หลี่เหลียงพร้อมสหายทั้งสองหลังจากแวะส่งเด็กเล็ก ๆ ของตระกูลเฮ่อที่อารามบนเขาเสร็จ ก็รีบเร่งเดินทางเพื่อให้พ้นเขตแดนของแคว้นเป่ยเยี่ยน ตอนนี้ผู้คนในเมืองหลวงต่างวิพากษ์วิจารณ์ถึงตระกูลเฮ่อ เกี่ยวกับเรื่องห้องลับใต้ดินที่เป็นห้องสำหรับทำพิธีกรรมบางอย่าง ซึ่งทุกคนต่างเชื่อมโยงกับเรื่องที่มีเด็กสาวหายตัวไปก่อนจะพบเป็นศพด้วยเรื่องนี้ไปถึงพระกรรณของฮ่องเต้เป่ยซางหลาง ทำให้พระองค์ไม่เสด็จไปเยือนตำหนักของเฮ่อกุ้ยเฟยอีก มิหนำซ้ำเหล่าขุนนางยังรวมตัวเรียกร้องให้ฮ่องเต้ ทรงปลดนางจากตำแหน่งกุ้ยเฟยยังไม่พอ ผลกระทบนี้ทำให้องค์ชายรองไม่สามารถแข่งขันชิงตำแหน่งรัชทายาทได้ เพราะขุนนางหลายคนถอนตัวไปสนับสนุนองค์ชายคนอื่นแทน เฮ่อกุ้ยเฟยพอได้ยินข่าวนี้ยิ่งทำให้ล้มป่วยไปอีกหลายเดือนทีเดียวผ่านมาสองวันหลี่เหลียงกับสหาย จึงกลับมาถึงบ้านพักที่ชายแดนแคว้นฉู่ เขารีบเขียนจดหมายรายงานการทำภารกิจครั้งนี้ส่งให้เซียวหนิงหลงได้รับทราบ รวมถึงข่าวที่อันเนี่ยนเจินเจ้ากรมอาญาคนใหม่ กำลังเดินทางไปพบเซียวหนิงหลงตามที่นัดไว้ คงใช้เวลาเดินทางอีกหนึ่งเดือนกว่าจะไปถึงเมืองเฉียนเหอ เนื่องจากแคว้นเป่ยเยี่ยนเป็นแคว้นเล็ก ๆ อยู่ใก
คำสั่งซื้อที่ได้รับจากเถ้าแก่หง ทำให้ทุกคนในครอบครัวตื่นเต้นดีใจกันมาก ครั้งนี้ส่วนแบ่งจากการขายสินค้าคงได้มากกว่าเดิมแน่ ๆ ยามเช้ามืดของวันที่สองลู่ชิงตื่นมาชวนทุกคน เพื่อช่วยกันเตรียมสินค้าตามคำสั่งซื้อและตอนสาย ๆ หลังจากเปิดร้าน ค่อยให้ลู่จื้อกับก้งเจี้ยนำไปส่งเถ้าแก่หงที่จวน เมื่อรับสินค้าครบตามจำนวนที่บอกกับลู่ชิงแล้ว เถ้าแก่หงได้บอกกับลู่จื้อมาว่าการเดินทางไปทำการค้าครั้งนี้ อาจจะมีลูกค้ามีคำสั่งซื้อมาเพิ่มอีกก็เป็นได้ผ่านมาอีกหนึ่งสัปดาห์กว่า ๆ การเดินทางที่แสนเหนื่อยล้าของพวกเต๋อหลิน ซึ่งออกจากเมืองหลวงไปตำบลหย่งฝู ตามคำสั่งของเซียวหนิงหลง ตอนนี้ได้หยุดพักรถม้าอยู่ที่เมืองหย่งจินหนึ่งวันก่อนจะออกเดินทางต่อ เพราะทั้งเหนื่อยและหิวมากเต๋อหลินจึงชวนสหายเดินไปหาของกินจนเห็นผู้คนเดินเข้าออกร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง คิดว่าคงเป็นอาหารที่อร่อยมากเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีลูกค้ามากมาย บางคนถึงกับนั่งรออยู่หน้าร้านที่มีม้านั่งวางไว้ให้ ไหนจะมีคนถือเถาอาหารมาต่อแถว ทั้งหกคนไม่รอช้ารีบเดินตามคนอื่นไปบ้าง พอมาถึงก็โชคดีที่มีโต๊ะว่างให้พวกเขาได้นั่งร่วมกัน และเรียกลูกจ้างของร้านมาสั่งอาหารทั
ก้งคุนปล่อยให้เจียวมิ่งนั่งอยู่กับพวกเต๋อหลิน ส่วนตัวเขากลับไปช่วยงานต่อ เพราะถึงอย่างไรเจียวมิ่งย่อมนำเรื่องที่คุยกันมาบอกพวกเขาสามคนอยู่ดี การได้นั่งดูสหายผู้มาจากเมืองหลวงทานอาหารเช่นนี้ ช่างคล้ายกับพวกตนตอนที่มาถึงตำบลหย่งฝูครั้งแรกจริง ๆ เมื่ออาหารทุกอย่างบนโต๊ะลงไปอยู่ในท้องของแต่ล่ะคนหมดแล้ว เจียวมิ่งจึงได้เวลาพูดคุยกับเหล่าสหายเสียที“ดูสภาพพวกเจ้าแต่ล่ะคนทำไมมันดูโทรมขนาดนี้ได้ ระหว่างเดินทางไม่พักผ่อนกันบ้างหรืออย่างไร”“มันก็มีแวะพักมาตลอดทางนั่นแหล่ะ เพียงแต่พวกข้ากลัวว่าจะนำสินค้ากลับไปถึงช้า ทำให้การเปิดร้านค้าของซื่อจื่อต้องเลื่อนออกไป จึงพักเท่าที่จำเป็นเท่านั้นพวกข้าจึงมาถึงที่นี่ได้เร็วกว่ากำหนดน่ะ” เจาซ่งเป็นผู้ตอบคำถามนี้ของเจียวมิ่ง“ซื่อจื่อซื้อร้านค้าขนาดใหญ่ถึงสองร้านและยังอยู่ติดกันอีกต่างหาก เท่าที่ดูการปรับปรุงใหม่ทั้งหมดคงจะรวมให้เป็นร้านเดียวกัน เพราะรื้อไม้ของเก่าออกทั้งหมดวัสดุที่สั่งมาใช้มีแต่ของดี ข้าได้ยินชุนชานบอกว่าซื่อจื่อสั่งมาทุกอย่างต้องดีที่สุด ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ไม่เกี่ยงขอให้ปรับปรุงร้านเสร็จภายในหนึ่งเดือนเป็นพอ” เต๋ออวี่ชอบไปนั่งพูดคุยกับชุน
หลังจากไทเฮาเสด็จกลับมาถึงวังหลวง ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงอีกสองวันต่อจากนี้ เพื่อให้ไทเฮาได้พักผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล เพราะพระองค์ก็ทรงมีพระชนมพรรษามากแล้วนั่นเองฮ่องเต้กับฮองเฮาจึงไปส่งไทเฮาถึงตำหนักหนิงจิ้งกง แต่ด้านหลังยังมีนางสนมตำแหน่งต่าง ๆ องค์ชายองค์หญิงอีกหลายพระองค์ติดตามไปด้วย ซึ่งเรื่องนี้สร้างความอิจฉาปนความเกลียดชังให้กับจิ่งไท่เฟยเป็นอย่างมากพระนางต้องเสด็จกลับตำหนักยินเหลียงกงของตน พร้อมหลานสาวอย่างจิ่งมู่อิงและนางกำนัลเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ไทเฮาทรงทราบว่าตอนนี้ฮองเฮาตัั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว ทรงดีพระทัยมากและทรงคาดหวังว่าครรภ์นี้ของฮองเฮา จะเป็นองค์ชายน้อยอีกสักพระองค์ เมื่อเสด็จออกมาจากตำหนักของไทเฮา ฮ่องเต้จึงเสด็จไปส่งฮองเฮาที่ตำหนักเสียก่อน จากนั้นถึงจะเสด็จกลับตำหนังกวงจือกงของพระองค์เพื่อทรงงานของวันนี้ต่อไปก่อนถึงงานเลี้ยงหนึ่งวันขบวนสินค้าจากตำบลหย่งฝู ก็ลำเลียงเป็นแถวผ่านประตูเมืองหลวงเข้ามา และหยุดอยู่ด้านหน้าร้านค้าขนาดใหญ่ ที่เซียวหนิงหลงสั่งให้นายช่างทำร้านทั้งสองให้เป็นร้านเดียวพอทหารที่คอยเฝ้าดูแลร้านเห็นรถม้าทั้งหกคัน ท
หลังจบงานเลี้ยงเหล่าขุนนางทั้งหลาย กล่าวย้ำกับฮูหยินของตนเรื่องการอบรมบุตรสาว ให้มีความพร้อมสำหรับการออกเรือน ตอนนี้ทุกคนมุ่งเป้าไปที่องค์รัชทายาท ด้วยเมื่อก่อนพระองค์มีอาการป่วยจึงไม่มีขุนนางคนใดสนใจ คิดส่งบุตรสาวเข้าตำหนักบูรพาเพื่อแต่งเข้าไปเป็นพระชายาแม้สักคนครั้งนี้พอเห็นว่ารัชทายาทหายจากอาการป่วยก็กระตือรือร้น อยากส่งบุตรสาวเข้าตำหนักเพื่ออำนาจของตระกูลจะได้มีมากขึ้น หนึ่งในนั้นคือเมิ่งเหยียนรองเจ้ากรมโยธาผู้ที่อยู่เงียบ ๆ มาตลอด แต่ในใจนั้นกระหายในอำนาจไม่ต่างจากผู้อื่นเท่าใดนักใต้เท้าเมิ่งคิดว่าบุตรสาวของตนที่งดงามไม่เป็นสองรองใคร อย่างไรก็ต้องได้แต่งเข้าตำหนักองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน เพียงแค่ต้องหาโอกาสให้ทั้งสองได้ทำความรู้จักและสร้างสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเสียก่อนทุกคนต่างคาดหวังในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่ใครจะรู้ว่าตัวตนลึก ๆ ขององค์รัชทายาทนั้น โหดเหี้ยมไม่ต่างกับเซียวหนิงหลงเลยสักนิด ก่อนที่จะถูกวางยาพิษจนล้มป่วยพระองค์เคยเข้าร่วมกองทัพของชินอ๋อง เพื่อฝึกการสู้รบในสงครามกับเซียวหนิงหลงมาแล้ว เพียงในยามนั้นทรงปลอมตัวเป็นลูกหลานขุนนางขั้นเจ็ดโดยไม่มีผู้ล่วงรู้ผ่านมาอีกเจ็ดว
บนที่นอนเก่า ๆ มีร่างของเด็กสาวอายุสิบสองหนาวที่นอนป่วยติดต่อกันมาห้าวันแล้วกำลังขยับตัว ร่างผอมบางแทบจะปลิวหากถูกลมแรง ๆ พัดมา จนลืมตาขึ้นมาได้ก็รู้สึกปวดเมื่อยตามตัวไปหมด เมื่อปรับสายตาได้จึงมองสำรวจรอบ ๆ ก็แปลกใจว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เข็มขาวจำได้ว่าเธอถูกรถชนอย่างแรง และตายไปแล้วแต่ตอนนี้ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แถมยังใส่ชุดเหมือนคนจีนโบราณเมื่อนั่งทบทวนเรื่องราวอยู่จู่ ๆ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างแรงและมีความทรงจำของร่างนี้ มันกำลังหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอจนต้องนอนนิ่ง ๆ อยู่เกือบหนึ่งเค่อ อาการปวดหัวเหล่านั้นจึงเริ่มดีขึ้น เธอเรียบเรียงความทรงจำของร่างนี้ ก็พบว่าร่างที่เธอเข้ามาอยู่นั้นมีชื่อว่าสวีลู่ชิงอายุสิบสองหนาว ท่านพ่อของนางถูกท่านปู่แท้ ๆ ไล่ออกจากตระกูล เพราะมีคนสร้างหลักฐานเท็จใส่ร้ายว่า ท่านพ่อทำบัญชีปลอมเพื่อโกงเงินร้านค้าผ้าเมื่อมีหลักฐานชี้ชัดก็ไม่อาจก้ตัวอะไรได้ ท่านพ่อจึงพาทุกคนเดินทางมาบ้านเดิมของท่านย่าที่หมู่บ้านอันผิง ยามออกจากจวนพวกเขาไม่อาจหยิบของมีค่าติดตัวมาได้ โชคดีที่ท่านแม่แอบนำตั๋วเงิน มาเย็บไว้ในเสื้อผ้าของลู่ชิงจึงพอมีเงินจ่ายค่าเดินทาง จากพ่
ลู่ชิงนอนหลับสนิทอยู่สักพัก แต่กลับถูกรบกวนด้วยเสียงใครบางคน ที่พยายามเรียกตนเองให้ตื่น ทั้งที่กำลังนอนหลับสบาย จากอาการป่วยจนร่างกายไร้เรี่ยวแรงมานาน เมื่อทนการรบเร้านี้ไม่ไหว จึงได้ลืมตาตื่นมองไปรอบ ๆ ที่ยามนี้ไม่ใช่เตียงนอนเก่า ๆ อีกแล้ว แต่เป็นสถานที่หนึ่งกับชายชราผมขาว ที่ยืนถือไม้เท้าลักษณะแปลก ๆ มองมาที่ลู่ชิงอย่างเหนื่อยใจ“นางหนู ๆ ๆ ตื่นได้แล้วกระมัง จะนอนกินบ้านกินเมืองหรืออย่างไร โลกโน้นทำเจ้าอดหลับอดนอน พอข้ามมายังโลกนี้ก็ยังต้องมาเหนื่อยอีกงั้นรึ” ชายแก่ผมขาวในมือยังถือไม้เท้า พยายามปลุกร่างบางที่ยังนอนหลับอยู่“อืม ขอนอนต่ออีกสักหน่อยนะเจ้าคะ” ลู่ชิงยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้นางไม่ได้อยู่บนเตียงนอนในบ้านของตนเอง“ถ้าเจ้ายังไม่ยอมตื่นขึ้นมาเสียทีละก็ ข้าจะไม่ให้ของดีกับเจ้านะนางหนู” ชายแก่ยังไม่ยอมแพ้ที่จะปลุกนาง“พรึ่บ!! หือ! ที่นี่คือที่ไหน ไม่ใช่ห้องนอนในบ้านนี่ แล้วเมื่อกี้เสียงใครปลุกข้าให้ตื่นกันล่ะ” ข้ารู้สึกแปลกใจที่มีคนมาปลุก และพูดว่าจะให้ของดีอีกพอหันไปด้านหลัง ก็เจอกับชายแก่ผมขาวที่ดูใจดีคนหนึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ“ท่านตาเป็นใครหรือเจ้าคะ แล้วที่นี่คือที่ไหน หรือว่าข้า
เมื่อถึงปลายยามโหย่ว หลังจากที่ทุกคนทานมื้อเย็นเสร็จ และเก็บจานชามไปทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมารวมตัวกันอยู่ที่โต๊ะทานข้าวอีกครั้ง และเป็นท่านพ่อที่เอ่ยถาม เรื่องที่ลู่ชิงอยากจะพูดคุยกับพวกเขาขึ้นมา ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจ สำหรับทุกคนในครอบครัวอย่างมาก เพราะเมื่อก่อนลู่ชิงจะพูดน้อยและทำตัวเงียบ ๆ หากไม่มีผู้ใดถามนาง ก็จะทำงานของตนไม่เคยมีข้อสงสัยใด ๆ“ชิงเอ๋อร์ ท่านแม่ของเจ้าบอกพ่อว่า เจ้ามีเรื่องอยากจะพูดคุยกับพวกเราเช่นนั้นหรือ” ลู่เวินเอ่ยถามบุตรสาว“เจ้าค่ะท่านพ่อ ข้ามีเรื่องสำคัญมาก อยากจะบอกความจริงบางอย่างกับพวกท่านทุกคน ก่อนที่จะเล่าข้าอยากขอให้พวกท่านตั้งสติและทำความเข้าใจกับสิ่งที่จะได้ยิน เพราะเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้อาจจะเหลือเชื่อจนเกินไป หรือจะเรียกว่าเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติก็ว่าได้ แต่มันเกี่ยวข้องกับบุตรสาวคนนี้ของท่าน รวมถึงน้องสาวของพวกท่านสองคนด้วยเจ้าค่ะ” ที่ลู่ชิงพูดเช่นนั้นเพราะอยากให้พวกเขามีสติ กับความจริงที่นางกำลังจะพูดออกไป“เอาเถอะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร พวกเราทุกคนยินดีที่จะรับฟังทั้งสิ้น เจ้าพูดมันออกมาได้เลยนะชิงเอ๋อร์” เขาอยากจะรู้ว่าบุตรสาวมีเรื่
หลังจบงานเลี้ยงเหล่าขุนนางทั้งหลาย กล่าวย้ำกับฮูหยินของตนเรื่องการอบรมบุตรสาว ให้มีความพร้อมสำหรับการออกเรือน ตอนนี้ทุกคนมุ่งเป้าไปที่องค์รัชทายาท ด้วยเมื่อก่อนพระองค์มีอาการป่วยจึงไม่มีขุนนางคนใดสนใจ คิดส่งบุตรสาวเข้าตำหนักบูรพาเพื่อแต่งเข้าไปเป็นพระชายาแม้สักคนครั้งนี้พอเห็นว่ารัชทายาทหายจากอาการป่วยก็กระตือรือร้น อยากส่งบุตรสาวเข้าตำหนักเพื่ออำนาจของตระกูลจะได้มีมากขึ้น หนึ่งในนั้นคือเมิ่งเหยียนรองเจ้ากรมโยธาผู้ที่อยู่เงียบ ๆ มาตลอด แต่ในใจนั้นกระหายในอำนาจไม่ต่างจากผู้อื่นเท่าใดนักใต้เท้าเมิ่งคิดว่าบุตรสาวของตนที่งดงามไม่เป็นสองรองใคร อย่างไรก็ต้องได้แต่งเข้าตำหนักองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน เพียงแค่ต้องหาโอกาสให้ทั้งสองได้ทำความรู้จักและสร้างสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเสียก่อนทุกคนต่างคาดหวังในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่ใครจะรู้ว่าตัวตนลึก ๆ ขององค์รัชทายาทนั้น โหดเหี้ยมไม่ต่างกับเซียวหนิงหลงเลยสักนิด ก่อนที่จะถูกวางยาพิษจนล้มป่วยพระองค์เคยเข้าร่วมกองทัพของชินอ๋อง เพื่อฝึกการสู้รบในสงครามกับเซียวหนิงหลงมาแล้ว เพียงในยามนั้นทรงปลอมตัวเป็นลูกหลานขุนนางขั้นเจ็ดโดยไม่มีผู้ล่วงรู้ผ่านมาอีกเจ็ดว
หลังจากไทเฮาเสด็จกลับมาถึงวังหลวง ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงอีกสองวันต่อจากนี้ เพื่อให้ไทเฮาได้พักผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล เพราะพระองค์ก็ทรงมีพระชนมพรรษามากแล้วนั่นเองฮ่องเต้กับฮองเฮาจึงไปส่งไทเฮาถึงตำหนักหนิงจิ้งกง แต่ด้านหลังยังมีนางสนมตำแหน่งต่าง ๆ องค์ชายองค์หญิงอีกหลายพระองค์ติดตามไปด้วย ซึ่งเรื่องนี้สร้างความอิจฉาปนความเกลียดชังให้กับจิ่งไท่เฟยเป็นอย่างมากพระนางต้องเสด็จกลับตำหนักยินเหลียงกงของตน พร้อมหลานสาวอย่างจิ่งมู่อิงและนางกำนัลเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ไทเฮาทรงทราบว่าตอนนี้ฮองเฮาตัั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว ทรงดีพระทัยมากและทรงคาดหวังว่าครรภ์นี้ของฮองเฮา จะเป็นองค์ชายน้อยอีกสักพระองค์ เมื่อเสด็จออกมาจากตำหนักของไทเฮา ฮ่องเต้จึงเสด็จไปส่งฮองเฮาที่ตำหนักเสียก่อน จากนั้นถึงจะเสด็จกลับตำหนังกวงจือกงของพระองค์เพื่อทรงงานของวันนี้ต่อไปก่อนถึงงานเลี้ยงหนึ่งวันขบวนสินค้าจากตำบลหย่งฝู ก็ลำเลียงเป็นแถวผ่านประตูเมืองหลวงเข้ามา และหยุดอยู่ด้านหน้าร้านค้าขนาดใหญ่ ที่เซียวหนิงหลงสั่งให้นายช่างทำร้านทั้งสองให้เป็นร้านเดียวพอทหารที่คอยเฝ้าดูแลร้านเห็นรถม้าทั้งหกคัน ท
ก้งคุนปล่อยให้เจียวมิ่งนั่งอยู่กับพวกเต๋อหลิน ส่วนตัวเขากลับไปช่วยงานต่อ เพราะถึงอย่างไรเจียวมิ่งย่อมนำเรื่องที่คุยกันมาบอกพวกเขาสามคนอยู่ดี การได้นั่งดูสหายผู้มาจากเมืองหลวงทานอาหารเช่นนี้ ช่างคล้ายกับพวกตนตอนที่มาถึงตำบลหย่งฝูครั้งแรกจริง ๆ เมื่ออาหารทุกอย่างบนโต๊ะลงไปอยู่ในท้องของแต่ล่ะคนหมดแล้ว เจียวมิ่งจึงได้เวลาพูดคุยกับเหล่าสหายเสียที“ดูสภาพพวกเจ้าแต่ล่ะคนทำไมมันดูโทรมขนาดนี้ได้ ระหว่างเดินทางไม่พักผ่อนกันบ้างหรืออย่างไร”“มันก็มีแวะพักมาตลอดทางนั่นแหล่ะ เพียงแต่พวกข้ากลัวว่าจะนำสินค้ากลับไปถึงช้า ทำให้การเปิดร้านค้าของซื่อจื่อต้องเลื่อนออกไป จึงพักเท่าที่จำเป็นเท่านั้นพวกข้าจึงมาถึงที่นี่ได้เร็วกว่ากำหนดน่ะ” เจาซ่งเป็นผู้ตอบคำถามนี้ของเจียวมิ่ง“ซื่อจื่อซื้อร้านค้าขนาดใหญ่ถึงสองร้านและยังอยู่ติดกันอีกต่างหาก เท่าที่ดูการปรับปรุงใหม่ทั้งหมดคงจะรวมให้เป็นร้านเดียวกัน เพราะรื้อไม้ของเก่าออกทั้งหมดวัสดุที่สั่งมาใช้มีแต่ของดี ข้าได้ยินชุนชานบอกว่าซื่อจื่อสั่งมาทุกอย่างต้องดีที่สุด ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ไม่เกี่ยงขอให้ปรับปรุงร้านเสร็จภายในหนึ่งเดือนเป็นพอ” เต๋ออวี่ชอบไปนั่งพูดคุยกับชุน
คำสั่งซื้อที่ได้รับจากเถ้าแก่หง ทำให้ทุกคนในครอบครัวตื่นเต้นดีใจกันมาก ครั้งนี้ส่วนแบ่งจากการขายสินค้าคงได้มากกว่าเดิมแน่ ๆ ยามเช้ามืดของวันที่สองลู่ชิงตื่นมาชวนทุกคน เพื่อช่วยกันเตรียมสินค้าตามคำสั่งซื้อและตอนสาย ๆ หลังจากเปิดร้าน ค่อยให้ลู่จื้อกับก้งเจี้ยนำไปส่งเถ้าแก่หงที่จวน เมื่อรับสินค้าครบตามจำนวนที่บอกกับลู่ชิงแล้ว เถ้าแก่หงได้บอกกับลู่จื้อมาว่าการเดินทางไปทำการค้าครั้งนี้ อาจจะมีลูกค้ามีคำสั่งซื้อมาเพิ่มอีกก็เป็นได้ผ่านมาอีกหนึ่งสัปดาห์กว่า ๆ การเดินทางที่แสนเหนื่อยล้าของพวกเต๋อหลิน ซึ่งออกจากเมืองหลวงไปตำบลหย่งฝู ตามคำสั่งของเซียวหนิงหลง ตอนนี้ได้หยุดพักรถม้าอยู่ที่เมืองหย่งจินหนึ่งวันก่อนจะออกเดินทางต่อ เพราะทั้งเหนื่อยและหิวมากเต๋อหลินจึงชวนสหายเดินไปหาของกินจนเห็นผู้คนเดินเข้าออกร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง คิดว่าคงเป็นอาหารที่อร่อยมากเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีลูกค้ามากมาย บางคนถึงกับนั่งรออยู่หน้าร้านที่มีม้านั่งวางไว้ให้ ไหนจะมีคนถือเถาอาหารมาต่อแถว ทั้งหกคนไม่รอช้ารีบเดินตามคนอื่นไปบ้าง พอมาถึงก็โชคดีที่มีโต๊ะว่างให้พวกเขาได้นั่งร่วมกัน และเรียกลูกจ้างของร้านมาสั่งอาหารทั
หลี่เหลียงพร้อมสหายทั้งสองหลังจากแวะส่งเด็กเล็ก ๆ ของตระกูลเฮ่อที่อารามบนเขาเสร็จ ก็รีบเร่งเดินทางเพื่อให้พ้นเขตแดนของแคว้นเป่ยเยี่ยน ตอนนี้ผู้คนในเมืองหลวงต่างวิพากษ์วิจารณ์ถึงตระกูลเฮ่อ เกี่ยวกับเรื่องห้องลับใต้ดินที่เป็นห้องสำหรับทำพิธีกรรมบางอย่าง ซึ่งทุกคนต่างเชื่อมโยงกับเรื่องที่มีเด็กสาวหายตัวไปก่อนจะพบเป็นศพด้วยเรื่องนี้ไปถึงพระกรรณของฮ่องเต้เป่ยซางหลาง ทำให้พระองค์ไม่เสด็จไปเยือนตำหนักของเฮ่อกุ้ยเฟยอีก มิหนำซ้ำเหล่าขุนนางยังรวมตัวเรียกร้องให้ฮ่องเต้ ทรงปลดนางจากตำแหน่งกุ้ยเฟยยังไม่พอ ผลกระทบนี้ทำให้องค์ชายรองไม่สามารถแข่งขันชิงตำแหน่งรัชทายาทได้ เพราะขุนนางหลายคนถอนตัวไปสนับสนุนองค์ชายคนอื่นแทน เฮ่อกุ้ยเฟยพอได้ยินข่าวนี้ยิ่งทำให้ล้มป่วยไปอีกหลายเดือนทีเดียวผ่านมาสองวันหลี่เหลียงกับสหาย จึงกลับมาถึงบ้านพักที่ชายแดนแคว้นฉู่ เขารีบเขียนจดหมายรายงานการทำภารกิจครั้งนี้ส่งให้เซียวหนิงหลงได้รับทราบ รวมถึงข่าวที่อันเนี่ยนเจินเจ้ากรมอาญาคนใหม่ กำลังเดินทางไปพบเซียวหนิงหลงตามที่นัดไว้ คงใช้เวลาเดินทางอีกหนึ่งเดือนกว่าจะไปถึงเมืองเฉียนเหอ เนื่องจากแคว้นเป่ยเยี่ยนเป็นแคว้นเล็ก ๆ อยู่ใก
อันเนี่ยนเจินไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากนัก เมื่อต้าเป่ามาพร้อมกับม้าที่แข็งแรงสองตัวไม่มีการพูดจาใด ๆ ทั้งสองรีบขึ้นหลังม้าควบทะยานออกจากเมืองหลวงแคว้นเป่ยเยี่ยนทันที แม้ไม่ทราบจุดประสงค์ของผู้ส่งจดหมายฉบับนั้นว่าต้องการสิ่งใด แต่อันเนี่ยนเจินเชื่อไปเกินครึ่งแล้วว่า คนผู้นี้ต้องมีสิ่งที่เขาต้องการอย่างแน่นอนถึงการเดินทางครั้งนี้จะใช้เวลานานนับเดือนก็ตาม คนอย่างอันเนี่ยนเจินก็ไม่คิดยอมแพ้ หากเขาสามารถไขคดีนี้ให้ความจริงปรากฏออกมาได้ นอกจากความมั่นคงในหน้าที่การงาน ยังสามารถสร้างความน่าเชื่อถือต่อฮ่องเต้และขุนนางทั้งหลาย ต่อไปย่อมมีคนสนับสนุนและผลักดันให้อันเนี่ยนเจิน ไปยังตำแหน่งที่สูงขึ้นได้ในอนาคตเช้ามืดในปลายยามอิ๋นหลี่เหลียงและสหายอีกสองคน ก็ออกเดินทางจากชายแดนพวกเขามุ่งหน้าไปแคว้นเป่ยเยี่ยน ทั้งสามคนจะไปถึงเขตเมืองหลวงประมาณต้นยามซวี ซึ่งจะแวะพักโรงเตี๊ยมนอกเมืองเสียก่อน และยามเว่ยของอีกวันถึงจะเดินทางเข้าไปในเมืองหลวง เพื่อรอเวลาลงมือเมื่อความมืดมาเยือน“วันนี้พวกเราสามคนพักที่โรงเตี๊ยมนี้ก่อนเถิด พรุ่งนี้ยามเว่ยค่อยเดินทางเข้าเมืองหลวงต่อไป” หลี่เหลียงกล่าวกับสหายเมื่อเดินทางมาถึง
หลังจากเจียวมิ่งบอกเล่าต้นสายปลายเหตุที่เฮ่อจาวหยูต้องการจับตัวลู่ชิงไป ทุกคนทำสีหน้าเหลือเชื่อว่าผ่านมาหลายร้อยปี ยังมีคนเชื่อเรื่องพิธีกรรมแปลก ๆ เช่นนี้อยู่อีกหรือ พวกเขาคิดถึงเด็กสาวที่ต้องสังเวยชีวิต เพราะคนหลงผิดเห็นแก่ตัวทำเรื่องผิดบาปสังหารคนเพื่อความรุ่งเรืองของตระกูลแล้วศพพวกนั้นถูกนำไปกำจัดอย่างไรก็ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น เมื่อกลับมาถึงบ้านเช่าพวกเจียวมิ่งทำให้เฮ่อจาวหยูฟื้นคืนสติ ด้วยมีข้อสงสัยบางอย่างที่ยังไม่ได้คำตอบ นั่นคือผู้มีอำนาจรวมถึงข้อมูลของคนในตระกูลเฮ่อทั้งหมด ว่าบุตรหลานที่เป็นสตรีแต่งงานไปตระกูลใดบ้าง อยู่ในแคว้นเป่ยเยี่ยนหรือแต่งงานไปแคว้นอื่น เจียวมิ่งเขียนรายละเอียดทุกอย่างลงในจดหมายและส่งออกไปทันทีเซียวหนิงหลงมอบหมายให้ชุนชานมีหน้าที่ดูแลการปรับปรุงร้านค้าทั้งสอง โดยให้ปาเซี่ยช่วยควบคุมดูแลนายช่าง จนกว่าพวกเขาจะปรับปรุงเสร็จ ส่วนตัวเขาได้แต่อ่านตำราพูดคุยกับมารดาและน้องสาวอยู่ในจวนบางครั้งก็ฝึกวรยุทธ์เพิ่มความแข็งแกร่ง พวกเต๋อหลินเองได้ออกเดินทางไปยังตำบลหย่งฝู พร้อมรถม้าจำนวนหกคันแล้ว นอกจากนี้ยังส่งคนไปจับตามองตระกูลเมิ่ง ที่เข้าออกตำหนักของกวนเสียนเ
แคว้นฉู่เป็นแคว้นที่ใหญ่รองลงมาจากแคว้นซีหนาน ซึ่งมีพื้นที่อุดมสมบูรณ์และกองทัพที่แข็งแกร่ง ไม่แปลกที่แคว้นตงหนานต้องการยึดพื้นที่ชายแดน และแคว้นเป่ยเยี่ยนที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของแคว้นฉู่แม้การใช้ชีวิตและความเป็นอยู่ของราษฎรจะดีเหมือนแคว้นอื่น แต่แคว้นเป่ยเยี่ยนกลับมีพระสนมยศกุ้ยเฟย จากตระกูลเก่าแก่ตระกูลนี้ก็คือตระกูลเฮ่อ ซึ่งมีพิธีกรรมที่เป็นความเชื่อสืบทอดกันมา เพื่อส่งเสริมให้บุตรหลานที่เป็นสตรีในตระกูล เรืองอำนาจอยู่เหนือบุรุษและสามารถควบคุมเอาไว้ในกำมือทุก ๆ หนึ่งปีผู้ทำพิธีของตระกูลเฮ่ออย่างเฮ่อจาวหยู จะออกไปเสาะหาเด็กสาวผู้มีอายุตั้งแต่สิบสองหนาวขึ้นไป เป็นเด็กสาวที่มีจิตใจบริสุทธิ์ ภาพรวมทั้งหมดที่แสดงออกต่อคนรอบข้างของเด็กสาวพวกนี้จะมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว เมื่อพบเจอเด็กสาวตามคุณลักษณะที่ต้องการ จะนำตัวไปชำระล้างเพื่อนำเลือดจากหัวใจของเด็กสาว มอบให้พระสนมเฮ่อกุ้ยเฟยได้ดื่ม เพื่อเสริมอำนาจบารมีและคงความอ่อนเยาว์พิธีกรรมนี้ทำมาต่อเนื่องนานหลายปี ตั้งแต่พระสนมเฮ่อกุ้ยเฟยเข้าถวายตัวเป็นนางสนมเล็ก ๆ จนปีหลัง ๆ มานี้มีขุนนางหน้าใหม่ที่เข้ามารับตำแหน่งเจ้ากรมตุลาการ ติดตามสืบหากา
เซียวหนิงหลงนั่งฟังชุนชานรายงาน การลงโทษประหารนักโทษทั้งสองคน รวมถึงการขับไล่ครอบครัวทั้งสองตระกูล ห้ามอาศัยอยู่ในเขตเมืองหลวง และไม่อนุญาตให้บุตรหลานสอบเข้ารับราชการ ส่วนสตรีห้ามแต่งเข้าจวนขุนนาง พวกเขาจะต้องเดินทางโดยที่ไม่มีเงินทองติดตัว แม้แต่เครื่องประดับชิ้นเล็กชิ้นน้อยล้วนถูกยึดไปหมดบ้านเดิมไม่ให้การช่วยเหลือด้วยกลัวจะติดร่างแหไปด้วย จะหันหน้าไปพึ่งพาเพื่อนสนิทมิตรสหายที่เคยคบหากัน ทุกคนต่างก็หันหน้าหนีคล้ายกับว่าไม่เคยรู้จักมาก่อน ส่วนขุนนางที่เคยเป็นลูกค้าใช้เงินซื้อความสุขชั่วคราว เมื่อคนในครอบครัวได้รับรู้พฤติกรรมอันน่ารังเกียจ จึงเกิดทะเลาะกันอย่างหนักบางครอบครัวถึงขั้นหย่าร้างขุนนางพวกนี้มิได้มีฐานะร่ำรวยแต่อาศัยว่าได้ภรรยามีฐานะดี ทำให้มีหน้ามีตาในวงสังคมขุนนางชั้นสูงมาได้ เพราะการสนับสนุนของภรรยาทั้งสิ้นการต้องอยู่ในตำแหน่งเดิมถึงห้าปี แสดงว่าเบี้ยหวัดที่ได้ย่อมเท่าเดิม ที่สำคัญยังต้องใช้เงินสำหรับเปิดโรงทานถึงหกเดือน จะทำอาหารแจกแบบขอไปทีคงจะถูกตรวจสอบเป็นแน่แล้วค่าใช้จ่ายของคนในครอบครัวกับเงินเบี้ยหวัดของบ่าวไพร่อีก คงต้องขายบ่าวไพร่เพื่อลดค่าใช้จ่ายสิ่งของในจวนที่