บทที่ 5

ฉีอินอินเซจนเกือบทรงตัวไม่อยู่

หมอเพิ่งตรวจกู้ลั่วผูเสร็จพอดี พอเห็นกู้ซีเฉิงก็พูด

"ประธานกู้ คุณมาแล้ว ผู้อาวุโสกู้ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว แค่ค่อนข้างอ่อนแอ ต้องพักผ่อนให้ดี ระวังเรื่องอาหารการกินและการพักผ่อน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรักษาอารมณ์ให้ดี ต้องให้ผู้สูงอายุมีความสุข อย่าให้เขาเครียด"

พูดเสร็จแล้วก็ออกไป

กู้ลั่วผูนั่งนอนบนเตียงและโบกมือเรียก

"ซีเฉิง อินอินวันนี้พวกหลานไปจดทะเบียนสมรสนี่ บอกซีเฉิงแล้วไม่ใช่เหรอ ให้พวกหลานอยู่ด้วยกันไปสองคน ไม่ต้องมาหาปู่ไง?"

"ผู้อาวุโสกู้คะ"ฉีอินอินเหงื่อออกเล็กน้อย"ขอโทษค่ะ..."

กู้ลั่วผูสงสัย"ยังอีก ยังไม่เปลี่ยนอีก? ยังจะมีอะไรมาขอโทษอีกล่ะ"

"หนู..."

มือข้างหนึ่งกำแน่น กู้ซีเฉิงขัดบทเธอ

"อินอินหมายถึงปู่ยังอยู่ที่โรงพยาบาล เราจะไปมีอารมณ์อยู่กันสองคนได้ไง เลยต้องขัดคำสั่งปู่ไงครับ"

ฉีอินอินตกใจ เขาว่าจะเปิดโปงหน้าแท้ๆเธอไม่ได้เหรอ?

"ฮ่าฮ่า ปู่รู้อยู่แล้ว ว่าอินอินเป็นเด็กดี"

กู้ลั่วผูหัวเราะอย่างมีความสุข

"แค่มาดูปู่ก็พอ หมอบอกแล้วว่าปู่ไม่เป็นอะไร ที่นี่มีหมอมีพยาบาล ทั้งสองคนดูแลกันให้ดีเถอะ ปู่จะดีใจที่สุดแล้ว วันนี้วันดีของทั้งคู่ รีบไปเดทไป ซีเฉิง หลานรุกคนเขาบ้างสิ"

"ครับปู่ พักผ่อนนะครับ"

กู้ซีเฉิงจับมือของฉีอินอิน ทั้งสองคนจับมือกันออกจากห้องผู้ป่วย

ใกล้ชิดกันได้ไม่นาน

พอออกจากห้องผู้ป่วย กู้ซีเฉิงก็สะบัดมือออกจากฉีอินอิน สองนิ้วจัดผูกเนคไทที่เริ่มหลวม

"คุณปู่รับแรงกระตุ้นไม่ได้ เรื่องนี้เก็บไว้กับตัวก่อน"

ถ้าคุณปู่รู้ว่าตัวเองยืนยันให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้ จะไม่โกรธจนเกิดอาการกำเริบเลยเหรอ?

ไม่ต้องพูด ฉีอินอินก็รู้

ดวงตาและคิ้วกู้ซีเฉิงเผยความเย็นชาและเหี้ยมโหด คำพูดเขาราวยาพิษ "มีชื่อคุณในทะเบียนบ้านแม้แต่วิเดียว ผมก็รังเกียจแล้ว"

แม้กระทั่งไอ้สัญญาแต่งงานนี่ ถึงไม่มีความสัมพันธ์จริง เธอก็ไม่คู่ควร!

"!" ฉีอินอินสะดุ้ง สองมือกำแน่น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอรู้สึกราวถูกคนถอดเสื้อผ้าออก ถูกดูหมิ่นต่อหน้าสาธารณะ

แต่เธอก็ไม่สามารถโต้แย้งเถียงได้——เธอขายไปแล้ว และขายผิดด้วย! เธอไม่ควรมีหน้าเจอใคร! เธอมันสกปรก!

กู้ซีเฉิงเบนสายตากลับด้วยความรังเกียจ ไม่อยากมองเธออีกแม้แต่นิดเดียว

"ไปทำเอกสารหย่าก่อนแล้วกัน รอผมบอกแล้วค่อยไปที่อำเภอ ก่อนปู่จะฟื้นตัวคุณต้องรับบทหลานสะใภ้ที่ดี เข้าใจนะ?"

"อืม" ฉีอินอินพยักหน้างงๆ

กู้ซีเฉิงหันหลังจากไปด้วยท่าทีเย่อหยิ่งเห็นได้ชัด

ฉีอินอินยืนอยู่ที่เดิมด้วยยิ้มขมขื่น

เขาจะโกรธแบบนี้ เธอก็ไม่โทษเขาหรอก

แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดและไม่อยากจะยอมรับอยู่ดี

ผู้หญิงคนไหนบ้างไม่อยากแต่งงานด้วยความรัก? เคยมีคนที่มองเธอเป็นสมบัติ

แค่ชีวิตนี้คงจะไม่มีอีกแล้ว...

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ฉีอินอินก็กลับไปที่หอพักของมหาวิทยาลัยเจียงต้า ไม่ได้ไปหรันหวัน เธอคิดว่าจากท่าทีเกลียดชังของกู้ซีเฉิงที่มีต่อเธอ พวกเขาน่าจะไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมกันเพื่อทำให้ดูเหมือนว่ามีความสัมพันธ์กันอีกหรอก

ตกกลางคืน ฉีอินอินได้รับโทรศัพท์จากโจวซัว

"วันพุธหน้าพี่รองว่าง คุณสะดวกไปหย่าที่อำเภอไหม?"

"สะดวกค่ะ"

น้ำเสียงฉีอินอินเย็นชา แต่แฝงรอยยิ้มเล็กน้อย "ฉันจะไปถึงให้ตรงเวลาค่ะ"

วางสายโทรศัพท์ สีหน้าของฉีอินอินเรียบเฉย

นี่เป็นแค่การแต่งงานที่มีข้อแลกเปลี่ยน ไม่มีอะไรให้ต้องเศร้า แค่ไม่คิดว่ามันจะจบลงตั้งแต่เพิ่งเริ่มต้น

ความเหนื่อยล้าหลายวันที่สะสมรวมกับความเครียดทางจิตใจ ในคืนนั้น ฉีอินอินหลับสนิทอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตื่นเช้าขึ้นมา ร่างกายก็ได้ฟื้นเต็มที่

หลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ฉีอินอินก็เดินไปที่โรงพยาบาลสาขาย่อย

เธอเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงต้า สาขาการแพทย์คลินิก ตอนนี้ฝึกงานที่แผนกศัลยกรรมของโรงพยาบาลสาขาย่อยของเจียงต้า

วันนี้เธอเข้างานกลางวัน เลยมีผู้ป่วยไม่มากนัก สามารถเลิกงานตรงเวลา

เปลี่ยนชุดทำงานแล้วรีบไปที่ซานไห่เฉิง

ในตอนที่เธอไปถึง ชินเสี่ยวจูและหลินอู่ก็มาถึงแล้วเช่นกัน

พวกเขาสามคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่ประถมจนถึงมหาวิทยาลัย

หลินอู่และฉีอินอินเรียนแพทย์เหมือนกัน แต่คนละสาขาแตกต่าง ชินเสี่ยวจูเรียนธุรกิจเลยจบการศึกษาเร็วกว่าพวกเธอหนึ่งปี

ทุกคนต่างยุ่งกัน จนไม่ได้มีเวลารวมตัวกัน

ก่อนหน้านี้ชินเสี่ยวจูไปต่างประเทศมา พอกลับมา ก็ชวนพวกเธอไปทานข้าว

"อินเป่ามาแล้ว!"

ฉีอินอินพอเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นว่าบนโต๊ะจัดอาหารเต็มไปหมดแล้ว

"ทำไมสั่งมาเยอะแบบนี้ล่ะ"

หลินอู่ตอบ:"เสี่ยวจูอะสิ กินคนเดียวไม่หมด ดีนะมีพวกเรา แย่ที่สุดเลยบังคับขืนใจกันชัดๆ!"

"ได้ งั้นฉันไม่บังคับเธอ"

ชินเสี่ยวจูยักคิ้วไปทางฉีอินอิน

"ฉันบังคับฉีอินอินคนเดียวพอ อินอินกินเยอะๆเลยนะ ไม่ต้องให้อาอู่กิน"

"น่ารำคาญจริงๆ นายนี่นะ!"

สองคนหัวเราะเล่นกันอยู่ ฉีอินอินก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

"อินอิน" ชินเสี่ยวจูมองหน้าฉีอินอิน ก่อนจะถาม

"ได้ยินหรือยัง?"

ฉีอินอินคีบอาหาร "ได้ยินว่าอะไร?"

หลินอู่กับชินเสี่ยวจูมองตากันหนึ่งครั้ง แล้วตักซี่โครงใส่ชามของเธอ"ก็คือว่าเซี่ยหลิงหยุนเขากำลังจะกลับมาแล้ว"

ฉีอินอินชะงัก สีหน้าเปลี่ยน

ส่ายหัว "ไม่นะ"

"เขาส่งข้อความมาในกลุ่ม ว่าหลังเขากลับมาจะขอนัดรวมตัวทุกคนน่ะ"

กลุ่มที่ชินเสี่ยวจูพูด ฉีอินอินก็เคยอยู่ด้วย

หลังจากที่เธอเลิกกับเซี่ยหลิงหยุน เธอก็ลบเขาออกและออกจากกลุ่มไป ดังนั้นเธอจึงไม่รู้

ชินเสี่ยวจูถามอีก"อินอิน ถึงตอนนั้นเธอจะไปไหม?"

ฉีอินอินเม้มริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้มีอะไร"ฉันจะไปทำไม?"

"แต่นั่นเป็นงานรวมรุ่นนะ? ยากที่จะ..." หลินอู่พูดอ้อมแอ้ม

ฉีอินอินยังคงส่ายหัว"ไปเจอแฟนเก่าเหรอ? ตั้งแต่วันที่เลิกกัน ฉันก็ไม่เคยคิดจะเจอเขาอีกเลยในชีวิตนี้"

พูดไปแล้ว ก็กำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว

"อินอิน อย่าโกรธเลยนะ"

หลินอู่มองไปที่ชินเสี่ยวจูด้วยความตกใจ"บอกแล้วอย่าพูดถึง! ไม่เจอ ไม่อยากเจอ ใครจะอยากเจอคนเลวๆคนนั้น!"

"ฉันผิดเอง"

ชินเสี่ยวจูคิดแล้วก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ เลยส่งสายตาหวานๆให้เธอ

"นึกถึงตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เซี่ยหลิงหยุนแทรกเข้ามา อินอินก็คงจะคบกับฉันไปแล้ว! ยังไม่รู้จักถนุถนอมอินเป่าฉันอีกนะ"

"ถุย..."หลินอู่เกือบจะถูกน้ำสำลักตาย"คุณชายชิน คุณควรรักษาหน้าบ้างนะ"

"ฉันพอใจในหน้าฉันอยู่แล้ว"

ชินเสี่ยวจูยิ้มอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะถามอีกครั้ง"อินอิน ช่วงนี้แม่มดแก่ยังรังแกเธออยู่ไหม?"

แม่มดแก่ที่หมายถึงคือถังเสี่ยวเวย

เพราะเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก พวกเขาเลยเข้าใจสถานการณ์ในบ้านของเธอเป็นอย่างดี

เรื่องครั้งนี้เธอไม่ได้บอกพวกเขา และก็ไม่คิดจะพูดด้วย

ฉีอินอินยิ้มและส่ายหัว"ไม่เป็นไร ฉันก็ยังดีๆอยู่นี่ไม่ใช่เหรอ?"

"ก็ดูโอเคดี"

ชินเสี่ยวจูมองไม่ออกว่าเธอมีอะไรในใจไหม เลยพูดว่า:"มีอะไรลำบากใจ ต้องบอกฉันนะ มีพี่อยู่ทั้งคน"

"ฉันด้วย!"หลินอู่ยกมืออย่างรีบร้อน

"อืม ได้"

ฉีอินอินพยักหน้ายิ้ม

แต่เธอไม่คิดจะพึ่งพวกเขาทุกเรื่องจริงจังนัก พวกเขาอายุใกล้เคียงกับเธอ ยังต้องพึ่งพาครอบครัว พวกเขาดีกับเธอ แต่เธอจะไม่ทำตัวไม่รู้จักขอบเขต

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้เองก็แก้ไขเรียบร้อยแล้ว

กินเสร็จแล้ว ชินเสี่ยวจูมีงานอื่นเลยต้องไปก่อน ฉีอินอินตามหลินอู่ไปที่อพาร์ตเมนต์ที่เธอเช่า

คืนนั้นฉีอินอิน นอนไม่หลับ

หลับไม่ลง พลิกไปพลิกมา พอหลับตาแล้วมีใบหน้าที่หล่อเหลาแวบเข้ามา...

หยุนตัว เขาจะกลับมาเหรอ?

พวกเขาไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ?

จริงๆก็ผ่านไปสามปีแล้วนี่

วันสุดสัปดาห์ ฉีอินอินลาพักผ่อนไปสถานพยาบาลชิงซาน

เธอจะมาเยี่ยมฉีเฉิงแทบทุกสัปดาห์ เพื่ออยู่กับเขา แม้ว่าฉีเฉิงจะใช้ชีวิตอยู่ในโลกของตัวเอง และมักจะไม่ตอบสนองกับเธอก็ตาม

ขณะอยู่บนรถบัส ไลน์ก็เด้งข้อความเพิ่มเพื่อนมาให้เธอ

ฉีอินอินเหลือบมองเห็นว่าไม่รู้จักเลยไม่ได้รับ

ถึงสถานพยาบาล ฉีอินอินเดินถือของที่ซื้อให้ฉีเฉิงมาแล้วเปิดประตูห้อง

"ร้องไห้! แกก็ร้องไห้เลยสิ!"

"ไอ้เด็กไร้ประโยชน์"

เสียงผู้หญิงแหลมๆ พูดด่าพูดดูถูก

'เพี๊ยะ'เสียงดังชัดเจนหนึ่งเสียง ตามมาด้วยเสียงผู้หญิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"ไอ้เด็กทึ่ม! ตีแกแกยังไม่รู้จักร้องเลย! ขยะแบบแก จะมีชีวิตไปทำไม? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

เลือดลมฉีอินอินพุ่งพล่าน เธอเข้่าเดินไปข้างในเงียบๆช้าๆ