Ep.8 คู่แข่ง

แพทริคสั่งอาหารมากินที่ห้องของเขา ช่วงบ่ายก็ออกไปที่ห้างสรรพสินค้า เขาเห็นสร้อยคอน่ารักเส้นหนึ่งของ Tiffany&Co เส้นเล็กสวย มีเพชรรูปหัวใจตรงกลาง ราคาประมาณ 1,900 ดอลล่าร์ เขาตรงเข้าไปในร้านแล้วซื้อมันออกมา

อุษาเลิกงานสี่โมง เธอรีบกลับไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัว 

ชุดไหนดีนะ? ขออย่าให้เขาพาไปร้านแพงๆเลย กลัวทำเขาขายหน้าจัง อุษาส่งข้อความไปหาฮาร์วี่ 

“ไม่ต้องไปร้านแพงมากก็ได้ ฉันไม่อยากทำคุณอายคนอื่น”

“งั้นผมไปรับคุณแล้วให้คุณเป็นคนเลือกร้านเอามั้ย”

ฮาร์วี่ตอบกลับมา ทำเอาอุษาค่อยยิ้มออก เขาส่งรูปแจสเปอร์กับเชสเตอร์ให้เธอ ทั้งสองมองดูเหมือนกำลังยิ้มแฉ่ง

แพทริคกลับมาแล้ว กวาดตามองไปรอบๆฟร้อนท์และล็อบบี้ พลางถามไซม่อน 

“หัวหน้าฟร้อนท์ล่ะ”

“คุณอุษาเลิกงานแล้ว”

แพทริคพยักหน้ารับทราบ เขาอยากให้สร้อยคอเธอกับมือ ไม่อยากเอาไปวางไว้เฉยๆ

เขาขึ้นไปชั้นสอง ไปนั่งดูเอกสารที่เอมิเลียเอาวางไว้ให้ เหลือบตาไปดูกล่องสร้อยคอที่ซื้อให้เธอ อุษาไม่ใส่เครื่องประดับเลยสักชิ้น ทั้งๆที่คอเนียนสวย ผิวขาวละเอียด

รถคันนึงเข้ามาจอดในที่จอดรถด้านหน้าของโรงแรม แพทริคคุ้นรถคันนี้ Bentley ของทนายความคนนั้นแน่นอน แพทริคลุกขึ้นยืนดูที่หน้าต่าง เขาเห็นฮาร์วี่ลงจากรถ คุยโทรศัพท์ แล้วอุษาก็เดินออกมาจากด้านข้างของโรงแรมตรงไปหา เขาเปิดประตูรถให้เธอแล้วออกไปด้วยกัน

แพทริคถือกล่องสร้อยคอไปที่ห้องทำงานของอุษา เขาคิดว่ามันคงไม่จำเป็นต้องให้เธอกับมืออีกแล้ว เขาเอาวางไว้ที่หน้าคอมพิวเตอร์ของเธอ

ในรถ อุษาแนะนำให้ฮาร์วี่ไปร้านของเพื่อนเธอที่เป็นผู้ช่วยผู้จัดการร้านนี้อยู่ อุษาเองก็อยากเจอเจนนภัสด้วยเพราะหลังจากวันนั้น เจนนภัสก็หายเงียบ ไม่รู้ไม่พอใจอะไรเธออีกหรือเปล่า

เมื่อไปถึงฮาร์วี่เปิดประตูให้อุษาเข้าไปก่อน เจนนภัสเห็นเป็นอุษาก็แปลกใจ เพราะไม่เห็นบอกล่วงหน้าว่าจะมา สภาพเธอทำงานต้อนรับ ช่วยเสิร์ฟจนหน้าตาผมเผ้าไม่ได้ทำ แถมอุษามากับผู้ชายคนใหม่ ที่หล่อ และดูดีมีชาติตระกูล เจนนภัสแอบเคืองในใจ เธอรีบเข้าไปตบแป้งทาลิปใหม่ แล้วออกมาทักอุษากับฮาร์วี่

“อูฐ มาไม่บอกล่วงหน้าอ่ะ สั่งอะไรกันหรือยัง?”

“สั่งเรียบร้อยละ นี่คุณฮาร์วี่นะ คุณฮาร์วี่ นี่เจน เพื่อนฉันเอง”

“สวัสดีเจน ยินดีที่รู้จัก”

“ยินดีเช่นกัน คุณรู้จักเพื่อนฉันได้ไงนะ? คุณฮาร์วี่”

เจนนภัสถามแล้วยิ้มให้เขา ใจจริงเธอแค่อยากรู้โปรไฟล์เขาต่างหาก

“อ้อ อุษาทำงานพาร์ทไทม์ให้ผม”

“คุณฮาร์วี่เป็นเจ้าของสุนัขที่ฉันต้องไป รับจ้างจูงน่ะ”

อุษาพูดเสริมโดยไม่ได้อายอะไร

“อ้อ เป็นงานที่น่าสนใจนะ เอ่อ เดี๋ยวฉันขอตัวไปช่วยข้างในก่อน มีอะไรก็บอกได้นะ”

โถ..ไปจูงหมาจนได้จูงเจ้าของด้วยอ่ะนะ ดวงดีเว่อร์ ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี ไม่เห็นจะเจออะไรแบบนี้ แต่จะให้ไปจูงหมา คงไม่ละ ตัวเหม็นแถมขี้กองโต ไม่ไหว จะอ้วก

ระหว่างนั่งทานอาหารกัน อุษากับฮาร์วี่คุยกันถูกคอมาก มีหัวเราะกันบ้าง ฮาร์วี่รู้สึกได้ว่าเธอเป็นคนฉลาด มีความเป็นนักสู้และคิดก่อนพูด ปกติสาวๆที่เขาเดทด้วย เมื่อให้เลือกร้าน พวกเธอจะเลือกร้านที่มีชื่อเสียงและราคาแพง ซึ่งเขาไม่มีปัญหาตรงนั้น แต่กับอุษา เธอเลือกร้านที่เธอสบายใจและเป็นตัวเองได้เต็มที่ ทำให้เค้าสบายใจไปด้วย

“คุณเป็นคนที่มีแอตติจูดดีมากนะ มันทำให้ผมประทับใจ”

“ถ้าคุณหมดสัญญากับโรงแรมนั้น ผมสามารถรับคุณต่อได้โดยจะทำวีซ่าทำงานให้เป็นกิจจะลักษณะ สนใจมั้ย? คุณจะได้เล่นกับลูกๆผมได้ตลอดเวลาด้วยนะ เพราะผมมีโฮมออฟฟิศ”

อุษาดีใจ ทำตาโตใส่เขา กะพริบตาถี่ๆ ฮาร์วี่ขำท่าทางของเธอ

“จริงสิ คุณล้อฉันเล่นแน่ๆ คุณเป็นทนายความ ฉันไม่มีความรู้ทางด้านกฏหมายมากนัก ยิ่งกฎหมายที่นี่ ฉันไม่น่าจะมีประโยชน์สำหรับงานของคุณเท่าไหร่”

“เป็นเลขาผมสิ เจสันเค้าจัดการงานและเอกสารในบ้านทั้งของคุณพ่อคุณแม่ผมแล้วก็ผมด้วย คุณจะได้แบ่งเบางานเค้าไปในตัว”

อุษายิ้มแล้วคิด….ก็ดีนะ ฉันควรมีทางเลือกให้ตัวเองบ้าง

เมื่อทานอาหารเสร็จ อุษาโทรหาเจนนภัสว่าจะกลับแล้ว เจนนภัสแค่บอกเธอว่า “โอเค” แต่ไม่ออกมาหาเพราะงานในครัวยุ่ง 

ฮาร์วี่ขับรถไปส่งเธอกลับ ในใจเขาอยากให้ทางมันไกลกว่านี้หน่อย จะได้คุยกันมากกว่านี้

“ขอบคุณนะอุษา วันนี้เป็นมื้อที่อร่อยมาก คุณมีวันหยุดวันไหน?”

“ฉันหยุดพรุ่งนี้ แต่ว่าจะไปธุระตามประสาสาวๆ”

“ไปช้อปปิ้งอ่ะนะ” 

“ฉันแค่จะไปเปลี่ยนสีผม ต่อขนตา ต่อเล็บ เผื่อจะสวยให้ทันสาวๆที่นี่ งานฉันยิ่งต้องเป็นหน้าตาให้โรงแรมด้วย”

“โอเค ไว้มีโอกาสคงได้ทานข้าวด้วยกันอีกนะ อุษา”

เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาแล้วจะลงจากรถ แต่ฮาร์วี่จับมือเธอ ยกขึ้นจูบหลังมือเบาๆ อุษาแก้มแดงทันที เธอก้าวออกจากรถ ก็ยืนรอโบกมือให้ จนเขาขับรถออกไป พอหันหลังก็เจอแพทริค กำลังเดินตรงมาที่เธอ หน้าเขานิ่ง แต่พอมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ ต่างคนต่างมองกัน จนอุษาต้องหลบตาเขาก่อน 

จะมองจนทะลุเข้าไปในใจฉันได้แล้วมั้ง....

“คุณมีอะไร? มาถึงก็จ้อง”

“มื้อนี้มดคงขึ้นโต๊ะไปเลยสินะ”

“ไม่เห็นเพื่อนฉันมาหาคุณ ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า? แถมเจนยังดูตึงใส่ฉัน ดูห่างเหิน”

“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ย? ที่ชายหาด”

แพทริคพูดเสียงแปลกๆ ตาสีฟ้าของเขาสวยแต่วันนี้ดูเศร้า 

“ก็ได้ แต่ไม่เดินไปไกลนะ” 

แค่เขาดูเศร้า… ฉันต้องใจอ่อนใจดีด้วยอีกแล้วนะ? 

ข้ามถนนไปหาชายหาด แพทริคหยุดเดิน มองไปที่ทะเล เงยหน้าหลับตา อุษาสังเกตเขาจากด้านข้าง แพทริคเป็นผู้ชายที่ดูดีมากคนหนึ่ง เสียแต่เขานิสัยเหมือนลูกคุณหนู ที่อยากได้อะไรแล้วต้องได้เดี๋ยวนั้น

“คุณรู้มั้ยว่าสิ่งที่คุณถามผมเมื่อเช้า ผมเองก็สงสัยถึงไปหาคำตอบมา”

“เรื่องเอมิเลียที่เธอ..ไม่สบาย?”

“อยากฟังเรื่องเลวๆของผมจากปากโดยไม่ต้องฟังจากคนอื่นมั้ยล่ะ?”

เขาหันมามองเธอ หน้าตาเขาดูเศร้า ทำให้อยู่ๆอุษาก็เครียดขึ้นมา

“ฉันไม่อยากตัดสินใครว่าดีหรือไม่ดี ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง คุณดูไม่สบายใจ ก็อย่าพูดเลย ให้เวลากับตัวเองแล้วปล่อยให้เวลามันเยียวยา”

“ผมก็เหมือนคนอื่น อยากมีคนรักและรักตัวผม ผมจริงจังทุกครั้งที่มีคนรัก แต่ก็เคยมีที่ใช้อารมณ์มากกว่าสมอง เวลาผิดพลาดก็ต้องรับเอง”

“ไม่ใช่แค่คุณที่รับเองคนเดียว คิดกลับกันพวกเธอก็ต้องรับเหมือนกัน เผลอๆหนักกว่าที่คุณเจอ”

“เรื่องเอมิเลีย ผมผิดจริง ตอนนั้นผมโดนนอกใจ เธอก็แค่ไม่อยากเสียผมไป เธอไม่รู้ว่าท้องกับใคร แล้วไปทำแท้งโดยไม่ปรึกษาผมก่อน ซึ่งนั่นอาจจะเป็นลูกผมก็ได้ ช่วงที่สับสนและอกหัก เอมิเลียอยู่ข้างๆคอยปลอบใจและช่วยทำงานอย่างดี เธออยู่ใกล้ชิดผมมาก จนมีอะไรกันหลายครั้ง ผมพยายามคิดว่า ลองรักคนที่รักผมอาจจะดีกว่าที่ผมต้องไปตามรักใคร ผมพยายามจะรักเธอแต่มันไม่ใช่ เลยขอถอยกลับมาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีเหมือนเดิม”

“เธอเคยลาพักร้อนยาวๆอยู่ช่วงหนึ่ง ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเธออาจจะกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่เท็กซัส ตอนนั้นน่าจะเป็นตอนที่เธอเอาลูกผมไป..”

เขาพูดจบแค่นั้นแล้วหันหน้าไปทางอื่น หันหลังให้ อุษาอ้าปากแต่ไม่มีอะไรจะพูด เธอขยับไปใกล้เขาแล้วลูบหลังเบาๆ เหมือนที่ชอบทำกับแจสเปอร์และเชสเตอร์

จริงๆแล้วเขาไม่รู้ว่าเอมิเลียท้อง เขาเองก็ดูเสียใจจริงๆอุษารู้สึกเศร้าแทนคนทั้งคู่

แพทริคพยายามปรับอารมณ์อยู่พักหนึ่ง อุษาชวนเขากลับไปที่โรงแรม อยากให้เขาได้พักสมอง เขาคว้ามือเธอไว้ 

“วันนี้ไปเดินซื้อของ เห็นแล้วนึกถึงคุณ”

แพทริคล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเอาให้เธอดู ตอนเห็นเธอกลับมาจากดินเนอร์ เขารีบไปเอาสร้อยที่วางไว้ในห้องทำงานเธอมาด้วย

“ผมใส่ให้นะ”

“คุณแพทริค ฉันรับไม่ไหวหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ซื้อของแบบนี้ให้ฉันทำไม?”

“เรื่องดราม่าของผมก็ส่วนของผม คุณนั่นแหละ คือคนที่เยียวยาใจผม แค่รู้ว่าตื่นมาจะได้เจอคุณทุกวันก็มีความสุขแล้ว”

ฉันบอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว แถมเห็นฉันออกไปทานข้าวกับฮาร์วี่   เขายังไม่สนใจ คงรู้สึกว่านี่มันคือเกมส์หรือเปล่า?

เขาพูดจบก็ใส่สร้อยให้เธอจากด้านหลัง แค่มองต้นคอเธอ เขาก็อารมณ์พลุ่งพล่านได้แล้ว อุษาจับสร้อยที่คอ พร้อมกับคิดว่าเขาซื้อมาแพงมั้ยนะ?

“ทนายความคนนั้นใช่มั้ย คนที่คุณชอบ”

อุษามองบน ก่อนจะตอบเขา

“คุณลองคิดจากความจริงนะ ฉันพึ่งมาอยู่ที่นี่ไม่ครบอาทิตย์นึงเลยเนี่ย จะชอบใครง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

แพทริคยิ้ม ที่แท้เธอแค่โกหกเพราะรำคาญเขาเฉยๆนี่เอง

“คุณโดนผมจูบไปแล้วหลายครั้ง ไม่เป็นไร ผมรอได้”

“ถ้าไม่เกิดจากฉันยินยอม ก็คือโมฆะ กลับเถอะ”

ช่างกล้าพูด..ฉันยังโกรธเรื่องนี้เวลาที่พูดถึงอยู่เลย.....

อุษาแยกไปตึกห้องพักของเธอแล้ว แพทริคขึ้นไปที่ห้องส่วนตัว เขาเข้าไปอาบน้ำ อารมณ์ของเขายังค้างอยู่ นึกถึงผิวขาวที่แผ่นหลังและต้นคอของเธอ ชุดนอนสีขาวที่เธอใส่ สัมผัสหน้าอกของเธอตอนที่เขาคร่อมเธอบนห้อง รสจูบจากปากที่นุ่มนิ่มและสายตาที่เธอมองเขา ทำให้เขาจินตนาการไปไกลระหว่างเธอกับเขา..เมื่อเขาเสร็จแล้วก็หอบหายใจเบาๆ รู้สึกอายตัวเองนิดหน่อยที่เอาเธอมาจินตนาการแบบนี้ 

อุษาอาบน้ำเสร็จพึ่งนึกได้ว่าจะถามฮาร์วี่เรื่องน้ำหอมแต่เธอลืมสนิท เวลานี้เจนนภัสน่าจะเลิกงานแล้ว อุษาเลยลองโทรหา

“ว่าไง?”

“เป็นอะไรเจน? ตั้งแต่วันที่เธอขึ้นไปดื่มไวน์กับคุณแพทริคก็หายเงียบ แล้วไม่เห็นเธอกะตือรือร้นอยากมาหาเขาอีก มีอะไรกันหรือเปล่า?”

“ก็เกือบมี” 

เจนนภัสเสียงห้วน จนอุษา งง 

“เธอจะโกรธอะไรกับเขา อย่ามาพาลฉันด้วยสิ”

“ไม่มีอะไรหรอก เราก็แค่จูบกันดูดดื่มสุดๆ แต่ก่อนจะเลยเถิด ฉันว่ามันเร็วไปสำหรับเราสองคน เลยออกไปก่อน”

“อ่อ..เขาโกรธเธอหรือเปล่าที่ออกไปก่อนน่ะ ถึงว่าทำไมเงียบกันหมด”

เจนนภัสหงุดหงิดที่ต้องปั้นเรื่องเพื่อรักษาหน้าตัวเอง 

“ลูกคนรวยก็แบบนี้แหละ ใจง่ายหน่ายเร็ว เธอเองก็ระวังแล้วกัน คนรวยเค้าตัวเลือกเยอะ ถ้าได้เราแล้วเดี๋ยวก็เท สาวๆที่แคลิฟอร์เนียมีแต่สวยๆ ดาราหรือคนในวงการก็อยู่ที่แอลเอเยอะ เรามันแค่คนต่างด้าว”  เจนนภัสพูดใส่อารมณ์

“แต่อย่างน้อยก็มีราฟาเอลที่เค้าจริงใจกับเธอใช่มั้ยล่ะ?”

“ช่างเถอะ ฉันเหนื่อย ไว้คุยกันทีหลังได้มั้ย?”

“โอเค ฝันดีเจน”

อุษาจับที่สร้อยคอ พลางคิดอะไรในใจ...

เอมิเลียอยู่ในห้องของเธอ นึกถึงตอนที่อุษาช่วยพยุงและชงยาให้เธอ สายตาที่เห็นอกเห็นใจ แต่ข่าวลือเกี่ยวกับแพทริคที่ตามตื้ออุษาอยู่ ทำให้เธอสับสน เพราะก่อนนี้เธอมองว่าอุษาอาจจะเป็นตัวปัญหาในอนาคต

นิกิต้า ทำพลาดเพราะพฤติกรรมของตัวเอง

ไอด้า ที่ทุกคนล้วนชอบเธอนั้นร้ายลึกกว่านิกิต้ามาก ภายนอกสงบเรียบร้อยแต่จริงๆแล้วหัวสูง ทะเยอทะยาน

อุษา สาวเอเชียคนแรกของแผนกนี้ คงต้องรอให้เธอทำอะไรพลาดเอง เพราะพึ่งมาทำงานได้ไม่เท่าไหร่

ฮาร์วี่นั่งอ่านหนังสือในห้องนอนของเขา โดยมีแจสเปอร์และเชสเตอร์นอนอยู่ใกล้ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรเข้ามา 

“เบ็บ นอนหรือยัง? ตอนนี้ฉันจะบินไปฝรั่งเศส ไปดูน้ำหอมตัวใหม่ ทางแบรนด์ให้ฉันไปรีวิวล่ะ”

“ไปยังไง เครื่องบินหรือเจทส่วนตัว?”

“ไปเจทส่วนตัว ไวกว่า เดี๋ยวฉันจะลงสตอรี่ไอจี ไปดูด้วยนะที่รัก”

“โอเค เดินทางสวัสดิภาพนะ เบลล่า”

“ไม่เรียกฉันว่าที่รักบ้างเลย”

“คุณถึงฝรั่งเศสแล้วบอกผมละกัน”

เชสเตอร์หาวเสียงดัง ส่วนแจสเปอร์กรอกตาดูเขา

“พวกนายอยากให้ถึงวันจันทร์เร็วๆล่ะสิ ฉันเห็นนะ ว่าเธอซื้อไอศครีมที่ร้านหลังบ้านให้พวกนาย”

ฮาร์วี่ขยี้หัวทั้งสอง นึกถึงหน้าคนจูงสุนัขขึ้นมา วันนี้พวกเขาทานข้าวด้วยกัน เขาสบายใจบอกไม่ถูกเวลาอยู่กับเธอ ไม่ต้องพูดถึงแต่เรื่องเงิน ผลประโยชน์ ของหรูของแพงอะไร ได้พักใจจริงๆ กับเรื่องทั่วไปอื่นๆ 

Love me love my dog คนไหนรักสุนัขของเขา เขาก็รักคนนั้น  ฮาร์วี่คิดขำๆ พร้อมกับเรียกทั้งคู่ขึ้นเตียงนอน

วันนี้อุษาตื่นสายเกือบสิบโมง เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำ แล้วพอมองที่กระจกเห็นสร้อยคอ สองจิตสองใจจะถอด แต่ถ้าแพทริคเห็น เขาจะตามถามไม่เลิก เธอจึงล้มเลิกความคิดจะถอดออก

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เอมิเลียโทรมามีอะไรนะ

“ไปดูที่ฟร้อนท์ที เหมือนนิโคล่าจะเจอปัญหา ฉันอยู่ธนาคารมาขึ้นเช็ค ยังไม่เสร็จ เดเนียลออกไปสั่งผ้าม่านใหม่ของโรงแรม”

“โอเค ฉันไปตอนนี้เลย”

อุษารีบออกไปโดยใส่ชุดลำลองพร้อมเสื้อคลุมออกไป เจอลูกค้ากำลังโวยวายใส่นิโคล่า

“ไม่ทราบว่าคุณได้รับปัญหาอะไร? เราสามารถจะช่วยแก้ไขได้มั้ย?”

อุษาถามลูกค้าชายท่าทางน่ากลัว เขาตัวใหญ่ มีพุง ขนแขนดก เคราครึ้ม แต่นิโคล่าชิงพูดก่อนเขา

“ลูกค้าให้บัตรเครดิตกับแคชเชียร์แต่ตัดบัตรค่าห้องพักไม่ผ่าน เราจำเป็นต้องยกเลิกการจองให้ลูกค้าท่านอื่นเพราะมีรอสแตนบายอยู่”

นิโคล่าแจ้งหัวหน้าของเธอด้วยหน้าตากังวล เพราะก่อนหน้านี้ลูกค้าไม่ยอมจะเข้าพักให้ได้

“ห่วยแตก ตัดไม่ผ่านได้ไง? ทำหน้าแบบนั้นคืออะไร? คิดว่าผมไม่มีเงิน? ไปดูเครื่องรูดสิ มันพังแน่ๆ ผมมีเงินนะ”

“นิโคล่าลองเอาไปรูดอีกที ขอดูหน่อย” 

อุษาพูดจบก็เข้าไปในเคาน์เตอร์ ปรากฏว่าบัตรตัดไม่ผ่านจริงๆ เธอคิดว่าจะเอายังไงดี แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพที่สุด

“บัตรเครดิตของคุณไม่ผ่านจริงๆ ให้เราลองติดต่อธนาคารให้ เผื่อจะพบความผิดพลาดของทางธนาคารหรือไม่?”

“จะทำอะไรก็ทำ ให้ผมได้ห้องก็แล้วกัน” 

ท่าทางเขาเอาเรื่อง เมื่ออุษาติดต่อธนาคาร ปรากฏว่าเขาค้างชำระค่าบัตรเกินกำหนดจึงโดนระงับวงเงิน อุษาโทรหาแพทริคทันที โดยหลบไปยืนไกลเคาน์เตอร์ แพทริคเห็นเบอร์อุษาโทรมา เขาถึงกับกระโดดลงจากเตียง

“เซอร์ไพรส์! คุณโทรหาผมก่อน ”

“ข้างล่างนี้ไม่มีผู้ชาย มีแค่คนยกกระเป๋า แต่เขาขึ้นไปส่งลูกค้าข้างบน เดเนียลไม่อยู่ไปเอาผ้าม่านใหม่ ลูกค้าท่าทางเอาเรื่อง บัตรเขาตัดชำระไม่ผ่าน ฉันถามธนาคารแล้ว เขาค้างชำระจนโดนระงับวงเงิน แต่เหมือนเขาไม่ยอมรับและจะเข้าพักให้ได้ ฉันรู้ว่ามันหน้าที่ของฉันต้องจัดการ  แต่เขาดูน่ากลัวเกินกว่าฉันและทุกคนที่นี่จะรับไหวแน่ เรามีกันแต่ผู้หญิง”

“จะไปเดี๋ยวนี้”

แพทริคใส่แค่เสื้อคลุมทับชุดนอนแล้วลงไปทันที

อุษาเดินเอาบัตรไปยื่นให้เขาที่ยืนรอหน้าเคาน์เตอร์ พร้อมทั้งลองถามดูเผื่อเขาสามารถใช้เงินสดชำระแทนได้

“เข้าใจมั้ย? สมัยนี้ใครเค้าพกเงินสดไปไหนมาไหน ผมมีแค่พอซื้ออาหารนิดๆหน่อยๆ แล้วธนาคารว่าไง?”

“ธนาคารแจ้งว่า คุณมียอดค้างชำระ จึงโดนระงับ ต้องขออภัยจริงๆ”

เขาดูท่าทางเสียหน้าเอามากๆ  แล้วเริ่มเอาความโมโหไปลงที่เธอ และอยากให้เธอได้อายแบบเขาบ้าง

“แกกำลังคิดสินะนังลิงผิวเหลือง คิดว่าฉันไม่มีเงิน ถ้าฉันไม่มีเงินจะมาพักทำไมโรงแรมสี่ดาว โสเภณีบ้านแกยังไม่ได้ราคาค่าห้องที่นี่ด้วยซ้ำ”

ทุกคนที่เคาน์เตอร์ถึงกับหน้าถอดสี ช็อกและอ้าปากค้าง แต่อุษาทำหน้าตาเฉย สูดหายใจลึกๆเรียกสติ

“คุณจะเรียกฉันว่าอะไรก็ได้ ฉันไม่ถือ แต่ฉันไม่เคยเหยียดใครโดยไม่ก้มดูตัวเองก่อน”

“แล้วถ้าคุณจะกล่าวขอโทษฉันตรงนี้ ฉันจะอนุเคราะห์จ่ายค่าห้องนี้ให้คุณ ถือว่าเป็นการทำทาน แล้วเป็นหนี้ก็ต้องจ่ายนะ ไม่ใช่หน้าหนามาพักที่โรงแรมสี่ดาวโดยที่ไม่มีเงิน” 

เขาโมโหจัดจะเข้ามาทำร้าย เธอถอย ทุกคนกรีดร้องเพราะเห็นเขาจะทำร้ายอุษา แต่แพทริคมาจับเขาและผลักออกไป 

“ไปเรียก รปภ โยนคนนี้ออกไป โรงแรมนี้ไม่ต้อนรับสวะ”

แพทริคมาในชุดนอนใส่ชุดคลุมลงมา หน้าตาเขาโกรธสุดๆแบบที่ทุกคนในนี้ไม่เคยเห็นและไม่เคยได้ยินเขาพูดคำหยาบ ชายสวะคนนี้ตรงเข้าจะต่อยหน้าแพทริค เขาหลบแต่ไม่พ้นปลายหมัดอีกข้างที่กระทบเข้าข้างแก้ม

แพทริคจึงถีบอย่างแรงจนชายคนนี้ล้มก้นจ้ำเบ้า รปภ วิ่งเข้ามา พร้อมเอากระบองตีเขา เพราะบังอาจต่อยเจ้านาย ชายคนนั้นจับกระบองได้แล้วยื้อยุดกับ รปภ จนได้กระบองมาแล้วตีไปที่แขนแพทริค ยามจึงเข้ากอดด้านหลังเพื่อจะหยุดเขา แพทริคจึงเข้าไปแย่งกระบองอันนั้น 

“แกคิดว่าแกเป็นฮีโร่ต่อหน้าผู้หญิงสินะ ฉันจะฟ้องแกแน่ ฉันเป็นลูกค้า แกมายุ่งอะไร ไอ้สถุน xxxxx”

คำหยาบที่พ่นออกมามากมายจากชายคนนี้ ไม่น่าฟังเลย 

“ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ ฉันไม่ต้อนรับคนอย่างแก ฉันมีเงินและเวลามากมายที่จะสู้กับแก ไอ้บื้อ ขอโทษเธอ เดี๋ยวนี้!”

“ฉันจะฟ้องแกให้หมดตูดเลยไอ้หน้าอ่อน” 

ตำรวจสองคนวิ่งเข้ามา ใส่กุญแจมือเขา อีกคนจับคอเขาให้นั่งคุกเข่าลง 

“พวกคุณมีใครบาดเจ็บไหม?”  ตำรวจคนหนึ่งถาม

“ไม่มี พวกเธอปลอดภัย คุณตำรวจช่วยเอาชื่อนามสกุลและเลขบัตรของเขาให้ทางโรงแรมด้วย ผมจะขึ้นแบล็คลิสชายสวะคนนี้ ไม่ให้มาใช้บริการในเครือธุรกิจของผมทั้งหมด”

แพทริครีบหันไปดูอุษา เธอยืนกอดตัวเองอยู่ หน้าเธอขาวโพลน เขารีบเข้าไปกอด เอามือนึงลูบหัวและจูบลงบนผมของเธอ ด้วยความห่วงใยรักใคร่ ต่อหน้าคนทั้งโรงแรม อุษาเริ่มตั้งสติได้ 

“ฉันไม่เป็นอะไร โอเคแล้ว เอ๊ะ คุณโดนต่อยหน้านิ”

อุษาเงยหน้าขึ้นดูหน้าเขา 

“เจ็บไม่มากหรอก แค่หน้าหมดหล่อนิดหน่อย”

อุษาส่ายหน้าพร้อมกับออกจากกอดของเขา 

“คุณต้องไปแจ้งความนะ แต่ต้องไปโรงพยาบาลก่อน”

“โอเค บอส” 

แพทริคล้อเลียนเธอ เค้าอารมณ์ดีเพราะเห็นสร้อยที่คอเธอยังใส่อยู่

ยังจะบ้ามีอารมณ์ตลก ฉันละกลัวแทบตาย… 

อุษาโทรรายงานเอมิเลีย เธอตกใจมาก แต่ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว อุษาจึงกลับไปที่ห้องพัก แพทริคโทรเข้ามา

“ไปด้วยกันได้มั้ย? เพราะคุณเป็นพยานที่เกิดเหตุได้”

“โอเค ฉันขอเวลาแต่งตัวสักครู่”

แพทริครอเธอที่ล็อบบี้ อุษามาถึงเขารีบไปเปิดประตูรถให้เธอ ปิดให้แล้วขับออกไป

“ฉันว่าเรื่องนี้ ไม่ต้องลือแล้ว เรื่องจริงเลย เห็นกับตาทุกคน ตั้งแต่ยาม ยัน ลูกค้า”

เอมี่พูดขึ้น ทั้งนิโคล่าและแคชเชียร์อีกคนฟังแล้วไม่พูดอะไรต่อ ทุกคนยังตกใจกับเหตุการณ์นี้อยู่  โรสมาเรียที่ได้ยินเรื่องนี้ เธอรีบโทรหาอุษา ซึ่งกำลังนั่งอยู่ในรถเขา

ทั้งคู่ไปที่โรงพยาบาลเพื่อเอาใบตรวจร่างกายที่แพทริคโดนทำร้าย เพื่อจะใช้สำหรับแจ้งความ เมื่อไปถึงสถานีตำรวจนั่งให้ปากคำกันอยู่ โทรศัพท์อุษามีสายเข้า เธอจึงขอตัวไปคุยโทรศัพท์ ใกล้กับที่แพทริคนั่งให้ปากคำไม่ไกล 

“สวัสดีอุษา เที่ยงนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย? หรือทำธุระอยู่”

“ฉันอยู่สถานีตำรวจ เมื่อเช้ามีลูกค้าจะทำร้ายฉัน แต่เจ้านายฉันเข้ามาช่วยไว้ทัน”

ฮาร์วี่ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ 

“เป็นอะไรมั้ยอุษา? ปลอดภัยดีใช่มั้ย? ผมไปหาได้มั้ย?”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ฉันโอเคดี คุณฮาร์วี่”

“แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปหา”

ฮาร์วี่วางสาย แต่แพทริคที่ได้ยินชื่อ ฮาร์วี่ ถึงกับหันมามองเธอ อุษากลับมานั่งข้างเขา ตำรวจซักถามเหตุการณ์อะไรอยู่พักหนึ่งพร้อมลงบันทึกประจำวัน เมื่อทั้งคู่ให้ปากคำเสร็จก็ออกมาจากห้อง เจอฮาร์วี่นั่งรอยู่ 

“อุษา เป็นอะไรไหม?” ฮาร์วี่เข้ามาจับไหล่อุษา ไม่ได้สนใจผู้ชายที่เดินตามเธอมาเลย อุษายิ้มให้เขา

“ฉันไม่เป็นไร ดีที่เจ้านายฉันมาช่วยทัน”

อุษาพูดจบแล้วหันหลังไปมองแพทริค อุษากำลังจะแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน แต่แพทริคพูดขึ้นก่อน

“เรารู้จักกันแล้ว วันนั้นที่เขามานั่งรอคุณเลิกงาน”

“แล้วจะกลับเลยไหม เดี๋ยวผมไปส่ง?”  ฮาร์วี่ถามขึ้นมา

“เธอมากับผม ผมจะไปส่งเอง”

ฮาร์วี่มองไปที่แพทริค จ้องตาเขาตรงๆแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดต่อ

“ดูแลอุษาด้วยนะ ช่วงที่เธอเลิกงานดึก เธอกลัวมากๆเหมือนมีคนคอยตามคุกคาม ถ้าจับคนที่คุกคามเธอได้ ผมจะช่วยเธอฟ้องโดยไม่คิดเงินเลย”

พูดกับแพทริคจบ เขาหันมาถามอุษา

“ถึงห้องพักแล้วรบกวนโทรหาผมทีนะ ลูกๆคิดถึงคุณกันน่าดู”

เธอพยักหน้ายิ้มแห้งๆ ฮาร์วี่มองอุษาแล้วหางตามองที่แพทริค ก่อนเดินไปขึ้นรถ วันนี้ฮาร์วี่เอาเฟอร์รารีสีแดงมา เขาเร่งเครื่องขับออกไป ขณะที่อุษากับแพทริคไปถึงที่รถ แพทริคเปิดประตูและปิดให้ พอเขาเข้ามาในรถเท่านั้นแหละ

“แหม..ลูกๆคิดถึงคุณนะ..เฮอะ คุณไปบอกเขาล่ะสิ หวังให้เขาปกป้องคุณสินะ แล้วผมไม่ปกป้องคุณเหรอวันนี้ ผมกลัวแทบตายตอนออกจากลิฟท์มาเห็นไอ้บ้านั่นกำลังจะต่อยคุณ”

อุษานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ไม่ตอบเขา

“เงียบทำไม? คุณเล่นเกมส์กับความรู้สึกคนอื่น สนุกมากหรือไง?”

อยู่ๆอุษาก็พูดขึ้นมา

“คุณจำไอด้าได้มั้ย? คุณกับเธอรักกัน แต่ทำไมเธอถึงไปจากคุณหรือเพราะคุณเลือกปกป้องชื่อเสียงตัวเองมากกว่าเธอ”

แพทริคทำหน้าตะลึง ใครบอกเธอถึงอดีตของเขา เอมิเลีย? หรือใคร?

“ออกรถเถอะ นี่วันหยุดของฉัน ฉันอยากไปธุระส่วนตัวบ้าง”

แพทริคออกรถ แต่เขาก็ยังบ่นต่อ

“ไปถึงก็จะนัดเขามารับล่ะสิ ต่อหน้าเขาเรียกผมว่าเจ้านายทุกคำ ห่างเหินจังนะ”

ความอดทนของอุษาขาดผึง เจอเหตุการณ์แย่ๆยังจะเจอเขาบ่นไม่หยุด

“นี่คุณ เราเป็นอะไรกัน? ถามจริง? นี่ฉันยอมคุณมากเลยนะ เพราะฉันต้องกอดสัญญางานให้ครบปีนึง ฉันมีฝัน ฉันคิดถึงพ่อแม่ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันผิดอะไรมาด่าฉันฉอดๆ”

“เราจูบกัน คุณไม่ปฏิเสธผมด้วยครั้งล่าสุด”

เฮ้อ..ฉันจะบ้าตาย เถียงเก่งชะมัด...

ขับมาถึงโรงแรม อุษาจะเปิดประตู แพทริคจับแขนเธอไว้ไม่ให้ลง 

“อยากไปไหนวันนี้? วันหยุดคุณ ผมจะพาไปทุกที่เลย อยากทำอะไรผมนั่งรอได้”

“ฉันไม่ไปไหนกับใครทั้งนั้น ฉันอยากไปคนเดียว ไม่เชื่อก็เอา GPS ติดตัวฉันไว้เลย เอามั้ย?”

อุษาโมโหจนไม่เอาอะไรทั้งนั้น เธอสะบัดแขนจากเขาแล้วออกจากรถ ก่อนจะโทรหาฮาร์วี่ เพื่อบอกว่าถึงที่พักแล้ว เธอโอเคดี

“เจ้านายคุณคือคนที่คุณกลัวใช่มั้ย?”

อุษาเงียบไป 3 วิได้ เธอรีบตอบ

“ฉันคิดไปเองน่ะ อาจเพราะ เอ่อ…ฉันเลิกงานดึก อยู่คนเดียว อะไรแบบนี้”

ช่างเถอะ..เธอปกป้องเขา อาจเพราะไม่อยากเสียงาน...

“ว่างก็มาที่บ้านผมสิ เด็กๆคิดถึงคุณนะ ไม่ทำงานก็มาได้”

“ฉันจะไปทำธุระส่วนตัวก่อน แล้วอาจจะเข้าไป ถ้าไม่รบกวนมากไปนะ”

อุษาเรียก Uber มารับแล้วไปร้านทำผม เธอเลือกทำสีผมน้ำตาลบลอนด์หม่นเทาๆ ที่ร้านมีต่อเล็บเจล เธอเลือกต่อเล็บแบบยาวขนาดกลาง สีชมพูอ่อนเคลือบกลิตเตอร์วิ้งๆ แล้วต่อขนตาความยาวกำลังดี ไม่เหมือนแบบที่สาวฝรั่งชอบหนาและยาว 

ทำทุกอย่างเสร็จ ประมาณสองชั่วโมงนิดๆ ฝั่งตรงข้ามซาลอนมีร้านซูชิ เธอจึงไปนั่งกินเพราะหิวมาก ตั้งแต่เช้าไม่มีอะไรตกถึงท้อง จนใกล้จะบ่ายสาม เธอจึงเดินไปที่หน้าบ้านของฮาร์วี่ แล้วโทรหาเขา

“มาแล้ว ฉันอยู่หน้าบ้าน”

ฮาร์วี่เปิดประตู พร้อมสายจูง จูงทั้งสองออกมา เขาถึงกับมองเธอไม่กะพริบตา อุษายิ้มให้เขาเขินๆ พร้อมโชว์เล็บเจลสีน่ารัก แล้วหันหลังสะบัดผมให้เขาดูสีผมใหม่ 

“คุณน่ารักมากเลยวันนี้ ดูสดใสขึ้น300% อ้อ..ขนตาคุณยาวขึ้นด้วย รับรองว่า สวยสู้ทุกคนได้ใน ลา ฮอยย่า”

ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน เธอลงไปกอดเด็กขนฟูทั้งคู่ อุษาตัวเล็กไปเลยเวลาอยู่กับลูกๆของเขา

“ไปเดินเล่นด้วยกัน อุษา”

เธอไม่ปฏิเสธ ฮาร์วี่ให้สายจูงของเชสเตอร์เพราะเขาตัวเล็กกว่าแจสเปอร์ ทั้งสองเดินจูงหมาไปด้วยกัน คุยหยอกล้อ นั่งเล่นกับสุนัขบ้าง คนผ่านไปผ่านมา ถ้าไม่รู้จักก็คิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักกัน 

จนกระทั่งมีโทรศัพท์สายเข้า ฮาร์วี่เห็นชื่อคนโทรมา พลางเหลือบมองไปที่อุษา กำลังเดินกึ่งวิ่งเล่นกับเชสเตอร์ เขาจึงเดินช้าลงให้ตามหลังเธอ ห่างประมาณหนึ่ง

“ฮัลโหล เบลล่า เป็นไงบ้างที่ฝรั่งเศส ทำอะไรตอนนี้?”

“ก็มางานปาร์ตี้ของนิตยสาร ที่นี่คนดังเยอะเลย ตื่นเต้นมาก รูปถ่ายฉันกับเซเลปมีเยอะจนลงไม่ทันเลย แล้วคุณทำอะไร คิดถึงฉันบ้างมั้ย? เบ็บ”

“พาลูกๆผมมาเดินเล่นน่ะ อากาศดี ช่วงนี้มีแต่คดีเครียดๆ”

อุษาหันมาเห็นเขาคุยโทรศัพท์ จึงไม่อยากรบกวน เลยจูงเชสเตอร์เดินห่างๆเขาไปอีกหน่อย ให้พื้นที่ส่วนตัวแก่ฮาร์วี่

“ฉันจบงานที่นี่ เราไปเที่ยวกันสองคนที่ไหนสักที่มั้ย?”

“ไม่รับปากนะ งานคดีลูกความผมค่อนข้างหนัก แต่ถ้าผมว่างแล้วจะบอก”

“ลูกความสาวสวยมั้ย?”

“ไม่เอาน่า เบลล่า”

“ฉันหยอกคุณเล่น แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะเข้าข้างในแล้ว เสียงดังมาก”

ทั้งสองเดินเล่นกันอยู่พักใหญ่ จนเกือบห้าโมง เมื่อเดินกลับบ้านฮาร์วี่ เขาชวนเธอทานข้าวเย็น แต่อุษาขอกลับ

“คุณกลัวใครตามหรอ?”

“ใคร? ไม่มี คุณจะได้ทานข้าวกับครอบครัวด้วย ฉันเป็นคนนอก ไม่น่าจะดี”

อุษาพยายามบอกเหตุผล เพราะเธอไม่เคยเห็นคุณพ่อคุณแม่ของเขา เธอเลยรู้สึกเกรงใจ

“เจ้านายคุณไง”

“เมื่อวานตอนไปทานข้าวด้วยกันคุณไม่มีสร้อยคอ วันนี้คุณก็ไม่ได้ไปไหนเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้า คุณไปทำผมทำเล็บแล้วมาหาผม คงไม่มีเวลาไปซื้อสร้อยนี่หรอก วันนี้คุณใส่สร้อยเพชรรูปหัวใจ ส่วนมากรูปหัวใจ สาวๆยิ่งโสด ไม่ค่อยซื้อใส่กัน มักใส่ดีไซน์ตามกระแสนิยม ยกเว้นมีคนเอาให้คุณ คนให้ตั้งใจให้รูปหัวใจเพราะต้องการสื่อถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อคนใส่ พร้อมแสดงความเป็นเจ้าของ เวลาผู้ชายคนไหนก็ตามที่เห็น เขาจะทึกทักเอาว่าคุณมีแฟนแล้วนะ อุษา”

อุษาเริ่มคิดแล้วว่า เขาไม่ใช่แค่ทนายธรรมดา เขามีจิตวิทยา ขี้สังเกต ช่างจดจำ ใช่..เธอใส่เพราะกลัวแพทริคมาตามตื้อถามเธอไม่หยุดหย่อน แต่ไม่ทันคิดว่า ผู้ชายคิดอะไรกันแบบนี้

“เขาให้สร้อยคุณมาใช่มั้ย?”

“ใช่ แต่เขาพูดว่า เห็นมันน่ารักดีเลยซื้อให้”

ฉันพูดอะไรไปเนี่ย โง่ชะมัด....

อุษาคิดแก้ตัวไม่ทันจริงๆ ฮาร์วี่เป็นทนาย เขารู้ทันอยู่แล้ว

“ผมอยากปกป้องคุณนะ”

“ฉันขอตัวกลับก่อน บาย ฮาร์วี่”

อุษายื่นสายจูงเชสเตอร์ให้เขา เธอก้มหน้าไม่มองเขาแล้วหันหลังเดินออกไป