ตอนที่20.  ยั่วเย้า

มาร์คโน้มลงกระซิบข้างแก้มเนียนอย่างยั่วเย้า  จมูกโด่งคมสันแทบจะปักลงที่เนื้อแก้มนุ่มนิ่ม   ลมหายใจอุ่น ๆ พ่นระบายลูบไล้จนขนอ่อนของเรียมลุกซู่  เธอจึงต้องใช้มือที่ยังเหลือเป็นอิสระอีกข้างผลักหน้าหล่อเหลาที่ช่างเย้าให้ห่างออก

“อี๋..... คนหลงตัวเอง !  ไปไกล ๆ เลย เหอะ”

“ฮ่า  ฮ่า เปล่าหลงตนเอง  หลักฐานมันฟ้อง”

มาร์คตอบอย่างหน้าตาเฉย   ยิ่งยัวะอารมณ์ให้มาเรียหมั่นไส้อย่างจะกระโดดทุบให้หายหลงตัวตนเองสักทีสองที

สิ่งที่หล่อนตั้งใจไว้ในคราแรกคือ หาเหตุผลออกมานอกคฤหาสน์ เพื่อที่จะได้หาโอกาสหนี  แต่เขากลับไม่ยอมให้โอกาสนั้นกับหล่อน แม้เธอพยายามบอกเขาหลายต่อหลายหนก่อนมาแล้วว่า

“ให้ฉันไปห้างกับแม่บ้านก็ได้”

“ผมว่าง ผมจะพาไปเอง”

ฝ่ายนั้นตอบโดยไม่ต้องคิด

“นี่นาย !  การงานไม่รู้จักทำหรือไง ?  ฉันไม่ใช่นักโทษ ที่นายจะต้องตามติดตลอดเวลา”

แม้จะรู้ว่าการแว้ด ๆ ใส่ชายหนุ่มไม่เป็นผลดีกับเธอเลย  แต่เธอก็อดทนที่จะพูดจากับเขาดี ๆ ไม่ได้สักที เพราะทีท่าของเขาที่ไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องใด ๆ เลย มันเป็นเชื้อยั๊วะอารมณ์โมโหชั้นดี

“เธอไม่ใช่นักโทษ แต่เธอเป็นทาสฉัน  แม่สาวน้อยมาเรีย”

ชายหนุ่มจับที่ปลายคางเล็ก ๆ  ให้ใบหน้าคมสวยแต่แสนรั้นนั้นเชิดขึ้น  ใบหน้าหล่อดุจเทพบุตรโน้มลงใกล้ ลมหายใจจวนเจียนจะเป่ารดกัน  มาเรียรู้สึกว่าหัวใจของเธอมันเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมาข้างนอกอก  ยิ่งดวงตาสีฟ้าใสมีรอยประกายวาววับที่กินความหมายลึกซึ้ง  เธอยิ่งรู้สึกร้อนผะผ่าวที่ใบหน้า

“และที่สำคัญคนรวยล้นฟ้าแบบฉันนี่นะ  เขาใช้เงินทำงาน เขาไม่ใช้แรงแลกเงินกันหรอกนะ  ฮึ ฮึ”

ประโยคสุดท้ายของชายหนุ่ม ทำให้มาเรียอยากจะกรี้ดใส่คนตรงหน้า  แต่ก็ทำได้แค่สะบัดหน้าหนีอย่างขัดเคือง !  แม้ว่าที่เขาพูดมันเป็นเรื่องจริงก็ตาม

“นี่ !  ถ้าไม่ปล่อยฉันจะเลือกเสื้อได้ยังไงหล่ะ”

มาเรียต่อรองในเรื่องที่สมเหตุสมผล 

แผนที่หล่อนวางเอาไว้ว่าจะลอบหนีความหวังชั้นแรกเป็นอันมลายไป  และยิ่งทลายลงไปอีกเมื่อชายหนุ่มตามติดเธอไม่ห่าง  แถมดีบอร์ดี้การ์ดผิวหมึกนับสิบคนยังกระจายกันรอบห้าง โดยทิ้งระยะห่างจากตัวเจ้านายไม่ไกลเกินกว่ารักษาความปลอดภัยไม่ได้ และไม่ใกล้เกินไปจนล้ำเส้นความไปส่วนตัว

“ได้ ฉันปล่อย”

เขาวางมือจากหล่อนเสียดื้อ ๆ  จนคนที่ร้องขอให้ปล่อยแทบเสียหลักล้มลงเพราะแรงที่ตนขืนดึงมือออก

“ฉันบอกไว้ก่อนนะว่า อย่าคิดเล่นตุกติกกับฉัน เพราะหู ตา ของฉันมีอยู่ทุกที่”

เขาขู่หล่อนไว้ 

มาเรียมได้แต่กัดฟันฮึดฮัด ทำทีเป็นเลือกดูเสื้อผ้า แต่ในสมองกำลังคิดหาทางหนี

“นี่ ๆ  ตัวนี้สวยนะ”

มาร์คถือเดรสสั้นสีแดงสด เว้าร่องอกจนลึกระดับสะดือ  ทาบลงกับตัวมาเรีย  ตุ๊กตาที่เขาหวงแหน

ตุ๊กตาที่เขาอยากจะจับแต่งตัวเหลือบตาขึ้นแล้วกลอกลง ราวกับเซ็งสุดชีวิต  ก่อนที่จะสะบัดหน้าแล้วเดินหนี 

“เอ้าท์ ไม่ชอบเหรอ  เซ็กซี่ดีออก ฮ่า ฮ่า”

มาเรียไม่สนใจหนุ่มที่หัวเราะไล่หลัง  หล่อนอยากจะอยู่เงียบ ๆ ใช้ความคิดสักพัก  แต่ดูเหมือนว่ามาร์คจะไม่ยอมปล่อยให้เธอได้อยู่เพียงลำพัง เขาก้าวเพียงสองสามก้าว ขายาว ๆ ของเขาก็พาร่างกำยำแสนสง่างามเข้าถึงตัวแม่สาวตุ๊กตาได้อย่างทันใจ

“แต่ฉันว่า  อย่างเธอไม่ต้องใส่เซ็กซี่กว่าเนอะ”

เขาแกล้งกระซิบยั่วเย้าข้างหู  ทำเอาใบหน้าสาวน้อยร้อนผะผ่าวขึ้นทันควัน

“อึ๋ยยยยยย ไอ้บ้า ! วัน ๆ  คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวหรือไง !”

มาเรียกระแทกเสื้อลงกับราว แล้วเดินปัง ๆ  หนีเข้าไปอีกร้าน 

มาร์คหัวเราะฮึ ๆ ตามหลังมาอย่างไม่เร่งร้อน  วันนี้เป็นวันที่เขาครึ้มอกครึ้มใจเสียงยิ่งกระไร  ยิ่งแม่สาวตัวดีทำทีท่าฮึดฮัด เขายิ่งรู้สึกสนุกที่ยั่วหล่อนได้

“นี่ ๆ  รีบ ๆ เลือก  จะเอาตัวไหนก็เอาจะได้ไม่เสียเวลา”

ชายหนุ่มยืนมาหยุดเคียงข้างสาวสวย  พนักงานยื่นเสื้อตัวที่เป็นตัวที่สวยที่สุดในร้านให้แล้วถอยออกมาอย่างรู้งาน

“ไหนบอกว่าว่างไง ถ้าไม่อยากเสียเวลาก็กลับไป ฉันเดินคนเดียวได้”

ดวงตาดำขลับเลื่อนขึ้นลงมองดูชุดเดรสในมือ แต่ปากเธอก็มิวายวิวาทกับชายหนุ่ม

“อืมมมมม”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง  เหยียดยิ้มในหน้า แล้วค่อยๆ โน้มลงกระซิบข้างหูสาวน้อยว่า

“ที่บอกว่าเสียเวลา  ผมหมายถึงเสียเวลา –ถอด- ต่างหากหล่ะ ฮึ  ฮึ”

ชายหนุ่มแกล้งยานเสียงตรงคำว่า “ถอด”    มาเรียตาวาวขึ้น กัดริมฝีปาก  หันขวับไปที่คนยั่วน้ำโห

แล้วก็พบกับแววตาแสนเจ้าเล่ห์ของมาเฟียหนุ่ม

“อี๋.......”

หญิงสาวร้องอี๋อย่างขัดใจ  ดวงตาดำขวับเต้นระริกวาวโรจน์ที่ทำอะไรคนยั่วโทสะไม่ได้ 

“ฮึ  ฮึ  อี๋อะไร ๆ  เร็ว ๆ เข้าชุดไหนก็เหมือน ๆ กันแหล่ะ  สุดท้ายก็ต้องถอด”

“ได้ ! ชุดไหนก็เหมือน ๆ กันหมด  งั้นฉันเอาได้ทุกตัว !  จะได้ไม่เสียเวลาเลือก !”

มาเรียบอกเขาอย่างท้าทาย 

“ได้สิ เรื่องแค่นี้ขนหน้าแข้งคนรวยล้นฟ้าแบบฉันนี่นะ ไม่ร่วงหรอก”

คำตอบของเขาทำเอาพนักงานขายถึงกับดีใจจนเนื้อเต้น  ซึ่งต่างจากสาวอีกคนที่คิดจะแก้เผ็ดเขาให้แสบ ๆ คัน ๆ เสียบ้าง  แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ทุกร้อนอะไรเลย  หนำซ้ำยังคุยทับเติมเชื้อโมโหให้หญิงสาวอีก

มาเรียเหยียดยิ้มแล้วเอ่ย

“อ๋อ ขอประทานโทษที  ดิฉันลืมไปว่าท่านเป็นถึงเจ้าพ่อสงครามแห่งแดนตะวันตก ผู้กุมอำนาจและเงินตราเกือบครึ่งทวีป”

มาร์คหยุดหัวเราะทันที แปลกใจที่สาวน้อยที่คอยแต่จะแว้ด ๆ ใส่เขากลับเอ่ยวาจาอ่อนหวาน

“อะ อืม ก็ใช่”

มาร์คตอบรับยากเย็นเริ่มระแวงแม่สาวตัวดีมีแผนร้ายอะไรในใจ

“ใช่ไหมคะ  งั้นถ้าดิฉันอยากจะขอความกรุณาท่านซื้อทั้งเสื้อผ้า  กระเป๋า  รองเท้า  เหมาหมดทั้งห้าง ท่านจะโปรดเมตตาดิฉันได้หรือไม่คะ”

แม้วาจาที่หล่อนเอ่ยเว้าวอนเขานั้นจะฟังดูอ่อนหวาน  แต่ในดวงตาคมสวยฉายแววแห่งชัยชนะ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”

มาร์คระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยไม่อายสายตานับสิบคู่ของพนักงานขายและบอร์ดี้การ์ด  ตั้งแต่เกิดมาเขาเพิ่งจะถูกย้อนศรจากผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ก็วันนี้  หล่อนแสบเข้าขั้นถึงแซ่บเลยทีเดียว

“ได้ !  โทนี่ !”