บทที่ 7 “ดอกลีลาวดี”

บทที่ 7

"ดอกลีลาวดี"

เขียนโดย : รสผลไม้

​

~ กลิ่นหอมที่ยาวนาน ตราบเท่านิรันดร์กาล

ใจหวั่นไหว การพบรัก ต้องเคียงคู่ข้างกาย

ท้ายที่สุดต้องจากกันและล้ำลา

มันคือโชคชะตาที่ฟ้ากำหนดให้เรามาไม่เท่ากัน ~

ณ ตำหนักสายหมอก

ราชาเหลือบตามองลัมโบร์กินีสีแดงสดที่ขับพุ่งออกมาจากตำหนัก เขาจำได้ดีว่ามันคือรถของพระเพลิง แล้วเพลิงอัคคีมาทำอะไรที่นี่ละ? หรือคนในนั้นไม่ใช่เพลิงเพื่อนของเขา

เมื่อรถลัมโบร์กินีสีเหลืองสดของเขาจอดเข้ามาเทียบท่าลานกว้างภายในตัวเรือนไทยหลังงาม ก็พบกับนิสสันจีทีอาร์สามสิบห้าสีดำคันสวยและดูคาติอีกสองคันประกบข้าง

สภาพของรถและต้องมีบอดี้การ์ดประกบข้างแบบนี้ ทั้งประเทศเกรงว่าจะมีคนเดียวกระมั้ง ราชรณวรรีบจอดรถทันที ชายหนุ่มรีบก้าวลงมาจากรถหรูเช่นกันกับคนที่อยู่ข้าง ๆ ของเขา

ร่างของเจ้าจอมที่บัดนี้เดินดินเป็นผู้ครอบครอง ก็ได้เดินลงมาพร้อมกันกับราชา แต่ดั่งเดินสวรรค์กลับชะงักค้างเมื่อเห็นเมืองเหนือสุวภัทน์ซึ่งยืนลูบริมฝีปากของตนเองอยู่

คนตัวเล็กรีบถอยเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของราชาทันที ราชรณวรเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น

"น้องจอม ไปรอพี่อยู่ที่บ้านเล็กของจอมก่อนนะครับ" ราชาบอก

"บ้านเล็ก?" เจ้าจอมที่มีเดินดินอยู่ในร่างตอนนี้ ทวนคำพูดของอีกฝ่ายเบา ๆ

ก็เขาจะรู้ได้ยังไงว่าบ้านเล็กมันหมายถึงหลังไหน ยามที่เขาตื่นขึ้นมาก็อยู่ในตัวเรือนไทยโบราณหลังใหญ่นี่เสียแล้ว พอมองออกไปนอกตัวเรือนก็มีเรือนเล็กอีกสามหลัง แล้วอันไหนคือบ้านเล็กที่ว่า

"เดินลัดทุ่งนาไปไงจอม ไปล้างปลารอพี่อยู่นั้นก็ได้" ราชาบอก

เดินดินพยักหน้าหงึก ๆ แล้วรีบเดินลงทุ่งนาไป ใครเขาเรียกของแบบนี้ว่าบ้านเล็กกัน

บ้านทรงสไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ตั้งเด่นสง่าอยู่กลางทุ่งนากว้าง ไร้ซึ่งรั่วใด ๆ ครั้งแรกที่เดินดินมองลงไปพลางแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่ใครจะรู้ว่านี่ก็เป็นบ้านอีกหลังของเจ้าของร่าง ที่มีนามว่าเจ้าจอมหรือจิรพัฒน์

ถุงปลาและผักสดที่ซื้อมาจากตลาดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าถูกกำไว้ในมือของดั่งเดินสวรรค์แน่น เดินดินที่เกิดมาเพิ่งเคยจะไปตลาดสดครั้งแรกรู้สึกตื่นเต้นมาก และแน่นอนว่าชายหนุ่มมีความสุขมากเช่นกัน

ก่อนนี้ที่เป็นนายแบบจะทำอะไรก็ต้องระวังกลัวว่าจะเสียภาพลักษณ์ตลอด เงินทองที่หามาได้ก็แทบจะไม่เคยได้ใช้ แต่เมื่อมาอยู่ในร่างนี้ เพียงแค่เอ่ยว่าอยากทานอะไรคนพี่ก็รีบซื้อให้โดยไม่คิด

แต่...ทำไมเขาถึงรู้จักกับเมืองเหนืออดีตคู่หมั้นของเราด้วยนะ? และน่าแปลกประหลาดใจยิ่งที่เดินดินไม่เคยเห็นหน้าของราชาเลย ยามไปเจอเมืองเหนือครั้นเมื่อตอนยังเป็นคู่หมั้นกันอยู่

เมื่อดั่งเดินสวรรค์เข้ามาถึงตัวบ้านก็พบว่าไม่มีใครอยู่เลย บ้านก็หลังใหญ่แต่ทว่ากับไร้ผู้อยู่อาศัย นายแบบหนุ่มเดินวนหาห้องครัวอยู่สักพัก ในที่สุดเขาก็พบกับห้องครัวที่อยู่ด้านหลังของตัวบ้าน ดูท่าว่าเจ้าของบ้านจะเป็นประเภทไม่ชอบทำอาหาร

เมื่อเข้ามาถึงห้องครัวเขาก็ต้องรู้สึกอึ้งกับเหล่าแพ๊คน้ำที่ตนเป็นพรีเซนต์เตอร์ ซึ่งตั้งตระหง่านกองอยู่หลังบ้านชนิดที่หาจุดสิ้นสุดไม่ได้ สร้างความรู้สึกประหลาดใจให้เดินดินมาก

เมื่อนึกถึงขวดน้ำ เขาจำได้แล้วว่าร่างนี้เป็นของผู้โชคดีที่เมื่อวานเขาและเจ้าของร่างจับมือกัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินหนีออกไปจากงานแฟนไซส์อย่างหงุดหงิด เป็นเขานี่เอง 'เจ้าจอม'

จากนั้นดั่งเดินสวรรค์ที่กำลังอยู่ในร่างของจิรพัฒน์นำปลาและผักที่ซื้อมาจากตลาดไปล้างอย่างว่าง่าย ตามคำสั่งของคนพี่อย่างราชา

ด้านของราชรณวรเมื่อเห็นว่าร่างของเจ้าจอมเดินจากไปแล้ว ราชาก็หันมาโฟกัสกับเพื่อนของเพื่อนสนิทเขาอีกทีอย่าง 'เมืองเหนือ' สุวภัทน์เป็นเพื่อนสนิทของพระเพลิง และเขาก็เป็นเพื่อนสนิทของพระเพลิง เขากับเมืองเหนือเจอกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้เจอบ่อยถึงขนาดที่จะสามารถเรียกได้ว่าสนิทกัน

"มาทำไมเหนือ?" ราชาถาม

"มาตามคน"

"ใคร? ไอ้เพลิงเหรอ กูเพิ่งเห็นรถมันขับออกไป"

"ไม่ กูมาตามเดินดิน น้องมันขโมยรถพระเพลิงออกมา"

"...แล้วปากมึงเป็นอะไร" ราชาหรี่ตาถาม

"น้องต่อยกู"

ราชาแทบจะขำพรืดแต่ก็ต้องอดกลั้นไว้เกรงจะทำให้สุวภัทน์ขุ่นเคืองใจ

จริง ๆ เขาได้ยินเพลิงพูดเรื่องเดินดินให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย น่ารัก ไม่เคยโกรธใครจริง ๆ จัง ๆ สักที แล้วก็พอจะรู้ถึงสถานการณ์ระหว่างเดินดินกับเมืองเหนืออยู่เล็กน้อย

ไม่แปลกใจเลยถ้าไอ้เหนือมันจะโดนต่อย เพราะตอนนี้ในร่างของเดินดินไม่ใช่ดั่งเดินสวรรค์คนเดิมไง แต่เป็นไอ้จอมน้องชายสุดที่รักรักจอมขมังเวทย์ไร้สามัญสำนึกของเขานั้นเอง

ราชรณวรรู้สึกคันปากอยากจะพูดบอกเหลือเกินว่า มึงไม่โดนมันเสกหนังควายเข้าท้องก็บุญหัวมึงแล้วไอ้เหนือ

"แล้วมึงไปทำอะไรให้เขาต่อยละ?"

"ช่างเรื่องต่อยก่อน นี่บ้านมึงเหรอ"

"ไม่...บ้านเจ้าจอม" ราชาบุ่ยปากไปทางจิรพัฒน์ซึ่งกำลังเดินข้ามทุ่งนากว้างอยู่

"แล้วมันรู้จักกับเดินดินเหรอ?"

"เจ้าจอมเหรอ?"

"ใช่"

"ไม่นะ...จอมมันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ" ราชาอธิบาย

"แล้วเดินดินมาที่นี่ทำไม หรือมาหามึง?"

"ตลกมั้ง ตัวจริงกูยังไม่เคยเจอเลย จะเอาอะไรมาหากู"

"..."

"มึงกลับไปได้แล้วไป กูจะไปทำกับข้าว"

"มึงเนี่ยนะทำกับข้าว" เมืองเหนือมองราชาแล้วเบ้ปาก

"อ้าว ๆ แล้วมึงเป็นอะไรกับกูล่ะ"

"เปล่า ก็แค่แปลกใจ"

"หรือมึงจะอยู่กินด้วยกัน" ราชรณวรถามยิ้ม ๆ

"ฝันอยู่เหรอ กูกลับล่ะ" เมืองเหนือโบกมือให้ราชาแล้วขึ้นรถหรูของตัวเองไป

ราชรณวรมองตามจนสุดสายตา เมื่อพบว่าผู้มาเยือนจากไปแล้ว ใบหน้าหล่อโฉบเฉี่ยวของราชรณวรหุบยิ้มทันใด ก่อนที่ชายหนุ่มรีบตรงขึ้นตำหนักสายหมอกไปในทันที