ตอนที่19.   กล้ามเนื้ออุ่นๆ

เสียงทุ้มต่ำดังสะท้านก้องทั่วห้องน้ำเมื่อกล้ามเนื้ออุ่น ๆ ของโพรงหอยบีบรัดแก่นกายแน่นเป็นจังหวะรุนแรงยิ่งขึ้น รีดน้ำกามจากแก่นกายใหญ่ให้พวยพุ่งทะลักออกมาจนอุ่นซ่าน เบาหวิวล่องลอยขึ้นจากพื้น

“อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย มาร์คคคคคคคคคคคคคคคคค”

พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  น้ำหวานแตกกระจาย  ร่างบางเกร็งกระตุก ปากเผยอค้างกรีดร้องอย่างสุขสม ความซาบซ่านหฤหรรษ์เสียวกระสันมันระเบิดออกหอบจิตวิญญาณของทั้งคู่พุ่งขึ้นสู่สรวงสวรรค์

แล้วทั้งคู่ก็ค่อย ๆ ผ่อนคลาย  มาเรียซบลงกับขอบอ่างอย่างสิ้นกำลัง ใบหน้าหล่อเหล่าแนบลงกับแผ่นหลังนวลเนียนชื้นไปด้วยเหงื่อ เขาได้ยินเสียงครางสุดท้ายเบา ๆ กับความสุขที่เร่าร้อนรุนแรงที่เขามอบให้ดังก้องในกายน้อย

เขาแช่แก่นกายฝังแน่นในกายสาวให้หล่อนได้ซึมทราบความสุขสม เมื่อร่างน้อยผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนเขาจึงถอนแก่นออกแล้วช้อนร่างน้อยขึ้นจากอ่างอุ้มไปที่เตียง

            แสงอาทิตย์สาดส่องทะลุผ้าม่านโปร่งแสง เห็นเป็นแสงรำไร  ต่อให้ข้างนอกตะวันจะแผดแสงแรงเพียงใดแต่ภายในห้องนี้ยังคงรักษาความสบายตา และความสบายกายจากเครื่องปรับอุณหภูมิให้ใกล้เคียงกับร่างกายมนุษย์มากที่สุด  เขาคือเจ้าพ่อแห่งสงคราม มาเฟียที่ทรงอิทธิพลมากที่สุด แม้แต่การบีบบังคับธรรมชาติให้เป็นไปดั่งใจนึกเขายังกระทำได้ แล้วนับประสาอะไรกับหญิงสาวบ้านนอกคนหนึ่งเขาจะบังคับให้กระทำตามใจเขามิได้

            เรียมลืมตาตื่น  สติสัมปชัญญะของหล่อนกลับมาเต็มกำลัง หากแต่ว่ายังไม่อยากรบรากับชายหนุ่ม หล่อนจึงปล่อยให้ร่างกำยำที่ก่ายกอดกายสาวไว้แนบแผงอกแกร่ง ใบหน้าหล่อคมดุจเทพบุตรกรีกยังคงหลับตาพริ้ม ลมหายใจของเขาแผ่วเบาเป็นจังหวะ  แผ่นหลังอุ่นนุ่มของหล่อนรับรู้ได้ถึงอาการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อออกแกร่ง 

            สาวน้อยในอ้อมกอดแววตาสั่นระริก ดวงตากลมโตมีน้ำตาหล่อรื้อขึ้น ตั้งแต่เล็กจนโตรู้จักแต่คำว่า “ลำบาก” ที่นาที่ทำเป็นของนายทุนต้องเช่าทำกิน  บ้านหลังเล็กเช่าอยู่อาศัย  แม้แต่ร้านส้มตำของแม่ในตลาดก็เช่าเขา สมบัติที่เป็นของหล่อนจริงๆ มีเพียง 2 ชิ้นเท่านั้น นั่นคือ พ่อและแม่   การเดินทางมาแสวงหาโชคในอเมริกาครั้งนี้ พ่อกับแม่ถึงกับไปหยิบยืมจากเพื่อนบ้านจนเป็นหนี้เขาหลายแสน  หากหล่อนไม่มีชีวิตรอดกลับไป พ่อกับแม่เธอจะอยู่อย่างไร เพียงแค่คิดน้ำตามันก็หยดแมะลงกับหมอน

“ตื่นแล้วเหรอ”

เสียงทุ้มดังแนบแผ่นหลัง  มือแกร่งที่ก่ายกอดค่อยๆ เลื่อนขึ้นมานวดเฟ้นที่เต้านมอวบๆ  มือเล็กจึงรีบปัดออกพร้อมกับกระเถิบตัวออกห่าง แล้วรีบเช็ดน้ำตาออกหากยังตอบ

-ก็เห็น ๆ ว่าตื่นแล้วยังจะมาถาม ! -  เรียมตอบสะบัดในใจ

“อื้อ ขอจับแค่นี้ทำเป็นสะบัด ทีเมื่อคืนใครนะ ที่ร้องของให้ฉันแทงให้ลึก ๆ”

เรียมหันขวับกลับไปจ้องคนพูดจาดูถูกตาเขียวปัด หล่อนอยากจะเอาหมอนยัดปากเขานัก แต่ก็กลัวว่าเขาจะเล่มเกมสวาทกับหล่อนอีก  ร่างกายของเธอยังเหนื่อยล้าจากเมื่อคืนยังไม่หาย  จึงได้แต่กัดกรอด ๆ

เมื่อเห็นเรียมไม่โต้ตอบ มาร์คจึงกระชับอ้อมแขน รั้งให้สาวน้อยแนบชิดเข้ามาในอก

“เอาสิ อยากทุบผมตรงไหนก็ทุบเลย  อยากตบก็ตบเล้ย  ผมก็แค่จะเอาคืนด้วยการทำที่มากกว่าจูบ”

ชายหนุ่มยิ้มยั่ว หน้าของเขาห่างจากใบหน้าสวยคมเพียงแค่คืบเดียว

“เหอะ !”

เรียมสะบัดหน้าหนี  อย่างข่มอารมณ์ เขาต้องการสิ่งใดหล่อนจะไม่ทำ

เมื่อหญิงสาวไม่โต้ตอบใด ๆ  รอยยิ้มบานแฉ่งจึงหุบลงทันควัน แล้วชวนหล่อนคุย

“นี่ ที่นอน ที่กิน ฉันก็หาให้เธอได้สุขสบายทำไมไม่ยอมเป็นมิตรกับฉันบ้าง เสื้อผ้าสวย ๆ ก็มีให้”

“สวยเหรอ ? เสื้อแต่ละชุดที่ให้ใส่ยังกะดาวยั่ว ! ฉันไม่ใส่ !”

เรียมกระชากเสียง สะบัดหน้าหนี เขาทำยังกับหล่อนเป็นหญิงสาวที่เลี้ยงไว้สำหรับบำเรอกาม  เมื่อนึกถึงข้อนี้หล่อนก็สะท้านในอก จริงสินะ  เขาซื้อหล่อนมาเพื่อบำบัดความใคร่ หล่อนเกือบจะลืมข้อนี้ไปเสียแล้ว

“อื้อ อยากออกไปช๊อปปิ้งซื้อของว่างั้นเถอะ ?”

เจ้าพ่อสงครามเดาความคิดของสาว ๆ ก็หนีไม่พ้นเรื่องการผลาญเงิน เอาเถอะในเมื่อมันจะทำให้สาวน้อยเจ้าพยศยอมคุยกับเขาดีๆ แล้วหันมาเอาใจเขาบ้างเรื่องแค่นี้เขาสามารถทำให้หล่อนได้

ดวงตากลมโตจับจ้องคนที่คิดว่าหล่อนอยากซื้อเสื้อผ้านิ่งไป ในสมองที่ตื่นเต็มที่กำลังประมวลแผนการหลบหนีขึ้นอีกครั้ง ถ้าหล่อนทำให้เขาสามารถพาออกไปนอกคฤหาสน์ได้ โอกาสที่จะหลบหนีก็มีสูงขึ้น

“ว่าไง ? อยากไปซื้อเสื้อผ้าใช่ไหม ? หรือจะไม่ไป ?”

ชายหนุ่มถามยั่ว

เรียมรีบตอบรับทันที

“ไป !”

“ฮ่าๆๆๆ  ก็แค่นี้  ขอค่าจ้างให้ไปช๊อปปิ้งหน่อย”

ใบหน้าหล่อ ๆ โน้มลงจนเกือบชิดแก้ม สาวน้อยรีบบิดตัวหนี ยกแขนดันตัวเอง แล้วกับสะบัดตัวลุกขึ้น  เมื่อร่างอรชรหลุดเป็นอิสระจากอ้อมแขนแกร่ง หล่อนกระโดดลงจากเตียงอย่างว่องไว

“ยังไม่ได้ไปเลย ค่าจ้างต้องจ่ายเมื่องานเสร็จสิ  แบร๋”

เมื่อลงจากเตียงได้ หล่อนก็หันกลับแลบลิ้นปลิ้นตาให้กับหนุ่มบนเตียง ร่างใหญ่กำยำกำลังงุ่นง่าน

“ฮืม  เดี๋ยวเถอะ”

เสียงทุ้มต่ำคำรามขู่ หากแต่เป็นคำขู่ที่แฝงด้วยรอยยิ้ม  มีเพียงสาวน้อยสุดดื้อรั้นคนนี้เท่านั้นที่กล้าแลบลิ้นให้เจ้าพ่อแห่งสงครามเช่นเขา  และมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่เขาจะยอมให้ทำแบบนี้ได้โดยที่ยังมีชีวิตรอดไปได้   ความร่าเริงสดใสอันแสนพยศมันปลุกพลังชีวิตให้เขารู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด

            “นี่นาย ! ปล่อย !  ฉันเดินเองเป็น !  ปล่อยยยยย..”

            เรียมพยายามขืนมือเล็กออกจากอุ้งมือแกร่งที่จับล็อกไว้ราวกับคีมเหล็ก  ตั้งแต่ลงจากรถลีมูซีนคันหรูจนกระทั่งเดินขึ้นมาถึงชั้นเสื้อผ้าสตรี เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย 

            ตลอดทางที่เดินภายในห้างไม่มีลูกค้าคนอื่นเลยแม้แต่คนเดียว  มีเพียงพนักงานขายยืนตามจุดต่าง ๆ  เมื่อพวกเขาเดินผ่านพนักงานชายยิ้มและโค้งคำนับให้อย่างนอบน้อม 

            ส่วนบรรดาพนักงานผู้หญิงยิ้มยั่วเจ้าพ่อสงคราม  มาเฟียหนุ่มหล่ออย่างเชิญชวนจนออกนอกหน้านอกตา  และเมื่อแลเห็นผู้หญิงข้างกายชายหนุ่ม  สายตาที่ยั่วยวนเหล่านั้นก็เปลี่ยนเป็นจิกกัดทันที !   จนมาเรียรู้สึกว่าการเดินเคียงข้างผู้ชายคนนี้ ไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย

“นี่เธอ เธอรู้ไหมว่ามีผู้หญิงหลายคนอิจฉาเธอขนาดไหนที่ฉันกรุณาให้ควงแขนเดินช๊อปปิ้งในห้างดัง”