บทที่ 88

ด้านนอกสวนดอกไม้ แสงแดดสดใสราวกับทองคำสาดส่องลงมาบนดอกไม้หลากสีสันโดยไม่มีความตระหนี่เลยแม้แต่น้อย มีสตรีนางหนึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้นานที่ทำจากไม้ไผ่ในสวนดอกไม้ นางหลับตา ใบหน้ามีรอยยิ้มจาง ๆ ที่สงบนิ่ง

สตรีที่สวมชุดอาภรณ์สีเทาเฝ้าอยู่ข้างกายนาง ดึงผ้าห่มบางขึ้นมาคลุมถึงไหล่ให้นาง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางก็เงยหน้าขึ้น ดวงหน้ามีรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาส่งเสียงดังชู่ว์ “ท่านอ๋อง คุณชายฮุ่ยอวิ่น กุ้ยไท่เฟยเพิ่งหลับไป อย่าทำให้นางตื่นเลยเพคะ”

ฮุ่ยอวิ่นเด็ดใบไม้ขึ้นมาหนึ่งใบ ก่อนจะเดินเข้าไปปัดขนตาของอวิ๋นกุ้ยไท่เฟยเบา ๆ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มซุกซนว่า “ยังจะแสร้งหลับอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

อวิ๋นกุ้ยไท่เฟยลืมตาขึ้น นัยน์ตามืดมนไร้สีสัน ทว่ารอยยิ้มตรงมุมปากกลับยิ่งลึกขึ้น “ก็ยังปิดบังเด็กบ้าอย่างเจ้าไม่ได้อยู่ดี”

“เป็นเพราะทักษะการแสดงของไท่เฟยแย่เกินไป ขนตากระตุกตลอดเลย” ฮุ่ยอวิ่นเอื้อมมือไปปัดดอกไม้ที่ร่วงหล่นบนบ่าของนางออก

“เสด็จแม่ วันนี้รู้สึกว่าเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยถาม

อวิ๋นกุ้ยไท่เฟยเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย กลายเป็นท่วงท่ามองมู่หรงฉิงเทียน ก่อนจะยิ้มพลางตอบกลับว่า “ดีข