Chapter 1 ความใกล้ชิดเป็นเหตุ

โรเบิร์ตที่เข้าสนามแข่งทุกวัน ถ้าไม่ได้ไปพัทยาก็จะมาสิงอยู่ที่สนามแข่งรถของตนเองตลอดเพราะตนเองเป็นหนึ่งหุ้นส่วนของสนามแข็งและรีสอร์ทที่พัทยาโดยที่หุ้นกันสามคนด้วยกัน

ด้วยความที่เป็นคนอเมริกันแท้ ๆ เป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลวอลเตอร์ โดยที่มีพี่น้องด้วยกันสองคนมีพี่ชายอีกคน บ้านนี้มีแต่ลูกชาย

กิจการของครอบครัวส่งออกอัญมณีซึ่งพี่ชายคนโตช่วยครอบครัวดูแล โดยที่ตนเองไม่ชอบความสวยความงามแบบนั้นมันดูมีค่าเกินตนเอง ฮ่า ฮ่า

เลือกที่ออกมาทำธุรกิจที่ตนเองสนใจมากกว่าจะช่วยดูแลกิจการ ซึ่งทางครอบครัวก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยเพราะมีพี่ชายช่วยพ่อดูแลอยู่แล้ว

โรเบิร์ตในวัย 34 ย่าง 35 ปี ยังคงไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเพราะยังรักสนุกยังไม่อยากจะผูกพันหรือผูกมัดกับใคร ยังชอบเที่ยวไปเรื่อย ๆ มากกว่า เพราะรู้สึกชอบอิสระอยู่ ไม่ต้องมานั่งหวงนู้นนี้

ชอบชีวิตเวลาที่คนเดียวกับอยู่กับเพื่อนมากกว่าเพราะสนุกไม่เครียด

กระทั่งได้มารู้จักน้องเพียงขวัญซึ่งตอนนี้เป็นเมียของเพื่อนรักตนเองและกำลังมีลูกกับเพื่อนตน ที่มีเพื่อนชื่อธราธิปที่ชื่นชอบการแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจ และไม่สนใจกิจการของครอบครัว

โดยที่มีพี่น้องสองคนมีพี่ชายหนึ่งคนธราธิปเป็นน้องคนเล็กของตระกูล ทางบ้านจะมีกิจการเกี่ยวกับส่งออกฟอร์นิเจอร์ไม้ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยเลยก็ว่าได้

“วันนี้มึงไปหาสาวกับกูไหมโรเบิร์ต”

“มึงหยุดบ้างก็ได้นะทอม ใช้งานน้องชายหนักจังนะมึง”

“ของมันมีไว้เพื่อใช้โว้ยมึง แหม่ ๆ เกิดอะไรขึ้นว่ะเพื่อนทำไมไม่รู้สึกอยากไปวะ ปกติมึงไม่ปฏิเสธ แปลกนะมึง”

“พักบ้างกูเหนื่อย ไอ้เวรทอม”

“ฮ่า ฮ่า กูแค่หยอกเล่นมึงก็เครียดไปได้ ไม่ไปก็ไม่ไปขี้งอนนะมึงเดี๋ยวนี้ไอ้โรเบิร์ต” ทอมเดินมากอดคอเพื่อนรักตนเองที่นั่งอยู่ที่โซฟาของห้องทำงานที่สนามแข่ง

“เออ ว่าแต่วันนี้มีแข่งกี่คู่ว่ะมึง” ทอมหันมาถาม

“5 คู่ว่ะวันนี้ มึงกลับก่อนก็ได้ กูแค่อยู่ดูอีกสักพักก็กลับแล้ว เพราะไม่น่ามีอะไรน่าเป็นห่วง” 

“เดี๋ยวกูลงไปดูข้างล่างก่อน แล้วจะกลับเลยนะงั้น ไม่ขึ้นมาแล้ว เจอกันนะมึง พรุ่งนี้กูไปพัทยาอยู่ที่นั่นสามวันเลยมีอะไรโทรหานะมึง” ทอมหันมาบอกเพื่อนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน

ธราธิปที่วันนี้มีลงแข่งด้วยก็มาเตรียมตัวตามปกติโดยที่ทอมก็เดินไปทักทายกับน้องก่อนกลับออกไปจากสนาม

การแข่งขันเป็นไปตามปกติ แต่พอธราธิปแข่งรอบสุดท้ายคู่แข่งพยายามเบียดจนตนเองเสียหลักรถพลิกคว่ำ แต่โชคดั้นเข้าข้างคือ รถคว่ำไหลลื่นเข้าเส้นชัยทั้งที่รถตีหลังกาอยู่

ทีมงานรีบวิ่งเข้ามาชาร์ตทันทีกลุ่มควันโขมงทั่วรถของธราธิป โรเบิร์ตวิ่งลงไปที่ชั้นล่างทันที เพราะเป็นจุดที่อยู่ใกล้อาคารทำการของตนเองถ้ามีระเบิดขึ้นมาอาจจะต้องปิดสนามชั่วคราว

“แค่ก ๆ” ธราธิปที่ถูกดึงออกจากรถไปที่รถพยาบาล แล้วทีมงานรีบจัดการรถก่อนที่จะระเบิด

“เป็นไงบ้างธรา” โรเบิร์ตที่เรียกคนน้องที่นอนอยู่บนรถ พยาบาลกำลังตรวจว่าเจ็บตรงไหนบ้าง

“พี่มันตั้งใจจะชนรถผม พี่เห็นใช่ไหมครับ มันโกง”

“โอเคพี่รู้ ๆ ใจเย็น ๆ ก่อนเดี๋ยวพี่จัดการเองเป็นตรงไหนบ้างครับ” คนพี่รีบถามคนน้องที่กำลังโกรธและโมโหคู่แข่งของตนเองอยู่

“แขนซ้ายครับ แล้วก็ช่วงไหล่ที่กระแทกกับเบาะครับ” 

โรเบิร์ตที่ช่วยทีมงานถอดชุดของธราออกจากตัวแล้วก็ตรวจดูว่าน้องเจ็บตรงจุดไหนบ้าง โดยที่คนน้องไม่ได้สนใจร่างกายเลยว่าเจ็บตรงไหนบ้างมัวแต่มองหาคู่แข่งตนเอง

“ต้องไปเอ็กซเรย์ที่โรงพยาบาลอีกรอบไหมครับ”

“ที่รถมีเครื่องเอกซเรย์ครับคุณโรเบิร์ต”

“โอเคผมฝากด้วยนะครับ” 

โรเบิร์ตที่เดินไปหาทีมงานและเข้าไปพูดคุยกับคู่แข่งของธราพร้อมเรียกทีมงานของคู่แข่งเข้าห้องเย็นชั้นล่างของอาคาร

“เอามาให้ครบทุกคน พร้อมกล้องวงจรปิด คันอื่นแข่งตามเวลาได้เลย” หลังจากที่ทางทีมของเคนคู่แข่งของธราเข้ามาที่ห้องที่จุคนได้ประมาณสามสิบคน

โรเบิร์ตที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะนั่งมองเคน พร้อมถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนที่เคนจะสารภาพว่าตั้งใจทำเพราะว่าอยากชนะธรา ฉะนั้นทั้งทีมของเคนไม่สามารถมาแข่งที่สนามนี้อีกต่อไปพร้อมเสียค่าปรับให้คู่แข่งเป็นเงินจำนวนหนึ่ง

ตามกฎและโรเบิร์ตให้เซ็นเอกสารรับทราบก่อนจะให้ทีมโอนเงินเข้ามาที่บริษัทของคนเจ็บก่อนออกจากห้องเลย ถ้าไม่โอนทุกคนไม่มีสิทธิ์ออกจากห้องนี้ไปได้แม้แต่คนเดียว

“แม่งเอ้ย” เดือนหน้ามีแข่งเก็บคะแนนเพื่อที่จะไปแข่งรอบแรกที่ต่างประเทศแต่ต้องมาเจ็บและห้ามลงซ้อมเป็นเดือนทำให้ธราแค้นมากเพราะตนเองอุตส่าห์ตั้งใจซ้อมเพื่อเก็บคะแนน

“เป็นไงบ้างครับธรา” โรเบิร์ตที่หลังจากการแข่งขันจบและปิดสนามก็ตรงมาเยี่ยมน้องที่โรงพยาบาลทันที โดยที่เจอคนเจ็บนอนมองกระจกห้องอยู่ไม่ยอมนอน

“อ้าวพี่มาทำไมดึกแล้ว” 

“ฮึ ฮึ ก็รู้นี่ครับว่าดึกแล้ว แต่ทำไมยังไม่นอนพักอีกครับ”

“นอนไม่หลับ เซ็ง”

“อาการเป็นยังไงบ้างครับ”

“กระดูกแขนร้าวพักเดือนกว่า ๆ เลยครับ ตรงไหลก็แค่ฟกช้ำหัวเข่าก็เหมือนกันครับ” ธราที่ตอบพร้อมกับก้มหน้ากำมือแน่น

โรเบิร์ตที่เดินไปยืนข้างเตียงธราแล้วจับมือคนน้องที่กำแน่น ข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกพร้อมนวดเบา ๆ เพื่อให้น้องผ่อนคลาย

“ไม่เป็นไหร่ครับอายุยังน้อยมีเวลาอีกเยอะอย่าไปคิดมาก ต้องฝึกความอึดทนให้มากกว่านี้รู้ไหม เวลาที่อยู่ในสนาม แล้วบอกที่บ้านหรือยังว่าเกิดอุบัติเหตุ”

“ยังครับ ไว้บอกพรุ่งนี้กลัวคุณแม่ตกใจ” ธราที่หันมามองหน้าพี่คนพี่พร้อมพูดขึ้น

“ฮึ ฮึ เด็กน้อย หมับ!” โรเบิร์ตที่ดึงตัวคนน้องมากอดไว้เพราะดูน้องจะเครียดมาก

“อึก อึก อึก” ธราที่เอามือขวากอดเอวคนพี่แล้วก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้จริง ๆ เพราะเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากจริง ๆ ตลอดเวลาที่ทางทีมงานส่งตนเองที่โรงพยาบาล พยายามที่จะไม่ร้องไห้ทำตัวให้เข้มแข็งตลอด ๆ

แต่พออยู่กับพี่โรเบิร์ตสองคนแล้วอดไม่ได้จริง ๆ

“อืม ร้องเถอะ ร้องให้เต็มที่ไม่ต้องอาย แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องร้องแล้วนะร้องให้พอ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเองคืนนี้” โรเบิร์ตที่บอกน้องธราพร้อมกอดและลูบหลังน้องเบา ๆ เพื่อปลอบใจ

ลูบหลังให้น้องสักพัก ตนก็รู้สึกว่าตัวน้องทิ้งน้ำหนักมาที่อกจนรู้สึกได้จึงก้มลงไปมอง สรุปน้องร้องไห้จนหลับคาอกตนเอง

“ฮึ ฮึ เด็กน้อยเครียดและร้องไห้จนหลับ เฮ้อ” โรเบิร์ตจับตัวน้องให้นอนลงที่เตียงพร้อมห่มผ้าให้น้องแล้วยืนมองหน้าน้องก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนที่โซฟายาวอยู่ไม่ไกลจากเตียงน้องมากนัก

“โอ้ยยย!! ไม่ ๆ” ธราที่ละเมอตอนกลางดึกเสียงดังแต่ตายังหลับ

โรเบิร์ตรีบเดินไปหาน้องที่ข้างเตียงแล้วจับมือของน้องที่ปัดป่ายกลางอากาศ เพราะแขนอีกข้างสวมเฝือกอยู่กลัวว่าจะเหวี่ยงไปโดนขอบเตียง

“เฮ้อ! ชู่!! ไม่เป็นไรแล้วครับนอนนะครับ” โรเบิร์ตที่จับหน้าผากน้องแล้วลูบที่หัวเบา ๆ มืออีกข้างก็จับแขนขวาน้องไว้

กว่าที่น้องจะหลับก็เล่นสะเมื่อยเพราะน้องจับมือของตนไว้ไม่ปล่อยด้วยความที่ไม่ได้ลากเก้าอี้มานั่งจึงได้แต่ยืนอยู่ข้างเตียง

แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงนอนน้องและนั่งหลับจนถึงเช้าโดยที่ตนเองลืมตาตื่นมาก่อนที่น้องจะลุก พร้อมกับลุกไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ

“อ้าวตื่นแล้วเหรอครับ เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะครับ ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลกี่วันครับ”

“พี่รีบไปไหนหรือเปล่าครับ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนได้ไหม” ธราที่หันมาถามคนพี่แล้วก็ขอร้องไปในตัว

“กลัว” ธราที่ผงกหัวให้คนพี่แทนคำตอบเพราะจริง ๆ แล้วตนเองไม่ค่อยชอบโรงพยาบาลสักเท่าไหร่จึงไม่อยากอยู่คนเดียว ข้อนี้ครอบครัวตนเองจะรู้ดีที่สุด

โรเบิร์ตก็เลยนั่งรอให้ครอบครัวของน้องมาก่อนค่อยกลับไปนอนพักที่คอนโด โดยที่คนน้องก็ไม่นยอมนอนเพราะกลัวตื่นมาไม่เห็นตน ฮึ ฮึ