บทที่ 37

“ใช่...ความหนาวอาจฆ่าคนให้ตายได้ แต่ไม่ใช่ผมกับคุณ...ตอนนี้แน่” เซอร์เรนัล์ฟเสียงขาดออกเป็นห้วงก่อนจะดึงมือออกจากเนินเนื้อสามเหลี่ยมเย้ายวนที่เขาดึงแพนตี้ตัวน้อยลงไปถึงขาอ่อนของหญิงสาว ร่างสูงหยัดกายขึ้นและรั้งเสื้อเปียกปอนออกไปทิ้งไว้ข้าง ๆ โดยไม่หวั่นต่อสายฝนทั้งไม่สนใจว่ามันจะเปื้อนเปรอะดินทรายจนหมด ท่ามกลางม่านฝนและกระไอน้ำเธอยังเห็นเรือนร่างล่ำสันของความเป็นบุรุษเพศเคร่งเครียดไปด้วยความแข็งแรงบนไหล่และอกเรื่อยไปถึงกล้ามเนื้อเป็นลอนบนหน้าท้องผ่านแสงสปอร์ตไลต์ที่อาบลงมากลางดงกุหลาบ อิสลินนอนราบอยู่ใต้ร่างนั้นเพราะหมดแรงจะดีดดิ้นและหนีไปทางไหนอีก ร่างนั้นแหงนหงายขณะลมหายใจสะท้อนบนเรือนกายเย้ายวนหัวใจชายที่กำลังจะบังคับเพื่อครอบครอง

“ฉันหนาวเหลือเกินค่ะ ไคลน์” เสียงแผ่วลอดผ่านกลีบปากฉ่ำเคลือบด้วยหยาดน้ำฝนที่เธอกลืนเข้าไปหลายอึก เซอร์เรนัล์ฟโน้มกายเปลือยเปล่าท่อนบนเหลือเพียงกางเกงเดนิมหนาหนักลงมาหาร่างเล็กเพื่อดึงรั้งอาภรณ์ชุ่มน้ำออกจากสัดส่วนโค้งเว้าโดยไม่สนใจการทัดทานจากปลายเล็บที่จิกลงบนมือหนา อิสลินกำลังร้องไห้หากแต่น้ำตานั้นหลั่งไหลไปกับสายน้ำ เธอทำอะไรจอมซาตานไม่ได้เลยและยิ่งรู้