EP.04 จันทร์งาม

“นายจั่นมีลูกกี่คน”

“หกคนขอรับ ออกเรือนไปเสียสี่ ก็เหลืออีจันทร์กับไอ้จุกที่ยังอยู่กับพ่อแม่มันขอรับ”

นั่นเท่ากับว่าในเรือนมีกันอยู่เพียง 4 ชีวิต แล้ววิถีคนชนบทเยี่ยงนี้ ลงน้ำก็ได้ปูปลา ลงนาก็ได้ข้าว อาหารในแต่ละวันล้วนหาได้ในนาในหนอง

เงินที่มีก็เก็บไว้แลกอาหารแห้งอื่นๆ ที่นำมาจากต่างเมือง จำพวกเกลือหรือเครื่องเทศ หรือไม่ก็ซื้อหาเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม ซึ่งดูจากเสื้อผ้าที่นายจั่นกับนางจวงสวมใส่ก็เรียกได้ว่าธรรมดามาก ผ้าผ่อนเนื้อหยาบเหล่านั้นน่าจะทอเอง นั่นเท่ากับว่าเงิน 20 บาทนั้น ย่อมใช้ได้ทั้งปีหรืออาจมากถึง 2 ปีด้วยซ้ำ

อย่างนั้นแล้วเด็กนั่นจะเอาเงินไปทำอะไรมากมาย จะว่าเป็นหนี้ในครัวเรือน เขาก็มองไม่เห็นทางใดที่นายจั่นจะมีหนี้สินได้มากมายเพียงนั้น

“แล้วเด็กนั่นจะเอาเงินไปใช้อะไรมากมาย หรือว่านายจั่นติดการพนัน”

“อีจันทร์มันบอกว่า...”

ยังไม่ทันที่เข้มจะพูดจบเสียงอึกทึกจากหน้าเรือนก็ทำให้ต้องหันมองทันที เสียงผู้หญิงวัยสาวที่ร้องตะโกนบอกให้ ‘ปล่อยๆ’ ไม่ขาดปากก็ทำเอาเจ้าเข้มตาโต

นพมองบ่าวคนสนิทที่ยิ้มแห้งก่อนจะยกมือไหว้เขาแล้วรีบเดินเร็วรี่ไปยังทิศทางของเสียง แค่นั้นก็รู้ได้ว่าเด็กสาวที่ชื่อว่านางจันทร์นี้ไม่ธรรมดา เพราะเสียงยายอิ่มแม่ครัวร้องโอ๊ย! คำใหญ่ก่อนเสียงกระแทกฝีเท้าตึงตังฟังรู้ว่ากำลังวิ่งขึ้นบันไดมาก็ทำให้เขาได้แต่แค่นยิ้ม

วันนี้คงหลีกเลี่ยงที่จะไม่พบนางจันทร์คงไม่ได้ แม้ไม่อยากมีเรื่องวุ่นวายให้ต้องปวดหัวก็ตาม

นพส่ายหน้าไปมาพลางแค่นยิ้มอย่างเสียไม่ได้ มือหยิบที่คั่นหนังสือจากลิ้นชัก เพื่อจะคั่นหน้าเอกสารที่อ่านค้างไว้ หูก็ยังฟังเสียงเอะอะที่ตอนนี้เป็นเสียงเจ้าเข้มตะโกนดุไม่ให้นางจันทร์วิ่ง แต่นางจันทร์จะฟังรึก็ไม่ เพราะเสียงฝีเท้าตึกตักนั้นมาหยุดอยู่ตรงด้านข้าง ห่างจากเขาไปเพียง 4 ศอก

“อีจันทร์! กูบอกให้มึงหยุด! อี...”

เจ้าเข้มที่วิ่งไปตะโกนไปชะงักเสียงเมื่อสบสายตากับเขา แต่เขาสิ เหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะหยุดนิ่งเมื่อตวัดสายตามองเด็กสาวที่ยืนกระหืดกระหอบอยู่ทางด้านซ้ายมือ

ในระยะห่างราว 4 ศอก ไม่ได้ไกลเกินกว่าจะสำรวจเรือนร่างได้ทั้งเนื้อทั้งตัว

.

.

ควรต้องเรียกว่า ‘เรือนร่าง’ เพราะเด็กสาวที่ชื่อว่า ‘จันทร์’ ช่างแตกต่างไปจากหญิงสาวชาวบ้านที่เขาเคยพบเห็น แว่วคำพูดของเจ้าเข้มราวจะดังซ้ำๆ อยู่ในความคิด

‘รับอีจันทร์มันไว้เถอะขอรับ’

‘ด้วยเหตุอันใดรึเข้ม เอ็งถึงคะยั้นคะยอให้ข้ารับนางจันทร์ไว้นัก’

‘อีจันทร์มันจะได้ให้ความสำราญกับคุณพระท่าน รับมันเถอะนะขอรับ นานแล้วที่คุณพระไม่ได้...’

‘อย่ามาสู่รู้เรื่องของข้าเจ้าเข้ม ไม่รับก็คือไม่รับ’

ยามนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเจ้าเข้มมันถึงได้คะยั้นคะยออยากให้เขารับนางจันทร์ไว้ เพราะเรือนร่างอรชรไม่ไกลนี้ ขนาดอยู่ในชุดสาวชาวบ้านนุ่งโจงสีน้ำตาลเก่าคาดผ้าแถบสีตุ่น แต่ใบหน้าคมสวยกับผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนก็ยังผุดผาด หากได้บำรุงบำเรอน้ำอบน้ำปรุง เด็กสาวก็คงจะไม่ต่างไปจากลูกผู้รากมากดี

แต่ที่สะดุดตาต้องใจมากสุดก็คงเป็นดวงตา ซึ่งหากมองเผินๆ อาจจะเข้าใจว่าเด็กสาวเกรงกลัวเกรงใจเขา ทว่าสิ่งที่มองลึกลงไปกลับให้ความรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวังปะปนกับความท้าทายที่ทำให้เลือดในกายเขาเดือด!

“คุณพระขอรับ”

เสียงเจ้าเข้มทำให้นพตื่นจากภวังค์ รู้ตัวว่าเผลอสำรวจใบหน้าและเรือนร่างของเด็กสาวนานเกือบอึดใจทีเดียว และเมื่อเอี้ยวหน้ามองเจ้าเข้ม ในจังหวะนั้นเองที่คั่นหนังสือก็หลุดจากมือ

ช่วงเวลาที่กระดาษแข็งสีตุ่นหล่นลงพื้น เขาก้มเก็บทันที เช่นเดียวกับร่างที่อยู่ห่างไปก็ถลันเข้ามา นั่นทำให้นพชะงักขืนตัวออกห่างแต่ก็ไม่มาก

มือแบบบางคว้าที่คั่นหนังสือได้ก่อน ราวกับจะช่วงชิงช่วยเหลือเพื่อให้ได้ความดีความชอบจากเขา และเมื่อหล่อนเงยหน้ามอง ตาก็สบตาก่อนที่เด็กสาวจะก้มหน้างุด พร้อมกับยื่นที่คั่นหนังสือคืนให้

          ทุกสิ่งทุกอย่างคล้ายจะหยุดนิ่ง ด้วยอายอุ่นจากเนื้อตัวเด็กสาวราวกับจะกำจายรายรอบ ‘หอม’ บอกตัวเองว่าได้กลิ่นหอม ‘ดอกอะไร’

          “คุณพระขอรับ อีจันทร์มันไม่ฟังขอรับ มันดื้อ”

          นพไม่ได้พูดอะไร ดวงตาคมเข้มมองสำรวจเรือนร่างอวบอิ่มที่กระเถิบไปนั่งพับเพียบห่างออกไป ก่อนจะตวัดมองเข้มอย่างรู้ทันว่าเจ้าเข้มก็ต้องการให้เป็นแบบนี้ เพราะสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งทำหน้าแสร้งดุนางจันทร์นั้นมันปิดไม่มิด

เขาถอนใจน้อยๆ ส่ายหน้าแบบระอาใจ จนเจ้าเข้มยิ้มแหยก้มหน้าสำนึกผิด แต่เขากลับรู้ตัวดีกว่าสิ่งที่แสดงออกไปทั้งนั้นก็เพื่อเก็บซ่อนสิ่งที่ตื่นอยู่ในกายเนื้อในขณะนี้เสียมากกว่า

เขาเสียกิริยาไปแล้วเมื่อครู่ แม้ไม่มีใครรู้ แต่เขารู้แน่แก่ใจ ในช่วงที่นางจันทร์ก้มหยิบที่คั่นหนังสือนั้น ตัวเขาถอยห่างได้มากกว่านั้นแน่ แต่ร่างกายที่มันพร้อมใจทรยศความคิด หรือว่าความคิดมีชัยชนะเหนือร่างกายกันนั้น เขาไม่รู้ได้ รู้แต่ว่าบางสิ่งที่ไม่ควรตื่นในช่วงเวลานี้ ราวจะตื่นมากขึ้นเมื่อได้กลิ่นกายเนื้อ

ในเมื่อเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนแต่เป็นชายฉกรรจ์มีเลือดเนื้อและมีความต้องการเสพสม เมื่อได้กลิ่นกายสาวที่แน่ใจว่าบริสุทธิ์ผุดผาดไปทั้งเนื้อตัว อะไรอะไรที่ควรเก็บก็กดไว้ไม่ได้