บทที่ 796

เสิ่นเหมิงเหมิงที่ได้รับคำชมกอดข้อมือของเสิ่นหยินอู้ด้วยความปลื้มปิติและพูดว่า "ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะหม่ามี๊ เหมิงเหมิงจะพยายามให้มากกว่านี้ในอนาคตค่ะ"

เมื่อเนียนเนียนเห็นเช่นนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มอันอวบอิ่มของเสิ่นเหมิงเหมิง

“พี่ชายไม่เอาสิ หนูไม่อยากให้พี่หยิก”

เหมิงเหมิงดันมือของเสิ่นซือเหนียนออกไป จากนั้นจึงเข้าไปในอ้อมแขนของเสิ่นหยินอู้

หลังอาหารกลางวันและอาหารเย็น ทั้งสามคนก็ทำตามที่ตกลงกันไว้

พวกเขาไม่ขัดขืน เมื่อถูกเรียกให้ไปกินข้าว พวกเขาก็ไป อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าโม่ไป๋จะพูดอะไรกับพวกเขาบนโต๊ะอาหาร ทั้งสามก็ไม่พูด พวกเขาเพียงแค่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารเพียงอย่างเดียว

ทั้งสามใช้ชีวิตไม่ได้แตกต่างไปจากคนปกติ แต่พวกเขาถือว่าโม่ไป๋เป็นเหมือนอากาศธาตุไปอย่างสมบูรณ์

ในวันถัดมา เมื่อความรู้สึกที่ถูกเมินเฉยใส่ยังคงเกิดขึ้นเหมือนเดิม ในที่สุดพ่อบ้านก็เป็นคนแรกที่ทนมองดูต่อไปไม่ไหวอีก แต่เขาไม่กล้าพูดในขณะที่โม่ไป๋กำลังทานอาหารอยู่

ในที่สุดเมื่อเขาทานอาหารเสร็จ พ่อบ้านชุนหมิงก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“ประธานโม่ คุณไม่โกรธเหรอครับ?”

“โกรธเรื่องอะไร?”

พ่อบ้านชุนห