第4章 : ท้องร้องเป็นเหตุสังเกตได้

หลังจากที่รู้และเข้าใจในเหตุการณ์ที่กำลังเจอกับตัวในตอนนี้ได้แล้วเฟยฮวาจึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสนางได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้จะอยู่ในร่างของผู้อื่นนางก็จะใช้ชีวิตให้ดีที่สุดเพื่อชดเชยจากโลกก่อนและแทนเจ้าของกายหยาบคนเก่า 

"คุณหนู น้ำชาเจ้าค่ะ" ซิวซิวส่งจอกชาในมือให้คุณหนูของนาง จ้องมองใบหน้าของคุณหนูจนเฟยฮวาที่จับสังเกตได้จึงจ้องมองซินซินตอบกลับด้วยความสงสัย

"ซินซิน เจ้าสงสัยในตัวข้าเช่นนั้นหรือ?" 

ซินซินที่ได้ยินคำถามเช่นนั้นก็ถึงกับแสดงท่าทางหวาดกลัว นางก้มหน้าก้มตาส่ายหัวรัว

"เจ้าไม่เชื่อหรือว่านี่คือคุณหนูของเจ้า"

"ข้าน้อยไม่กล้าเจ้าค่ะ เพียงแค่คิดว่าสิ่งใดที่ทำให้คุณหนูเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้กัน แต่ก่อนคุณหนูที่ข้าน้อยรู้จัก เป็นเพียงสตรีอ่อนโยน อ่อนแอ มักถูกดูแคลนจากบิดา มารดาเลี้ยงและน้องสาวต่างมารดา พอมาในวันนี้หลังจากที่คุณหนูตื่นลืมตาขึ้นมาก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ข้าน้อยเพียงแค่ดีใจ"

"ดีใจเช่นนั้นหรือ?" 

ซินซินพยักหน้าแล้วเงยหน้าส่งรอยยิ้มให้กับคุณหนูของนาง

"ดีใจที่คุณหนูมีแรงลุกขึ้นมาสู้เพื่อตัวเองได้ในวันนี้ ที่ผ่านมาข้าน้อยต้องทนเห็นคุณหนูร้องห่มร้องไห้อยู่เพียงลำพังมาโดยตลอด แม้ว่าข้าน้อยจะอยากช่วยอะไรท่านได้บ้างก็ไม่อาจทำได้ ข้าน้อยเป็นเพียงบ่าวที่ถูกซื้อมาให้คอยรับใช้คุณหนู ยามเห็นคุณหนูเจ็บข้าน้อยเองก็เจ็บปวดนักที่ไม่อาจช่วยเหลืออะไรคุณหนูได้เลย" ซินซินกล่าวจบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม 

เฟยฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก ชีวิตนี้ของเซี่ยเหลียนฮวารอบกายนางถูกทำร้ายโดยผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นครอบครัวมาโดยตลอด หาได้คาดคิดว่าจะมีสาวใช้ที่ซื่อสัตย์ จงรักภักดี รักนางดั่งพี่น้องร่วมสาบานเช่นนี้ พูดแล้วก็อดนึกสงสารเจ้าของร่างคนเก่าเสียไม่ได้ เฟยฮวาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะประคองร่างของซินซินให้ขึ้นมานั่งข้าง ๆ ตน

"ซินซิน ชั่วชีวิตนี้ ข้าคงไม่อาจหาคนดี ๆ ได้เช่นเจ้าอีกแล้ว ขอบใจเจ้ามากที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าอยู่ข้างข้าเสมอ ชีวิตนี้ข้าไม่อาจตอบแทนอะไรเจ้าได้ มีเพียงแค่คำขอบคุณเล็กน้อยจากปากของข้า" เฟยฮวากุมมือของซินซินขึ้นมาตบเบา ๆ 

"คุณหนู ซินซินหาได้ต้องการสิ่งใดตอบแทน ซินซินเพียงแค่อยากจะอยู่ดูแลรับใช้คุณหนูแบบนี้ตลอดไปเจ้าค่ะ"

"ซินซิน เจ้าเป็นดั่งพี่น้องร่วมสาบานของข้า อย่าได้กล่าวเหมือนว่าเจ้าเป็นสาวใช้ของข้าเลย"

"คุณหนู ซินซินเป็นเพียงแค่บ่าว" 

"ไม่หรอก นับจากนี้เจ้าเป็นดั่งพี่น้องร่วมสาบานของข้า เจ้าปกป้องข้า ข้าเองก็ปกป้องเจ้า ดีหรือไม่?"

นี่ก็ล่วงเลยเข้าสู่ยามเซินแล้ว (15:00-16:59) เซี่ยเหลียนฮวาพึ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า เสียงท้องร้องครอกครากดังลั่นในขณะที่กำลังสนทนากับซินซินถึงเบื้องหลังชะตาชีวิตของคุณหนูสกุลเซี่ย ซินซินที่ได้ยินก็ถึงกับยกมือปิดปากหัวเราะแทบไม่ทันก่อนที่ใบหน้าแสดงรอยยิ้มนั้นจะแปรเปลี่ยนไป เซี่ยเหลียนฮวาที่จับสังเกตได้จึงเอ่ยถาม

"ไยเจ้าต้องทำหน้าเช่นนั้นด้วยเล่า?" 

สาเหตุที่ซินซินทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นก็คงเป็นเพราะ คุณหนูเซี่ยของตนนั้นในยามก่อนไม่เคยที่จะได้กินอาหารดี ๆ แม้แต่การร่วมโต๊ะกินข้าวกับครอบครัวก็มิเคยได้รับ ทุกครั้งที่นางตรงดิ่งไปยังห้องรับประทานอาหารของครอบครัวก็มักจะได้เพียงแค่หมั่นโถวที่ถูกปล่อยทิ้งไว้จนเย็นชืดพอกินประทังชีวิตได้ไปวัน ๆ อาหารดี ๆ รสชาติมากรสเหล่านั้นมักจะมีแค่นายท่าน ฮูหยินแม่เลี้ยงและคุณหนูคนรองเท่านั้นที่จะได้กิน บางครั้งหากพวกเขากินไม่หมดก็มักจะเหลือไว้เพียงแค่เศษอาหารให้บุตรสาวคนโตได้กินราวกับให้อาหารสุนัขก็ไม่ปาน

แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากซินซิน เซี่ยเหลีนนฮวาไม่สนที่จะรอฟัง จากที่ได้ยินซินซินบอกมาเวลานี้เป็นเวลาอาหารของครอบครัว และนางก็ต้องไปร่วมด้วยเพราะถึงอย่างไรเสียนางก็เป็นบุตรสาวคนโตของสกุลเซี่ย ผู้เป็นบิดาคงไม่ใจร้ายปล่อยให้นางหิวจนตายหรอกกระมัง

เมื่อเซี่ยเหลียนฮวาเดินตรงมาถึงบริเวณทางเข้าไปยังห้องรับประทานอาหาร เสียงหัวเราะครื้นเครงก็ดังขึ้นเป็นเสียงขแงบิดา มารดาเลี้ยงที่กำลังกล่าวชื่นชมในตัวบุตรสาวคนรองเซี่ยชิวหรง เซี่ยหลานฮวาชะงักฝีมือก่อนจะตั้งใจฟังบทสนทนาด้านใน

"ฮ่า ๆ ชิวหรงเป็นเด็กดีนัก ไม่แปลกที่จะมีบุรุษมาชื่นชอบไม่น้อย"

คำพูดที่เอ่ยออกมาจากผู้เป็นบิดาทำให้เซี่ยเหลียนฮวาถึงกับกลอกตาขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ นางยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะหลังจากที่ได้ยินคำพูดเช่นนั้นออกมา ให้ตายเถิด ไม่มีผู้ใดตามทันจิตใจสกปรกชั่วช้าของเซี่ยชิวหรงเลยหรืออย่างไร เบื้องหน้าผู้อายุมากมายทำตัวอ่อนโยน อ่อนน้อม โยนให้เซี่ยเหลียนฮวาเป็นนางร้าย แต่พออยู่ลับหลังผู้คนกลับรังแกร่างกายนี้สารพัดวิธี จนกระทั่งผลักร่างของเซี่ยเหลียนฮวาตกน้ำเป็นไข้จนตายไปอย่างโดดเดี่ยว

เซี่ยวั่งซูผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวและนายท่านสกุลเซี่ยที่ได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะของบุคคลที่ไม่รับเชิญก็ถึงกับโกรธจนควันออกหู ทุบโต๊ะเสียงดังปัง เอ่ยปากให้คนที่ยืนอยู่หลังประตูก้าวขาออกมา

ให้ตายสิ ข้าว่าข้าอุตส่าห์กลั้นเสียงหัวเราะได้แล้วเชียว! ช่างเป็นบิดาที่หูดีเกินไปแล้ว!

เซี่ยเหลียนฮวาตัดสินใจก้าวขาออกมาพ้นประตูได้นางก็เดินตรงเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร ก้มหน้าย่อตัวคารวะผู้เป็นบิดาก่อนจะเงยหน้าขึ้นยืนนิ่งไม่สนใจมารดาเลี้ยงและเซี่ยชิวหรงที่ทำหน้ายักษ์จ้องเขม็งมาที่นาง

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่? มิใช่ว่าข้าสั่งให้กักบริเวณเจ้าหรอกหรือ?!" เซี่ยวั่งซูถามน้ำเสียงกดต่ำจ้องเขม็งมาที่ร่างของบุตรสาวอย่างเยือกเย็น

"ข้าทราบว่าท่านสั่งกักบริเวณข้า แต่ในยามนี้ท้องไส้ของข้าปั่นป่วนด้วยความหิว อีกทั้งยังบิดเป็นเกลียวราวกับจะทะลุออกมาเสียแล้ว นายท่านเซี่ยถึงอย่างไรข้าก็ถือว่าเป็นบุตรสาวของท่าน ท่านคงไม่ใจร้ายให้บุตรสาวหิวข้าวจนตายหรอกใช่หรือไม่? เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้นขึ้นมาวิญญาณของข้าคงได้กลายเป็นผีร้ายร้องคร่ำครวญอยู่ในสกุลเซี่ยแห่งนี้เป็นแน่" 

เซี่ยวั่งฝูที่ได้ยินเช่นนั้นยกมือตบโต๊ะเสียงดังปังจนทำให้เหล่าสาวใช้ที่รอรับใช้ต้องทรุดตัวก้มหัวไม่กล้าจ้องมองเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ผู้เป็นนายท่านสกุลเซี่ยขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจและโกรธเคือง ที่แปลกใจก็เพราะท่าทางของบุตรสาวคนโตที่ดูเปลี่ยนแปลง อีกทั้งคำที่เรียกตนจากแต่ก่อนชอบเรียกท่านพ่อ แต่ในวันนี้กลับเรียกตนว่านายท่านเซี่ย ความปีกกล้าขาแข็งที่แสดงออกในวันนี้จากที่เคยเป็นสตรีอ่อนแอ ก้มหัวให้ผู้ใดหน้าไหนกสับแปรเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน

"เจ้ากล้าขู่ข้าเช่นนั้นหรือ!?"

"หามิได้นายท่านเซี่ย ข้าเพียงพูดในความเป็นจริงเท่านั้น เพราะถ้าหากข้าเป็นวิญญาณร้ายขึ้นมาจริง ๆ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้คนที่รังแก ทำร้ายข้าได้มีความสุขแน่นอน เพราะข้าจะตามหลอกหลอนราวีคนพวกนั้นเอาให้อยู่กันเสียไม่ได้เลย"

"บังอาจ!!!!"

เซี่ยวังซู่ลุกขึ้นชี้หน้าเซี่ยเหลียนฮวาด้วยความเดือดดาล จ้องมองบุตรสาวตรงหน้ามิวางตาก่อนจะหันไปสั่งคนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง

"นำอาหารไปส่งที่เรือนของนาง อย่าให้นางมาเพ่นพ่านร้องว่าข้าเป็นคนใจจืดใจดำ ไม่ให้บุตรสาวกินข้าวปลา ส่วนเจ้าเซี่ยเหลียนฮวา ไสหัวกลับไปที่จวนของเจ้าเสีย หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้าอย่าเสนอมาท่เรือนใหญ่ ไสหัวออกไป!!!"

เซี่ยเหลียนฮวาย่อกายลงเล็กน้อยกล่าวขอบคุณผู้เป็นบิดาก่อนจะหันไปยิ้มเหยียดใส่มารดาเลี้ยงและเซี่ยชิวหรง หันหลังเดินกลับจวนไปพร้อมซินซินที่ทำหน้าทำตาราวกับเห็นผี