บทที่ 236

ฉินเย่ไม่คิดว่าเสิ่นหยินอู้จะมาหาตน บนใบหน้าอันเย็นชาพลันมีความรู้สึกเพิ่มมากขึ้น

“มาหาฉันเหรอ?”

ได้ยินดังนั้น มือที่อยู่กลางอากาศของเสิ่นหยินอู้พลันหุบกลับเข้ามา

เธอพยักหน้า “ฉันรู้สึกไม่สบายน่ะ ไม่อยากขับรถเอง เมื่อคืนฉัน…”

เมื่อนึกถึงบางอย่างเข้า เสิ่นหยินอู้ก็เปลี่ยนหัวข้อ “ช่วงนี้ฉันขอติดรถนายไปได้ไหม?”

“ไม่สบายตรงไหน?”

ไม่คิดว่าสิ่งที่ฉินเย่ถามออกมาจะเป็นคำถามถึงอาการป่วยของเธอ สายตาเฉียบคมถึงกับสำรวจมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เสิ่นหยินอู้ตัวแข็งทื่อ “เอ่อ นี่ไม่ใช่ประเด็น”

วินาทีต่อมา ฉินเย่ก็โน้มตัวจับไหล่ของเธอไว้ “นี่ไม่ใช่ประเด็น แล้วอะไรถึงจะเป็นประเด็น? ร่างกายเธอเป็นอะไรกันแน่?”

ก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกว่าเธอแปลกๆ เหมือนมีบางอย่างปิดบังเขาอยู่อย่างไรอย่างนั้น

ใบแจ้งผลนั่น…ก็ทำให้เขารู้สึกแปลกเช่นกัน

ตอนนั้นเขาคิดว่าเธอป่วยถึงได้ฉีกใบแจ้งผลนั่นทิ้ง แต่คำอธิบายที่เสิ่นหยินอู้ให้กับเขาในภายหลังกลับทำให้เขารู้สึกไม่มีช่องว่างให้โจมตี

ฝนตกหนักขนาดนั้น ใบแจ้งผลใส่อยู่ในถุง การจะถูกน้ำฝนแช่จนขนาดหลุดลุ่ยนั้นเป็นเรื่องปกติมาก

หลังจากนั้น เธอก็ตัดบทด้วยวิธีอื่น ทำให้เรื่อ