第5章 : จดหมายที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

แคว้นจ้าวเล่อ ปกครองโดยองค์ฮ่องเต้จ้าวหรงเล่อ ในยามนี้เป็นช่วงศึกสงครามจากฝั่งชายแดนด้วยเพราะแคว้นเว่ยต้องการจะยึดครองแคว้นจ้าวขึ้นเป็นเมืองขึ้นของตน สาเหตุหนึ่งก็เพราะแคว้นจ้าวนั้นเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ มีพื้นที่หล่อเลี้ยงชาวประชา หาได้รับความทุกข์ร้อนแต่อย่างไร อีกทั้งยังมีข่าวลือว่าภายใต้ดินของแคว้นจ้าวนั้นมีขุมทรัพย์มากมายถูกฝั่งเอาไว้ จึงเป็นแคว้นที่ถูกเล็งมากที่สุดในศึกสงครามในโลกยุทธภพแห่งนี้

แคว้นจ้าวมีแม่ทัพหนุ่มผู้หนึ่ง ที่ได้ชื่อว่าเป็นเทพแห่งสงครามลงมาเกิดจากสวงสวรรค์ ด้วยเพราะมีฝีมือเก่งกาจในเรื่องของบู๊และบุ๊น อีกทั้งยังได้ชื่อว่าเป็นบุรุษที่เฉยชาที่สุดบนแผ่นดินแคว้นจ้าว แม่ทัพผู้นี้มีนามว่า อู๋ซีห่าว ทุกครั้งที่จับดาบออกรบเมื่อใดเขามักจะนำชัยชนะกลับมาให้เป็นที่พอใจแก่ฮ่องเต้จ้าวหรงเล่อทุกครั้งไป

ภายในสนามรบเวลานี้ล้วนเต็มไปด้วยศพของเหล่าทหารของทั้งสองแคว้นที่นอนตายเกลื่อนกลาดไปทั่ว มองไปทางนั้นก็มีแต่ดองโลหิตเหม็นคาวคละคลุ้งลอยมาแตะจมูก ฝั่งหนึ่งคือแคว้นจ้าวที่ยังคงเหลือทหารกว่าครึ่ง ส่วนอีกแคว้นคือแคว้นเว่ยที่กำลังจะพ่ายแพ้ในศึกสงครามครั้งนี้

"ผู้ใดตัดหัวแม่ทัพแคว้นจ้าวมาให้ข้าได้ ข้าจะมอบตำแหน่งรองแม่ทัพ อีกทั้งยังมอบเงินทอง หญิงงามให้เป็นรางวัล!!" แม่ทัพเว่ยแม้จะรู้ว่าตนเองกำลังจะพ่ายแพ้แต่ก็ไม่ยอมลดทิฐิลง ความอยากเอาชนะและความโลภก่อให้เกิดการสูญเสียมากมายเหลือเกิน

แม่ทัพจ้าว อู๋ซีห่าวจ้องมองอีกฝ่ายด้วยนัยน์ตาเฉยตา นัยน์ตาสีอำพันไร้ความรู้สึกใด ๆ ก่อนจะควบอาชาดำทมิฬคู่ใจตรงเข้าไปปะทะกับกองกำลังอันน้อยนิดของแคว้นเว่ย และก็เป็นชัยชนะของแคว้นจ้าวอีกครั้งเมื่ออู๋ซีห่าวฝ่าแดนวงล้อมอันบอบบางเข้าไปหาแม่ทัพแคว้นเอ่ยได้ก่อนจะยกดาบขึ้นฟันลงที่คอของอีกฝ่ายได้สำเร็จ

เสียงตะโกนกู่ร้องดังไปทั่วสนามรบเมื่อเห็นว่าแม่ทัพของตนตัดหัวแม่ทัพแคว้นเว่ยได้สำเร็จ อู๋ซีห่าวจ้องมองร่างที่ล้มตึงจากหลังม้าลงไปนอนอยู่กับพื้นด้วยนัยน์ตาว่างเปล่า ก่อนจะหันไปสั่งทหารให้นำกองกำลังและคนที่ได้รับบาดเจ็บกลับไปรักษาตัวที่ค่ายทหารของตนทันที

เมื่อชัยชนะตกเป็นของแคว้นจ้าวได้สำเร็จ ฮ่องเต้จ้าวหรงเล่อจึงสั่งให้คนนำอาหารพระราชทานมามอบให้เป็นรางวัลในการทำศึกอันได้รับชัยชนะแก่เหล่าทหาร ในยามค่ำคืนนี้ทั่วทั้งค่ายทหารเต็มไปด้วยความปิดติยินดี เสียงตะโกนเรียกชื่อของแม่ทัพผู้เก่งกาจดังขึ้นไม่มีหยุดหย่อน ภายในกระโจมเล็ก ๆ อู่ซีหาวกำลังนั่งอ่านจดหมายที่เขียนโดยพระหัตถ์ขององค์ฮ่องเต้ไม่ได้สนใจที่จะออกไปร่วมสังสรรค์กับคนด้านนอกแม้แต่น้อย

จดหมายที่กำลังนั่งอ่านนั้นเต็มไปด้วยความยินดี ความปลื้มปิดติ ความภูมิใจในตัวของแม่ทัพหนุ่มคนสนิท หากเป็นแม่ทัพผู้อื่นที่ได้อ่านคงจะดีใจจนออกนอกหน้าไม่น้อย แต่ทว่ากลับไม่ใช่กับตัวของอู๋ซีห่าว ใบหน้าหล่อเหลาคมสันหาได้แสดงความรู้สึกใด ๆ มีเพียงความนิ่งเฉยและนัยน์สีอำพันที่กวาดไล่ตามตัวอักษรไปทีละบรรทัด จนกระทั่งมาถึงข้อความสุดท้าย

สมรสพระราชทานอย่างนั้นหรือ?!

อู๋วีห่าวถอนหายใจออกมาก่อนจะวางจดหมายในมือลง ตบแต่งกับคุณหนูรองสกุลเซี่ยอย่างนั้นหรือ? 

ได้ยินมาว่าสกุลเซี่ยนั้นมีบุตรสาวสองคน คนโตนามเซี่ยเหลียนฮวาเป็นบุตรสาวคนโตของฮูหยินคนก่อนที่เสียไปตั้งแต่ที่คลอดนางออกมา ได้ข่าวว่าเซี่ยวั่งฝูจงเกลียดจงชังในตัวนางไม่น้อยถึงขนาดสั่งให้แยกเรือนของนางออกไปหลังสุดเรือนใหญ่ ออกคำสั่งไม่ให้ก้าวขามาที่เรือนใหญ่หรือแม้แต่ออกจากจวนแม้แต่ก้าวเดียว ส่วนบุตรสาวคนรองมีนามเซี่ยชิวหรง เป็นบุตรสาวลูกติดของสามีเก่าของเซี่ยฝูหรงที่เซี่ยวั่งซูตบแต่งขึ้นเป็นภรรยาเมื่อหลายปีก่อน ข่าวลือออกมามากมายตามประสาปากของชาวบ้านว่านางอ่อนโยน บ้างก็ว่านางโหดร้าย รังแกพี่สาวต่างมารดาของตนโดยการผลักตกน้ำจนไข้ขึ้นสลบไปหลายวัน แต่หากว่าอู๋ซีห่าวกลับเชื่อในอย่างหลังมากกว่าเพราะตนก็เคยพบครอบครัวสกุลเซี่ยมาก่อน แน่นอนว่าต่อหน้าใครหลายคนคุณหนูรองนั้นทำตัวราวสตรีอ่อนโยนเพียบพร้อมไปด้วยความงดงาม กิริยามารยาทดี แต่ทว่าเขากลับเห็นในยามที่สาวใช้ไม่ทันระวังทำชาในถาดสาดใส่เสื้อผ้าของนางจนเปียกโชก เสียงของนางหวีดร้องด้วยความไม่พอใจก่อนจะลงมือตบตีสาวใช้ผู้โชคร้ายนางนั้น

ไม่รู้ว่าองค์ฮ่องเต้หวังดีหรือหวังร้ายกันแน่ เพราะไม่ว่าจะเป็นเซี่ยเหลียนฮวาหรือเซี่ยชิวหรง เขาก็ไม่คิดจะตบแต่งให้เป็นฮูหยินข้างกาย ชีวิตนี้เขาต้องการเพียงนำหน้าที่ของตน รักสันโดษ เมื่อยามที่บ้านเมืองสงบไร้ซึ่งเภทภัยใด ๆ เขาก็จะออกจากตำแหน่งแม่ทัพ ไปใช้ชีวิตในยุทธภพอย่างสบายใจ ไม่ต้องยุ่งกับเรื่องของศึกสงคราม

"ท่านแม่ทัพ"

"ว่าอย่างไรกุ้ยหยาง" อู๋ซีห่าวเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าองครักษ์คนสนิทเข้ามาตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบได้

กุ้หยางเป็นทั้งเพื่อนและคนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย เห็นการเติบโตของอู๋ซีห่าวมาโดยตลอด รู้ดีว่าเขาชอบหรือไม่ชอบสิ่งใด เมื่อครู่ตนเข้ามาเห็นเขานั่งถอนหายใจให้กับจดหมายจากองค์ฮ่องเต้ก็แปลกใจ อยากจะถามไถ่เพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลายความกังวลได้บ้าง

"ข้าเห็นท่านมีสีหน้าเคร่งเครียดตั้งแต่เมื่อครู่ องค์ฮ่องเต้เขียนอะไรมาถึงท่านเช่นนั้นหรือ?"

"เจ้าเอาไปอ่านเองเถิด ข้าครั้นขี้เกียจจะพูดกล่าว" ว่าแล้วก็ส่งจดหมายในมือมอบให้คนสนิท

เมื่อกุ้ยหยางกวาดสายตาอ่านมาจนสุดสิ้นประโยค หน้าตาก็ถึงกับเหวอกลางอากาศ

"สมรสพระราชทานตบแต่งกับคุณหนูรองสกุลเซี่ย!!"

“อืม” อู๋ซีห่าวส่งเสียงในลำคอ

“บ้าไปแล้ว!! ให้ท่านตบแต่งกับคุณหนูรอง นางขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีร้ายกาจเพียงใด ผู้คนล้วนต่างรับรู้กันทั้งนั้น!”

“เบาหน่อยกุ้ยหยาง หน้าต่างมีรู ประตูมีช่อง หากคนภายนอกได้ยินเข้าจะไม่เป็นการดีเท่าใดนัก เอาไว้เรื่องนี้พอเดินทางกลับถึงแคว้นจ้าว ข้าจะกราบทูลองค์ฮ่องเต้อีกที เจ้าไปออกสังสรรค์กับพวกเขาเถิด พรุ่งนี้ยังต้องเตรียมตัวออกเดินทางแต่เช้า”

กุ้ยหยางพยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินออกไปจากกระโจมท่านแม่ทัพ

ส่วนอู๋ซีห่าวไม่ได้อยากจะคิดให้เรื่องอะไรมาทำให้จิตใจสับสนในตอนนี้ ล้มตัวนอนลงบนตั่งเล็ก ๆ ก่อนจะหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด