ep2-ผู้ชายที่ฉันรัก

ปลายฟ้าเธอเรียนอยู่คณะบัญชี เพราะเธอคิดว่าน่าจะเป็นสาขาที่หางานง่ายที่สุดแล้ว แต่ก่อนจะเรียนจบได้งานดีๆ ทำนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอ

ตอนนี้ฉันต้องหาเงินเพื่อไว้ใช้จ่ายประจำวันก่อนที่จะเรียนจบ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหางานดีๆ ทำสำหรับนักศึกษาที่เพิ่งเข้าเรียนปีหนึ่ง

แต่ฉันได้รู้จักและสนิทกับเพื่อนคนหนึ่งเป็นเพื่อนใหม่ เจอกันที่มหาลัยนี้เอง เธอชื่อว่าข้าวหอม ข้าวหอมเธอรู้จักกับเจ้าของผับคนหนึ่ง เธอบอกว่าเขาใจดีมาก เธอก็ทำงานที่นั่นเป็นการหารายได้เสริม เพราะเธออยู่กับยายที่อายุมากแล้ว และยายก็ป่วยบ่อยๆ

เฮียเจ้าของร้านเป็นเพื่อนกับพี่ชายของข้าวหอม แต่พี่ชายเธอได้เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว

ข้าวหอมเธอจึงต้องหาเงินเลี้ยงตัวเอง จริงๆ แล้วเฮียหนึ่งเพื่อนพี่ชายเธอก็ให้เงินเธอเป็นรายเดือนอยู่แล้ว แต่ข้าวหอมเธอเกรงใจจึงอาสามาช่วยเขาทำงานที่ผับ

ฉันเลยตัดสินใจมาสมัครเป็นเด็กเสิร์ฟของผับของเฮียหนึ่ง เงินเดือนก็พอได้ใช้ชีวิตอยู่ได้ ถ้าฉันประหยัดเงินได้มากพอ เพียงแต่เวลานอนของฉันมันน้อยกว่าใครเท่านั้นเอง และนั่นไม่ใช่ปัญหาฉันทนได้

ปัญหาของฉันคือฉันต้องทำงานเก็บเงินหาค่าเทอมด้วยตัวเอง ฉันรู้ซึ้งถึงการไม่มีเงินใช้จ่ายได้ดี เพราะฉะนั้นเงินทุกบาทของฉันมีค่าเสมอ และแล้วฉันก็ได้มาทำงานที่นี่แล้ว

การทำงานในที่ล่อแหลมแบบนี้มักมีอันตรายเสมอ ผู้ชายมีฐานะชอบมาเที่ยวที่ผับแห่งนี้ และก็ชอบพูดจาดูถูกพนักงานที่ทำงานกลางคืนว่าพวกเอาตัวเข้าแลกกับเงิน

สำหรับฉัน ฉันไม่แคร์ ฉันไม่ได้ทำอย่างที่เขาว่า แต่ถึงใครจะเอาตัวเข้าแลกมันก็ตัวของเขาไหม ไม่ได้เดือดร้อนส่วนไหนของร่างกายคนพูดเลย แต่พวกเขาก็พูดจาดูถูกกันสนุกปาก

ทุกคนย่อมมีเหตุผลในตัวเอง คนจนๆอย่างฉันจะมีทางให้เลือกสักแค่ไหน แต่คนรวยบางคนเขาก็ไม่ได้เป็นคนชอบดูถูกคนทุกคนหรอกค่ะ บางคนก็แสนดีจนน่าใจหาย ไม่ใช่ใครก็เฮียหนึ่งเจ้าของผับไงจะเป็นใครไปได้ คนอะไรหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแล้วใจเขายังจะหล่ออีกด้วย แต่ถึงเฮียหนึ่งจะหล่อลากแผ่นดินมากแค่ไหน แต่ข้างกายเขากลับไม่มีสาวๆ เลย

ฉันทำงานที่นี่ได้หนึ่งเดือนแล้ว

" ข้าวหอม "

"ว่าไงฟ้า "

"ฉันไม่เห็นเฮียหนึ่งมองสาวๆเลย เฮียหนึ่งเป็นเกย์หรือเปล่า"

"ฮ่าๆ"

ข้าวหอมเธอหัวเราะลั่นเสียงดังไปทั่วร้าน ดีแต่ตอนนี้ร้านยังไม่เปิด พนักงานจะเข้ามาจัดเตรียมร้านก่อนร้านเปิดหนึ่งชั่วโมง

" อย่าหัวเราะเสียงดังซิ รู้อะไรก็บอกมา "

ฉันพูดบอกข้าวหอมเสียงดุ เรื่องที่ฉันถามมันน่าตลกตรงไหน ฉันแค่สงสัยเท่านั้นเอง แต่ข้าวหอมยังคงหัวเราะกับคำถามของฉันอย่างหยุดไม่ได้ สังเกตจากที่เธอโบกมือโบกไม้ ให้ฉัน เหมือนอยากจะบอกว่าเธอยังหยุดหัวเราะไม่ได้ ขอเวลาหน่อยอะไรประมาณนั้น

ฉันจ้องข้าวหอมเขม็งพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ข้าวหอมเธอเป็นคนร่าเริง อารมณ์ดี อยู่ด้วยมักมีแต่เรื่องสนุกเฮฮา เธอบอกว่าเธอผ่านจุดที่เศร้าที่สุดในชีวิตมาแล้ว และเธอจะไม่ยอมให้ความทุกข์และความเศร้าโศกเสียใจมาทำร้ายเธอได้อีก

ซึ่งฉันเองก็อยากมีความสุขเหมือนที่ข้าวหอมเป็น จากที่ได้ฟังเรื่องราวของข้าวหอมทำให้ฉันรู้สึกว่าปัญหาของฉันมันดูเล็กน้อยไปเลย

ฉันมองข้าวหอมด้วยแววตาที่เฝ้ารอหลังจากที่เธอหยุดขำได้แล้ว แต่กำลังจะอธิบายคำตอบที่ฉันอยากรู้ให้ฟัง เธอเดินเข้ามาใกล้ๆฉันแล้วพูดเสียงเบาๆให้ได้ยินแค่สองคน

"แต่ก่อนฉันก็คิดเหมือนเธอ แต่เฮียหนึ่งไม่ได้เป็นเกย์หรอก แฟนเฮียหนึ่งไปเรียนเมืองนอกเมื่อหลายปีก่อน แล้วก็มีแฟนใหม่เฮียหนึ่งเสียใจมาก และตั้งแต่นั้นมาเฮียหนึ่งก็ไม่เปิดใจรับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตอีกเลย แต่อย่าไปบอกใครน่ะว่าฉันเล่าให้ฟัง"

พูดจบข้าวหอมก็กำชับไม่ให้ฉันพูดเรื่องที่เธอเล่าให้ฟัง ทำไมข้าวหอมจึงรู้เรื่องของเฮียหนึ่งทุกอย่างนะเหรอ ก็เพราะว่าเฮียหนึ่งรับอุปการะข้าวหอมตั้งแต่เด็ก จนกว่าจะจบปริญญาตรี และให้ข้าวหอมคิดซะว่าตัวเองเป็นพี่ชายของข้าวหอมอีกคนหนึ่ง

เพราะเขาอยากดูแลข้าวหอมแทนพี่ต้นกล้าพี่ชายแท้ๆของข้าวหอมที่เสียชีวิตและพี่ชายของข้าวหอมก็เป็นเพื่อนรักของเฮียหนึ่งด้วย

ทำให้ข้าวหอมเธอได้อยู่ในทุกช่วงเวลาของเฮียหนึ่ง ทำให้เธอรู้มากเกี่ยวกับเรื่องของเฮียหนึ่งนั่นเอง

"เอ๊ะ! หรือเธอสนใจเฮียหนึ่ง " ข้าวหอมอุทานออกมาอย่างตกใจ

"เฮ้ย!ไม่ใช่แบบนั้นฉันแค่สังสัย ใจฉันมีผู้ชายที่ฉันรักอยู่แล้ว "

ฉันพูดความในใจออกไปอย่างลืมตัว ก่อนจะยกมือมาปิดปากตัวเองไว้ แล้วมองหน้าข้าวหอมด้วยความตกใจ

เพราะฉันเผลอพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ออกไป

"แสดงว่ามีแฟนแล้วสิ " ข้าวหอมจ้องตาฉันแล้วถามกลับมาด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม

"เปล่า ไม่มีแฟนหรอก คนอย่างฉันจะมีใครสนใจมารัก วันๆฉันหาแต่เงินไม่มีเวลาเอาใจใครหรอก "

ฉันตอบข้าวหอมด้วยความจริง แต่ข้าวหอมเธอกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉันเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด

"ไม่ใช่แฟนแล้วมาอยู่ในใจเธอได้ยังไงกันล่ะปลายฟ้า " ข้าวหอมเธอถามกลับเสียงประชดประชัน

" ... " พอเห็นฉันทำหน้าเศร้า ข้าวหอมเธอก็ปล่อยขำออกมา

" ฉันล้อเล่นน่า อย่าคิดมากสิ ถ้าเธอไม่พร้อมจะเล่าก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจอย่าลืมนึกถึงฉันก่อนใครละ "

ฉันก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะฉันเองก็ล้อเล่นกับข้าวหอมเหมือนกัน เรื่องที่ทำหน้าเศร้า ฉันแค่แกล้งให้ข้าวหอมสงสารและหยุดพูดถึงคนในฝัน ใช่เขาเป็นได้แค่คนในฝันเท่านั้น

"ฉันแค่แอบรักผู้ชายที่เกินเอื้อม เขาจึงอยู่ในใจของฉัน โดยที่เจ้าตัวเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ฉันขอเก็บเขาไว้ฝันแบบนี้ตลอดไปแล้วกัน "

" รักโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน โรแมนติกจัง  ในฝันทำแบบนั้นได้ แต่ชีวิตจริงอย่าให้ใครเอาเปรียบเราได้น่ะฟ้า ทุกคนมีคุณค่าในตัวเอง "

"รู้แล้วจ้า เรื่องนี้เธอย้ำกับฉันบ่อยมากจนจำขึ้นสมองละ "

ฉันตอบกลับข้าวหอมอย่างอารมณ์ดี ฉันเข้าใจเจตนาของข้าวหอมดี เธอแค่เป็นห่วงฉันไม่อยากให้ฉันโดนใครเอาเปรียบ เพราะสังคมทุกวันนี้ ใครไม่ทันคนจะโดนเอาเปรียบได้ง่าย

ฉันกับข้าวหอมจัดเตรียมสถานที่และพูดคุยหยอกล้อกันไปตามประสา

และแน่นอนว่าที่นี้ไม่ได้มีแค่ฉันกับข้าวหอมที่มาทำงานที่นี่ ผับหรูแห่งนี้มีพนักงานราวสามสิบถึงสี่สิบคนรวมพวกที่ทำพาร์ทไทม์ด้วย อย่างเช่นฉันและข้าวหอม พนักงานทุกคนที่นี่มีแต่คนมีน้ำใจ ฉันจึงทำงานอย่างมีความสุข