ยืนเคียงข้างกัน ขณะที่เสียงเพลงหวาน ๆ บรรเลงขึ้นเบา ๆ เป็นภาพที่ทำให้บรรดาแขกมีรอยยิ้ม ทุกคนต่างเห็นพ้องว่าทั้งสองคนนั้นถูกกำหนดมาให้คู่กันอย่างแท้จริง ซึ่งแม้แต่กาลเวลาก็ไม่สามารถทำลายได้เมื่อเรือแล่นกลับมายังท่า หวงต้าลู่จับมือหลงเหยียนไว้แน่น ขณะที่พวกเขาเดินลงจากเรือไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เปล่งประกายทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไปข้างหน้า ท่ามกลางเสียงปรบมือและความยินดีของแขกที่มาร่วมงาน งานแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่แค่การเริ่มต้นชีวิตคู่ในปัจจุบัน แต่เป็นการเริ่มต้นชีวิตคู่ที่ได้รับการสานต่อจากอดีต และพวกเขารู้ดีว่าทุกย่างก้าวที่พวกเขาจะก้าวไปด้วยกันนั้นจะเต็มไปด้วยความรัก ความเข้าใจ และความผูกพันที่ยืนยาวข้ามผ่านกาลเวลาหลังจากงานแต่งงานที่อลังการบนเรือผ่านพ้นไป หวงต้าลู่และหลงเหยียนเลือกที่จะไม่เดินทางไปยังสถานที่หรูหราเหมือนคู่แต่งงานอื่น ๆ แต่พวกเขากลับเลือกที่จะไปฮันนีมูนในเมืองโบราณที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์และความทรงจำ เพื่อชดเชยช่วงเวลาที่พวกเขาไม่ได้ใช้ร่วมกันในอดีตพวกเขาเดินทางมาถึงเมืองโบราณลี่เจียง เมืองที่มีอายุนับร้อยปี ถนนหนทางยังคงปูด้วยหินกรวด บ้
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ2
ตอนพิเศษ+2“ขอบคุณนะที่อยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเรากำลังเริ่มต้นสิ่งใหม่”“ผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน ทุกอย่างที่เราเจอมา ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน มันทำให้ผมมั่นใจว่าเราถูกกำหนดมาให้คู่กัน” แม้ว่าจะต้องใช้ความเจ้าเล่ห์ของตัวเองช่วยเหลือบ้าง แต่หวงต้าลู่คิดเช่นนั้นจริง ๆ ถ้าสวรรค์ไม่ช่วย เขาจะนำหญิงสาวข้าง ๆ กายมาเป็นของตนได้อย่างนั้นเหรอคงไม่มีทางงานแต่งงานของพวกเขาที่กำลังจะมาถึง ไม่ใช่แค่งานแต่งงานธรรมดา ๆ แต่มันเป็นการฉลองให้กับความรักที่ยาวนานผ่านกาลเวลา และเป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ไม่รู้จบงานแต่งงานของหลงเหยียนและหวงต้าลู่จัดขึ้นอย่างอลังการ บนเรือที่ล่องออกไปกลางแม่น้ำใหญ่ แม้ว่าในตอนแรกทั้งสองจะมีความลังเลใจเป็นอย่างมากที่จะทำแบบนี้ เพราะในอดีตเคยเกิดเหตุที่ทำให้หลงเหยียนหายไปจากชีวิตของหวงต้าลู่เมื่อหลายร้อยปีก่อนแต่ความเชื่อมั่นที่ทั้งสองคนมีให้ต่อกันก็ทำให้พวกเขาตัดสินใจที่จะจัดงานแต่งงานในสถานที่แห่งนี้ เพื่อเป็นการพิสูจน์ความรักที่ยิ่งใหญ่และความผูกพันที่จะไม่มีวันจางหายตลอดกาล ต่อให้จะมีอุปสรรคมากแค่ไหนก็ตาม“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมหลงเหยียน” หวงต้า
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ1
ตอนพิเศษ+1งานแต่งงานที่ใกล้เข้ามา ทำให้หลงเหยียนตื่นเต้นและอดไม่ได้ที่จะมีความคาดหวังกับมัน และเพราะอย่างนั้นหญิงสาวจึงมากังวลอยู่อย่างนี้ ตอนนี้เธอนั่งประชุมกับเพื่อน ๆ เพื่อจัดเตรียมงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ถึงแม้หลาย ๆ อย่างจะถูกเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว กลับมีสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวยังหาไม่ได้ นั่นก็คือธีมของงานแต่ง ในวันที่สถานที่พร้อม ชุดพร้อม และทุกอย่างพร้อมสิ่งที่สำคัญที่สุดกลับยังไม่มี“ฉันมีไอเดียเสนอ ทำไมเราไม่ใช้ธีมต่อจากนิทรรศการที่เพิ่งจัดไปล่ะ” หลงเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่เพื่อนอีกคนก็รีบเสริมทันที“จริงด้วย จริงด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้นจะต้องเป็นธีมงานที่คนพูดถึงไปอีกนานแน่ ๆ ไหน ๆ ก็คงจะต้องเป็นข่าวอยู่แล้วใช่ไหมว่าที่คุณนายหวง” คำของเพื่อน ๆ ทำให้หลงเหยียนหน้าแดง เพื่อนที่ช่วยกันอยู่ตอนนี้ก็เป็นบรรดาเพื่อนร่วมรุ่นของเธอที่มหาวิทยาลัย และเพื่อนร่วมงานทั้งนั้น เพราะหญิงสาวเป็นคนบ้างานบ้าเรียนสุดท้ายจึงรู้จักคนอยู่เท่านี้“ใช่ไหมล่ะ ท่านอ๋องที่รอคนรักมาตลอดหลายร้อยปี แล้วสุดท้ายก็ได้เจอกันในชาตินี้และได้แต่งงานกัน เหมือนคู่ของเธอกับคุณหวงไง เจอกันเพราะเธอมาขุดสุสานต้น
คำสาปราชันย์ บทที่35
บทที่ 35บนเรือสำราญลำเดิมที่ทำให้หวงต้าลู่และหลงเหยียนได้พบกันจากอุบัติเหตุของหญิงสาว ตอนนี้ทั้งคู่กลับมายืนที่ตรงนี้อีกครั้งพร้อมกับบรรยากาศที่คล้าย ๆ เดิมแต่ไม่เหมือนเดิมซะทีเดียว ปาร์ตี้ก็ยังคงดำเนินไประหว่างที่เรือลำใหญ่ล่องผ่านสายน้ำที่เงียบสงบ ไม่มีอาจารย์จางอยู่บนเวทีและไม่มีคนที่แอบอ้างงานคนอื่นอย่างว่านหนิงอยู่ที่นั่นมีเพียงแค่หลงเหยียนกับทีมนักโบราณคดีคนอื่น ๆ ที่ถูกกล่าวถึงทีละคน เพราะ “งานนี้คงสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่มีทุกคนช่วยเหลือ” หลงเหยียนกล่าวระหว่างที่ยืนอยู่บนเวทีที่ห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมายแสงไฟวิบวับจากดวงไฟนับร้อยที่ประดับประดาบนเรือ ทำให้บรรยากาศของงานเลี้ยงฉลองดูหรูหราและอลังการมากขึ้นไปอีกแขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างแต่งกายในชุดราตรี นักโบราณคดีที่มีชื่อเสียงและสื่อมากมายหลายสื่อต่างเข้าร่วมงานนี้ หลายคนมาเพราะคำเชิญ อีกหลายคนมาเพราะสนใจในงานนิทรรศการที่เพิ่งผ่านไปจริง ๆ บรรยากาศภายในงานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงดนตรีที่บรรเลงเบา ๆ คลออยู่ในอากาศหลงเหยียนกลับมายืนอยู่ที่ด้านหลังเรืออีกครั้ง หญิงสาวมองออกไปยังสายน้ำเบื้องล่าง เธอสวมชุดราตรีสีงาช้างที่พลิ้วไหวท
คำสาปราชันย์ บทที่34
บทที่ 34ความเชื่อมั่นที่หญิงสาวมีต่อหวงต้าลู่ทำให้เธอรู้สึกเข้มแข็งขึ้น และไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีต เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ความจริงที่ชายหนุ่มเล่าให้ฟังอาจทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัวหรือกังวล แต่สำหรับหลงเห ยียน เธอกลับรู้สึกเฉย ๆ ไม่ใช่เพราะเธอไม่ใส่ใจ แต่เพราะตอนนี้เธอมีหวงต้าลู่อยู่เคียงข้าง ความรู้สึกปลอดภัยที่เขามอบให้มันมีค่ามากพอที่จะทำให้เธอไม่ต้องกังวลกับเรื่องอดีตอีกต่อไปหลงเหยียนยิ้มบาง ๆ และบีบมือหวงต้าลู่ที่ยังจับมือเธออยู่เบา ๆ“แต่อย่างไรก็ต้องขอบคุณจริง ๆ นะคะที่คุณเป็นห่วงและเอาเรื่องนี้มาบอกฉัน แต่...ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าว่านหนิงจะเคยทำอะไรหรือไม่เคยทำ ตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจแล้วจริง ๆ เพราะฉันมีคุณอยู่ข้าง ๆ ฉันรู้ว่าคุณจะปกป้องฉันได้เสมอ” หลงเหยียนตัดสินใจพูดความในใจออกไปให้อีกฝ่ายได้รู้หวงต้าลู่มองหลงเหยียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกลับ“ผมดีใจที่คุณรู้สึกแบบนั้นครับหลงเหยียน ผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณปลอดภัย และจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณได้อีกแน่นอน” หลงเหยียนพยักหน้าและยิ้มอย่
คำสาปราชันย์ บทที่33
บทที่ 33“นี่มัน” หญิงสาวพูดออกมาเมื่อเสื้อเชิ้ตขาวของชายหนุ่มแหวกออกเพราะแรงกอดของเธอ รอยสลักที่เป็นชื่อของหญิงสาวยิ่งทำให้น้ำตาของหลงเหยียนไหลออกมาอีก “นี่มัน” หวงต้าลู่ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น “เอาไว้ผมจะเล่าทุกเรื่องให้ฟัง แต่ตอนนี้คุณต้องพักก่อนนะ ผมรู้ว่าคุณอาจจะเป็นห่วงเรื่องงานและเรื่องนิทรรศการด้วย” หลงเหยียนยิ้มจาง ๆ อยากจะบอกกับอีกฝ่ายว่าเธอลืมมันเกือบหมดเมื่อเห็นชายหนุ่ม ไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกมันจะท่วมท้นจนทนไม่ไหวขนาดนี้“ฉันคิดถึงคุณมากตอนนี้เรื่องอื่นฉันไม่สนหรอก ขอโทษนะที่ทิ้งคุณมา ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น และก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมฉันถึงได้ลืมคุณ เรื่องทดลองคบของเราเปลี่ยนมันเป็นถาวรเถอะนะ” หลงเหยียนไม่รีรออะไรอีกแล้ว เพราะเธอและอีกฝ่ายรอมานานเหลือเกินแล้ว“ผมก็คิดถึงคุณ คิดถึงมากเกินกว่าที่คุณจะคาดคิดเลยทีเดียว และเพราะอย่างนั้นผมเลย...” หลงเหยียนรีบเอามือปิดปากไม่ให้เขาพูดอะไรออกมา น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของเธอ เธอเห็นมันทั้งหมดว่าเขาทำสิ่งใดเพื่อให้ได้มาพบเธอในโลกปัจจุบัน ความฝันทั้งหมดที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มที่อยู่ในฝันคือเขาในอดีต“แต่ตอนนี้เราม
คำสาปราชันย์ บทที่32
บทที่ 32หลังจากเรื่องราวทั้งหมด เมื่อความอิจฉาและความแค้นก่อตัวขึ้นในใจของว่านหนิง จนแทบจะระเบิด เธอก็เริ่มคิดถึงวิธีการที่จะทำให้หลงเหยียนได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่ตัวเองเคยเผชิญมา ความรู้สึกที่ถูกหวงต้าลู่ปฏิเสธอย่างไร้ค่า รวมถึงการเห็นหลงเหยียนกับหวงต้าลู่รักกันมากขึ้นทุกวัน มันทำให้ว่านหนิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปว่านหนิงเฝ้าดูหลงเหยียนจากระยะไกลมาตลอด แม้ว่าช่วงนี้เธอและอีกฝ่ายจะไม่ค่อยได้เจอกัน หญิงสาวรอคอยโอกาสที่จะแก้แค้นให้สมกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับตลอดมา เพราะสนิทจึงรู้ว่าหลงเหยียนมักจะใช้บันไดทางด้านหลังของอาคารเก็บผลงานเพื่อเดินไปยังห้องทำงานตรงไซต์งาน เนื่องจากเป็นทางที่เงียบสงบและมีคนใช้น้อย ว่านหนิงจึงคิดว่านั่นน่าจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการลงมือจัดการหลงเหยียนโดยไม่มีใครเห็นว่านหนิงแสร้งทำตัวเป็นมิตร และเดินเข้าไปทักทายหลงเหยียนด้วยรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัย แต่ในใจกลับคิดถึงแผนการที่อันตรายอย่างเงียบ ๆ“อยู่ทำงานดึกอีกแล้วนะ” หลงเหยียนยิ้มตอบอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่มีเรื่องกัน หากไม่จำเป็นเธอและอีกฝ่ายก็แทบจะไม่พูดคุย“แค่ยุ่งนิดหน่อยน่ะ” หลงเหยียนตอบกลับไ
