Share

บทที่ 362

หลังจากที่ฟู่เซียงอุ้มเสิ่นเหมิงเหมิงแล้ว ก็ยื่นมือไปบีบแก้มของเสิ่นซือเหนียน หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าตนไม่ได้ละเลยเขาแล้วถึงจะหันไปพูดกับเสิ่นหยินอู้ว่า “ข้างนอกลมแรง เราเข้าไปกันเถอะ”

“ค่ะ”

เสิ่นหยินอู้ตามฟู่เซียงเข้าไปด้านใน

ฟู่เซียงเดินไปด้วยพูดไปด้วย “พ่อเราเพิ่งขึ้นไปอาบน้ำน่ะ บอกเขาหลายครั้งแล้วว่าอย่าอาบน้ำทันทีหลังกินข้าวเสร็จ แต่เขาไม่ฟัง”

เมื่อได้ฟังหล่อนบ่นเรื่องชีวิตประจำวันให้ฟังแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็ยกมุมปากขึ้น

“ดูแลพ่อหนู น้าฟู่ต้องลำบากมากแน่นอน”

ได้ยินดังนั้น ฟู่เซียงก็รีบอธิบายแทนพ่อเสิ่น

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก มีเรื่องมากมายที่พ่อเราเป็นคนทำเองหมด ในทางกลับกัน น้าคิดว่าเขากำลังดูแลน้าอยู่ด้วยซ้ำ”

“ดูแลกันและกันก็ดีเหมือนกันค่ะ”

ฟู่เซียงหันไปมองเธอ แล้วยิ้มให้กับเธอ จากนั้นค่อยวางเสิ่นเหมิงเหมิงลง

“เดี๋ยวน้าขึ้นไปตามพ่อหนูให้ บอกให้เขาอาบเร็วหน่อย”

“ไม่เป็นไรค่ะน้าฟู่ วันนี้พวกหนูเองก็ไม่รีบกลับด้วย”

ได้ยินดังนั้น ดวงตาของฟู่เซียงเป็นประกาย

“คืนนี้นอนที่นี่ไหม?”

เสิ่นหยินอู้หันไปหาเหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียน

“ว่ายังไง คุณยายถามว่าพวกหนูสองคนอยากนอนที่นี่ไหม?”

บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status