第3章 :​ บุตรสาวที่ไม่เป็นที่ต้องการของสกุลเซี่ย (2)

เป็นอีกครั้งที่เฟยฮวาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด แต่คราวนี้เป็นความเจ็บปวดที่มาจากบริเวณกลางหลัง หญิงสาวร้องซี๊ดเมื่อรับรู้ถึงสมุนไพรที่ถูกบดจนละเอียดกำลังทาลงมาที่กลางหลังอีกครั้ง เฟยฮวากัดริมฝีปากของตนเองแน่น บริเวณขอบตาปรากฏหยดน้ำตาคลอ ๆ อยู่หางตาเล็กน้อย

"คุณหนู นายท่านช่างใจร้ายกับท่านเหลือเกิน เฆี่ยนตีรุนแรงเช่นนี้ ทั้งไม่ยอมให้ยามารักษา ซินซินต้องขออภัยที่ต้องนำสมุนไพรไม่มีราคามารักษาบาดแผลให้ท่าน" ผู้เรียกตัวเองว่าซินซินกล่าวจบก็ค่อย ๆ ทาสมุนไพรลงที่แผลจากเฆี่ยนตีให้คุณหนูของตนอย่างเบามือที่สุด

กลิ่นเหม็นเขียวของสมุนไพรที่ถูกบดจนละเอียดลอยอบอวลไปทั่วห้อง จนกระทั่งหลังจากที่ทำอะไรเสร็จแล้วเฟยฮวาจึงถูกประคองใ้ลุกขึ้นนั่งเหยียดตรง นางมองการกระทำของซินซินอยู่นาน เมื่อเห็นว่าถ้วยยาเหม็นเขียวที่ยื่นมาตรงหน้าก็ทำหน้าเหยเกใช้มือดันถ้วยยาคืนกลับไปให้ซินซิน

"เหม็นแบบนี้ใครจะไปกินได้กัน" 

"คุณหนู หากคุณหนูไปกินจะไม่หายเอานะเจ้าค่ะ ยานี้เหม็นเขียวก็จริงอยู่แต่จะช่วยทำให้อาการและความเจ็บปวดของคุณหนูลดลงได้เยอะเลยนะเจ้าคะ หากไม่ดูดค่ำคืนนี้คุณหนูคงได้ไข้ขึ้นอีกแน่ ๆ"

"เฮ้อ ก็ได้ ๆ ฉันยอมกินแล้วก็ได้ ไม่ต้องทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นหรอก" เฟยฮวายอมยกถ้วยยาสีขาวขึ้นค่อย ๆ กินของเหลวในนั้นจนหมดแล้วส่งถ้วยกลับคืนให้ซินซิน

หลังจากที่ซินซินรับถ้วยยาคืนกลับมานางก็ทรุดตัวนั่งลงปล่อยโฮเสียงดังจนทำให้เฟยฮวาถึงกับนั่งงงเป็นไก่ตาแตก แล้วรีบขยับตัวลงมานั่งปลายเตียงก้มตัวตบไหล่ซินซินเบา ๆ

"จู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมา เป็นอะไรไป คนพวกนั้นรังแกอะไรเธอหรือเปล่า?" เฟยฮวาเอ่ยถาม

ซินซินส่ายหน้าไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเฟยฮวา ขยับตัวเข้าไปเอาหน้าฟุบลงบนตักของนาง แต่ก่อนทุกครั้งที่เวลาซินซินร้องห่มร้องไห้ นางก็มักจะชอบฟุบหลงเป็นตักของคุณหนูของตน ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ซินซินทำเช่นนี้ นางเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนายท่านจึงได้จงเกลียดจงชังคุณหนูเซี่ยผู้นี้นัก ตั้งแต่เล็กจนโตที่นางคอยเป็นเพื่อนเล่นดูแลคุณหนูเซี่ยผู้นี้ก็ไม่เคยเห็นนางได้รับความรักของผู้เป็นบิดาเลยแม้แต่น้อย อดไม่ได้ที่จะสงสัยและสงสารในตัวคุณหนูผู้อาภัพคนนี้เหลือเกิน

เฟยฮวาตัดสินใจยื่นมือลูบลงที่ศีรษะของซินซินเบา ๆ ก่อนที่หัวสมองจะนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเอง

"ซินซิน ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้หรือเปล่าว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเอาแต่เรียกฉันว่าคุณหนู แล้วคนพวกนั้นคือใครกันเหรอ?" 

ซินซินที่ได้ยินคุณหนูของตนกล่าวออกมาเช่นนั้นก็เบิกตากว้างพร้อมทั้งยกมือขึ้นปิดปากปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาอีกครั้ง

"ฮึก..คุณหนู นี่ท่านจำอะไรไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ?! ฮึก..คุณหนูของซินซิน" 

เมื่อเห็นว่าซินซินกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง เฟยฮวาก็รีบร้องห้ามทันที

"ถ้าเจ้าร้องไห้อีกละก็ข้าจะไม่คุยกับเจ้าแล้วนะ" เพื่อให้อีกฝ่ายเบาใจขึ้นได้มากกว่านี้เฟยฮวาจึงตัดสินใจเปลี่ยนสรรพนามในการพูดเพื่อให้เข้ากับสตรีที่ทำหน้าจะร้องไห้

"ฮึก..ซินซินไม่ร้องแล้วเจ้าค่ะคุณหนู คุณหนู ท่านคือบุตรสาวคนโตของสกุลเซี่ย นามของท่านคือ เซี่ยเหลียนฮวา เมื่อหลายวันก่อนคุณหนูถูกคุณหนูรอง เซี่ยชิวหรง ผลักตกน้ำจนท่านไข้ขึ้นสูงสลบไปราวสองสามวันได้ ดูแล้วคุณหนูรองคงจะคิดว่าท่านเสแสร้งจึงได้มารังควานถึงหอนอน คุณหนู บุคคลที่ท่านถามว่าเป็นผู้ใด พวกเขาคือบิดาและมารดาเลี้ยงของคุณหนูเจ้าค่ะ"

เฟยฮวาเบิกตากว้างอ้าปากค้างพะงาบ ๆ อยู่นานก่อนจะลุกขึ้นพรวดวิ่งเข้าหาโต๊ะไม้ที่ตั้งคันฉ่องสีทองเอาไว้ ซินซินเองก็ตกใจรีบวิ่งเข้าไปหยุดอยู่ด้านหลังคุณหนูของตนด้วยความเป็นห่วง

ยังไม่ทันที่ซินซินจะได้เอ่ยปากถามอะไรต่อ เฟยฮวาก็กรีดร้องออกมาแล้วเป็นล้มหมดสติไป

กลิ่นยาหอมสมุนไพรจาง ๆ ลอยมาแตะที่จมูกอีกครั้ง เฟยฮวาสูดดมเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะลืมตาเบิกกว้างลุกขึ้นพรวดทำให้ซินซินที่กำลังนำยาหอมจ่ออยู่สะดุ้งร้องด้วยความตกใจที่จู่ ๆ สตรีที่นอนนิ่งอยู่ก็พรวดพราดลุกขึ้นมานั่ง เฟยฮวาหันมองไปรอบ ๆ กวาดสายตามองทั่วทั้งห้องแม้แต่เพดานไม้ไม่คุ้นตาด้านบนนางก็จ้องมอง ก่อนจะก้มหน้าลงมาหยุดสายตาจ้องมองซินซินที่นั่งอยู่ข้างเตียง

"คุณหนู.."

"ซินซิน บอกข้าทีว่าข้ากำลังฝันไป มันเป็นแค่ฝันเพราะข้าขาดอากาศหายใจในน้ำไปหลายนาที เจ้าบอกทีว่าข้ากำลังประสาทหลอนไปเพียงผู้เดียว ภาพทุกอย่างตรงหน้าเป็นแค่จินตนาการของข้า พอข้าหลับไปแล้วตื่นลืมตาขึ้นมามันก็จะหายไป"

"คุณหนู.." ซินซินมีสีหน้าสงสารในตัวคุณหนูคนโตสกุลเซี่ยอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่อาจพูดโป้ปดความจริงในตอนนี้ได้ อีกทั้งยังไม่เข้าใจว่าคุณหนูของตนนั้นเป็นอะไรไปจึงได้มีอาการเหมือนคนจิตวิปลาสไปเสียแล้ว

ก่อนที่จะเป็นลมหมดสติไปนั้น เฟยฮวาพบว่าภาพที่สะท้อนออกมาจากคันฉ่องสีทองหาใช่ใบหน้าเดิมของตนเองแต่เป็นใบหน้าของสตรีที่ไม่รู้จัก หน้าตาจิ้มลิ้ม นัยน์ตาสีสวยราวดอกท้อ ริมฝีปากคล้ายผลอิงเถา ถือได้ว่าเป็นสตรีโฉมสะคราญก็ว่าได้ เฟยฮวาเองก็ไม่เคยได้พบพานกับสตรีรูปงามเช่นนี้มาก่อน หากนางเป็นผู้ชายมีร่างกายมีเลือดเนื้อคงจะได้ตกหลุมรักร่างกายนี้ไปแล้วแน่นอน

"คุณหนู ข้าน้อยจะไปรินน้ำชามาให้ ท่านรอสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ" ซินซินกล่าวจบก็รีบเดินออกไป

หลังจากที่บานประตูปิดลง เฟยฮวาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมทั้งยังกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เต็มตึง ๆ ข้างหลังทำให้นางต้องยกมือขึ้นกุมไหล่ตนเองร้องครางในลำคอขึ้นมา

ดูท่าว่าสวรรค์คงอยากให้โอกาสตนเองเป็นแน่จึงส่งวิญญาณของนางให้มาอยู่ในร่างของสตรีสกุลเซี่ย อีกทั้งโลกใบนี้และกฎเกณฑ์ก็คงจะวุ่นวายไม่น้อย เพียงแค่มาวันแรกก็มีเรื่องเข้ามาให้ชวนปวดจิต ดันมาอยู่ในร่างของคุณหนูสกุลเซี่ยผู้อาภัพแม้แต่บิดาก็ลำเอียงไม่คิดจะเข้าข้าง สนใจแต่มารดาเลี้ยงและน้องสาวคนรอง 

"เหลียนฮวา ทำไมเจ้าถึงได้น่าสงสารเช่นนั้น เอาเถอะ ข้าจะใช้ชีวิตดูแลกายนี้ชดเชยความสุขให้กับเจ้าเอง หวังว่าโลกใบหน้าที่เจ้ากำลังไปเกิดจะได้พบเจอครอบครัวและบุคคลที่รักเจ้าจากใจจริง"