บทที่ 11

ตอนเย็นหลี่ถิงเผาปลาตัวใหญ่สองตัวย่างกุ้งตำน้ำพริกรสเด็ดมีทั้งแบบเผ็ดและไม่เผ็ดถูกใจทั้งเด็กทั้งคนโต  ยามซวี่ในห้องนอนหลี่ถิงนอนปรึกษากับสามี

"ท่านพี่พรุ่งนี้เราเข้าเมืองกันเจ้าค่ะ น้องบอกเกวียนลุงอูไว้ว่าจะพาท่านไปหาหมอเพื่อกันคนสงสัยว่าท่านหายดีจนเดินได้ยังไง น้องจะบอกเก็บสมุนไพรได้ขายพอมีเงินพาท่านพี่ไปหาหมอเพราะอาการท่านดีขึ้นมากจากที่กินยามาเป็นเดือนเจ้าค่ะ" 

หลี่หยางตอบอย่างเห็นด้วย

"เจ้าพูดมาน้องหญิงดีเหมือนกันคนจะได้ไม่สงสัย"

"และน้องก็อยากล้อมรั่วที่ดินของเราให้สูงเจ้าค่ะน้องจะปลูกผักผลไม้และปลูกข้าวเองเจ้าค่ะเพราะน้องได้พันธุ์ข้าวมาเมื่อวานเจ้าค่ะ และน้องอยากให้ท่านพี่ไปซื้อที่ดินกับหัวหน้าหมู่บ้านที่ติดกับบ้านเราทั้งสองข้างยาวไปจนติดลำธารทั้งสองแปลงเลยถ้าไม่มีของใครให้ซื้อมาทั้งหมดเลยนะเจ้าค่ะ  แล้วก็บอกหัวหน้าหมู่บ้านหาคนงานมาล้อมรั่วเลยนะเจ้าค่ะให้ค่าแรงเท่าตัวเมืองแต่ห่อข้าวมากินเอง"

"ได้น้องหญิง"

"พรุ่งนี้หลังจากไปหาหมอน้องจะให้ท่านลุงอูพาไปซื้อเกวียนด้วยเจ้าค่ะ เพราะเราอาจจะเข้าในเมืองบ่อยขึ้นไม่ต้องไปรอเกวียนในหมู่บ้านอีกเจ้าค่ะ"

"ได้น้องอยากได้อะไรอีกก็บอกพี่เดี๋ยวพี่จะทำให้"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่นอนเถอะเจ้าค่ะดึกแล้วพรุ่งเราต้องตื่นเช้าเข้าในเมืองอีก"

หลี่ถิงบอกสามีเธอหอมแก้มสามีช้ายขวาและกอดซบอกสามี แต่หลี่หยางพลิกตัวค่อมภรรยาสาวทันทีกิจกรรมเข้าจังวะสามีช่างร้อนแรงเสียจนหลี่ถิงสลบคาอกสามีหลับจนเช้า

ยามอิ่นหลี่หยางปลุกเมียด้วยจูบที่อ่อนหวานหลี่ถิงปรือตางัวเงียตื่นรีบจับมือสามีที่เริ่มลูบไล้ตามตัวไว้

"ท่านพี่ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ" หลี่หยางอืมในลำคอแต่ไม่ปล่อยเมีย

"เมื่อคืนยังไม่พอหรือเจ้าคะ" หลี่หยางไม่ตอบแต่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และจับเมียกินจนพอใจอีกครั้งจึงปล่อยภรรยาอาบน้ำแต่งตัวและไปปลุกลูกๆให้ตื่นเตรียมตัวกินข้าวเข้าเมือง วันนี้หลี่ถิงไม่ทำอาหารเธอเอามาจากมิติโจ๊กหมูเด้งชามใหญ่4ชามซาลาเปาหกลูกนมให้ลูกกับสามมีเธอกิน ของเธอแค่โจ๊กชามเดียวก็อิ่มมากแล้ว ยามเฉิงท่านลุงอูก็มารับที่หน้าบ้านหลี่ถิงเตรียมน้ำและขนมใส่ตระกร้าสะพายหลังมีซาลาเปาอีก10ลูกใส่ห่อผ้าไปด้วยปิดประตูล็อคบ้านขึ้นเกวียนเข้าเมือง 

" สวัสดีเจ้าค่ะท่านลุง"

"สวัสดีขอรับ/เจ้าค่ะ" ลูกของเธอทักทายลุงอู

"ดีๆๆลูกของเจ้าช่างรู้ความนักหลี่หยาง"

"สวัสดีครับท่านลุงอู"

หลี่หยางทักทายตอบ

"ลุงดีใจที่เจ้าเดินได้เหมือนเดินนะ" 

"ขอรับเพราะภรรยาข้านางดูแลข้าเป็นอย่างดีขอรับ"

"ดีๆ" ลุงอูตอบ

จากนั้นก็อออกเดินทางทันที หลี่ถิงนั่งหลับพิงอกสามีเพราะเมื่อคืนสามีเธอไม่รู้คึกมาจากไหนจับเธอกินทั้งคืนไม่รู้เอาแรงมาจากไหนหรือเพราะน้ำวิเศษในมิติสงสัยต้องให้เจือจางแล้วละเธอคิดในใจ ได้ยินเสียงลูกชายและลูกสาวถามพ่อว่า

"ท่านแม่ไม่สบายหรือท่านพ่อ" หลี่หยางหัวเราะตอบลูกว่า

"แม่เจ้าพักสายตาสักครู่เพียงเท่านั้นไม่มีอะไร"

หลี่ถิงจึงหยิกเอวสามีหลี่หยางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ครึ่งชั่วยามก็มาถึงในเมืองลุงอูก็ตรงไปโรงหมอทันทีหลี่ถิงบอกว่าอีกชั่วโมงให้มารับตรงนี้ท่านลุงอูตอบตกลงแล้วไปทีจอดเกวียนที่เคยจอดทุกวัน หลี่ถิงพาสามีเข้าไปในโรงหมอรอไม่นานก็พอถึงคิวของสามีเธอหลี่ถิงบอกลูกให้นั่งรอตรงนี้ห้ามไปไหน

"ขอรับท่านแม่ไม่ต้องห่วงลูกจะดูแลน้องเล็กอย่างดีขอรับ"

หมอตรวจดูขาให้หลี่หยางแล้วบอกว่า

"หายดีแล้วกินอีกสองเทียบยาก็พอ"

ออกมาจ่ายเงินรับยาแล้วพาสามีกับลูกเดินดูตลาดเธอจึงชื้อถังลู่หูให้เด็กๆคนละสามไม้  หลี่ฝูกับหลี่ฮวาจับมือพ่อกับแม่คนละข้างเธอเดินมาเรื่อยๆเจอร้านขายเมล็ดผักและต้นไม้ที่โตแล้วจึงชื้อทุกอย่างแล้วบอกให้ไปส่งที่หมู่บ้านสามชุนบ้านหลังสุดท้ายตรงเชิงเขา

หลี่ถิงมองเห็นร้านค้าติดประกาศให้เช่าทำเลดีมากติดตลาดเธอจึงเดินไปถามดูเจ้าของร้านจะย้ายตามลูกชายเมืองอื่นจึงขายในราคา1000ตำลึงทองเธอตกลงและทำสัญญาชื้อขาย และรับโฉนดมาด้วยในวันนั้นเลยเป็นตึกสองชั้นข้างบนเป็นที่นอนมีสามห้องหลังร้านมีลานข้างหลังเยอะจอดเกวียนได้หลายคันเลยเข้าออกได้ทั้งสองข้างมีห้องครัวด้วยดีจริงๆที่เธอมาเจอก่อน หลี่หยางถามเมีย

"จะทำอะไรกับร้านหรือน้องหญิง"

"น้องจะเอาไว้ขายผักผลไม้ของบ้านเราเจ้าค่ะท่านพี่ น้องจะปลูกผักขายด้วยเจ้าค่ะ และทำเลดีเพื่ออนาคตลูกๆเราจะเข้ามาเรียนในตัวเมืองด้วยเจ้าค่ะ"

หลี่ฝูได้ยินก็ดีใจมาก

"ท่านแม่จะให้ข้ามาเรียนหรือขอรับ"

"จ้ะพออายุถึงเวลาเรียนแม่ก็จะมาเจ้ามาสมัครเรียนตั้งใจเขียนอ่านไว้นะลูกเข้าโรงเรียนเจ้าจะได้เก่งแม่จะหาซื้ออุปกรณ์ให้ หลี่ฮวาก็จะได้เรียนเหมือนกัน ของหลี่ฮวาแม่จะซื้อหนังสือให้หัดเขียนหัดอ่านก่อนถึงเวลาลูกของแม่จะได้เก่งๆจ้ะ"

"เจ้าค่ะ/ขอรับท่านแม่ท่านแม่ดีที่สุดเลย" จากนั้นก็พามารอเกวียนที่โรงหมอตามเวลานัดกัน หลังจากท่านลุงอูมารับขึ้นเกวียนแล้าบอกลุงอูให้พาไปซื้อวัวเทียมเกวียนเด็กๆดีใจมากจะมีเกวียนเป็นของตัวเองเธอเลือกวัวตัวใหญ่แข็งแรงสองตัวตัวผู้1ตัวตัวเมีย1ตัวตัวผู้ตังละ50ตำลึงเงินตัวเมีย30ตำลึงเงินเกวียนอีก20ตำลึงเงินเธอจ่ายเงินแล้วให้ท่านตาอูกลับบ้านก่อนเธอจ่ายเงินท่านลุงอู60อิแปะท่านลุงดีใจมาก

"ขอบใจมากหลี่ถิงมีอะไรก็เรียกใช้ลุงได้"

"ขอรับท่านลุง" หลี่หยางตอบรับแทนภรรยา

จากนั้นหลี่หยางก็ขึ้นขี่เกวียนออกจากที่ร้านขายสัตว์

"น้องหญิงเจ้าอยากได้อะไรอีกไหมพี่จะพาไปซื้อ"

"ไม่มีเจ้าค่ะน้องมีเยอะแล้วกินไม่หมดแล้วเจ้าค่ะ" หลี่ถิงบอกสามี

"น้องว่าเราลองไปกินอาหารที่โรงเตี้ยมก่อนกลับบ้านนะเจ้าค่ะพาลูกไปเปิดหูเปิดตาก็ดีนะเจ้าคะ"

"ได้ตามใจเจ้าน้องหญิง"

"เด็กๆอยากกินอะไรลูกวันนี้แม่รวยจะเลี้ยงข้าวทุกคนเลย"

หลี่หยางส่ายหัวกับท่าทางของภรรยาลูกของเธอจึงหัวเราะชอบใจ หลี่ถิงคิดเกิดใหม่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรได้สามีแถมลูกอีกสองเหอะหาที่ไหนได้อีกเราเราจะรักษาครอบที่อบอุ่นเช่นนี้ตลอดไป

"ถึงโรงเตี้ยมแล้วน้องหญิง"

หลี่หยางบอกภรรยา มีเสี่ยวเอ้อออกมาต้อนรับและเอาเกวียนไปจอดให้หาน้ำกับหญ้าให้กินคือการบริการของโรงเตี้ยมเดินไปนั่งที่โต๊ะเธอสั่งเป็ดย่างอบน้ำผึ่งปลานึ่งซี่อิ่วและอาหารขึ้นชื่ออีก3-4อย่างรอไม่นานอาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟก็ถือว่าไม่เลวแต่จืดไปหน่อยคนที่นี้เขาไม่กินเผ็ดกันหลี่ถิงบอกลูก

"ทานเยอะๆนะลูกไม่อิ่มแม่จะสั่งให้ใหม่"

"ขอรับ/เจ้าค่ะท่านแม่"

อิ่มแล้วทานของหวานตบท้ายจ่ายค่าอาหาร50ตำลึงเงินหลี่หยางมือสั่นเพราะไม่เคยใช้เยอะเพื่อกินอาหารมื้อเดียว หลี่ถิงบอก

"ท่านพี่ต้องทำตัวให้ชินเจ้าค่ะเพราะข้าจะพาท่านรวยเป็นล้านตำลึงทองเลยเจ้าค่ะ" หลี่หยางพยักหน้าอืม

จากนั้นก็นั่งเกวียนกับบ้านกันอย่างสุขใจพอเกวียนวิ่งเข้าหมู่บ้านคนมองด้วยความอิจฉา มีข่าวลือว่าหลี่หยางเดินได้แล้วดังไปทั่วหมู่บ้านและพูดว่าหลี่ถิงเก็บสมุนไพรหายากได้เงินมาเยอะซื้อวัวเทียมเกวียน ข่าวดังถึงบ้านแม่เลี้ยงเธอกับลูกสาวชือเหยาวิ่งเข้าบ้านมาฟ้องมารดาว่า

"ท่านแม่เจ้าคะคนพูดกันทั้งหมู่บ้านว่านังหลี่ถิงมันเก็บสมุนไพรไปขายมีเงินชื้อเกวียนชื้อของเข้าบ้านตั้งเยอะ"  นางชือหนิงได้ยินลูกสาวบอกก็ตาลุกวาว

"ดีงั้นเราไปแย่งของมันมาเป็นของกัน"

ทางด้านหลี่ถิงไม่ได้รับรู้ข่าวลือในหมู่บ้านกับถึงบ้านร้านเมล็ดผักก็มาส่งต้นผลไม้ให้พอดีเก็บของเข้าบ้านเสร็จก็นอนพักอย่างสบายใจ

โปรดติดตามตอนต่อไป