ตอนที่14   จ้องตา

            ดวงตาเรียวเล็กหากแต่ว่าคมกริบของหัวหน้าแม่บ้านจับจ้องตามแผ่นของผู้เป็นนายที่มีม้วนผ้าห่มห่อสาวน้อยพาดไว้บนบ่า แม้จะมีความสงสัยอยู่ในอกหากแต่ไม่ได้เอ่ยถามออกไป! ระยะเวลาร่วมสิบกว่าปีที่เธอดูแลคฤหาสน์แห่งนี้ ทำให้รู้ว่า

            สิ่งใดที่นายไม่อยากให้รู้ เราไม่ควรถาม

            สิ่งใดที่นายอยากให้ทราบ นายจะบอกเอง !

            มือเหี่ยวยับย่นยังคงกุมไว้ด้านหน้าขณะที่ก้าวเร็ว ๆ เท่าที่จะทำได้ในวัย 50 ปี เพื่อที่จะไล่ตามผู้เป็นนายให้ทัน  ด้านหลังของเธอยังมีบอร์ดี้การ์ดผิวหมึก 3 - 4 คนคอยตามติดอยู่ห่าง ๆ

            มาร์คแบกร่างสาวน้อยในผ้าห่มขึ้นมาถึงห้องนอนของเขา  แล้ววางม้วนผ้าห่มลงกับเตียง ดวงตาสาวน้อยเบิกกว้างเลิ่กลั่ก หัวใจเต้นระทึกอยู่ในอก ชายหนุ่มมองยิ้ม ๆ แล้วหันไปสั่งกับขบวนติดตาม

“ผู้หญิงของฉัน !  -มาเรีย- จัดการให้เรียบร้อย !”

            “รับทราบค่ะ”

            หัวหน้าแม่บ้านรับคำพร้อมกับอาการยอบลง  ไม่เอ่ยถามต่อเพราะผู้หญิงที่นายพามาให้เธอจัดการตกแต่งเป็นตุ๊กตาบำบัดความใคร่มีมาอยู่บ่อย ๆ  แต่ผิดกับทุกครั้งตรงที่ตุ๊กตาสาวคนนี้ถูกพันธนาการอย่างแน่นด้วยผ้าห่ม ปากถูกผ้าปิดไว้จนสนิท

            ร่างในผ้าห่มออกแรงดิ้นเร้า ๆ  ใบหน้าแดงก่ำ  นอกจากเขาจะซื้อหล่อนมาไว้ครอบครองเป็นสมบัติส่วนตัวแล้ว เขายังถืออภิสิทธิ์เปลี่ยนชื่อให้หล่อนโดยไม่ถามความสมัครใจจากเจ้าของชื่อแม้แต่น้อย ! !

            ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นสูงมองม้วนผ้าห่มดิ้นกระแด่ว ๆ บนเตียง แล้วอดขันไม่ได้ มือเรียวยกขึ้นเสยผมที่ยับยุ่ง เอ่ยกับหัวหน้าแม่บ้านที่กำลังมองสาวน้อยในผ้าห่มอย่างกังวลใจ

“ฤทธิ์มาก !  อย่าปล่อยให้เธอหนีไปได้  ฉันจะไปดูที่โกดังเก็บอาวุธ เย็น ๆ จะกลับมา เมื่อมาถึงหวังว่ามาเรียจะอยู่ในความเรียบร้อย”

“รับทราบค่ะ”

หัวหน้าแม่บ้านรับคำพร้อมยอบลงอีกครั้ง

แล้วคนสั่งก็เร่งรีบออกไปโดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า หรือแม้แต่จะรับประทานอาหารเช้า  แสดงว่าที่คลังอาวุธเกิดปัญหาอย่างร้ายแรง ! ! !

            บัดนี้เหลือเพียงหล่อนกับผู้หญิงของนาย  หัวหน้าแม่บ้านจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบกระดิ่งขึ้นมาสั่น  สักพักบรรดาหญิงสาวรับใช้ 3 – 4 คนก็ซอยเท้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“จัดการให้เรียบร้อย นายจะกลับมากินตอนเย็น !”

ความมืดมิดโรยตัวเข้าปกคลุมคฤหาสน์สีขาวตระหง่านบนยอดเขา  ท่ามกลางความเงียบสงัดของเสียงแห่งสรรพสัตว์ใด ๆ  เกิดเสียงหวีดหวิวของชั้นบรรยากาศที่ถูกแหวกด้วยวัตถุที่มีความเร็วสูง 

            ยิ่งเสียงนั้นดังขึ้นในระยะใกล้มากเท่าใด  ยิ่งได้ยินเสียงเครื่องกลดังกระหึ่มสอดแทรกผสาน  ไม่นานนักท้องฟ้าก็สว่างวาบด้วยแสงสว่างจากใต้ท้องเครื่องนกยักษ์  สาดส่องลงกระทบคฤหาสน์ทั้งหลังบนยอดเขา

            เมื่อสิ้นแสง สิ้นเสียง “เอมม่าร์” หัวหน้าแม่บ้าน หันกลับมาจากช่องหน้าต่าง แล้วมือเรียวเหี่ยวย่นก็ปิดม่านลง เธอรู้อีกไม่เกิน 10 นาที ผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้จักมาถึงในไม่ช้า  และภาระหน้าที่ของเธอในวันนี้จึงจะสิ้นสุดลง

            เอมม่าร์สั่นกระดิ่งเป็นสัญญาให้เด็ก ๆ รับใช้ตั้งแถวรอรับเจ้าอินทรีกลับสู่รวงรัง  เมื่อแถวตั้งเรียบร้อยเธอจึงเดินขึ้นสู่หัวแถว และไม่เกินชั่วอึดใจ  แสงสว่างจากรถลีมูซีนก็สาดเข้ามาจนสายตาพร่ามัวไปชั่วขณะ

            “เรียบร้อยดีนะ”

            คำแรกที่เจ้าอินทรีเอ่ย

            เอมม่าร์ยอบตัวลงก่อนตอบว่า

            “เรียบร้อยดีและกำลังรอท่านบนห้อง”

            ตอบคำถามอย่างรับรู้กัน หล่อนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ท่านถามเช่นนั้น 

            มีอะไรหรือที่เอมม่าร์ หัวหน้าแม่บ้านประจำคฤหาสน์แห่งนี้จะจัดการไม่เรียบร้อย  ผู้หญิงที่ท่านพามาเป็นเพียงสาวน้อยตัวเล็ก ๆ  ที่ขนาดรูปร่างเล็กกว่าชาวตะวันตกอย่างพวกเธอเสียด้วยซ้ำ  สภาพของหญิงคนนั้นเมื่อแกะห่อผ้าห่มออกก็ไม่ต่างอะไรกับลูกนกที่พลัดตกจากรวงรัง  อาการสั่นน้อย ๆ  เสื้อผ้าที่ขาดวิ่น เมื่อจับอาบน้ำปรุงเครื่องหอมประทินโฉมฉาบลงผิวสีน้ำผึ้งก็ผ่องลออราวกับฉาบทอง บวกกับสัดส่วนโค้งเว้ากลมกลึงทำให้เธอดูราวกับตุ๊กตานางรำแห่งดินแดนตะวันออกที่คนฝั่งนี้มักจะหิ้วกลับมาฝากคนรู้จักเสมอ ๆ   เมื่อจัดสำรับอาหารให้ตุ๊กตานางรำรับประทานเรียบร้อยก็ส่งหล่อนเข้าห้องพร้อมรับผู้เป็นนาย แล้วจะมีอะไรหรือที่ไม่เรียบร้อย?

“อืม”

เสียงท่านราบเรียบจนเดาไม่ออกว่ายินดีหรือยินร้าย  ใบหน้าหล่อคมที่มักจะแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่เนืองนิดวันนี้กลับหดหาย แสดงว่าสถานการณ์ลอบวางเพลิงที่โกดังอาวุธคงจะหนักหนามาก  มือแกร่งถอดเสื้อนอกออกยื่นให้เธอรับ  แล้วถูกส่งต่อให้เด็กรับใช้ที่เดินตามเป็นขบวน

“ท่านจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ ?”

เอมม่าร์ถามเมื่อขายาวๆ ของผู้เป็นนายก้าวอาจ ๆ ขึ้นสู่ชั้นสองของคฤหาสน์  หล่อนทราบจากเลขาท่านแล้วว่ารับอาหารเย็นที่บริษัท เพราะติดพันกับการจัดการเรื่องกลบข่าวโกดังอาวุธของบริษัทถูกลอบวางเพลิง  หากข่าวแพร่ออกไปหุ้นของบริษัทก็จะตกลง ดีไม่ดีรัฐบาลอาจจะยกเลิกสัญญาซื้อขายที่ได้กระทำแล้ว

“ไม่หล่ะ ฉันอยากพักผ่อน”

มาร์คตอบ ขณะที่ถกแขนเสื้อเซิ้ตขึ้นให้พ้นรำคาญ  ขายาวๆ ก้าวมุ่งตรงไปยังที่ที่จิตใจเขาจดจ่อ 

“ตุ๊กตาเอเชีย” ตุ๊กตามีชีวิตที่ทำให้ความเครียดที่สะสมมาทั้งวันของเขาสลายไปในพริบตา ! ! !

          ครืน    คู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

          แคร่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

            ร่างอรชรภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำไซส์ใหญ่กว่ารูปร่างบอบบางของเธอมากดันเก้าอี้ตัวโตเข้าชิดตู้ใบเล็ก ด้วยเพราะเสื้อผ้าที่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นไซส์ของคนตะวันตกซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าคนเอเชียถึงสองเท่า  แม้เด็กรับใช้จะพยายามค้นหาไซส์ที่เล็กที่สุดตามคำสั่งหัวหน้าแม่บ้านมาให้เธอ  แต่มันก็ใหญ่สำหรับ “เรียม” อยู่ดี  แต่ขนาดของเสื้อตัวโคร่งก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการเคลื่อนย้ายสิ่งของมาทับถมไว้ที่ประตูบานใหญ่ จนสิ่งของเหล่านั้นพอกพูนกลายเป็นภูเขาขนาดย่อม

          ตึบ !

            แฮ่ก   แฮ่ก ๆ

            เรียมยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากนูน ที่ผุดพรายขึ้นจากการออกกำลังยกข้าวของเครื่องใช้มาดันประตูไว้ เพื่อไม่ให้คนภายนอกเข้ามาข้างในได้

          หล่อนรู้ ! 

            ต่อให้ลงกลอนประตูจากด้านใน มีหรือผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้จะไม่มีกุญแจ !  ดังนั้น หล่อนจำเป็นต้องหาทุกสิ่งทุกอย่างที่พอจะเคลื่อนย้ายได้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มีมาสุ่มกองรวมกันที่หน้าประตู  และหล่อนหวังว่ามันจะมากพอให้คนหื่นกามบุกเข้ามาไม่ได้ !