หลานจะแต่งเขยเข้าบ้านเพื่อสืบสกุลเองเจ้าค่ะ

ยามโหย่วรถม้าของเซียวหงก็กลับมาถึงจวน  เซียวอี้เซียนที่ตอนนี้กำลังเคี่ยวยาให้กับท่านย่าของนางอยู่  เซียวหงมองดูบุตรสาวที่แปลกไป  แม้ว่านางจะไม่อาลัยอาวรณ์จ้าวเฉิงแล้วก็ตาม  แต่ปัญหายังคงอยู่  พรุ่งนี้พระราชโองการจะมา   คนสกุลจ้าวจะมาหาเรื่องอีกไหม  

จ้าวอันป๋อให้คนปล่อยข่าวไปทั่วว่าจะรับนางไปเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของจ้าวเฉิง  เพราะนางทำชื่อเสียงสกุลสามีเสียหาย  ให้เป็นอนุยังนับว่าให้เกียรติเกินไป  หากมิใช่เพราะต้องรักษาคำพูดแค่ถือรองเท้าให้สาวใช้สกุลจ้าวนางยังไม่คู่ควร  จ้าวอันป๋อไอ้คนสารเลวนั่นต้องการลบหลู่เกียรติสกุลเซียวให้ได้จริงๆเช่นนั้นหรือ   ยาถูกเคี่ยวเสร็จแล้วเซียวอี้เซียนยกกาต้มยา  ก่อนจะเทยาลงในชาม  นางยกถาดไม้ที่รองถ้วยยาหันกลับมาก็เจอเข้ากับบิดาที่ยืนอยู่  

"ท่านพ่อ...ท่านกลับมาแล้วเหนื่อยหรือไม่  เจรจาต่อรองเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"้เซียนเอ๋อร์อ่า  นั่นฝ่าบาทเชียวนะ  เจ้าใช้คำว่าต่อรองได้อย่างไรกัน"

"คิกๆ  ท่านพ่อการเจรจาเรื่องผลประโยชน์ไม่เรียกต่อรองแล้วจะให้เรียกว่าอย่างไรเจ้าคะ   ยาอุ่นแล้วข้าจะยกไปให้ท่านย่าก่อน  เดี๋ยวเราพ่อลูกค่อยมาคุยกัน  ท่านพ่อไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ"

เซียวหงถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าให้บุตรสาว  เซียวอี้เซียนยกยาเข้าไปในห้องให้ท่านย่าของนาง  รวมถึงมารดาที่เหนื่อยจากการดูแลท่านย่าหลายวันแล้ว   เซียวอี้เซียนอยากตำหนิเด็กสาวเจ้าของร่างเดิมเสียจริงๆ  นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรคือความรัก  อยากแต่งงานกับจ้าวเฉิงเพียงเพื่อต้องการให้ตระกูลเซียวมีที่ช่วยค้ำยัน   พอเขาไม่แต่งก็คิดว่าตัวเองทำให้ตระกูลอับอายทำลายตระกูลจึงฆ่าตัวตาย  ช่างกตัญญูผิดวิธีจริงๆ

"เฮ้อนางหนู   เจ้ามิเคยได้ยินหรือพึ่งคนอื่นมิเท่ากับพึ่งตนเอง  เอาล่ะทุกอย่างข้าจะทวงคืนให้เจ้าไปให้สงบเถอะนะ"

เมื่อดูแลหญิงชราดื่มยาและให้นางได้นอนพักแล้ว  เซียวอี้เซียนก็กำลังจะเดินออกมา  นางกลับคว้าลำแขนกลมกลึงเอาไว้  น้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรงอย่างเห็นได้ชัด  

"เซี่ยนเซี่ยนของย่า  เจ้ามีพรสวรรค์เหมือนท่านปู่ของเจ้า  ตระกูลเซียวจะต้องรุ่งเรืองอีกครั้ง  อย่าได้พึ่งพาผู้อื่นเลย  แค่กๆๆ"

"ท่าย่าวางใจ..หลานจะทำให้คนที่กล้าดูถูกตระกูลเซียว  กล้าดูหมิ่นท่านปู่ต้องชดใช้  ท่านย่ารักษาสุขภาพให้แข็งแรง  รอวันที่คนเหล่านั้นมาก้มหัวให้กับบรรพบุรุษตระกูลเซียวของเราเถอะเจ้าคะ"

"ดีๆๆ  ฮ่าๆๆๆ  นายท่านๆเห็นหรือเปล่า  หลานสาวของเรานางช่างองอาจยิ่งนัก  เซี่ยนเซี่ยนอ่า  ก่อนหน้าเจ้าต้องแบกรับภาระตระกูลเอาไว้  จากนี้ไปมีเรื่องอันใดอย่าแบกไว้คนเดียว  บิดาเจ้าแม้ไร้กำลังแต่เขามิได้ไร้สติปัญญา"

"ข้ารู้เจ้าค่ะข้ารู้  ท่านย่า..ท่านพ่อป่วยส่วนหนึ่งมาจากวิตกกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของท่าน  หลานกล่าวเช่นนี้มิได้จะกล่าวโทษท่านแต่อย่างใด  แต่ท่านเจ้าคะ  ย่าท่านสงบจิตใจได้หรือไม่  อย่ายึดติดอีกเลย  วางใจเถอะมีข้าอยู่ตระกูลเซียวไม่มีวันล่มสลายแน่นอนเจ้าค่ะ"

"เซี่ยนเซี่ยนของย่าหากเจ้าเป็นบุรุษตระกูลของเราคงได้ผู้สืบทอดแล้ว"

"หลานมีเงิน  หลานหาเงินเก่ง   เมื่อถึงเวลาหลานก็แต่งเขยเข้าบ้านสักคน  พอให้กำเนิดบุตรชายเท่านี้สกุลเซียวก็ไม่ไร้ผู้สืบทอดแล้ว  ท่านย่าพักผ่อนเถอะนะเจ้าคะ  หลานมีงานอยากปรึกษาท่านพ่อสักหน่อย"

"อืม  ไปเถอะเด็กดีของย่า"

เซียวอี้เซียนมาถึงศาลากลางน้ำที่บิดารออยู่แล้วก็เดินเข้ามาหา   เซียวหงไอเบาๆสองสามที  นางเข้าไปยืนด้านหลังลูบหลังให้บิดาเบาๆ  ก่อนจะทุบตามบ่า  ไหล่  สันหลัง  ฟังจากเสียงหายใจในปอดของเขาคงมีเสมหะคั่งค้างอยู่ไม่น้อย  เซียนอี้เซียนไม่ใช่หมอหญิงทะลุมิติอะไรเทือกนั้น  แต่การเคาะปอดเป็นวิธีเบื้องต้นที่พยาบาลสอนได้ทั่วไป  

เซียวหงรู้สึกอยากอาเจียน  เสี่ยวฮวารีบนำกระโถนมาให้  เซียวหงอาเจียนออกมาเป็นเสมหะสีเขียวขุ่นเหนียวหนืด  เซียวอี้เซียนยังคงลูบหลังไปด้วยเคาะปอดไปพลางๆด้วย  จนกระทั่งบิดาอาเจียนออกมาเกือบครึ่งกระโถนนางจึงหยุดมือ  หากเขาอาเจียนมากเกินไปอาจเหนื่อยจนเกิดอาการแทรกซ้อนได้ 

"ท่านพ่อ  นี่เป็นการเคาะเบาๆเอาเสมหะออก  ข้าขอความรู้มาจากท่านตาเจิ้นหนานเจ้าค่ะ  เสี่ยวฮวา  ขุดหลุมลึกๆแล้วเททิ้ง  อย่าเอาไปล้างรวมกับสิ่งของอย่างอื่น  เสร็จแล้วลวกน้ำร้อน  ของท่านพ่อแยกเอาไว้ให้ท่านพ่อคนเดียว"

"เจ้าค่ะคุณหนู"