ตรรกะป่วย

“อ้าว ไอ้ราม เข้ามาได้ไงวะ”

คนถูกถามถอนหายใจ เป็นเอามากแฮะ

“ก็ให้เขางัดห้องเข้ามาน่ะสิ ถามได้ กูก็นึกว่ามึงตายขึ้นอืดเสียแล้วไหมล่ะ”

“อืม กูมันน่าตายจริงๆ”

พิรามใจหายเมื่อได้ฟังน้ำเสียงอ่อนล้านั่น ดิฐกรที่เขารู้จักไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน คนหล่อเหลาที่มั่นใจตัวเองสูงมากจนถึงขั้นหลงตัวเองก็ว่าได้ มาวันนี้กลับหมดสภาพ ทั้งที่ควรจะลัลล้าที่ได้เป็นอิสระจากเมีย

มันจะเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่

“เฮ้อ...เรื่องน้องมี่เหรอ”

“อืม...”

“ก็มึงอยากเลิกกับเขาเอง อยากมีอิสระไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ก็ได้อย่างที่มึงต้องการแล้วนี่หว่า น้องเขาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรด้วย นอกจากเงินฝากที่เป็นส่วนของเขา แล้วมึงยังเอาอะไรอีก”

“กูอยากได้มี่คืน กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา กูไม่อยากเสียเขาไปแบบนี้” ดิฐกรระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเป็นชุด

หลายวันที่ผ่านมา เขาได้คิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก็พบว่าทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด ต้นเหตุก็เพราะเขาคนเดียวที่มันโง่เองที่มองไม่เห็นความดีของมิรันดา มีของดีในมือยังเบื่อจะไปหาของใหม่ แล้วไงพอเกิดเรื่องเขาก็โดนทิ้งเหมือนหมาขี้เรื้อน คิดว่าผู้หญิงคนใหม่อย่างเจนิสาจะมาแทนมิรันดาได้

‘เบื่อมากไหม’

‘มากสิ.