บทที่ 622

ภายในรถเงียบมาก เสิ่นหยินอู้เอนตัวลงบนเบาะและไม่พูดอะไรเลย เมื่อไปถึงสี่แยกไฟจราจรข้างหน้า รถก็จอด

ฉินเย่วางมือของเขาบนพวงมาลัย ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ได้ยินเขาพูดว่า: "ในสายตาของคุณ เรื่องแย่ๆทั้งหมดล้วนเป็นผมที่เป็นคนทำเหรอ?"

เสิ่นหยินอู้: "..."

“ลูกคุณหายไป แว๊บแรกคุณก็คิดทันทีเลยว่าผมพาพวกเขาไป”

“ไม่งั้นล่ะ?” เสิ่นหยินอู้ถามกลับ: “คุณถ่อไปโรงเรียนทุกวันเพื่อดูแลเด็กๆ ไม่ใช่เพราะคุณอยากจะพาเด็กๆไปสักวันหรือไง? คุณกล้าบอกว่าคุณไม่มีความคิดที่จะพาเด็กๆไปเลยแม้แต่นิดเดียวเหรอ?”

“ที่ผมทำ ก็เพื่อชดใช้ ไม่ได้...”

“ฉันไม่อยากจะคุยเรื่องนี้กับคุณเลย ใกล้จะไฟเขียวแล้ว ขับรถเถอะ”

เมื่อเธอรู้ว่าฉินเย่ไม่ได้พาเด็กๆไป เสิ่นหยินอู้ก็เป็นกังวลมาก งั้นใครเป็นคนพาเด็กๆไปล่ะ?

ต่อมาก็พบว่าโม่ไป๋เป็นคนพาไป แต่เขาไม่ได้บอกเธอ แม้ว่าเธอจะรู้สึกโล่งใจไม่น้อย แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่

ทำไมโม่ไป๋ถึงพาเด็กๆไปโดยไม่บอกเธอกันล่ะ?

เมื่อนึกถึงก่อนหน้านี้ที่เธอปฏิเสธเขา แล้วก็ปฏิเสธได้แบบโหดร้ายมาก เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย

เธอกลัวว่าโม่ไป๋จะโกรธและทำอะไรบางอย่าง