Share

บทที่ 234

คิดมาถึงตรงนี้ ต้วนจื่อเย่ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แถมยังรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

"คุณจะมารู้จักคนแบบผมได้ยังไง?" เขาพูดพร้อมกับมีสีหน้าเยาะเย้ย "คุณหนูชนชั้นสูงแบบคุณ ควรจะเกลียดคนมีปัญหาแบบผมที่สุดไม่ใช่หรอ? ตอนเรียนก็เป็นเด็กมีปัญหา พอออกจากโรงเรียนไม่มีประโยชน์อะไรต่อสังคมเลย"

เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็นิ่งไป ไม่ได้ตอบโต้กลับ

"ผมพูดถูกใช่ไหม? คุณก็เหมือนคนพวกนั้นที่ดูถูกผม?"

เสิ่นหยินอู้ได้สติกลับมา เงยหน้ามองไปที่เขา

"คุณคิดว่าต้องเป็นคนแบบไหนถึงจะเรียกว่าเป็นประโยชน์ต่อสังคม?"

คำถามนี้ทำให้ต้วนจื่อเย่ชะงักไป

"ทุกคนต่างก็มีงานและโอกาสของตัวเองกันทั้งนั้น เราทุกคนก็เป็นคนเหมือนกัน ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปดูถูกคุณ"

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เสิ่นหยินอู้อาจจะไม่อธิบายกับเขามากขนาดนี้

แต่ตั้งแต่ครอบครัวล้มละลาย ทำให้เธอเข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น

เมื่อพูดจบ เสิ่นหยินอู้ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "ฉันมีธุระ ไปก่อนนะ"

เธอก็ไม่คิดจะเอาเรื่องต้วนจื่อเย่ที่เดินชนเธอ พูดจบเธอก็รีบเดินออกไป

ต้วนจื่อเย่ยืนอยู่ที่เดิม มองดูเธอเดินจากไปด้วยความคิดบางอย่าง

สักพัก เขาก็ขยี้บุหรี่ในมือทิ้งแ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status