เสิ่นหยินอู้ตอบอย่างจริงจังว่า “ฉันแซ่เสิ่น นัดกับประธานฟู่ไว้เมื่อวานค่ะ” สีหน้าของพนักงานต้อนรับที่เดิมทีดูไม่ค่อยใส่ใจนัก พอได้ยินเธอบอกว่าแซ่เสิ่น ท่าทีก็เปลี่ยนไปทันทีแบบ 360 องศา“ขอโทษค่ะ คุณคือคุณเสิ่นหยินอู้ใช่ไหมคะ?” ท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายทำให้เสิ่นหยินอู้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอพยักหน้า"ใช่ค่ะ""เป็นอย่างนี้ค่ะคุณเสิ่น คุณฟู่กำชับไว้ว่า ถ้าคุณมาถึงแล้ว ให้พาคุณขึ้นไปชั้นบนเลยค่ะ" "จริงเหรอคะ?" เสิ่นหยินอู้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ประธานฟู่ใส่ใจจัง" พนักงานต้อนรับยิ้มอย่างมีเลศนัยให้เธอ แล้วพาเธอไปที่ลิฟต์"นี่คือลิฟต์ส่วนตัวของประธานฟู่ค่ะ คุณเสิ่น คุณขึ้นไปที่ชั้นบนสุดได้เลยค่ะ" พอเข้าไปในลิฟต์ พนักงานต้อนรับก็ใส่รหัสผ่านชั่วคราวให้เธอ แล้วพาเธอไปที่ชั้นบนสุด ตอนที่ประตูลิฟต์ปิดลง เสิ่นหยินอู้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมถามว่าห้องทำงานคือห้องไหน พอถึงชั้นบนสุด เสิ่นหยินอู้ถึงพบว่ามีห้องทำงานแค่ห้องเดียว แบบนี้ก็คงไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว ประตูห้องทำงานปิดอยู่ เสิ่นหยินอู้เดินเข้าไปแล้วเคาะประตูเบาๆ ข้างในมีเสียงทุ้มต่ำตอบกลับมา"เข้ามา" เสียงนี้ทำใ
ยกแต่เรื่องเก่าๆขึ้นมาพูด แล้วก็พูดถึงความสัมพันธ์ใกล้ชิดในอดีต เสิ่นหยินอู้สีหน้าฉายแววเปลี่ยนไป ริมฝีปากสีแดงขยับเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็จ้องเขาแล้วพูดว่า “ฉินเย่ คุณมันไร้ยางอายจริงๆ” เขามีเจียงฉูฉู่แล้วแท้ๆ แต่ยังอยากมาพัวพันกับเธออีก เขาคิดว่าเธอเป็นอะไร?น่าตลกสิ้นดีเมื่อห้าปีที่แล้ว เขาคิดว่ายังทำร้ายเธอไม่พออีกหรอ?"ไร้ยางอาย?" ฉินเย่เดินมาข้างหน้า ต้อนเธอจนถอยไปติดมุมผนัง ในขณะที่เธอคิดจะหนี เขาก็ยกมือยันผนังขวางทางเธอไว้ ริมฝีปากยกยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “แต่ก่อนตอนคุณอยู่บนเตียงของผมก็ไม่ได้พูดแบบนี้นี่นา”เพี้ยะ! เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เธอตบหน้าฉินเย่ไปหนึ่งที ฉินเย่คงไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะลงมือ ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงโดนตบจนหันไปด้านข้าง พอเขาตั้งสติได้ ก็จับข้อมือของเสิ่นหยินอู้ไว้ ก้มศีรษะลงเหมือนจะจูบเธอ เพี้ยะ! เสิ่นหยินอู้ร้อนใจ จึงตบหน้าเขาไปอีกครั้ง“ฉินเย่ จะมากเกินไปแล้วนะ! เรื่องที่คุณพูดมันผ่านไปนานแล้ว! เราหย่ากันมาห้าปีแล้ว!” ไม่รู้ว่าเป็นคำไหนที่กระตุ้นให้ฉินเย่หยุดการกระทำทันที เขาจ้องมองเสิ่นหยินอู้ในระยะใกล้และหายใจหอ
ในตอนนี้เมื่อเห็นดวงตาของสาวงามที่มีน้ำตาคลอเบ้า ฟู่ถิงสือก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก รู้สึกว่าตัวเองช่างเลวทรามจริงๆเขาตั้งใจจะถามเธออย่างละเอียด แต่เสิ่นหยินอู้กลับเดินผ่านเขาไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพูดคุยด้วยฟู่ถิงสือยืนอยู่ตรงนั้น ในหัวมีแต่ภาพของดวงตาที่เย็นชาคลอด้วยน้ำตาและเต็มไปด้วยความอดทน ภายในใจมีแต่ความรู้สึกผิด ในขณะที่เขากำลังจะตามไป เสิ่นหยินอู้ก็หยุดและหันกลับมาหาเขา“ประธานฟู่”ฟู่ถิงสือ: "หือ?""คุณจะไม่ลงทุนในบริษัทของฉันใช่ไหมคะ?""อะไรนะ?"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฟู่ถิงสือก็ตกใจ "ลง ลงทุนในบริษัทของคุณเหรอ? คุณเปิดบริษัทแล้วเหรอ? ที่คุณบอกว่าจะคุยเรื่องงานกับผมหมายถึงเรื่องนี้งั้นเหรอ?" เมื่อได้ยินแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็แสดงความสงสัยเล็กน้อย "ไม่งั้นจะเป็นเรื่องอะไรล่ะคะ?""ผม ผมคิดว่าคุณคิดได้แล้ว และยอมมาทำงานกับผม ในขณะที่ฉินเย่ไอ้สารเลวนั่นไม่ยอมให้คุณมาเลยตามมาขัดขวาง"เสิ่นหยินอู้: "......" ที่แท้ฟู่ถิงสือก็ไม่รู้เรื่องนี้ดูเหมือนว่าเป็นฉินเย่ไปสืบเรื่องนี้มาเอง แต่เขาสืบได้ยังไง ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขารู้แค่เรื่องที่เธอต้องการให้ฟู่ถิงสือลงทุนแค่นั้น ม
สำนักงานชั้นบนสุดพอฟู่ถิงสือขึ้นมาถึง ก็ตรงไปหาฉินเย่ทันที"เฮ้เฮ้ ฉันคิดว่าเธอจะมาทำงานที่บริษัทฉันซะอีก ใครจะคิดว่าเธอจะมาขอลงทุน นายรู้เรื่องนี้อยู่แล้วใช่ไหม แต่ไม่บอกฉัน?" "แล้วนายรู้ไหม ตอนเธอลงไป สีหน้าไม่ดีเลย? นายทำให้เธอร้องไห้เลยนะ?" ฉินเย่ที่เคยพิงกำแพงอยู่ พอได้ยินก็ชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยันที่ริมฝีปากบางๆ"จริงเหรอ?"ผู้หญิงใจร้ายแบบนั้น ร้องไห้เป็นด้วยเหรอ? น่าแปลกจริงๆ"อะไร? ดูจากสีหน้านายคงไม่เชื่อสินะ? ฉันพูดจริงๆ นายคงไม่รู้ตัวเลยสินะว่านายมันเลวแค่ไหน? ทำให้เธอโกรธจนร้องไห้ แต่นายยังดูไม่ใส่ใจอีก" เมื่อได้ยิน ฉินเย่ก็ไม่ตอบอะไร ยืนอยู่ตรงนั้น เม้มปากบางๆ สีปากซีดลงเล็กน้อย ส่วนฟู่ถิงสือที่ไม่ได้สังเกตุเห็นความผิดปกติก็ยังคงบ่นต่อไป"ด้วยท่าทางแบบนี้ของนาย ฉันไม่รู้เลยว่านายต้องการอะไร ตอนแรกฉันคิดว่านายอยากได้เธอกลับมา แต่ตอนนี้ฉันสงสัยว่านายคงไม่อยากเห็นหน้าเธอเลยใช่ไหม นายเลยโกรธเธอแบบนี้?""......" ฟู่ถิงสือที่ไม่ได้รับการตอบสนองจึงหันไปมองฉินเย่ แล้วเห็นว่าฉินเย่หน้าซีดจาง และมีเหงื่อซึมอยู่ที่หน้าผากฟู่ถิงสือกระพริบตาหลายคร
เขายังรู้สึกคันในใจเมื่อนึกถึงเมื่อวานที่เธอใส่ชุดขี่ม้าอยู่ที่สนาม ผมยาวพลิ้วไหว ใบหน้าที่ดูบริสุทธิ์ ทำไมเธอถึงเป็นผู้หญิงของฉินเย่ไปได้?ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นได้ล่ะก็......ผู้ช่วยที่ติดตามเขามานาน พอจะดูความคิดเขาออก จึงพูดขึ้นว่า "ประธานฟู่ ถ้าชอบก็จีบเลยครับ ยังไงพวกเขาก็เลิกกันแล้ว ตอนนี้คุณเสิ่นก็โสด คุณจีบเธอก็ไม่ได้ผิดกฎหมายนะครับ""นายไม่เข้าใจหรอก พูดน่ะมันง่าย แต่นายไม่เห็นท่าทางของฉินเย่ เขายังไม่ลืมเธอเลย นายจะให้ฉันไปจีบเธอเหรอ? นั่นไม่เท่ากับฉันไปมีเรื่องกับเขาเหรอ?"ผู้ช่วยมองเขาด้วยความงุนงงแล้วพูดว่า "ประธานฉินไม่ได้มีคู่หมั้นอยู่แล้วเหรอครับ?" "นายหมายถึงเจียงฉูฉู่เหรอ? อย่างเธอนับเป็นคู่หมั้นอะไร?""แต่นอกวงการเขาก็พูดกันแบบนี้นะครับ หลายปีมานี้รอบๆ ตัวประธานฉินก็......" "นายกำลังจะบอกว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉินเย่ไม่มีใครเลย มีแต่เจียงฉูฉู่คนเดียว ดังนั้นทุกคนก็เลยถือว่าเธอเป็นคู่หมั้นของเขา" ผู้ช่วยพยักหน้า"ใช้สมองของนายคิดดีๆ สิ นายคิดว่าทำไมฉินเย่ถึงแม้ว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆ เขา แต่เขาก็ไม่หมั้นกับเจียงฉูฉู่? ผ่านไปห้าปีแล้ว ถ้าจะอยู่ด้วยกันจร
คำพูดของอู๋อี้ไห่ทำให้เสิ่นหยินอู้รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เขาใช้ท่าทีและน้ำเสียงที่มั่นใจ เหมือนกับเรื่องที่เขาพูดเป็นความจริง เรื่องที่ไม่มีจริง เขากลับพูดเหมือนว่ามีอยู่จริง"ถ้าไม่มีอะไรจริงๆ พอได้ยินผมพูดแบบนี้ คุณก็ควรจะไม่รู้สึกอะไร เพราะสำหรับคนแล้ว ถ้าแผลหายดี การไปสัมผัสมันก็ไม่ควรจะรู้สึกอะไร""จริงหรอ?" เสิ่นหยินอู้หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "ผู้จัดการอู๋ แผลที่หายดีแล้ว ถ้าแค่สัมผัสมันคงไม่เจ็บหรอก แต่ถ้าคุณใช้ไม้ตีแรงๆ ที่แผลนั้น คุณกล้าพูดไหมว่าไม่เจ็บ?" เมื่อได้ยิน อู๋อี้ไห่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ก็แค่พูดไปงั้นๆ ไม่ได้หนักขนาดเหมือนที่คุณยกตัวอย่างเลย? หรือว่า คนที่บาดเจ็บนั้นเจ็บหนักเกินไปจนยังไม่หายดี"พอได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มที่ริมฝีปากของเสิ่นหยินอู้ก็เริ่มหายไป "คุณคิดผิดแล้ว ฉันไม่ได้สนใจเลยจริงๆ"อู๋อี้ไห่ยักไหล่แล้วพูดว่า "ถ้าท่านประธานวางเรื่องความรักลงได้แล้วมุ่งมั่นทำงาน สำหรับพนักงานอย่างพวกเรา นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดเลยครับ" พอพูดถึงตรงนี้ อู๋อี้ไห่ก็หยุด ไม่พูดต่ออีก "เอกสารอยู่บนโต๊ะนะครับ แต่ผมคิดว่าท่านประธานคงไม่ต้องการแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อน
คำพูดของอู๋อี้ไห่แม้จะเป็นการหยอกล้อ แต่ก็สะท้อนถึงปัญหาที่แท้จริงว่า "ถ้าหากหาคนไม่ได้จริงๆ แค่ได้มาสักคนก็ยังดี แต่บริษัทของเราเป็นบริษัทเล็ก และในสถานการณ์ตอนนี้ คนในประเทศส่วนใหญ่หางานที่มั่นคง แม้บริษัทต่างชาติจะใหญ่ แต่มันอยู่ไกล และอาจจะไม่คุ้นเคยกับธุรกิจของเรา ก็อาจมีคนที่ยอมมาร่วมทำงาน แต่ก็คงไม่มากนัก" เมื่อได้ยินแบบนั้น เสิ่นหยินอู้ก็เริ่มมีความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาบ้าง"หมายความว่า ถ้าหากไม่มีทางเลือกแล้ว วิธีนี้ก็ยังพอเป็นไปได้ใช่ไหม?""ก็ใช่ ยังไงครับ มีแบ็คอัพอยู่ต่างประเทศหรอ?" อู๋อี้ไห่ถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น "คุณจะรังเกียจไหมถ้าผมถามเรื่องส่วนตัว?"เสิ่นหยินอู้รู้ทันว่าเขาต้องการถามอะไร จึงปฏิเสธทันทีหลังจากที่เขาพูดเสร็จ "รังเกียจ"เมื่อได้ยินแบบนั้น อู๋อี้ไห่ก็หัวเราะแล้วพูดว่า "จริงๆ แล้วผมแค่อยากถามว่า ท่านประธานแต่งงานใหม่หรือยัง ตอนนี้โสดหรือเปล่า?"เสิ่นหยินอู้ "......"เธอมองไปที่อู๋อี้ไห่อย่างเหนื่อยใจ "ฉันขอปฏิเสธที่จะตอบคำถามนี้""เฮ้อ โอเคๆ ไม่มีใครมาทำงาน จะคุยเรื่องซุบซิบนิดหน่อยก็ไม่ได้"ไม่มีใครมาทำงานจริงๆ เสิ่นหยินอู้ดูเวลา ก็เกือบถึง
โม่ไป๋เป็นคนรู้จักขอบเขต เมื่อคืนเขาพักอยู่ที่บ้านของเธอแค่คืนเดียว และคืนนี้ก็ไม่ได้เอ่ยปากขอพักอีก ก่อนจะออกไป โม่ไป๋บอกเธอว่า "พรุ่งนี้เช้าผมจะเอาอาหารเช้ามาให้ แล้วก็จะมารับเธอด้วย"。 เสิ่นหยินอู้หยุดนิ่งไปซักพัก จากนั้นก็พยักหน้า“โอเค ฉันรู้แล้ว”เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธเขาอีก โม่ไป๋จึงยิ้มและลูบหัวเธอเบาๆ “ดีใจที่เธอไม่ปฏิเสธอีกแล้ว นี่เป็นสัญญาณที่ดีสำหรับผม สู้ๆ ทำต่อไป” เสิ่นหยินอู้มองโม่ไป๋ ดูเหมือนเธออยากพูดบางอย่างแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง“อย่าคิดมากเกินไป” โม่ไป๋เหมือนจะมองเห็นความคิดของเธอ และพูดสิ่งที่เขาคิดออกมา“จริงๆ แล้ว ตอนที่เราอยู่ต่างประเทศ ผมไม่เคยมีโอกาสพูดสิ่งนี้กับเธอ ตอนนี้ถือว่าเป็นโอกาส แม้ว่าจะไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุด แต่เสิ่นหยินอู้ ผมอยากบอกเธอว่า ถ้าเธอเลือกผม ผมจะเป็นพ่อที่ดี ผมจะดูแลเหมิงเหมิงและเหนียนเหนียนเหมือนกับเป็นลูกของผมเอง และผมขอสัญญาว่า นอกจากพวกเขาสองคนแล้ว พวกเราจะไม่มีลูกคนอื่นอีก” เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากเขา เธอเองก็ยังคิดถึงเรื่องเหล่านี้อยู่ แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาหลังจากคิดอยู่ซักพัก เสิ่นหยินอู้พูด