บทที่ 430

เฉียวลี่ซือพยายามฝืนยิ้มให้เด็กทั้งสองคนทันที

เสิ่นหยินอู้มองไปที่ทั้งสองคน พอพวกเขาลุกขึ้นก็ยกมือขึ้นลูบหัวพวกเขา: "เหนียนเหนียน เหมิงเหมิง คืนนี้เป็นเด็กดีมาก กลับห้องไปพักสักแป๊บแล้วเก็บข้าวเก็บของนะ โอเคไหม"

เฉียวลี่ซือที่อยู่ข้างๆ ได้ยินแบบนั้นก็ใบหน้าซีดกัดริมฝีปากล่างตัวเอง

เด็กสองคนได้ยินแบบนั้น ก็หันไปมองเสิ่นหยินอู้ทันที คงไม่คิดว่าสถานการณ์จะรุนแรงขนาดนี้

ไม่คิดว่าวินาทีถัดมา เสิ่นหยินอู้จะยิ้มและพูดว่า:"พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนใหม่แล้วนะ "

ได้ยินดังนั้น เด็กน้อยทั้งสองเลยวางใจและไปเก็บสัมภาระ

รอจนกว่าพวกเขาจะไป เสิ่นหยินอู้จึงค่อยๆกินข้าวที่เหลือในชามจนหมด

เฉียวลี่ซือที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ตั้งแต่ที่เธอบอกให้เด็กทั้งสองเก็บกระเป๋าเดินทางก็นั่งอยู่ที่เดิมราวกับไร้จิตวิญญาณ

จนกระทั่งเสิ่นหยินอู้กินเสร็จและลุกขึ้นเก็บจาน เธอถึงได้สติกลับมารีบขอโทษหยินอู้

"หยินอู้ ขอโทษนะ"

สีหน้าเสิ่นหยินอู้พูดออกมาอย่างยิ้มๆนิ่งๆ: "ไม่เป็นไร แกนึกถึงฉันนี่เนอะ เดี๋ยวๆดึกๆฉันจะไปหาโม่ไป๋"

จริงๆแล้วหลังจากที่เฉียวลี่ซือพูดออกไป เธอก็รู้สึกเสียใจทีหลัง แต่ตอนนี้ได้ยินว่าหยินอู้จะไปหาโม่