LOGINShare
บทที่ 58
Related chapters
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 59
ดวงตาสีดำขลับของจ่านเหยียนจ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “จริงหรือ? เช่นนั้นก็ต้องลองดูเสียแล้ว”ต้าเหมยค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ดวงตาเป็นประกายดูมีเลศนัย มือทั้งสองข้างลูบไล้ไปบนขาของจ่านเหยียนอย่างแผ่วเบา บีบนวดเบา ๆ ครู่หนึ่ง พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้เคลิบเคลิ้ม “หากไทเฮาบรรทมไม่หลับ ก่อนบรรทมสามารถแช่เท้าด้วยน้ำอุ่น จากนั้นให้ข้าช่วยนวดให้ รับรองว่าจะทำให้ไทเฮาเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวาน...”เขาบีบนวดขึ้นไปตามน่องอย่างต่อเนื่อง ตอนแรก แรงที่ใช้นั้นเบาอย่างยิ่ง แต่ค่อย ๆ เพิ่มแรงกดบนปลายนิ้วมากขึ้นปลายนิ้วกดลงบนผ้าไหม ให้ความรู้สึกสบายจนแทบจะเคลิ้มหลับจ่านเหยียนค่อย ๆ หลับตาลง ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฝีมือการนวดของเขานั้นสบายมาก ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันทีในขณะที่มือของเขากำลังจะสัมผัสต้นขาของนาง จ่านเหยียนก็ลืมตาขึ้นทันที แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ข้ารู้สึกปวดไหล่มาก เจ้ามานวดให้ข้าหน่อย”แววตาของต้าเหมยฉายแววผิดหวังอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมละมือจากหัวเข่า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พ่ะย่ะค่ะ!”เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เดินไปด้านหลังของจ่านเหยียน โน้มตัว
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 60
“ไทเฮา...” น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาทีละก้าว “ให้กระหม่อมประคองไทเฮาไปยังแท่นบรรทมดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”คำที่ว่าดีหรือไม่ของเขานั้นเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา จนเกือบจะชิดใบหูของจ่านเหยียน ริมฝีปากของจ่านเหยียนปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ แววตาดูล้ำลึกเล็กน้อย “ออกไปเถิด พรุ่งนี้ข้าจะเรียกเจ้ามาใหม่”“ไทเฮา...” ต้าเหมยยังคงไม่ยอมแพ้ พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง กลับถูกจ่านเหยียนขัดจังหวะ “ข้าไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟัง”ต้าเหมยจึงจำต้องเก็บซ่อนแววตาที่แสดงความเสน่หาอย่างคลุมเครือเอาไว้ กล่าวด้วยความอาลัยอาวรณ์ “เช่นนั้น ต้าเหมยทูลลา ไทเฮาทรงหลับฝันดีพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากต้าเหมยออกไปแล้ว จิ้นหรูก็รีบวิ่งเข้ามา เห็นจ่านเหยียนแต่งกายไม่เรียบร้อย ก็รีบจัดแจงให้นาง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิ “เมื่อครู่เขาได้ล่วงเกินไทเฮาหรือไม่เพคะ?”จ่านเหยียนมองสีหน้าร้อนรนของจิ้นหรู ก็อดหัวเราะไม่ได้ “เขาจะกล้าล่วงเกินข้าผู้ชราได้อย่างไร? ข้าผู้ชราให้เขาเข้ามาปรนนิบัติในตำหนัก ก็แค่ต้องการให้คนบางคนสบายใจเท่านั้น”จิ้นหรูเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “ไทเฮาต้องการให้ใครสบายใจหรือเพคะ?”“เด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กหนุ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 61
คนที่ยังมีความดีงามอยู่บ้าง ก็ควรได้รับการปฏิบัติด้วยความจริงใจสักครึ่งหนึ่ง.....จวนเซ่อเจิ้งอ๋อง!“ช่วงนี้สตรีผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง?” หลังจากจัดการงานราชการเสร็จ มู่หรงฉิงเทียน เซ่อเจิ้งอ๋องก็เอ่ยถามฮุ่ยอวิ่นที่กำลังจะออกไปฮุ่ยอวิ่นหันกลับมายิ้ม “ค่อนข้างสงบเสงี่ยมดี ฟังจากที่พวกเขารายงาน ไทเฮาท่านนั้นของเราดูเหมือนจะชอบนักดนตรีคนหนึ่งมาก ถึงขนาดเรียกให้เขาเข้าไปปรนนิบัติในตำหนักทุกคืนเลยทีเดียว”มู่หรงฉิงเทียนขมวดคิ้ว กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรังเกียจเล็กน้อย “เพิ่งจะส่งเข้าไปได้ไม่นานเท่าไรเอง?”“วังหลวงอันเงียบเหงา ในวัยสาวเช่นนี้ จะทนความเปล่าเปลี่ยวได้อย่างไร? ท่านก็ต้องเห็นใจนางบ้าง แบบนี้ก็ดีแล้วมิใช่หรือ? พวกเราไม่ต้องเปลืองแรง นางก็มีความสุขสำราญตามวิถีของนาง เพียงแต่ว่าต้องกำชับคนพวกนั้น อย่าให้มีลูกนอกสมรสเกิดมาก็พอ”“คนอื่น ๆ ในวังไม่มีใครนินทาอะไรเลยหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยถาม“นินทาก็ส่วนนินทา แต่ก็ไม่มีใครมีหลักฐานจริง ๆ ตำหนักหรูหลานมีการป้องกันอย่างแน่นหนา หากมีคนเข้ามาสืบ ก็ต้องผ่านด่านคนของเราไปให้ได้ก่อน อาซานก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาล่วงเกินไ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 62
มู่หรงเจี้ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่จะใช้เหตุผลใดในการปิดตำหนักเล่า? จะปิดตำหนักโดยไร้เหตุผลมิได้ เหล่าขุนนางจะคิดอย่างไร?”มู่หรงเจี้ยนเพิ่งขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน ยังไม่มีบารมีอย่างฮ่องเต้ ขุนนางที่มีอำนาจในราชสำนักล้วนเป็นคนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนไว้วางใจ ไม่ได้ภักดีต่อเขามากนัก ดังนั้น ตอนนี้ไม่ว่าจะมากหรือน้อย เขาก็ต้องเกรงใจความคิดเห็นของเหล่าขุนนางไทฮองไทเฮาทอดพระเนตรมองเขาครู่หนึ่ง ตรัสอย่างช้า ๆ “ก่อนหน้านี้ นางไม่ได้แสดงละครฉากใหญ่ที่ตำหนักเสด็จแม่ของเจ้า จะฆ่าตัวตายตามฮ่องเต้พระองค์ก่อนไปหรอกหรือ? ก็ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ บอกว่านางเศร้าโศกเสียใจกับการสวรรคตของฮ่องเต้พระองค์ก่อน จนทำให้ไร้ที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ จึงปลงผมบวชชีในวัง เพื่อแสดงความอาลัยต่อฮ่องเต้พระองค์ก่อน ส่วนเจ้าในฐานะโอรส ก็ออกคำสั่งห้ามมิให้ผู้ใดไปรบกวนการบำเพ็ญภาวนาของนาง เช่นนี้ก็เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ?”มู่หรงเจี้ยนตรัสอย่างเขินอาย “แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่านางเพิ่งเข้าวังได้แค่วันเดียว เสด็จพ่อก็สวรรคตแล้ว เช่นนี้จะบอกว่าเศร้าโศกต่อการสวรรคตของเสด็จพ่อจนต้องหนีเข้าทางธรรมได้อย่างไร?”พระวรกายของไทฮองไทเฮาต
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 63
“ไปเถิด ข้าเองก็เหนื่อยแล้ว!” ไทฮองไทเฮาทรงไล่เขาไปมู่หรงเจี้ยนกำลังพูดอย่างออกรส อยากจะเล่าเรื่องนโยบายที่เขาถูกเซ่อเจิ้งอ๋องปฏิเสธให้ไทฮองไทเฮาฟัง แต่เมื่อเห็นไทฮองไทเฮาไล่เขาไป ในใจก็รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง จึงลุกขึ้นทูลลาตอนที่เขายังเป็นรัชทายาท เขาสุภาพอ่อนน้อมต่อไทฮองไทเฮา เชื่อฟังคำสั่งทุกอย่าง แต่หลังจากขึ้นครองราชย์แล้ว เขาก็เริ่มเหลิงขึ้นมาก ไม่เห็นนางอยู่ในสายตาอีกต่อไปหลังจากเขาออกไปแล้ว ไทฮองไทเฮาก็ส่ายพระพักตร์พลางตรัสกับหมัวมัวข้างกาย “หย่าจู้ เจ้าเห็นหรือไม่? เขาไม่พอใจข้าแล้ว!”หย่าจู้ยิ้ม “เหล่าจู่จ้งอย่าได้เสียพระทัยไปเลยเพคะ อีกไม่นานฮ่องเต้ก็จะสำนึกผิดเอง”“เขาจะสำนึกหรือไม่ก็ไม่สำคัญ เดิมทีข้าหวังว่าเขาจะมีความอดทน รับมือกับมู่หรงฉิงเทียนอย่างใจเย็น แล้วค่อยช่วงชิงอำนาจของเขาคืนมา แต่ดูจากตอนนี้แล้ว เขาก็มีแต่จะถูกเล่นงานเท่านั้น ด้วยทัศนคติและความสามารถของเขาในเวลานี้ จะไปเป็นคู่ต่อสู้ของมู่หรงฉิงเทียนได้อย่างไร?”หย่าจู้ประคองนางลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แม้แต่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนยังรับมือไม่ได้ จะหวังให้ฮ่องเต้จัดการได้อย่างไร? ได้แต่หวังว่าสองสามปี
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 64
จิ้นหรูเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “แต่ว่าทะ...คุณหนูใหญ่ไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหนนี่เพคะ?”“ไปเถอะ ข้ามีวิธีของข้า” จ่านเหยียนเร่งเร้าจิ้นหรูเป็นนางกำนัลขั้นหนึ่งในวัง แน่นอนว่าสามารถเข้าออกตำหนักหรูหลานได้อย่างอิสระนางพาหมอหลวงมาถึงอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็เปิดม่าน เข้าไปในตำหนักด้านใน แล้วก็ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยกับหมอหลวงว่า “ท่านหมอหลวงโปรดรอสักครู่ ข้าจะเชิญไทเฮาออกมาเดี๋ยวนี้”“ได้!” หมอหลวงรับคำผ่านไปครู่หนึ่ง จี๋เสียงและหรูอี้ก็ประคองจ่านเหยียนออกมา จ่านเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางอ่อนแรง ดวงตาเรียวงามดุจหงส์เหลือบมองหมอหลวงครู่หนึ่ง หมอหลวงหลายคนรีบก้าวเข้ามาถวายบังคม “กระหม่อมถวายบังคมหมู่โฮ่วฮองไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ!”“อืม!” จ่านเหยียนยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อย เป็นสัญญาณให้เขาลุกขึ้นจิ้นหรูเอ่ยกับหมอหลวง “ท่านรีบมาดูอาการของไทเฮาว่าทรงประชวรด้วยโรคอันใดกันแน่?”หมอหลวงเดินเข้าไปอย่างนอบน้อม หยิบเส้นสีแดงออกมาจากกล่องยา ยื่นให้กับจิ้นหรูกูกู “รบกวนกูกูผูกที่ข้อมือของไทเฮาด้วย”เขาคุกเข่าลงตรงหน้าจ่านเหยียน ทูลถามด้วยความเคารพ “ไทเฮาทรงรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”จ่านเหยี
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 65
“ไทเฮาเพคะ...” กัวอวี้เสียนคิดว่านางไม่เชื่อ จึงพยายามจะอธิบาย แต่จ่านเหยียนกลับเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าชื่อกัวอวี้เสียน ข้าคิดว่าตอนนี้เจ้าควรจะใช้ชื่อกัวอวี้ไปก่อนเถิด แล้วค่อยดูว่าต่อไปเจ้าจะคู่ควรกับคำว่าเสียนหรือไม่”กัวอวี้เสียนมองหลงจ่านเหยียนด้วยความตกตะลึง ทันใดนั้นก็เข้าใจความหมายในคำพูดของนาง นางกำลังให้โอกาสตน ในใจพลันเกิดความรู้สึกยินดีหลังจากที่กัวอวี้เสียนออกไปต้มยาแล้ว ตำหนักบรรทมอันใหญ่โตก็เหลือจ่านเหยียนเพียงผู้เดียว ปกติแล้ว นางไม่ต้องการให้ใครมาคอยปรนนิบัติข้างกาย หากไม่ได้รับอนุญาตจากนาง แม้แต่จิ้นหรูก็ห้ามเข้ามาในตำหนักบรรทมสายลมหนาวเย็นวูบหนึ่งไม่รู้พัดมาจากที่ใด ปลิวเข้ามากระทบม่านหนาหลายชั้นภายในตำหนักบรรทมท่ามกลางแสงสลัว ๆ จ่านเหยียนเห็นกลุ่มควันสีเขียวลอยขึ้นมาอย่างกะทันหัน ซึ่งอยู่ห่างออกไปเบื้องหน้าสามจั้งควันสีเขียวค่อย ๆ กลายเป็นรูปร่างคน และกลายเป็นหญิงสาวหน้าตางดงามนางเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “ท่านเซียน ข้ากลับมาแล้ว!”“อืม ได้ยินอะไรมาบ้าง?” จ่านเหยียนถามพลางยกเปลือกตาขึ้นอย่างเฉื่อยชา“นางเฒ่าผู้นั้นคิดจะช่วงชิงแผ่นดินของตระกูลมู่หรงจริง ๆ ความทะเย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 66
กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับติดปีกชั่วพริบตาเดียว เวลาหนึ่งปีก็ล่วงเลยผ่านไปอย่างไร้ร่องรอยในปีนี้ ภายในวังเกิดเรื่องราวขึ้นไม่น้อย จ่านเหยียนล้วนได้ยินมาจากปากของจิ้นหรูตัวอย่างเช่น เมื่อปลายปีที่แล้ว ฮ่องเต้ทรงคัดเลือกนางสนม นางสนมในวังก็เพิ่มขึ้นจากหลักหน่วยเป็นหลักสิบ และมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นเป็นหลักร้อยและในบรรดานางสนม ผู้ที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุดคือบุตรสาวของเฉินไท่ฟู่ ปัจจุบันได้รับการแต่งตั้งเป็นหยวนเฟย ได้ยินมาว่าหยวนเฟยนั้นงามล่มเมือง ทำให้ฮ่องเต้ลุ่มหลง แม้แต่วันขึ้นหนึ่งค่ำและสิบห้าค่ำ ที่ควรจะเสด็จไปยังตำหนักบรรทมของฮองเฮาก็ลืมเสียแล้ว กลับเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับหยวนเฟยส่วนฮองเฮาองค์ปัจจุบัน เป็นหลานสาวของถงไทเฮา มีนามว่าถงเหยียน ตอนที่ฮ่องเต้ยังทรงเป็นรัชทายาท ก็ได้อภิเษกสมรสกับพระองค์แล้ว ปัจจุบันมีพระธิดาด้วยกันหนึ่งพระองค์ตระกูลถงมีอำนาจล้นฟ้า ฮองเฮาจึงมีนิสัยเย่อหยิ่งจองหอง เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ทรงโปรดปรานหยวนเฟย แม้แต่นางก็ยังถูกละเลย ก็ย่อมไม่ยอม จึงได้โวยวายอาละวาดหลายครั้ง จนบีบให้ถงไทเฮาต้องออกพระราชเสาวนีย์ลดขั้นหยวนเฟยเป็นหยวนผิน และยังกำชับให้
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 276
ทั้งสองจะยอมหรือ? จึงบอกจะเข้าไปพูดกับจิ้นหรูกูกู หรูหัวกลับหน้าขรึม “พวกเจ้าเห็นตำหนักชิงหนิงคือสถานที่ใด? พวกเจ้าอยากเข้าก็เข้าได้ตามใจชอบหรือ?”อาถงข่มอารมณ์โกรธ กล่าวขอร้อง “กูกูอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย พวกเราก็ทำงานตามคำสั่ง หากเชิญจิ้นหรูกูกูกลับไปไม่ได้ หมู่โฮ่วฮองไทเฮาต้องพาลมาถึงเราแน่ กูกูคงไม่อยากเห็นพวกเราถูกลงโทษกระมัง?”“พวกเจ้าถูกลงโทษหรือไม่ เกี่ยวอันใดกับข้า? ข้าแค่ฟังคำสั่งของเซิ่งหมู่ฮองไทเฮาเท่า...”อาถงกับอาเถี่ยรีบฉวยโอกาสตอนที่หรูหัวพูดบุกเข้าไปเพียงแต่ทั้งสองเพิ่งวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกองครักษ์สองสามคนขวางเอาไว้“บุกรุกตำหนักของไทเฮา พวกเจ้ามีกี่ชีวิต? เอาตัวไป!” หรูหัวเอ่ยเสียงกร้าวกระบี่หลายเล่มพาดอยู่ตรงลำคอของอาถงกับอาเถี่ย ทั้งสองไม่กล้าต่อต้าน จึงได้แต่หันไปมองหรูหัวและเอ่ย “กูกู พวกเรามิได้จงใจบุกรุก กูกูโปรดเมตตา อนุญาตให้เราไปพบจิ้นหรูกูกูหน่อยเถอะ”หรูหัวหัวเราะเสียงเย็น ส่งสายตากับองครักษ์ “เอาตัวไป ขังอยู่ในห้องมืดก่อน”ห้องมืดใช้กักขังคนในตำหนักที่กระทำความผิดโดยเฉพาะ บ้างเข้าห้องมืดไม่กี่วันก็ออกมา แต่ทั่วไปแล้วมักมอบให้หัวหน้าขันทีในวั
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 275
ทั้งสองคิดไปก็มิใช่วิธี จึงให้จี๋เสียงกับหรูอี้ไปถ่ายทอดพระเสาวนีย์หมู่โฮ่วฮองไทเฮา ตามจิ้นหรูกลับมาปรนนิบัติที่ตำหนักครั้นจี๋เสียง หรูอี้ไปถึงตำหนักชิงหนิงกลับเข้าไปไม่ได้ ได้แต่ให้ขันทีในตำหนักไปถ่ายทอดพระเสาวนีย์ของหมู่โฮ่วฮองไทเฮาผ่านไปพักหนึ่ง หรูหัวก็ยิ้มตาหยีเดินออกมา “เซิ่งหมู่ฮองไทเฮากำลังเดินหมากกับจิ้นหรูกูกู นี่กำลังสนุกเลย จะอย่างไรเซิ่งหมู่ฮองไทเฮาก็ไม่ยอมให้กูกูไป พวกเจ้าสองคนกลับไปทูลรายงานหมู่โฮ่วฮองไทเฮาว่าจะส่งคนกลับไปดึกหน่อยแล้วกัน”“อ๊าาา”เสียงร้องดังมาจากข้างในอีก จี๋เสียง หรูอี้สบตากันทีหนึ่ง สีหน้าเริ่มกังวลเล็กน้อยหรูหัวเอ่ยเรียบ “มีนางกำนัลคนหนึ่งไม่ทันระวังทำน้ำชาหกใส่หลังมือของจิ้นหรูกูกู นี่อย่างไร กำลังถูกโบยอยู่เลย”“แต่... เหตุใดเสียงนี้ฟังดูแล้วจึงเหมือนเสียงของจิ้นหรูกูกูล่ะ?” จี๋เสียงเอ่ยอย่างขลาด ๆ“เหลวไหลอันใด?” หรูหัวเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน “เจ้าจะบอกว่าเซิ่งหมู่ฮองไทเฮาทรมาทรกรรมจิ้นหรูกูกูหรือ? ยังมิได้กล่าวถึงจิ้นหรูกูกูเป็นคนข้างพระวรกายของหมู่โฮ่วฮองไทเฮา แค่อดีตนางคือนางกำนัลคนสนิทของอดีตฮ่องเต้ ทั้งยังมีไมตรีกับเซิ่งหมู่ฮองไทเฮามาต
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 274
จิ้นหรูหัวใจรัดแน่น สุดท้ายดวงตาก็ฉายความแตกตื่นออกมา “พระองค์คิดจะทำอันใดกันแน่เพคะ?”“ถามได้ดี!” ถงไทเฮาลุกขึ้นยืนช้า ๆ แล้วเดินก้าวหนึ่ง เหยียบหลังมือของจิ้นหรู ออกแรงขยี้ มองดูความทรมานบนใบหน้าของจิ้นหรู ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “เจ็บหรือ?”จิ้นหรูกัดฟัน “ไทเฮาจะลงโทษบ่าวอย่างไรก็ได้เพคะ”อย่างมากก็แค่ตาย ตายแล้วก็คือหลุดพ้น แต่... นางรู้ ถงไทเฮาแค้นนางที่สุด จะไม่ให้นางตายง่าย ๆ เด็ดขาด“ข้าได้ยินว่าคุกทักษิณมีทัณฑ์ทรมานมากมาย เพียงแต่ไม่รู้ว่าหากเทียบกับข้าที่นี่แล้ว จะเหนือกว่าหรือไม่? มิสู้จิ้นหรูกูกูช่วยข้าเปรียบเทียบสักหน่อย” ถงไทเฮาโน้มตัวลงเชยคางของจิ้นหรู มุมปากแย้มยิ้มชั่วร้ายเหี้ยมเกรียมเดิมรูปลักษณ์ก็มิได้งามวิไล ยามนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุดัน ยิ่งทำให้ดุร้ายอัปลักษณ์มากกว่าเดิมจิ้นหรูขวัญผวา ไม่กล้ามองดวงตากระหายเลือดของนาง จึงก้มหน้ากัดริมฝีปาก อดทนต่อความเจ็บที่ส่งมาถึงแต่... นี่ยังห่างไกลกับจุดสิ้นสุดหรูหัวยกตะปูมากะละมังหนึ่ง พวกมันมิใช่ตะปูเหล็ก แต่เป็นตะปูไม้ท้อทุกเล่มทำจากไม้ท้อ ส่วนปลายแหลมคมเงาวับ“ถ้าเจ้าร้องสักแอะ ข้าจะเพิ่มตะปูอีกเล่ม” ถงไทเฮาเอ่ย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 273
ด้วยประการละฉะนี้ ทุกคนจึงนึกว่าฮ่องเต้โปรดปรานแต่ฮองเฮา ทอดทิ้งวังหลังแม้นางสนมจะตำหนิไม่พอใจ แต่เพราะฮองเฮาคือคนสกุลถง จึงไม่มีใครกล้าพูดฮองเฮารูปโฉมไม่โดดเด่น กลับได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เพียงนี้ เห็นได้ว่าฮ่องเต้รักนางจริง ๆชั่วขณะ ฮองเฮาบารมีไร้ที่สิ้นสุด รั้งตำแหน่งฮองเฮา ทั้งยังมีความโปรดปรานของฮ่องเต้มั่นคงดั่งขุนเขา ทำให้สกุลถงเหิมเกริมมากขึ้นทุกวันเขาใช้การกระทำบอกนาง ในใจของเขามีแต่นางเท่านั้นสามสิบกว่าปีแล้ว นางเข้าวังในวัยสิบสอง บัดนี้สี่สิบสาม อดีตฮ่องเต้คือแผ่นฟ้าของนาง คือสามีของนาง คือนายของนางเขาจากไปก่อนนาง แม้นางจะเสียใจ แต่ก็มิได้แสดงออกว่าเสียใจมาก เพราะนางรู้ว่าเขากำลังรอนางอยู่ตรงนั้น สุดท้ายนางจะได้ไปพบกับเขานางรู้ ยามนี้ได้เวลาแล้ว“พูด!” หรูหัวดุดันขึ้นมา ตบหน้านางฉาดหนึ่งจิ้นหรูหน้าเอียงไปข้างหนึ่ง แก้มบวมขึ้นรอยประทับนิ้วมือทันทีจิ้นหรูคุกเข่าตัวตรง “บ่าวไม่มีอะไรจะพูดเพคะ”“เจ้ามอบความบริสุทธิ์ของเจ้าให้ผู้ใด?” ถงไทเฮาไม่แสดงออกว่าโกรธมาก ในทางกลับกัน นางพรูลมยาว ข้อกังขาที่เก็บอยู่ในใจนางยี่สิบกว่าปี กระจ่างแจ้งในที่สุด“บ่าวไม่ทร
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 272
หรูหัวลากนางเข้าตำหนักชั้นในไปอย่างไม่ให้ปฏิเสธจิ้นหรูมองเสื้อผ้าบนฉากบังลมด้วยความประหลาดใจ เหตุใดหรูหัวจึงมีเสื้อผ้าวางอยู่ในตำหนักบรรทมของไทเฮาได้แต่นางมิได้ถาม เพราะถามแล้วก็คงไม่บอก นางมองเสื้อผ้านางกำนัลชุดนี้ มิได้สงสัยเรื่องอื่นก็เข้าไปเปลี่ยนชุดด้านหลังฉากบังลมนางเพิ่งถอดเสื้อผ้า หรูหัวก็เข้ามา “อุ๊ย ข้าลืมบอกเจ้าไป ชุดนี้เคยใส่แล้ว เปลี่ยนอีกชุดเถอะ!”นางยื่นชุดสีเหลืองอ่อนในมือให้จิ้นหรู พร้อมกับกวาดสายตามองบริเวณแขนของจิ้นหรูอย่างรวดเร็ว เมื่อนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะออกไปจิ้นหรูเพิ่งแต่งตัวเสร็จก็มีหญิงสูงวัยดุดันเข้ามาสองคน ลากแขนจิ้นหรูคนละข้างออกไปข้างนอกจิ้นหรูตกตะลึงพรึงเพริดถามขึ้นว่า “นี่พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ?”หญิงสูงวัยสองคนนั้นลากนางไปแล้วผลักจนนางสะดุดล้มลงพื้น ถงไทเฮามองนางจากมุมสูง ดวงหน้าอ่อนโยนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอำมหิต“เซิ่งหมู่ฮองไทเฮา บ่าวทำอะไรผิดไปเพคะ?” จิ้นหรูหัวใจหนักอึ้ง แต่ยังสงบสติอารมณ์แล้วถาม“ทำอะไรผิด?” เสียงของถงไทเฮาราวกับส่งมาจากขุมนรก พกพากลิ่นอายเย็นยะเยือกชุ่มชื้น “แต้มพรหมจรรย์ของเจ้าเล่า?”จิ้นหรูหัวใจ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 271
“ข้าได้ยินมา ทุกคืนนางจะเรียกนักดนตรีไปบรรเลงเพลง ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่?”“ทูลไทเฮา เรื่องนี้เกินไปหน่อยเพคะ หมู่โฮ่วฮองไทเฮาทรงเรียกพวกเขามาในยามวิกาลน้อยนัก!”รอยยิ้มของถงไทเฮาบานสะพรั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ “ข้าก็รู้ว่าวังหลังมีปากหอยปากปูมาก จริงสิ ปกติเวลาอดีตฮ่องเต้ทรงสะสางราชกิจ ทรงโปรดทำอันใดหรือ?”หัวข้าสนทนาวกกลับมาเรื่องอดีตฮ่องเต้ จิ้นหรูลอบโล่งอก เวลาตอบคำถามจึงเป็นมิตรมากขึ้นบางส่วน “อดีตฮ่องเต้มีเวลาวางน้อยนัก แต่พระองค์โปรดอู้งานยามยุ่ง ทรงโปรดการเดินหมาก เสวยพระสุธารสชาเพคะ”“เดินหมาก? เดินกับผู้ใด?” ถงไทเฮาถาม“กับบ่าวเพคะ” จิ้นหรูยิ้มบาง “เพียงแต่ฝีมือการเดินหมากของบ่าวไม่ดี แพ้อยู่เรื่อยเลยเพคะ”“อดีตฮ่องเต้ทรงยินดีเดินหมากกับเจ้า แสดงว่าฝีมือการเดินหมากของเจ้าต้องดี” ถงไทเฮายิ้มเอ่ย “เจ้าอย่าได้ถ่อมตัวนักเลย วันหลังข้าจะเดินหมากกับเจ้าบ้าง เจ้าก็คลายเหงาให้ข้าหน่อย”“ขอเพียงไทเฮาโปรด บ่าวก็เดินหมากเป็นเพื่อนไทเฮาได้ทุกเมื่อเพคะ” จิ้นหรูกล่าวจากใจ“เจ้าช่างเป็นคนเข้าใจผู้อื่นแท้ ๆ มิน่าอดีตฮ่องเต้จึง ‘โปรดปราน’ เจ้าเช่นนี้” ถงไทเฮายิ้มเอ่ยคำพูดนี้ไม่มีอะไรพิเศษ ใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 270
ตำหนักชิงหนิงจิ้นหรูคุกเข่าลงคำนับ “ถวายพระพรเซิ่งหมู่ฮองไทเฮา”“ลุกขึ้นเถอะ จิ้นหรู” ถงไทเฮาแย้มยิ้มจิ้นหรูลุกขึ้นยืนก้มหน้าแล้วไปยืนอยู่ด้านข้าง“ไม่ต้องเกร็งไป วันนี้ที่ข้าเรียกเจ้ามา เพราะอยู่ ๆ ก็นึกถึงอดีตฮ่องเต้ อดีตฮ่องเต้เคยรับสั่งว่าทักษะการชงชาของเจ้าเป็นหนึ่งในใต้หล้า เจ้าจะชงให้ข้าสักครั้งได้หรือไม่?” ถงไทเฮากล่าวขอด้วยใบหน้าราบเรียบ“เพคะ!” จิ้นหรูขานรับ“หรูหัว ไปเตรียมเครื่องชงชา” ถงไทเฮาสั่งหรูหัวขานรับแล้วจึงออกไปถงไทเฮาปรายตามองจิ้นหรู วันนี้นางสวมชุดสีครามปักลายใบไม้ไผ่สีแดงเข้ม มิได้ผัดแป้ง แม้อายุล่วงเลยสี่สิบ กลับยังสง่าเรียบง่ายจิ้นหรูไม่เคยคลอดลูก จึงดูอ่อนเยาว์กว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันมิได้เลอโฉม กลับมีท่วงทำนองอย่างหนึ่งหรูหัวยกเครื่องชงชามา นางมองการต้มน้ำ ล้างชา ล้างถ้วย รินน้ำชาอย่างสง่างามของจิ้นหรูยังไม่พูดถึงฝีไม้ลายมือที่สง่างาม แต่ขณะนางชงชาจะมีสมาธิมาก ยามที่คนคนหนึ่งจดจ่ออยู่กับเรื่องหนึ่ง จะมีเสน่ห์ชวนหลงใหลเป็นพิเศษในฐานะที่ถงไทเฮาคือสตรีก็รู้สึกถึงมนตร์เสน่ห์น่าหลงใหลนี้เหมือนกัน“อดีตฮ่องเต้โปรดเสวยพระสุธารสชาอะไรหรือ?” นา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 269
ถงไทเฮาถอนตายตากลับช้า ๆ ก็จริง นับจากหรูหัวเข้าวังก็อยู่ข้างตัวนางมาตลอด รวมแล้วอดีตฮ่องเต้เคยมองนางเพียงไม่กี่ครั้ง แม้แต่ชื่อของนางก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำที่สำคัญที่สุดคือ แม้หน้าตาของหรูหัวจะพอใช้ได้ แต่ก็ไม่เกี่ยวข้องกับคำว่า ‘สวย’ เด็ดขาด“ในฐานะที่เป็นบุตรสาวสกุลถง ตั้งแต่ข้าเกิดมาก็ใช้ชีวิตเหมือนพญาหงส์ แล้วยังจะสูงศักดิ์ยิ่งกว่าองค์หญิงเสียด้วยซ้ำ หลังจากเข้าวังก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮา เกียรติยศไร้ขีดจำกัด แต่... นี่ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ให้คนอื่นดู สิ่งที่ข้าต้องการ ก็แค่สายตาอาวรณ์หนึ่งของอดีตฮ่องเต้ เมื่อไม่ได้มา ข้าก็ไม่อยากให้ผู้ใดได้มันไปทั้งนั้น ไม่ว่านางจะอยู่หรือตาย ข้าก็ต้องรู้ว่านางคือใคร”ถงไทเฮาพูดเนิบช้ามาก แต่... มีความโหดเหี้ยมทุกถ้อยคำหรูหัวพิจารณาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นพึ่บ “เสี่ยวหรู? คนที่ปรนนิบัติอดีตฮ่องเต้ในตำหนักในสมัยก่อน มีคนหนึ่งที่ชื่อจิ้นหรูเพคะ”“จิ้นหรู? ไม่ใช่นาง” ถงไทเฮาส่ายหน้า “นางโตมากับอดีตฮ่องเต้ ถูกส่งไปปรนนิบัติข้างพระวรกายอดีตฮ่องเต้นานแล้ว หากนางคือคนที่อดีตฮ่องเต้โปรดปราน ไยไม่แต่งตั้งนางเป็นสนมเล่า?”หรูหัวคิ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 268
ฮองเฮาส่ายหน้า “ไม่ ซูอี้จะกล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร เขาไม่กลัวว่า...” ความกลัวเริ่มปกคลุมใบหน้าของนาง และไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย“ถ้าเจ้ายังอยากรักษาชีวิตพ่อของเจ้าเอาไว้ ก็ไปหาฮ่องเต้” ถงไทเฮากล่าวอย่างแค้นที่เหล็กไม่เป็นเหล็กกล้าเทียบกับสมัยก่อน ถงไทเฮาเติบโตและรู้ความมากแล้ว เมื่อก่อนนางไม่เข้าใจ เหตุใดเสด็จแม่จึงไม่เข้าใจนาง เหตุใดมักให้นางทำเรื่องที่ลำบากใจ บัดนี้นางรู้แล้ว มีเพียงให้ตัวเองลำบาก สกุลถงจึงจะมั่นคงในใจของคนสกุลถง ชื่อเสียงและความมั่นคงของวงศ์ตระกูลสำคัญที่สุดเสมอ นางรู้ว่าตอนนี้ถงเหยียนยังไม่ตระหนักในจุดนี้ แต่นางจะเข้าใจในไม่ช้าก็เร็ว ความน้อยเนื้อต่ำใจในเวลานี้นับเป็นอันใด? ภายภาคหน้ายามสกุลถงกับสกุลมู่หรงแบ่งใต้ฟ้า นางจะรู้ว่าความอยุติธรรมทั้งหลายที่ได้รับในวันนี้คุ้มค่าดวงหน้าไฉไลของฮองเฮาประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวขาว ที่เจืออยู่ในดวงตาคือน้ำตาแห่งความน้อยใจ “เหตุใดต้องให้ข้าไปช่วยด้วยเจ้าคะ? ท่านสั่งคำเดียวก็ได้แล้วนี่ กลับต้องให้ข้าวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้”ถงไทเฮานวดศีรษะ รู้สึกว่าความอึดอัดสายหนึ่งพุ่งขึ้นสมอง นางอยากระเบิดอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าและเอ
