บทที่ 437

ฉินเย่ซึ่งแต่เดิมยังคงไร้สีหน้าหรี่ตาลงหลังจากได้ยิน

“ไม่อยู่ที่โรงแรมนี้แล้วงั้นหรอ? แล้วเธอไปไหนล่ะ?”

“คุณผู้ชายฉิน เราไม่แน่ใจสำหรับเรื่องนี้ เธอเป็นเพียงแขกของโรงแรม และไม่ได้บอกเราว่าเธอจะไปที่ไหน”

หลี่มู่ถิงพยักหน้าเห็นด้วย "นั่นก็จริง"

"แต่ว่า..." เขาหรี่ตาลงและจ้องมองพนักงานต้อนรับด้วยความสงสัย "เธอออกไปแล้วจริงๆ หรือคุณตั้งใจปิดบังให้เธออยู่?"

“ไม่ค่ะ ไม่ค่ะ เธอออกไปแล้วจริงๆ แล้วก็เพิ่งออกไปไม่นานก่อนที่คุณจะมา”

หลังจากได้ยิน สีหน้าของฉินเย่ก็บึ้งตึงมากขึ้นไปอีก

พอเขามา เธอก็จากไป

ครั้งที่แล้วที่เขาไปบ้านผู้หญิงคนนั้น เธอก็บังเอิญไม่อยู่พอดี

ครั้งนี้ก็เช่นกัน ทันทีที่เขามา เธอก็จากไป

นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นความตั้งใจกันแน่?

เมื่อคิดเช่นนั้น ฉินเย่ก็กวาดสายตาไปมองอีกฝ่ายแล้วถามอย่างเย็นชาว่า "เธอออกไปคนเดียวเหรอ?"

พนักงานต้อนรับหลายคนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองหน้ากัน

"ไม่ ไม่ใช่ค่ะ"

ได้ยินดังนั้น ในที่สุดฉินเย่ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มเยาะ

เขาหันหลังกลับและเดินจากไป เขาไม่สามารถทนฟังสิ่งที่พนักงานต้อนรับจะพูดอีกต่อไป เมื่อเห็นเช่