บทที่ 0001

“ลุกขึ้นยืน”

“คะ?”

“ลุกขึ้น” พลชย้ำ “ลุกขึ้นยืนให้ผมดู.. รูปร่างของคุณ”

ไอรินลุกขึ้นยืนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “คงไม่.. ต้องถอดเสื้อผ้าใช่ไหมคะ”

“ไม่” พลชชี้นิ้วไปที่กล้องวงจรตัวจิ๋วที่หันหน้ามาทางพวกเขาพอดิบพอดี “คุณคงไม่อยากให้คนอื่นเห็นคุณโป๊”

“ไม่แน่นอนค่ะ!”

“หมุนตัว”

ไอรินหมุนตัวอย่างว่าง่าย ถึงจะแอบเขินอยู่หน่อย ๆ แต่ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็แค่หมุนตัวให้เขาดูเอง ถ้าได้งานนี้จริง ๆ ยังไงวันข้างหน้าเธอก็ต้องทำมากกว่านี้อยู่แล้ว

“คุณไม่ได้โกหกเรื่องสัดส่วน”

“ไม่ได้โกหกค่ะ เสื้อผ้าทำงานส่วนมากดิฉันต้องสั่งตัด ก็เลยจำได้แม่น”

“รูปร่างของคุณไม่เหมือนคนอื่น หน้าอกใหญ่แต่เอวเล็ก ไม่แปลกที่ต้องสั่งตัด เพราะรูปร่างแบบนี้หาเสื้อผ้าสำเร็จใส่ยาก” ไม่พูดเปล่า พลชยังมองสองส่วนนั้นอย่างจงใจ

ไอรินเบนสายตาหนีดวงตาคมกริบ เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือไม่พอใจ เพราะที่พลชมองมันไม่ได้ผิดอะไร เธอตกลงและเต็มใจแล้ว มันไม่ใช่การล่วงละเมิด

ที่หลบตาไม่ใช่เพราะความอึดอัด แต่เธอเขิน

สายตาของเขาเหมือนกำลังเปลื้องผ้าเธอออกทีละชิ้น ทีละชิ้น มันทำให้ร่างกายของเธอร้อนผ่าว เหมือนกำลังเปลือยกาย ทั้ง ๆ ที่ยังสวมใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น

หญิงสาวเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อกายสูงใหญ่กำยำลุกขึ้นยืน พลชสูงมาก มากจนเธอที่สูงร้อยหกสิบแปด ยังแทบกลายเป็นคนแคระเมื่อเทียบกับเขา

ท่อนขายาวก้าวเข้ามาใกล้ ไอรินเกร็งตัวอย่างตื่นตระหนกเมื่อใบหน้าหล่อเหลาพุ่งเข้ามาใกล้ซอกคอโดยไม่บอกกล่าว แต่เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น ไม่มีผิวเนื้อส่วนไหนที่สัมผัสกัน มีเพียงแค่ลมหายใจอุ่น ๆ ที่รินรดซอกคอเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะจางหายไปพร้อม ๆ กับร่างสูงที่ขยับออกห่าง

ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นบาง ๆ

“ผมชอบกลิ่นของคุณ”

"....."

“อกสามสิบห้า สะโพกสามสิบหก เอวยี่สิบสาม ผอมไปหน่อย เอวสักยี่สิบห้ากำลังดี ผมกลัวว่าจะทำเอวคุณหักคามือ”

ชั่วชีวิตนี้ไอรินไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ว่าต้องมายืนให้ชายแปลกหน้าสำรวจและวิจารณ์ร่างกายของตัวเองแบบนี้ เสียงทุ้มเอาแต่พูดเรื่องสัดส่วนของเธอ สายตาสีเข้มมองมาเหมือนจะเปลื้องผ้าเธอทิ้ง เพราะมันคงเกะกะสำหรับเขา

ไอรินยืนนิ่ง ปล่อยให้อีกฝ่ายมองเท่าที่อยากจะมอง มองแล้วก็ช่วยเลือกเธอด้วยก็แล้วกัน!

“ผมเลือกคุณ”

เหมือนเป็นเสียงจากสวรรค์ ไอรินเกือบจะร้องไห้ ที่ถูกมองจนพรุนไม่เสียเปล่าแล้ว

อย่างน้อย ๆ ก็ได้งาน อย่างน้อย ๆ ก็ได้เงิน

“คุณเริ่มงานได้วันไหน”

“เอ่อ.. ดิฉันคิดว่าอีกสองอาทิตย์- “

“ช้าไป ผมให้เวลาสองวัน คุณบอกว่าเคยเป็นเลขามาสองปี คงไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก ใช่ไหม?”

“แต่ว่า...”

จะสองวันได้ยังไง มันก็ใช่ที่เธอเคยมีประสบการณ์ด้านเลขามาแล้ว แต่งานที่เธอต้องทำมันไม่ได้มีแค่หน้าที่เลขาน่ะสิ

และประสบการณ์เรื่องนั้นของเธอคือ ศูนย์

“สองวัน ผมต้องได้เห็นคุณที่หน้าห้อง และบนเตียงของผม คุณไอริน”

.

.

.

.

.

TBC