第2章 : บุตรสาวที่ไม่เป็นที่ต้องการของสกุลเซี่ย (1)

เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นจนทำให้ร่างที่นอนนิ่งอยู่ขมวดคิ้วด้วยความรำคาญแต่ทว่ายังไม่ยอมตื่นลืมตาขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งมือปริศนาคู่หนึ่งเข้ามากระชากแขนของสตรีที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างแรงแล้วโยนร่างนางจนตกลงจากเตียงลงมานั่งอยู่บนพื้น เฟยฮวาร้องซีดในลำคอเมื่อความเจ็บแสบจากที่เข่าทั้งสองข้างกระแทกกับพื้นเต็มแรงก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองบุคคลที่ยืนทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดอยู่ตรงหน้า 

เฟยฮวาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจที่จู่ ๆ ก็เห็นบุคคลประหลาดในเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ไม่คุ้นตา ค่อย ๆ กวาดสายตามองดูอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัยว่าทำไมตนถึงมาอยู่กองละครถ่ายย้อนยุคได้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ตนเพิ่งจะกระโดดสะพานลอยตกลงไปในแม่น้ำอันแสนกว้างใหญ่แท้ ๆ 

"กะ..." ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามในสิ่งที่ตนเองสงสัย อีกฝ่ายก็พุ่งเข้ามาใช้ฝ่ามือตบลงบนที่พวงแก้มของเฟยฮวาจนหน้าหัน ความเจ็บแปลบที่พวงแก้มทำให้เฟยฮวาจำต้องยกมือขึ้นกุมใบหน้าของตนเอาไว้ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น แม้จะไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนักแต่ตัวเธอก็ไม่ยอมให้คนที่ไม่รู้จักมาทำกิริยาต่ำทรามแบบนี้ใส่ตนหรอก

ไม่รอช้าเฟยฮวาลุกขึ้นพรวดคว้ามือของคนแปลกหน้าที่กำลังจะตบลงมาที่ใบหน้าตนอีกครั้งก่อนจะยกฝ่ามือของตนฟาดลงไปบนใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรงเพื่อเป็นการเอาคืนในสิ่งที่อีกฝ่ายได้ลงมือทำกับตนก่อน

เมื่อโดนตบกลับโดยไม่ทันได้ตั้งตัว อีกฝ่ายก็กระทืบเท้าลงกับพื้นปึงปังตามด้วยกรีดร้องลั่นด้วยความโกรธแค้น ยกมือขึ้นชี้หน้าด่าเฟยฮวาไม่หยุดปาก

"เจ้า!!! เจ้ากล้าตบข้าหรือนังชั้นต่ำ!!"

"คุณสิต่ำ!! ในเมื่อคุณเริ่มก่อนทำไมฉันถึงจะโต้ตอบคุณบ้างไม่ได้ ทำไม!! กล้าตบมาฉันก็กล้าสวนกลับ มาสิ!!!" เฟยฮวาจ้องตอบกลับสายตาคู่นั้นอย่างไม่เกรงหน้า ยกหน้าขึ้นเชิดใส่อีกฝ่าย

"กร๊ดดดดด!! นังเหลียนฮวา!!! ข้าจะฆ่าเจ้า!!! ข้าจะฆ่าเจ้า!!!" 

เฟยฮวาหาได้สนใจกับชื่อที่อีกฝ่ายเรียกตนเอง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาบีบคอของตนก็ไม่รอช้ายกเท้าขึ้นถีบหน้าท้องของอีกฝ่ายจนล้มกลิ้งไปนอนกองอยู่ที่พื้นด้วยความจุกงอ จ้องหน้ากลับมาสู้สายตาของเฟยฮวากัดริมฝีปากแน่น

ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายไปมากกว่านี้ เสียงหนึ่งก็ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน ผู้คนโดยรอบต่างพากันก้มหน้าไม่กล้าสบตาสองบุคคลที่เข้ามาใหม่ 

เฟยฮวาจ้องมองบุรุษและสตรีที่ก้าวเข้ามาใหม่ด้วยความงุนงง เมื่อผู้ที่ดูเป็นบุรุษอายุเยอะเข้ามาหาเฟยฮวา เพียงแค่เฟยฮวากะพริบตาแค่ครั้งเดียวฝ่ามือหยาบก็ฟาดลงมาที่ใบหน้าของเธออีกครั้งซ้ำกับรอยเดิมที่สตรีอีกคนทำไว้ก่อนหน้านี้ ก่อนที่ตัวเฟยฮวาจะถูกจับให้คุกเข่านั่งลงกับพื้นด้วยฝีมือของผู้หญิงที่รีบคลานเข่าเข้ามา

"นายท่าน!! เรื่องนี้คุณหนูหลานฮวาไม่ผิดนะเจ้าคะ!! ขอนายท่านโปรดพิจารณาอย่าได้ลงโทษคุณหนูเลยเจ้าค่ะ เรื่องนี้บ่าวและคนอื่นอยู่ในเหตุการณ์คนที่ผิดคือคุณหนูชิวหรงที่เข้ามาก่อกวนคุณหนูของเราก่อน นายท่านได้โปรดอย่าทำอะไรคุณหนูของข้าน้อยเลยนะเจ้าคะ แค่นี้คุณหนูก็เจ็บปวดไปหมดแล้ว" ด้วยเพราะตัวนางผู้นี้รู้ดีว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นจึงรีบวิงวอนขอร้องต่อบุรุษผู้มากอายุที่ยืนจ้องมองคุณหนูของตนด้วยความไม่พอใจ

เฟยฮวาที่ได้ยินก็คงยังงุนงงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดอยู่ตรงหน้า ครั้นจะลุกขึ้นอ้าปากต่อเถียงกับผู้ใหญ่ตรงหน้าก็คงจะไม่ได้เพราะถึงอย่างไรเสียคน ๆ คนนี้ก็คล้ายกับผู้เป็นบิดาของตนเพียงแค่แตกต่างจากรังสีที่ส่งผ่านออกมาจากร่างกายก็แค่นั้น

"ข้าไม่สนใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใครจะเป็นผู้เริ่ม แต่ข้าเห็นว่านังลูกไม่รักดีผู้นี้ลงมือกระทำกับบุตรสาวแสนรักของข้า พวกเจ้าลากนางไปเฆี่ยนเป็นการลงโทษ อย่าให้ได้มีเรื่องราวป่าเถื่อนเช่นนี้เกิดขึ้นในสกุลเซี่ยของข้า ลากตัวนางไป!!!"

เฟยฮวาที่ยังเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ถูกสาวใช้ลากตัวออกไปหน้าลานโล่งใจกลางสกุลเซี่ย ก่อนที่จะถูกไม้หวายฟาดลงมาที่กลางหลังจนเจ็บแสบ ความรู้สึกเจ็บปวดทำให้เฟยฮวาไม่อาจขัดขืนไหนจะถูกคนแปลกหน้าสองคนจับแขนเอาไว้ เสียงไม้หวายที่ดังกระทบกับลมก่อนจะฟาดลงมาที่กลางหลังทำให้เกิดเสียงอันน่าหวาดเสียว เฟยฮวากัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด ไม่คิดจะร้องขอความเมตตาในสถานการณ์ที่แสนจะงุนงงนี้ 

"เหลียนฮวา คราวนี้เจ้าสำนึกผิดหรือไม่!!??" บุคคลอายุมากเอ่ยถามจ้องมองใบหน้าขาวซีดของผู้เป็นบุตรสาว

"ไม่..ฉันไม่สำนึกอะไรทั้งนั้น เรื่องนี้ฉันไม่ผิด พวกคุณมันบ้าอำนาจ ไม่ยุติธรรม" เฟยฮวาเปล่งเสียงด้วยความยากลำบากเพราะตนเพิ่งจะเคยเจอการลงโทษแบบนี้จึงทำให้ร่างกายรู้สึกคล้ายกันจะหมดเรี่ยวแรง อาการหน้ามืดภาพลายตาตีสับสนไปหมด

"ดี!!! ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนี้ พวกเจ้าก็เฆี่ยนนางต่อไป เฆี่ยนจนกว่าข้าจะสั่งให้หยุด!!!" อีกฝ่ายพูดจบก็เดินประคองพาสตรีที่ยืนข้างกายและผู้เป็นบุตรสาวอีกคนเดินกลับเข้าไปจวนหลังใหญ่ ปล่อยให้ผู้เป็นบุตรสาวอีกคนถูกเฆี่ยนตีอยู่ทั้งอย่างนั้น 

เฟยฮวาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่อาจทนการถูกเฆี่ยนตีเช่นนี้ได้จึงเป็นลมหมดสติไป