บทที่ 5

“บอสไม่เคยมีเลขามาก่อน คุณเป็นคนแรก”

“ฉันน่ะเหรอคะ?”

ไอรินชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยความงุนงง นักธุรกิจพันล้านแบบพลชไม่มีเลขาส่วนตัว เป็นไปได้ยังไง

“ใช่ครับ บอสไม่มีเลขา มีแค่ผมกับไมค์ที่เป็นผู้ช่วย และก็ไม่เคยมีคนสนิทที่เป็นผู้หญิงด้วย บอสเคยบอกว่าทำงานกับผู้ชายสะดวกกว่า ไปไหนไปกันได้ ไม่ยุ่งยาก”

“แล้ว เอ่อ.. ทำไมจู่ ๆ บอสถึงอยากมีเลขาล่ะคะ”

“เรื่องนี้คงต้องถามบอสเองครับ” วิลล์พูดพลางเปิดประตูห้องทำงานให้เลขาสาวคนแรกของบอส “ว่าทำไมบอสถึงเพิ่งมาอยากมีเลขาตอนนี้”

เสียงของวิลล์ไม่เบาเลย แน่นอนว่าพลชได้ยินมันเต็มสองหู เขาส่งสายตาดุ ๆ ไปให้ลูกน้องคนสนิท พวกเขาสนิทถึงขั้นที่พูดคุยหยอกล้อกันได้ วิลล์ถึงได้กล้าพูดต่อหน้าเขาแบบนี้

ไอรินสบตาคมกริบ ก่อนจะหลุบลงพื้นอย่างรวดเร็ว มือบางประสานเข้าหากันแนบแน่น จู่ ๆ ก็รู้สึกร้อนที่ฝ่ามือขึ้นมา เหมือนว่าส่วนนั้นของเขายังอยู่ในอุ้งมือของเธอเหมือนเมื่อคืน

.

.

“รินขยับแบบนี้ ถูกไหมคะ”

“อืม ดี ไอริน ซี้ดด”

เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังถี่กระชั้น ไอรินขยับมืออย่างเชื่องช้าในคราวแรก ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะถี่ ๆ ดวงตาจับจ้องมองส่วนปลายอวบหยักที่ผลุบเข้าออกระหว่างซอกนิ้ว มันมีสีแดงจัดเมื่อถูกสัมผัสเสียดสีเป็นเวลานาน และคายน้ำสีใสที่พลชกระซิบบอกว่าเพราะรู้สึกดีมากออกมา มันเปื้อนมือเธอ แต่ไม่ได้ทำให้เธอหยุดมือลง

ไอรินยิ่งได้ใจ เพราะมันแปลว่าฝีมือเธอไม่ได้แย่เท่าไหร่ ถ้าทำให้พลชรู้สึกดีได้ จะเลอะกว่านี้ก็ไม่เป็นไร

ผ่านไปสักพักไอรินก็รู้สึกว่ามันขยายใหญ่กว่าเดิม และร้อนจัดแทบลวกมือ พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยว เหงื่อไหลท่วมกายทั้ง ๆ ที่อยู่ในห้องแอร์เย็นจัด

“บอสคะ”

“ไอริน ผมไม่ไหว อึก”

หน้าท้องเป็นมัด ๆ เกร็งแน่น พลชกัดกรามจนนูน เขาไม่เคยเสร็จคามือใครมาก่อน อย่างน้อย ๆ ก็ต้องปาก แต่ครั้งนี้พลชทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

“อ๊ะ!”

ไอรินร้องอุทาน ดวงตาคู่สวยเบิกตากว้าง มองมือที่เลอะไปด้วยคราบน้ำนมสีขาวขุ่น มันมากมายจนเปื้อนไปถึงชุดคลุมอาบน้ำ รวมถึงหน้าท้องที่ขยับขึ้นลงถี่ ๆ พลชหอบหายใจเหมือนวิ่งมาหลายกิโล มองมือน้อย ๆ ที่ยังไม่ยอมผละห่างถึงจะเปื้อนเลอะเทอะไปหมด และทำท่าเหมือนจะขยับต่อทั้ง ๆ แบบนั้นด้วย

“พอแล้ว”

“บอสคะ แต่รินยังไม่ได้ใช้ปากให้เลย” เธอจำได้ว่าบอสบอกให้เธอใช้มือกับใช้ปากให้ แต่เธอยังไม่ได้ใช้ปากเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมบอสบอกให้พอ..

ไอรินรู้สึกว่าตัวเองยังทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ

“วันนี้แค่นี้ก่อน” พลชช้อนคางมนขึ้น กวาดตาคมสำรวจดวงหน้าสวยไร้ที่ติ ก่อนจะหยุดลงที่กลีบปากอวบอิ่มเป็นกระจับ “คราวหน้าคุณจะได้ใช้ตรงนี้ปรนเปรอให้ผมแน่ ไม่ต้องห่วง”

.

.

“ไอริน”

“คะ”

ไอรินตื่นจากภวังค์ ดวงตากระพริบปริบ ๆ มองคนตรงหน้า บอสที่ตอนแรกนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานเดินเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอไม่รู้ตัวเลย

“คิดอะไรอยู่ ผมเรียกคุณหลายครั้งแล้ว”

“อ๊ะ ขอโทษค่ะบอส รินเผลอคิดเรื่องอื่นในเวลางาน รินผิดเองค่ะ”

“คิดเรื่องอะไร”

“บอสคะ”

“บอกไม่ได้เหรอ”

พลชเอียงคอถาม เขาไม่ได้อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของพนักงานหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะไอรินเอาแต่เหม่อมองเป้ากางเกงของเขาแบบนั้น

“ริน ริน” เลขาสาวก้มหน้าหลบ บอสเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมสะอาด และรู้สึกถึงไออุ่นร้อน ๆ จากกายใหญ่โต “ริน คิดถึงเรื่องเมื่อคืนค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องอื่น เพราะมันคืองานของคุณเหมือนกัน”

นั่นสินะ

ไอรินเริ่มยิ้มได้ เธอไม่ถูกบอสดุว่าคิดเรื่องลามกในเวลางาน เพราะงานของเธอก็ลามกไม่แพ้กัน

“แต่เรื่องนั้นไว้ก่อน ตอนนี้ผมมีประชุมด่วน ปกติไมค์จะเป็นคนเข้าไปจดเนื้อหาประชุมให้ผม แต่หลังจากนี้มันจะเป็นหน้าที่ของคุณ”

“ค่ะบอส!”

ไอรินรับคำอย่างขยันขันแข็ง ถึงหน้าที่บนเตียงเธอจะยังติดลบ แต่หน้าที่เลขารับรองว่าเธอไม่แพ้ใครแน่นอน

.

.

พลชเลิกคิ้วสูง มองแฟ้มแปลกตาที่วางอยู่กลางโต๊ะทำงาน จำได้ว่าก่อนออกไปคุยกับแขกที่ห้องรับรองแขกเมื่อสิบห้านาทีก่อนยังไม่มี ด้วยความสงสัยขายาวจึงรีบก้าวไปดู แล้วก็ได้รู้ว่ามันคือสรุปของประชุมเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนที่ไอรินเป็นคนจด และสรุปออกมาให้เขา

ทำงานได้รวดเร็วสมราคาคุย

มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย ไอรินทำงานได้ละเอียด แต่กระชับ ใจความสำคัญไม่ขาดตกแม้แต่จุดเดียว ในขณะเดียวกันก็ทำงานได้รวดเร็วจนเขาคิดไม่ถึง ปกติสรุปพวกนี้อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสรุป และพิมพ์ออกมาส่งสักชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ แต่นี่แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ย่นระยะเวลาการทำงานไปได้มาก

ร่างสูงในชุดสูทราคาแพงเดินไปหลังโต๊ะทำงาน กดอินเตอร์คอมเรียกให้คนที่อยู่หน้าห้องเข้ามาหา

“ไอริน เข้ามาหาผมหน่อย”

“ค่ะบอส”

สิ้นเสียงตอบรับไม่กี่วินาทีประตูห้องก็ถูกเคาะแล้วเปิดออกกว้าง ไอรินในชุดสูทสตรีเข้ารูปสีเข้มก้าวเดินอย่างกระฉับกระเฉงไปหาเจ้านายคนใหม่

“บอสเรียกริน มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“มานี่หน่อยสิ”

“ค่ะ”

ถึงจะไม่เข้าใจ แต่ไอรินก็ไม่ตั้งคำถาม ร่างเพรียวระหงสมส่วนเดินอ้อมเข้าไปหาเจ้านายอย่างว่าง่าย

“คุณทำสิ่งนี้คนเดียวเหรอ” พลชหมุนเก้าอี้หันเข้าหาเลขา ก่อนจะชูแฟ้มขึ้นสูงแล้วตั้งคำถาม

“ค่ะ มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าคะ”

“เปล่า ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณสรุปมันได้เร็วขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เรื่องที่ประชุมมีแต่ตัวเลขเต็มไปหมด”

“รินชินแล้วค่ะ ที่ทำงานเก่าเจ้านายชอบงานที่เร็วและถูกต้อง ช้าแค่นิดหน่อยก็หักเงินเดือน รินไม่อยากถูกหัก ปกติก็ไม่ได้โอทีอยู่แล้ว”

“บริษัทนั้นใช้งานคุณโหดมากนะ”

“นั่นสิคะ รินเองก็เพิ่งรู้ตัวตอนที่ออกมาแล้ว ทนให้พวกเขาโขกสับอยู่ได้ตั้งนาน” ไอรินอดบ่นไม่ได้ เพราะนิสัยทุ่มเทกับงานแท้ ๆ ถึงได้ถูกเอาเปรียบตลอด คิดแง่ดีว่านิดเดียวคงไม่เป็นไร แต่พอลองมาคำนวนย้อนหลังคร่าว ๆ ดูแล้ว เธอถูกบริษัทนั้นเอาเปรียบไปตั้งหลายแสน

นึกแล้วก็เจ็บใจ

“ที่นี่จะไม่เป็นแบบนั้น”

พลชให้คำสัญญา เขาไม่ชอบเอาเปรียบพนักงานมาแต่ไหนแต่ไร เรื่องเงินเดือนจะต้องจ่ายมากแค่ไหนไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ถ้ารักษาพนักงานเก่ง ๆ ไว้ได้เงินที่จ่ายไปก็หาใหม่ได้ไม่ยาก เรียกว่าซื้อใจก็คงไม่ผิด

ดวงตาคมกริบกวาดมองร่างตรงหน้า ไอรินอยู่ในชุดที่เรียบร้อยและสุภาพ เธอแต่งกายภูมิฐานสมเป็นเลขาท่านประธาน สวมสูทเข้ารูป กระโปรงยาวพอดีกับเข่า รองเท้าส้นสูงสีดำสนิท ทั้ง ๆ ที่แต่งตัวเรียบร้อยขนาดนี้พลชยังอดคิดถึงเรื่องลามกไม่ได้

เขายังไม่มีโอกาสได้เห็นร่างกายนี้เปลือยเปล่าเลยสักครั้ง ต่างจากไอรินที่ทั้งได้เห็น และได้สัมผัสเขามาแล้ว แบบนี้มันค่อนข้างจะเอาเปรียบไปหน่อย

“ไอริน ผมอยากให้คุณใช้ปาก ตอนนี้ เดี๋ยวนี้”

“บอสคะ!” เลขาคนสวยร้องลั่น แก้มสองข้างแดงปลั่งขึ้นมาทันตา “มะ ไม่ได้นะคะ นี่ห้องทำงาน”

“แล้ว?”

“มันมีกล้องวงจรปิดนะคะ”

พลชเงยหน้าขึ้นมองกล้องที่ว่า แน่นอนว่าห้องทำงานของท่านประธานต้องมีกล้องวงจรปิด กันคนนอกเข้ามาหยิบจับของสำคัญออกไป ไอรินคงกังวลว่าภาพวาบหวามจะถูกโชว์ให้คนนอกเห็น

ติ๊ด

“สบายใจแล้วใช่ไหม”

ห้องของเขา กล้องของเขา ทุกอย่างเป็นของเขา ดังนั้นพลชสามารถควมคุมมันได้ กล้องทั้งสองตัวมีบางอย่างเลื่อนลงมาปิดทันทีที่พลชกดรีโมท รวมถึงประตูห้องที่ล็อกอัตโนมัติในเวลาเดียวกัน

ที่จริง คนเดียวที่จะเข้าถึงกล้องในห้องทำงานนี้ได้มีแค่พลชเท่านั้น แต่เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีคลิปโป๊ท่านประธานหลุดออกไป เขาคิดว่าปิดมันไว้ก็ไม่เสียหายอะไร

หมดข้ออ้างแล้ว ไอรินสูดลมหายใจเข้าปอดลึก บอสบอกเมื่อคืนว่าเธอจะได้ทำแน่ ๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้ ร่างเพรียวบางในชุดสุภาพคุกเข่าลงบนพื้น มือทั้งสองข้างเลื่อนไปที่เป้ากางเกงเนื้อดีตรงหน้า

เสียงรูดซิบดังขึ้นในห้องที่เงียบสนิท ไอรินไม่ได้ตื่นกลัวเท่าเมื่อคืน แต่ความตื่นเต้นไม่ได้ลดน้อยลงเลย

“บอสช่วยสอนรินด้วยนะคะ” เธอช้อนตามองออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว พลชไม่ได้ตอบอะไร เขาทำเพียงแค่ยื่นมือไปรวบผมเธอเอาไว้หลวม ๆ เพราะไม่อยากให้มันเกะกะระหว่างที่เธอปฏิบัติงาน

ไอรินค่อย ๆ นำส่วนนั้นออกมา มันตื่นตัวน้อย ๆ แต่แค่นั้นมือของเธอก็แทบจะกอบกุมได้ไม่รอบแล้ว

“บอสคะ”

“หืม”

“รินจะเอาคุณเข้ามาในปากได้ยังไงคะ มัน...ใหญ่ขนาดนี้”

มุมปากหยักบางยกยิ้มขึ้นน้อย ๆ นิ้วหัวแม่มือวางทาบกับกลีบปากอวบอิ่มฉ่ำลิปสติก นุ่มนิ่มจนอยากใช้อวัยวะเดียวกันลงไปบดคลึง

“ลองดูสิว่าจะทำได้ไหม”

.

.

.

.

.

TBC